Hoe het verdriet zich kan opstapelen

Dit is de plaats waar je jouw verhaal kan vertellen, zorgen delen, troost zoeken/vinden en geven aan elkaar.

defrans
Lid geworden op: 06 mar 2006, 14:00

15 dec 2015, 08:27

Dag beste forumvrienden,

Ik lees vaak jullie berichten zonder zelf veel te posten.

Nu zit het me echt wel tegen, en wil ik wel eens met iemand erover praten.

Een aantal jaren geleden heb ik de liefde van mijn leven verloren...
Dan kort daarop mijn vader... die te vroeg is gegaan, net toen ik hem nog nodig had...
Gevolgd door een paar goede vrienden en vriendinnen, die allemaal op veel te jonge leeftijd van ons zijn weggenomen (40'ers en 50'ers)
Dit jaar opnieuw 2 goeie vrienden, en één hele 'close' vriendin...
En gisteren heb ik afscheid moeten nemen van mijn trouwe hond, die mij 14 jaar heeft gesteund...
Op de koop toe, ben ik nog mijn job kwijt ook: wegens herorganisatie en besparingen wordt mijn dienst afgeschaft, en mag ik gaan uitkijken naar iets anders...

Ik had het al vorige week voelen aankomen dat ik mijn hond ging moeten laten inslapen, maar heb uiteindelijk toch moeten beslissen. Sinds vorige week komt al het verdriet van die overledenen er opnieuw bij. Ook al dacht ik dat ik erover was, maar nu stroomt precies de emmer over...

Ik kan niet begrijpen dat het allemaal zo snel voorbij gaat, en voel me slecht bij de leegte die achterblijft...

gerarda
Lid geworden op: 02 feb 2005, 09:55

15 dec 2015, 11:09

defrans,
Ge hebt het hier echt verwoord zoals het is.En zoals we het allemaal voelen.
Helaas zoals ge zegt 40 ers en 50 ers nog erger feitelijk. Meestal zijn het hier oudere mensen zoals ikzelf heb meegemaakt.Mijn man was 78 jaar en hoe erg het ook is weten we allemaal dat het niet voor eeuwig is.En was dit het enige wat ik een beetje kon aanvaarden dat ik het geluk gehad heb hem zolang bij mij te hebben gehad.

Het zal voor u niet gemakkelijk zijn en nu uw hond dat ge 14 jaar hebt gehad. heb ik ook meegemaakt en het is verschrikkelijk.
Ook erg dat ge dan nog uw betrekking ook nog kwijt bent.
Ge moogt u in geen geval opsluiten en beter onder de mensen te komen.
Dat is wat ik gedaan heb en ook veel op mezelf buiten gaan hoewel het nu juist een slechte periode is.


Ikzelf heb geen hond meer genomen. En zeker kort na het overlijden van uw hond zou ik dat niemand voor raad geven.Maar enkele jaren later zou ik het wel aan gekund hebben. Maar niet op mijn ouderdom.

Ik wens u veel sterkte en met de tijd zal het wel dragelijker worden.

Groetjes Gerarda

sanne
Lid geworden op: 19 jan 2005, 23:04
Locatie: vlaanderen

15 dec 2015, 11:33

defrans,
Dit is een hele boterham die je te verwerken krijgt. je kunt veel aan, je bent sterk in je verdriet, maar als dan de beslissing komt om je hond ook nog te moeten laten inslapen ... Het hoeft maar één druppel te zijn die de dam van al dat verdriet doet springen.
Ik geloof dat je op dit moment nergens nog een houvast hebt, je kan nergens terugvallen op een routine in je leven omdat je ook nog eens je werk bent verloren en je collega's. Op dit moment sta je letterlijk alleen met al je verdriet. Een oplossing is er ook niet voor, je zult de tijd moeten nemen om alles te aanvaarden, alles te erkennen en alles te verwerken.
Probeer, als je daar behoefte aan hebt, te praten met onbekenden , zoals bij Tele onthaal. Daar kan je vertellen , zij luisteren en soms is dat genoeg om weer een tijd op verder te bouwen. Durf ook alleen zijn in je verdriet, doe routine zaken. Het verlies van je trouwe viervoeter ga je sowieso voelen, elke dag. De gevoelens van leegte en gemis kan je niet ontwijken, dus ga erdoor, maar in het beste geval, ga er niet alleen door.
Als je medische hulp nodig hebt, ga bij je huisarts langs, praat met hem of haar.
Het klinkt misschien cliché en elke persoon is anders, maar miljoenen mensen gaan je voor en miljoenen mensen zullen je volgen. Verdriet is een universeel gevoel van leegte en doet heel, heel veel pijn. Ik wou dat ik het leeg gevoel dat je nu voelt kon wegtoveren, maar spijtig genoeg kan ik alleen maar lezen en hopen dat je iets van steun kunt vinden in mijn woorden.

Deze woorden van Fik Verbiest zend ik jou ;
In deze voor jou moeilijke tijden,
wens ik je bovenal vertrouwen van de mensen om je heen, maar vooral vertrouwen in jezelf, want soms sta je alleen.
wens ik je evenzeer hoop, dat doet een mens toch leven. Vooral tijdens moeilijke periodes, wanneer je het liever op zou geven.
Daarnaast wens ik je vriendschap van enkele trouwe vrienden. Dat je in tijden van nood naar hen de weg mag vinden.
Verder wens ik je geloof, vooral geloof in eigen kunnen. De overtuiging dat alles mogelijk is , ja dat wil ik je zeer zeker gunnen.
Tenslotte wens ik je liefde, zonder haar kan je niet leven. Weet dat je haar in veelvoud ontvangt, door haar simpel-weg te geven.

Sanne

:)

Oma-C
Lid geworden op: 20 jun 2010, 15:55
Locatie: Thuis

17 dec 2015, 15:12

defrans,
Ik kan alleen maar aansluiten bij wat hierboven is gezegd...
en je heel veel sterkte toewensen...
Ook ik heb de laatste jaren veel dierbaren verloren en ben
nu bijna 23 jaar weduwe... mijn man was pas 54 en ik 50...
Het leven is hard maar we moeten erdoor... zoals zovelen voor en na ons..
Met vallen en opstaan gaat het verder... de ene dag na de andere...
Veel sterkte wens ik je toe... schijf het gerust van je af... het helpt.
Afbeelding
Afbeelding "Gelukkig zijn betekent dat je dankbaar bent voor alles wat je hebt".