hoogtevrees

Hier is de plaats voor discussie en vragen over psychische aandoeningen

Cyper
Lid geworden op: 12 jun 2013, 23:17
Locatie: Ieper

11 aug 2017, 18:02

Prima Vera schreef:
Ja natuurlijk wordt je bij de gedachte alleen al bang. Als mijn man op een ladder gaat krijg ik bij wijze van spreken al sch..t van de schrik. Laat staan dat ik er op moet. Het gedacht alleen al, ik zal alles doen om dat te vermijden. 'k zou zelfs een ander gerecht maken als ik iets zou nodig hebben van de bovenste kast en mijn man is niet thuis. Genoeg om dat gerecht gewoonweg niet te maken hoor.
Ah, eindelijk een antwoord op mijn vraag. Ik weet immers heel goed wat hoogtevrees is, dat kun je overal te weten komen, maar ik had dus een heel precieze vraag, hé...

Ik had geobserveerd bij de andere mensen met fobieën dat die in de gedachten doorloopt, en de angst meegaat, tot alleen eraan denken al een angstaanval uitlokt. Ik wilde weten of dat met hoogtevrees ook zo is.
Bedankt, Prima Vera.

wardje
Lid geworden op: 04 dec 2005, 15:46
Locatie: oostrozebeke

11 aug 2017, 18:55

het zit hem in uw gedachtenkronkel, was het anders iedereen zou hoogtevrees hebben.
Prima Vera, jij hebt er zeker een grote angst alsik zo lees.
Mag mij gelukkig prijzen dat ik dat niet voor heb, was vroeger een goed betaalde job dat ik toen deed , maar ben er achter 15 jaar meegestopt , omdat ik bemerkte door de grote routine dat ik soms het gevaar van sommige handelingen niet goed inschatte, en besloot er mee te stoppen voor ik een ongeval voorhad; was rugbelastend en ook lange dagen, want aangezien er ook nog rollend materieel bij kwam kijken moest de klus in 1 dag geklaard zijn :D

Prima Vera
Lid geworden op: 25 mei 2012, 19:10

11 aug 2017, 19:07

wardje schreef:het zit hem in uw gedachtenkronkel, was het anders iedereen zou hoogtevrees hebben.
Prima Vera, jij hebt er zeker een grote angst alsik zo lees.
Mag mij gelukkig prijzen dat ik dat niet voor heb, was vroeger een goed betaalde job dat ik toen deed , maar ben er achter 15 jaar meegestopt , omdat ik bemerkte door de grote routine dat ik soms het gevaar van sommige handelingen niet goed inschatte, en besloot er mee te stoppen voor ik een ongeval voorhad; was rugbelastend en ook lange dagen, want aangezien er ook nog rollend materieel bij kwam kijken moest de klus in 1 dag geklaard zijn :D
Ja wardje, dat heb je goed gelezen.
Gast

11 aug 2017, 20:04

Toch wel hoor Vera.
Ik ben bang als ik op een hoogte sta, want dan kan ik in de diepte kijken.

Cyper
Lid geworden op: 12 jun 2013, 23:17
Locatie: Ieper

11 aug 2017, 20:04

Voor zover ik er iets van weet, kan een fobie genezen worden door deconditionering. Beetje bij beetje jezelf blootstellen aan waar je zo bang voor ben, maar dan in een heel veilige context, zodat je stilaan ondervindt dat dat waar je zo bang voor bent, in feite helemaal niet gevaarlijk is. Want er gebeurt niks.
Mensen met arachnofobie gaan dus eerst op hun gemak in een veilige kamer naar een foto van een spin zitten kijken. Ze zullen wel even gaan van "huuuuhhh!", maar de wereld zal niet vergaan, vermits het een foto is. Het is een spin, maar die kan je niks doen.
Als ze dat aankunnen, gaan ze een stapje verder (onder leiding van een therapeut). Na de foto van de spin gaan ze naar een video van een spin kijken, een spin die beweegt, dus. Opnieuw zullen ze reageren van Uuuhh, maar ook daar gaat er niks met hen gebeuren, al kijken ze nog zo lang naar die video. Want video's zijn niet gevaarlijk.
Tenslotte gaan ze naar een kamer waar een heel klein spinnetje in een groot gesloten herbarium zit, met dikke glazen wanden. Hoelang ze er ook naar kijken, ook al is het een echte spin, toch gebeurt er niks.
Beetje bij beetje haalt de therapeut grotere spinnen tevoorschijn, altijd veilig achter glas. En tenslotte laat hij het piepkleine spinnetje ergens in de kamer vrij, nadat zijn patiënt intussen allang gewend is aan het bekijken van veel grotere spnnen zonder bang te worden. Maar nu is het spinnetje dus vrij. Natuurlijk kan een piepklein spinnetje een mens niks doen, dus alweer gebeurt er niks.
Zo gaat het maar door, traag maar zeker. Na een poos kunnen die mensen zelfs een spin vastpakken zonder te gaan gillen. Omdat hun angst, die ze eerst altijd "onderhielden" en zelfs steeds meer "verhevigden" door ervan weg te lopen (van de angst), doordat ze dat niet meer deden, hun angst verdwenen is. Want die angst is immers geconditioneerd: je bent bang voor iets, je vermijdt het zoveel mogelijk, en elke keer dat je het vermijdt of ervan wegvlucht wordt die angst "bevestigd" en "geconfirmeerd". Zo wordt hij tenslotte zo groot dat hij je hele leven overheerst.

Ik denk dat dat met eender welke fobie kan werken.
Dus... beste Sanne, ik denk dat je manier van denken
Wegblijven van vensters in hoge gebouwen, wegblijven van de rand van hoge gebouwen, zeker niet gaan benji springen, geen alpinisme doen, niet over een brug van koorden lopen en in de diepte een ravijn .
Leren mee leven , leren dat het een deel is van jezelf . De angst geen kans geven om over te nemen.
.... eerder een manier is om het erger te maken, dan beter... Denk je niet? overal van wegbljven, daar raak je toch niet van je angst door af? Ik zou denken, integendeel...

Maar zoals gezegd, ik heb zelf geen hoogtevrees, geen enkele fobie in feite. Maar ik heb wel verschillende mensen gekend die het hadden, en daardoor weet ik er -van buiten bekeken- wel wat van.

Jockey
Lid geworden op: 08 dec 2009, 23:19
Locatie: Wuustwezel

09 okt 2017, 21:36

Ooit meegemaakt toen ik jong was. Werkte bij een elektrieker en we moesten een tv antenne op een puntdak plaatsen. Daar het er oude broze pannen uitzagen was men baas er niet op uit om 'trapjes' te maken door de pannen om en om open te schuiven. Aan de achterzijde was wel een plat dak,een kleine twee meter lager dan de dakgoot. Het was dus makkelijk om een ladder over de pannen te schuiven tot aan de nok. Zo gezegd zo gedaan,nadat ik naar boven was gegaan volgde er een nieuwe die nog nooit op een dak was geweest. Het opklimmen ging heel vlotjes doch eens boven stak hij zijn hoofd over de nok en keek aan de voorzijde langs het schuine dak naar beneden. (Het was een rijhuis van drie verdiepingen) Die jongen verstarde,greep met zijn twee pollekes de bovenzijde van de ladder vast en was niet meer tot bewegen in staat. Samen met men baas hebben we hem trede voor trede terug naar beneden gekregen,zijn voeten steeds helpen plaatsen naar een trede lager.
Weet je,je kan perfect ruzie maken en toch vrienden blijven...

Cyper
Lid geworden op: 12 jun 2013, 23:17
Locatie: Ieper

09 okt 2017, 22:27

Ja, dat 'bevriezen', dat is typisch, dat herinner ik me uit de gymnastiekles. Ik was altijd één van de kleinste van de klas, tot voorbij het Middelbaar. Ik heb mijn groeispurt maar gekregen toen ik al achttien was. De andere leerlingen waren altijd véél langer dan ik dus was ik "quantité négligeable" als het eropaan kwam om teamleden te kiezen voor basket of volley, je kent dat wel: ze kiezen alle kinderen naast je links en rechts, almaar door, en tenslotte blijf jij achter met die twee of drie dikkertjes die er niks van kunnen. Dat is hatelijk, want ik was heel snel en levendig, maar ze dachten: die is te klein, die zal niet kunnen scoren. Wie mij tenslotte moést kiezen, die speelden mij nooit de bal toe, ze wisten al van tevoren dat ik nooit zou kunnen scoren, omdat ik te klein was. Ik verveelde me steendood bij basket of volley, en ik haat die twee sporten tot vandaag de dag.
Maar in de turnles was ik de kampioen! Ik was als een aapje, ik zat al van in mijn kleuterklastijd het allerliefst zo hoog mogelijk, alles wat hoog was trok me onweerstaanbaar aan: hoge bomen, ladders, torens... mijn ouders zijn zich regelmatig een hartinfarct geschrokken als ze mij vrolijk over de nok van het dak zagen rondhuppelen, of helemaal boven in één van die oude betonnen telefoonpalen die je vroeger had, met die ladderachtige gaten erin, herinneren jullie je die nog? Die stonden overal vroeger, en die gaten, daar kon ik niét aan weerstaan. Ik besefte nog niet wat ik deed of ik zat al honderd meter hoog... En meestal vond ik er dan niks leukers op dan naar beneden naar de mensen te schreeuwen en te zwaaien, omdat al die geschrokken gezichten me ontzettend deden lachen.
Het enige nadeel van dit soort lol was, dat als je beneden kwam (je moest ooit wel eens naar beneden...), je dan meestal wel de wind van voren kreeg!

Hoedanook, in de gymnastiekles zat ik dus in één-twee-drie tot tegen de zoldering in de klimrekken of in de touwen; en die lange slungels die zich zo superieur hadden gevonden tegenover mij op het basketbalveld, die durfden meestal maar één sport hoog te klimmen en zaten dan totaal verstijfd te huilen van angst. En omdat ik klein was en niet snapte wat hun probleem was, hing ik ze 20 meter hoger vierkant uit te lachen. De L.O.-leraar had meestal ook niet veel geduld met hen, dus ze schaamden zich diep.
Maar ze zagen er inderdaad uit alsof ze "bevroren" waren.

Nu zou ik mensen met hoogtevrees nooit meer uitlachen. Ik ben ook zelf wat voorzichtiger geworden, al voel ik het bij het zien van zo'n windturbine, met zo'n buitenladder, altijd nog wel kriebelen om erin te klauteren. Of in Oostende, als ik naar die touwladders aan de masten van de Mercator kijk! Als me niet tegenhield, zat ik in een flits helemaal in het kraaiennest "Ship ahoy!!" of "Land in zicht!!" te roepen... :lol: Of: "Piraten aan bakboord!!" 8O

Maar een mens kan niet altijd alleen over zichzelf schrijven, dus heb ik nu een personage met het omgekeerde probleem. En hij moet ook geloofwaardig overkomen, zelfs al kan ik er me niet mee identificeren. Althans: niet wat de hoogtevrees betreft.

MichelN
Lid geworden op: 16 nov 2008, 17:44
Locatie: Groot-Leuven

10 okt 2017, 15:14

Cyper schreef:[...] of helemaal boven in één van die oude betonnen telefoonpalen die je vroeger had, met die ladderachtige gaten erin, herinneren jullie je die nog? Die stonden overal vroeger, en die gaten, daar kon ik niét aan weerstaan. Ik besefte nog niet wat ik deed of ik zat al honderd meter hoog...
Heu, Cyper, zo'n telefoonpaal is t i e n meter hoog in het beste geval en die oude palen waren van hout.
[...]
Hoedanook, in de gymnastiekles zat ik dus in één-twee-drie tot tegen de zoldering in de klimrekken of in de touwen; en die lange slungels die zich zo superieur hadden gevonden tegenover mij op het basketbalveld, die durfden meestal maar één sport hoog te klimmen en zaten dan totaal verstijfd te huilen van angst. En omdat ik klein was en niet snapte wat hun probleem was, hing ik ze 20 meter hoger vierkant uit te lachen.
Ik vrees dat er toch wat scheelt bij jouw inschatting van hoogtemeters, ik heb tijdens mijn beroepsleven nogal wat te maken gehad met scholen hun respectieve turnlokalen, sporthallen e.d. en ik ben er nooit of jamais eentje tegengekomen die hoger was dan een meter of acht.

Cyper
Lid geworden op: 12 jun 2013, 23:17
Locatie: Ieper

10 okt 2017, 17:36

Niet muggeziften, hé Michelin. Een kind kijkt niet op een meter of 10! Heel hoog is heel hoog. Hoé hoog, dat maakt niks uit: ik heb voor zover ik me herinner nooit met een lintmeter de hoogte van turnzaal gemeten. En van die palen evenmin.
De palen waar ik inklom waren écht van beton, hoor. Met allemaal vierkante gaten erin, zeer gemakkelijk om in te klimmen. Ze leken wat op betonnen ladders.
Houten palen, die waren rond, daar kon je sowieso niet in klimmen tenzij je van die pinnen aan je schoenen had, zoald de boomchirurgen hebben.
Die bedoel ik dus niet. Dit echter wel, ongeveer dan: https://www.hln.be/regio/deinze/reclame ... ae30fd19/

RyanR
Lid geworden op: 05 mei 2022, 20:10
Locatie: Brabant

02 aug 2023, 13:49

Hoogtevrees wordt meer of minder gedurende je leven. In de Marine woog ik 60 kilo, en ik klom in de masten met een klimtuig. 2 touwen met een grote musketonhaak om je om en om te beveiligen. Ik was aan het schilderen, terwijl ik het water onder me zag stromen. Later heb ik nog eens een raster op mijn schoorsteen gemetseld tegen de kraaien.
Een aantal jaren geleden heb ik mijn been gebroken, en is mijn motoriek verstoord geraakt, ook mijn gewicht is
zodanig, dat ik nu niet meer een ladder op durf.
Ik denk dat het een normale reactie is op het gevaar.

Hobo
Lid geworden op: 05 mar 2019, 06:40

02 aug 2023, 16:32

Wie over berg en dal loopt vind vaak baat bij een wandelstok als fysische en psychische steun. :idea:
Als ik op een hoge rots sta, stoort het me niet naar de rand te gaan, maar ik kijk daarna in de verte,
wat blijkbaar de diepte minimaliseert (!?)
Ps.: Het schijnt dat "vertigo" ontstaat binnen in het gehoor.

H.

E.T.
Lid geworden op: 11 nov 2008, 21:15

02 aug 2023, 16:50

Denk dat de vrees om te vallen groter is dan hoogte

Hobo
Lid geworden op: 05 mar 2019, 06:40

03 aug 2023, 09:11

VERTIGO = duizeligheid die in het binnenoor ontstaat.
In een opstijgend vliegtuig of een snel stijgende lift kan het ook gebeuren,
dat iemand zich duizelig voelt.

H.

RyanR
Lid geworden op: 05 mei 2022, 20:10
Locatie: Brabant

04 aug 2023, 18:09

Tja, je schat onbewust toch altijd in wat het gevaar is. Je kan zonder probleem in een mast klimmen, maar je blijft in Oostenrijk wel 2 meter weg van de rand van een ijzig plateau, omdat je weet dat je kan uitglijden en de diepte in stort. Elk jaar sneuvelen er wel mensen die te veel risico's nemen.
Als het te laat is, bergen ze zo'n vormeloze zak met botten.

Hobo
Lid geworden op: 05 mar 2019, 06:40

05 aug 2023, 09:09

Om ooit rechtop te lopen had de mens een gekromde rug nodig
én wat we ook niet altijd beseffen is, dat we één been tegelijk verzetten.
Bv. linkervoet vooruit en pas dan de rechtervoet ernaast zetten.
Zodat we niet uit evenwicht geraken...