POEZIE-GIVE

Dit is de rubriek die volledig voor poëzie en proza is voorbehouden.

GIVE
Lid geworden op: 17 mei 2005, 15:34

24 mei 2005, 17:19

Avond in mei

Soms denk ik af en toe wel even
aan 't dorp van toen, na de oorlogsjaren,
waar wij nog jong en kinderen waren:
de wind door 't malse lindengroen,
de zoete lucht van meidoornhagen,
heel vluchtig als een avondzoen.

'k Zit dan weer vooraan op de fiets
bij vader als hij, avond al, nog werken gaat
bij boerenmensen uit de straat
of verder. En 'k ruik nog of het gisteren was
de sterke zweetlucht uit zijn jas
en 'k weet zijn sterke handen.

Ik voel het dokkeren van de banden
op de ongelijke keien
en hoe hij dromend stilstond soms
en luisterde, één vinger op de mond,
naar 't juichen van de lijster in een perelaar
en 't verre heese blaffen van een hond.

En onder 't lamplicht na het werk
met al het volk bijeen voor de avondpap:
de grote ogen en de vlechtjes van Joséke
aan de overkant van tafel; de basstem van de boer,
de kleintjes treuzelend aan de voutetrap,
de klok van negen uit een verre kerk..

GIVE, mei 2005

copyright GIVE voor handelsdoeleinden
Laatst gewijzigd door GIVE op 17 jun 2005, 01:07, 6 keer totaal gewijzigd.
Er is zoveel om lief te hebben.

Tilly
Moderator SeniorenNet
Lid geworden op: 24 dec 2002, 15:35
Locatie: aan het bos van den baron

27 mei 2005, 11:53

GIVE schreef:
Geregistreerd op: 17-5-2005
Ber.: 2
Woonplaats: Hemiksem
Geplaatst: Do 26 Mei 2005, 23:26 Onderwerp: Lied voor een droeve lente

--------------------------------------------------------------------------------

Beste poëzievrienden,

Voorbije week was het net 65 jaar geleden-21 mei 1940- dat een aantal jonge mensen van mijn geboortedorp, de zogenaamde CRAB's (jonge mensen tussen 16 en 35 jaar die geen soldaat waren moesten naar Frankrijk vluchten om daar een zogenaamd reserveleger te vormen) omkwamen. Van een groep van ongeveer 40 jongens werden er naast de kerk van het Franse stadje Fauquembergues vlakbij St.Omer 8 jongens door Duitse Stuka's gedood en een tiental zwaar gewond. Om hen te gedenken schreven we een herinneringsboek dat op 5 juni as. wordt voorgesteld. Deze informatie als inleiding bij een gedicht voor hen uit 'Eer de tijd ons inhaalt'.


Lied voor een droeve lente

De lage herfstzon van september kleurt de toren
en heel het stille dorp met vloeiend goud.
Het licht streelt aarzelend, wijkend langs de sporen,
goed zichtbaar nog in de verweerde muur
waarin -'t is lang geleden al dat lente-uur,
zich duizend tanden van de wrede oorlog boren.
Ik zet mijn kraag op want de wind is koud.

Ik spel hun namen, hun gezichten in de steunen
die breed de grijze kerkmuur rechten, eeuwen oud,
waartegen zij bewegingloos en half verbrijzeld leunen.
De rook die wegtrekt, de brandlucht in mijn kleren,
de jongens die zich angstig tegen de dood verweren.
Een hand die wegzakt langs de muur, het kreunen.
Ik zet mijn kraag op want de wind is koud.

Het duistert aan de heuvel waarin zij zijn vergaan
tot stof in vreemde aarde, met telkens bottend hout
elk jaar weer om de plek waar nog hun kruisjes staan.
Ik hoor nog hoe ze lachten, de smaak van jonge wijn
met kleur van bloed. Hoe zouden zij vergeten zijn:
het land is weer geploegd en wiegt het nieuwe graan.
Gedenk hun namen, Heer, die Gij in handen houdt.

GIVE Fauquembergues 2004

GIVE
Lid geworden op: 17 mei 2005, 15:34

30 mei 2005, 04:42

Achter de sterren

De pijn was plots weg toen,
een glimp van mezelf nog,
zoals ik daar lag en dan gleed ik
in een ruimte van zingende kleuren
en alles in mij is nu puur harmonie,
ik ben klanken en geuren en licht
en heel ver zingen regenbogen
van jouw tranen.

Ween niet, mama,
want achter de sterren en boven de maan,
aan de ramen van ruimte en tijd,
daar kijk ik naar jou.

Geen tijd meer, geen vroeger,
geen gisteren, geen morgen.
Alleen: nu en zijn en geheven worden
op kristallen golven van schoonheid.
En alles in mij is zacht nu en goedheid,
ik ben liefde en eenheid en licht
en vlakbij heb ik weet van jouw pijn..
als geslepen diamant.

Ween niet mama,
want achter de sterren en boven de maan,
aan de ramen van ruimte en tijd,
daar wuif ik naar jou.

Geen leed meer, geen donker,
geen nacht en geen zorgen.
Slechts 't ontelbare wij en bemind zijn
in een sterrenregen van geven en krijgen.
En alles is weten en opgaan..en luisteren
naar de lieve kinderstemmen van
het grote Zijn..
Onzegbaar!

Dus, ween niet mama,
want achter de sterren en boven de maan,
bij de deuren van ruimte en tijd:
daar wacht ik op jou.

Voor een rouwende moeder



GIVE mei 2005
copyright GIVE voor handelsdoeleinden
Laatst gewijzigd door GIVE op 15 mei 2007, 22:50, 7 keer totaal gewijzigd.
Er is zoveel om lief te hebben.

GIVE
Lid geworden op: 17 mei 2005, 15:34

31 mei 2005, 21:08

Als kinderen van zestien..


Kinderen van zestien,
uit de tijd en het leven gevallen
naar een andere, een nieuwe planeet
lopen we arm om schouder
in het gouden licht van september.

Kinderen van zestien,
langs droomstille woudkathedralen,
wachtend en klaar voor het feest,
drinken we duizend geuren
van een levende, kloppende aarde.

De dag en 't licht voorbij,
met druppels van pijn aan de ramen,
hunkerend naar een hand die geneest,
vinden we nieuwe namen
voor elkaar, lijk kinderen van zestien.

voor alle verliefden

GIVE

Copyright GIVE voor handelsdoeleinden
Laatst gewijzigd door GIVE op 12 jun 2005, 18:16, 1 keer totaal gewijzigd.
Er is zoveel om lief te hebben.

GIVE
Lid geworden op: 17 mei 2005, 15:34

03 jun 2005, 20:50

Stilleven


Je vulde net het halve deurgat,
met je pruilmond,
je haar en veel zon in je ogen..
De tijd en de zon stonden stil
want er hing een knoopje los
aan je jurk,
je bloemetjesjurk
en je kous aan de lichtkant
naar beneden.
En de bruine kip keek lang en
kwaad
naar je boterham
met sirop de Liège.
Maar de tijd stond stil
en jij stond
stil, met een pruilmond
in de stralende zomerse zon.

Juni GIVE

Copyright GIVE voor handelsdoeleinden
Laatst gewijzigd door GIVE op 16 jun 2005, 17:39, 2 keer totaal gewijzigd.
Er is zoveel om lief te hebben.

GIVE
Lid geworden op: 17 mei 2005, 15:34

07 jun 2005, 22:18

De avondstraat


De kleine huisjes staan warm bijeengevleid
te blozen waar de late zomerzon ze dichtdekt
met de ijle deken van de trage avond.
De mensen zitten buiten stil te praten
van de gewone dingen uit hun kleine wereld,
veel stilte tussenin.

Vragen waarop geen antwoord wordt verwacht
blijven nog even hangen, lossen dan langzaam op
in blauwe slierten uit een tabakspijp.
De aarde ademt vrede. Achter de grijze bomenrij
een verre vrouwenstem die kinderen roept
en helle strepen trekkend in de stilte
gieren de vogels van de nacht.

Alles lijkt gezegd.


GIVE Juni 2005

Copyright GIVE voor handelsdoeleinden
Laatst gewijzigd door GIVE op 16 jun 2005, 17:23, 2 keer totaal gewijzigd.
Er is zoveel om lief te hebben.

GIVE
Lid geworden op: 17 mei 2005, 15:34

08 jun 2005, 22:48

Dag poëzievrienden,

Op het hele P.forum nergens een werkje van van Wilderode gevonden. Streekgenoot en een van de 'grote' van vorige eeuw in het nederl.taalgebied.Heel zwaar miskend! Ik vond bij het opruimen enkele verzen van hem uit zijn late periode. Hij beschrijft er zijn demente moeder die bij hem inwoonde. Wou het jullie toch meegeven dan gaan jullie zeker op zoek naar meer en
nog mooier..


Terwijl het bitter waaide in de berken
zag ik mijn moeder in haar weekse kleren
een korfje dragend met gevallen peren
die zij gebukt geraapt had uit de perken.

Alsof zij de omgeving niet meer kende
liep zij schoorvoetend verder, in haar handen
het fruit geheven als een offerande.

En achter in de tuin gekomen
wendde zij zich niet om, met ogen die niets zagen
doodstil geworden in een hoek van hagen..


Anton van Wilderode
Er is zoveel om lief te hebben.

visje
Lid geworden op: 04 mei 2005, 18:30
Locatie: oost vlaanderen

09 jun 2005, 14:33

give, ik ben op zoek gegaan en één gedicht gevonden van Wilderode !zet het hier alvast neer ! groetjes ,visje

Epidauros

De zee ligt in de nacht gelijk blauw goud
boven een kim van groen. Ik hoor haar slagen
van ver met intervallen aangedragen
door zachte wind zonder muziek of zout.

Op de orcheistra staan de vijftien pal
in hun cocon van purperen gewaden.
Antigone draagt trots haar ongenade
en Kreoon is een vorst, - tot vóór zijn val.

De zee is op de einder van ivoor
met strelingen van maanlicht stilgevallen.
In het theater waden duizendtallen
de wateren van het verleden door.

Anton van Wilderode

GIVE
Lid geworden op: 17 mei 2005, 15:34

09 jun 2005, 19:22

Zomerkinderen


Weet je nog, Jetje, die middag, hoogzomer:
jij onder de linde bij de hofpoort
met het spel van licht en schaduw op je
grote ogen, lievrouwkesblauw
en dansend over de gouden sproetjes omheen je neus.

Je lachte verlegen en boodt me een mandje
met kersen die geurden naar zomer en spijt.
We bloosden, wat bang om ons kleine geheimpje.

Die middag had ik je voor 't eerst willen zoenen,
waar we lagen, hand in hand in 't hoge beemdgras
en dwaze woordjes schreven op de oneindigheid van de zomer.

Weet je nog, Jetje, de vurige liefdesdans van zon en vlinders,
wit en blauw en goud in een warreling van leven en doodgaan...
Ik voelde de vraag van jouw vingers onder de waterval
van leeuwerikkenzang: kom, kom bij me!
verlegen schreef ik toen alleen mijn naam
op je lieve voorhoofd.

GIVE Juni 2005

Copyright GIVE voor handelsdoeleinden
Laatst gewijzigd door GIVE op 16 jun 2005, 17:22, 3 keer totaal gewijzigd.
Er is zoveel om lief te hebben.

GIVE
Lid geworden op: 17 mei 2005, 15:34

11 jun 2005, 18:22

Zomerkinderen 2


't Was herfst en grauw toen ik je weerzag, Jetje,
achter de lijkbaar van je broer, een goeie vriend.
Wij waren allen uitgezwermd elk naar zijn eigen kant
en toekomst nu, weg van 't vertrouwde klasje
en de grillen van de meester.


Toen ik het je vertelde van de verre school, en dat ik jou niet meer zou zien zo vaak,
en minder van je weten,
sloeg je de wimpers neer en knikte, je vingers wit
omheen het hengsel van de emmer verse melk.
Dag..zei je, je moet me nu maar gauw vergeten.


Veel later was er op de deurmat in de gang
die brief met zwarte rand en stijve letters
zonder leven: "Het heeft de Heer behaagt.."
een stomme tand en doodgebloed in enkele uren.
De schuine populieren dekten mild met gele blaren
die nare kist en heel zijn leven toe.


Maar als je wegging daar, wenend met droge ogen
en gans in 't zwart aan vaders zware hand,
toen brak er iets en helemaal alleen,
zoals ik altijd ging als 't pijn deed diep in mij,
zocht ik ons zomerplaatsje in 't kille gele zand
en 'k wist mijn jeugd toen en een lieve droom vervlogen.

GIVE Juni 2005

Copyright GIVE voor handelsdoeleinden
Laatst gewijzigd door GIVE op 16 jun 2005, 17:21, 3 keer totaal gewijzigd.
Er is zoveel om lief te hebben.

GIVE
Lid geworden op: 17 mei 2005, 15:34

12 jun 2005, 14:12

Laarzen

't Verste dat ik teruggaan kan in mijn herinneringen,
de eerste beelden die ik ,toen kind, nog vind:
is dreunende kadans van laarzen in de wind
en fiere jonge mensen die over oorlog zingen.

De buren sluiten angstig de ramen en de deuren
en tellen de hoofden na van kind en vrouw en man.
Een eenzame schuift omziend waar hij vluchten kan,
langs huizen die naar dood en vreemde dingen geuren.

Maar 't went, als alles: het dreunen van motoren,
de harde vreemde taal, het schreeuwen van bevelen.
En lachende soldaten die appelen bedelen,
de stahlhelm in de nek, ik kan hun lach nog horen.

En langs diezelfde huizen, we schrijven vierenveertig,
keren ze weer ,in urenlange rijen, hun liederen verstomd.
Doodmoe, met roodomrande ogen, als bedelaars vermomd.
Hun arm of hoofden in verband: der Krieg war fertig!

GIVE Juni 2005

Copyright GIVE voor handelsdoeleinden
Laatst gewijzigd door GIVE op 12 jun 2005, 18:26, 1 keer totaal gewijzigd.
Er is zoveel om lief te hebben.

GIVE
Lid geworden op: 17 mei 2005, 15:34

12 jun 2005, 16:27

De dorpsschool


Het schoolplein ligt te stoven onder de junizon.
Er hangt een geur van stof en mussen die polken in het zand
en dan als afgesproken gaan drinken aan de regenton.

De vrouw van 't schoolhoofd hangt met rood gezicht
haar witte ondergoed tussen twee appelbomen aan de rand
van 't pleintje, met in hun stam veel letters als een raar gedicht.

Uit het eerste klasje, met alle ramen open, dreint nasaal
met 't ritmisch hakken van de lat op 't bord, de stem van juffrouw
Apers. De kleintjes, zwetend in hun bankjes, echoën massaal.

Tot plots de bel uit klasje acht de zomer en de rust aan stukken slaat.
De mussen schrikken naar het dak en zelfs de vele slapers
grabbelen hun klompen en joelend wringt de hele bend door 't poortje naar de straat.

"Jééééééééééééééé!"

GIVE Juni 2005

Copyright GIVE voor handelsdoeleinden
Laatst gewijzigd door GIVE op 17 jun 2005, 20:21, 1 keer totaal gewijzigd.
Er is zoveel om lief te hebben.

GIVE
Lid geworden op: 17 mei 2005, 15:34

14 jun 2005, 22:01

Oorlogswinter

Moeder in dikke sjaal, houdt spaarzaam, plankje
nà plankje de kachel aan en vuur in huis.
Geen kolen meer.
Wij kleintjes, dicht bij elkaar op 't bankje
zien haar door 't raam aandachtig
de sintels zeven en het kolengruis.

De stal van de konijnen en hun hokken,
wordt langzaam, dag nà dag ontkleed
en opgestookt.
Hij lijkt nu als een vrouw met veel te korte rokken
wijdbeens en angstig op de bijl te wachten
de laatste spanten voor de epiloog gereed.

En na de stal de bomen uit de dreven,
bij nacht en haastig door vader en de buren
geveld, gekort en stukgezaagd,
want hout, zelfs nat be-ijsd is leven.
De Oostenwind doet zelfs de bomen beven
en verft met rijp de kille dekens en de muren.

GIVE Juni 2005

Copyright GIVE voor handelsdoeleinden
Laatst gewijzigd door GIVE op 15 jun 2005, 11:49, 1 keer totaal gewijzigd.
Er is zoveel om lief te hebben.

Muntje
Lid geworden op: 27 feb 2005, 02:09
Locatie: Londerzeel

14 jun 2005, 22:33

Afbeelding
Give met ongeduld wacht ik op je nieuwe schrijfsels je bent in de dichterswereld een grote dame Give je hebt mijn respect en diepe bewondering.
Lieve groetje Muntje

Ps. Ken je deze nog ?

Je hart

Lieveling ik moet je haastig schrijven,
want straks wordt weer heel mijn wezen zwart,
en dan voel ik niets meer aan den lijve.
Lieveling, hoe is het met je hart?

Kan het nog van pure vreugde springen
als een jong lam in de voorjaardwei?
Wordt het bij het zien van mooie dingen
warm, en licht het op en wordt het bkij?

Hangt het in je als een schone kroon,
die vol kaarsen is en lichte luister,
vol muziek van licht. Zo stil. Zo schoon?
Klopt het als het mijne soms zo snel?
Ach, ik groet je uit mijn vallend duidter,
Wees voorzichtig met je hart, vaarwel.

Bertus Aafjes
Je laat me nooit meer los

GIVE
Lid geworden op: 17 mei 2005, 15:34

15 jun 2005, 22:30

Bevrijding 1

't Goede nieuws kwam weken lang al uit de kelder
waar vader onder de patattenberg zijn oude radio had
verborgen en er 's avonds luisterde op 't lege botervat
naar stemmen overstaanbaar ver en dan heel helder.

'Ze komen!' 't Nieuws liep als water uit een volle regenton
van huis tot deur, per fiets langs kleine straten
en sijpelde door 't hele dorp, waar mensen zachtjes praatten
in opgewonden wisselende groepjes onder de junizon.

De spanning steeg, vrees ook voor Duitse uniformen,
waarboven grimmige gezichten het schreeuwen niet verleerden,
wat niet belette dat hun knechten al hun kazakken keerden:
ze wisten er komen andere wetten nu en weer de oude normen.

Begin september-het Duitse grijs is dagen al geweken-
zijn er bedeesd de eerste vlaggen, gemaakt door vrouwenhanden
die haastig-kleurige lappen naaien van zolders en uit manden.
Er rennen jonge mannen 's nachts: de swastika's verbleken!

GIVE Juni 2005

Copyright GIVE voor handelsdoeleinden
Er is zoveel om lief te hebben.