palliatieve zorgen

Hier is plaats voor discussie of vragen over palliatieve zorgen.

mayi
Lid geworden op: 29 jul 2006, 18:49
Locatie: lokeren

28 nov 2006, 23:43

mdw1955,
Let op met hoe je het zegt: 'De zorg die ze daar krijgen kan je ze thuis gewoon niet geven'.
Hier ben ik het niet mee eens. Vraag is: als iemand die terminaal is thuis verzorgd wordt, kan de familie dit aan?
En wees er maar zeker van: wij konden het aan. Wij hebben om beurten dag en nacht gewaakt bij onze moeder, zij was zoooo gelukkig dat zij naar huis kon komen. Of beter gezegd, dat wij haar op eigen verantwoordelijkheid naar huis lieten overbrengen.
Zij is s'avonds om 17u gestorven en mijn vader heeft naast haar in bed geslapen. Is het niet ontzettend mooi dat dat kan?
Mijn vader, zelf de 80 voorbij heeft op die manier intens afscheid kunnen nemen van zijn vrouw. Heeft de nodige tijd gekregen om te beseffen dat zij er echt niet meer was, niet meer leefde. Want daar had hij het moeilijk mee. Ik hoor het hem nog zeggen: zie eens hoe mooi ze daar ligt, maar zou ze het niet koud hebben want ze voelt zo koud aan.
En nee, het was niet eng, het was rustig en vredig om die twee mensen naast elkaar te zien liggen.
De volgende morgen is mijn ma naar het mortuarium overgebracht.
Daar kon je elke avond naar toe voor 1/2 uurtje.
Achteraf gezien had ons ma misschien beter thuis gebleven tot de begrafenis. Op die manier hadden wij alle tijd gehad om haar nog zoveel te zien als we zelf wensten.
Dat zij thuis is kunnen sterven geeft mij nog altijd een heel diep gevoel van : wij hebben de juiste beslissing genomen.

mamsie754
Lid geworden op: 02 aug 2004, 08:59
Locatie: merksem

03 feb 2007, 21:17

mijn tante is opgenomen in het ziekenhuis en staat op de wachtlijst voor een palliatieve opname.
mijn tante had een paar jaren geleden na de dood van haar man een brief geschreven dat ,ingeval ze ernstig ziek werd,dat ze euthanasie wilde.
weten jullie ook,dat zulke brief elke 5 jaar moet vernieuwd worden?
de brief blijft maar 5 jaar geldig en moet dan herschreven worden of er moet terug een bijkomende clausule getekend worden door de patient waarbij hij of zij vermeld dat ze nog altijd van hetzelfde idee is over euthanasie en moet goed gedateerd zijn
ik in elk geval wist het niet .
Ik ben maar weer opgestaan want dat slapend rijk worden is mij vannacht weer niet gelukt.

Utopia
Lid geworden op: 03 dec 2003, 19:55
Locatie: Vlaamse Ardennen

26 feb 2007, 17:23

Niettegenstaande de palliatieve zorg overal gekend is zijn er nog zeer veel mensen die er niet voor openstaan. Persoonlijk heb ik schrijnende toestanden meegemaakt o.a. een geval waarbij de 2 zonen van een oude terminaal ziek man niet wilden inzien dat alle therapie totaal zinloos was. Er was overleg met de arts , met de verpleegkundigen maar zij eisten bloedtransfusies, antibiotica enz....! De oude man was niet meer in staat om zelf te beslissen , hij was enorm woelig, trok voortdurend zijn infuus uit , moest daardoor gefixeerd worden , kreeg dan doorligwonden enz..
Alle inspanningen ten baat heeft de man het nog 14 dagen uitgehouden in mensonwaardige ( voor mij toch) omstandigheden.
Therapeutische hardnekkigheid komt dus niet alleen voor bij artsen alleen.
Gast

09 mar 2007, 15:45

Laat mij toe even "mijn" verhaal te doen over palliatieve zorgen. Let wel ik zal wel een uitzondering zijn op de regel...
Eind november werd mijn vrouw plots ziek van het ene moment op het andere. Conclusie: een agressieve hersentumor. Ze werd geopereerd en ogenschijnlijk met succes. Ik bleef dag en nacht bij haar om haar te helpen verzorgen. Maar na een tijdje traden er verwikkelingen op en na anderhalf maand werd ze naar Gasthuisberg overgebracht. Twee weken lag ze op intensieve en was al die tijd in coma. De opraties en onderzoeken volgden elkaar in versneld tempo op en men vertelde me steeds dat de toestand uitzichtloos was. Bovendien hadden ze ook nog TBC vastgesteld. Op een gegeven moment heeft men dan ook voorgesteld om al de onderzoeken te stoppen alsook de medicatie. Ik had geen andere keuze dan toe te stemmen. Wel werd mij toen aanbevolen om haar over te brengen naar de palliatieve afdeling in St.-Pieter. Er werd mij verteld dat we beiden met de beste zorgen zouden omringd worden en men het haar zo "confortabel" mogelijk zou maken.
Toen we daar aankwamen kreeg ik plots andere dingen te horen. We werden in een grote verlaten kamer ondergebracht en ik moest beschermende kledij aandoen (vest, handschoenen, mondbeschermer) en mocht de kamer niet verlaten. Toen ik vroeg of ik dan nog kon blijven slapen werd mij kortweg geantwoord dat het niet kon want dat was onmogelijk door die beschermende kledij. Ik kon ook niet genieten van de extra begeleiding en mocht nergens nog komen op de afdeling... Alleen nog van de kamer naar buiten. Onder was een refter waar je kon eten en daar mocht ik ook niet binnen. Ik heb toen gezegd dat ik mijn vrouw mee naar huis wou nemen. Maar toen werd mij gezegd dat ik niet agressief moest worden want anders zou alle medewerking gestopt worden...
Uiteidelijk werd mijn vraag naar ziekenhuishygiëne doorgespeeld en ik zou op de kamer mogen blijven (dag en nacht) maar men beschouwde mij dan ook als besmet. Ik moest geen kledij meer dragen en zou de nodige medicatie moeten nemen! Ik kreeg een bord een tas, bestek, een metalen kom (waar patienten mee gewassen worden), een handdoek en afwas middel. 's Morgens kreeg ik (in plastic verpakt) twee boterhammen en wat beleg. Ik moest dat afhalen aan de deur. Zij brachten me warm water voor thee en dat werd ook aan de deur van hun kannetje in het mijne gegoten. Door de dag kon ik even het stad in om snel wat te eten.
Uiteindelijk zag ik het niet meer zitten en vroeg hulp van een psychologe. Ze had een mondstuk voor en zei dat ze binnen korte tijd op brugpensioen ging en niet wou om nog ziek te worden want dan moest ze nog langer blijven werken... Ze nam me mee naar de grote refter en daar moest ik dan maar mijn leed vertellen... Enkele meter achter haar zaten mensen mee te luisteren...
Verpleegsters heb ik praktisch niet gezien, enkel om haar te wassen en om haar op haar zijde te leggen. Als er iets was moest ik maar bellen...
Af en toe riep ik een verpleegster om haar te aspireren omdat de ademhaling zeer moeilijk werd. De laatste dag (2de dag) wou men het eigenlijk niet meer doen. Uiteindelijk heb ik mijn vrouw voor mijn ogen zien "stikken". Dit heeft enkele uren geduurd en de laatste 10 minuten waren gewoon verschrikkelijk. Die gelaatvertrekkingen, al die moeite die ze nog deed om nog naar adem te snikken... Ik zou willen zeggen; die beelden vergeet ik nooit meer, maar ik tracht ze uit mijn geheugen te wissen. Het was té onmenselijk!!!!!!!
Hoe het komt weet ik niet maar die laatste nacht had ik een voorgevoel dat ze het einde van deze dag niet zou halen... Ze was toen zeer onrustig maar ik had zelf al twee maanden niet meer geslapen. Ik heb toen alles aan de kant geschoven en mijn bed tegen dat van haar gezet. Ik heb haar hand vastgehouden en toen werd ze terug rustiger. Wat ben ik nu blij dat ik die nacht nog samen met haar heb kunnen slapen!
Nadien heb ik vernomen dat al die voorzorgsmaatregelen helemaal niet hoefden en dat we, net als iedereen hadden kunnen behandeld worden!!!
Ik koester eigenlijk geen wrok. Mijn vrouw is niet meer... maar heb toch véél moeite om me sterk te houden als ik het woord "palliatieve zorgen" hoor. Bovendien, had ik die laatste 5 minuten kunnen beslissen over euthanasie, dan zou ik niet getwijfeld hebben! Als het mijn huisdier was zou ik het zeker nooit zó hebben laten afzien als mijn eigen vrouw!!!!!

Tilly
Moderator SeniorenNet
Lid geworden op: 24 dec 2002, 15:35
Locatie: aan het bos van den baron

09 mar 2007, 21:03

Beste kenisrudy,

Het is intriest wat jullie hebben meegemaakt, de manier waarop jullie werden behandeld en afgeschermd.

Het moet ontzettend pijnlijk zijn geweest om dit hier neer te schrijven, en zo terug in de herbeleving te komen van wat jullie samen hebben doorgemaakt in de laatste levensuren van je vrouwtje.

Ik kan heel goed begrijpen dat jij wrange gevoelens krijgt bij het lezen van palliatieve zorgen.

Ik wens je héél veel sterkte toe.

Tilly
Gast

18 mar 2007, 01:06

Beste Tilly,

bedankt voor je reaktie. Het is inderdaad intriest...
Maar ik heb er wel op gereageerd. Ik zou niet willen dat iemand nog meemaakt wat ik heb meegemaakt. Trouwens, ik wil die twee laatste dagen uit mijn geheugen wissen. Ik heb het er hier nog eens neergeschreven omdat ik er véél moeite mee had.
Anderzijds neem ik aan dat veel mensen toch veel gehad hebben aan de palliatieve zorgen! Mijn vrouw heeft nu eenmaal gans haar leven pech gehad, tot de laatste minuut. Misschien dat ze nu toch gelukkig is... ik hoop het echt voor haar, het was zo'n lief mens...
Als ik zou weten dat zij gelukkig is zou mij dat al een héél stuk verder helpen.
Liefs,
Rudy

Boedha
Lid geworden op: 09 okt 2008, 22:06
Locatie: 9340 LEDE

11 okt 2008, 23:30

Utopia schreef:Wanneer iemand terminaal ziek is en er is geen enkele therapie meer die het ziekteproces kan indijken dan stapt men over naar palliatieve zorg. Dat wil zeggen dat men de zieke al de nodige zorgen geeft om het voor voor hem zo comfortabel mogelijk te maken: optimale pijnbestrijding in de eerste plaats en dan symtomatische behandeling van de voorkomende problemen. Heeft de zieke bv. last van opstopping , droge mond , kortademigheid, spierpijnen enz. , al deze problemen worden verholpen zonder de zieke daarom af te matten met allerhande onderzoeken.
Verblijft de zieke in het ziekenhuis dan wordt in de mate van het mogelijke rekening gehouden met zijn wensen : de zieke wil in zijn zetel slapen bv. dan laat men dat toe. Heeft hij specifieke wensen voor zijn voeding dan zal de diëtiste dat met hem bespreken .
Het belangrijkste wat men met palliatieve zorg nastreeft is het comfort van de zieke en wanneer dat doel bereikt is worden menige vragen voor euthanasie verworpen.
Dit is inderdaad de taak van palliatieve zorgen.Ikzelf heb 10 jaar gewerkt als vrijwilliger op een palliatieve afdeling.In die 10 jaar heb ik maar één keer die vraag gehad en als vrijwilliger heb ik toen die vraag doorgegeven aan de verpleegkundige.De zieke had toen een gesprek met de dokter.Intussen waren de ongemakken en de pijn onder controle en was er van euthanasie geen sprake meer.Dikwijls heb ik ervaren,als na een paar dagen de pijn en de ongemakken onder controle zijn de zieke zich beter voelt,kan weer eten,heeft terug zin in een sigaret en kan zich terug wat zelfstandig behelpen.Menige keren was de familie verbaast over de toestand dat er gedacht werd dat de zieke beter was en kon genezen.Het moeilijke is dan die mensen duidelijk maken dat de zieke niet beter is en dat de ziekte verder gaat maar dat wel de ongemakken en de pijn onder controle is.En die gesprekken verlopen moeilijker dat deze met de zieke.De gesprekken die ik gehad met met zieken hebben mij enorm veel geleerd en werd ik me bewust van de zin van het leven.
Wij zijn hier om elkaar te helpen en te ondersteunen,ook als het moeilijk gaat.Als je respect hebt voor je medemens krijg je respect terug.
CARPE DIEM

Boedha
Lid geworden op: 09 okt 2008, 22:06
Locatie: 9340 LEDE

11 okt 2008, 23:43

Anonymous schreef:Laat mij toe even "mijn" verhaal te doen over palliatieve zorgen. Let wel ik zal wel een uitzondering zijn op de regel...
Eind november werd mijn vrouw plots ziek van het ene moment op het andere. Conclusie: een agressieve hersentumor. Ze werd geopereerd en ogenschijnlijk met succes. Ik bleef dag en nacht bij haar om haar te helpen verzorgen. Maar na een tijdje traden er verwikkelingen op en na anderhalf maand werd ze naar Gasthuisberg overgebracht. Twee weken lag ze op intensieve en was al die tijd in coma. De opraties en onderzoeken volgden elkaar in versneld tempo op en men vertelde me steeds dat de toestand uitzichtloos was. Bovendien hadden ze ook nog TBC vastgesteld. Op een gegeven moment heeft men dan ook voorgesteld om al de onderzoeken te stoppen alsook de medicatie. Ik had geen andere keuze dan toe te stemmen. Wel werd mij toen aanbevolen om haar over te brengen naar de palliatieve afdeling in St.-Pieter. Er werd mij verteld dat we beiden met de beste zorgen zouden omringd worden en men het haar zo "confortabel" mogelijk zou maken.
Toen we daar aankwamen kreeg ik plots andere dingen te horen. We werden in een grote verlaten kamer ondergebracht en ik moest beschermende kledij aandoen (vest, handschoenen, mondbeschermer) en mocht de kamer niet verlaten. Toen ik vroeg of ik dan nog kon blijven slapen werd mij kortweg geantwoord dat het niet kon want dat was onmogelijk door die beschermende kledij. Ik kon ook niet genieten van de extra begeleiding en mocht nergens nog komen op de afdeling... Alleen nog van de kamer naar buiten. Onder was een refter waar je kon eten en daar mocht ik ook niet binnen. Ik heb toen gezegd dat ik mijn vrouw mee naar huis wou nemen. Maar toen werd mij gezegd dat ik niet agressief moest worden want anders zou alle medewerking gestopt worden...
Uiteidelijk werd mijn vraag naar ziekenhuishygiëne doorgespeeld en ik zou op de kamer mogen blijven (dag en nacht) maar men beschouwde mij dan ook als besmet. Ik moest geen kledij meer dragen en zou de nodige medicatie moeten nemen! Ik kreeg een bord een tas, bestek, een metalen kom (waar patienten mee gewassen worden), een handdoek en afwas middel. 's Morgens kreeg ik (in plastic verpakt) twee boterhammen en wat beleg. Ik moest dat afhalen aan de deur. Zij brachten me warm water voor thee en dat werd ook aan de deur van hun kannetje in het mijne gegoten. Door de dag kon ik even het stad in om snel wat te eten.
Uiteindelijk zag ik het niet meer zitten en vroeg hulp van een psychologe. Ze had een mondstuk voor en zei dat ze binnen korte tijd op brugpensioen ging en niet wou om nog ziek te worden want dan moest ze nog langer blijven werken... Ze nam me mee naar de grote refter en daar moest ik dan maar mijn leed vertellen... Enkele meter achter haar zaten mensen mee te luisteren...
Verpleegsters heb ik praktisch niet gezien, enkel om haar te wassen en om haar op haar zijde te leggen. Als er iets was moest ik maar bellen...
Af en toe riep ik een verpleegster om haar te aspireren omdat de ademhaling zeer moeilijk werd. De laatste dag (2de dag) wou men het eigenlijk niet meer doen. Uiteindelijk heb ik mijn vrouw voor mijn ogen zien "stikken". Dit heeft enkele uren geduurd en de laatste 10 minuten waren gewoon verschrikkelijk. Die gelaatvertrekkingen, al die moeite die ze nog deed om nog naar adem te snikken... Ik zou willen zeggen; die beelden vergeet ik nooit meer, maar ik tracht ze uit mijn geheugen te wissen. Het was té onmenselijk!!!!!!!
Hoe het komt weet ik niet maar die laatste nacht had ik een voorgevoel dat ze het einde van deze dag niet zou halen... Ze was toen zeer onrustig maar ik had zelf al twee maanden niet meer geslapen. Ik heb toen alles aan de kant geschoven en mijn bed tegen dat van haar gezet. Ik heb haar hand vastgehouden en toen werd ze terug rustiger. Wat ben ik nu blij dat ik die nacht nog samen met haar heb kunnen slapen!
Nadien heb ik vernomen dat al die voorzorgsmaatregelen helemaal niet hoefden en dat we, net als iedereen hadden kunnen behandeld worden!!!
Ik koester eigenlijk geen wrok. Mijn vrouw is niet meer... maar heb toch véél moeite om me sterk te houden als ik het woord "palliatieve zorgen" hoor. Bovendien, had ik die laatste 5 minuten kunnen beslissen over euthanasie, dan zou ik niet getwijfeld hebben! Als het mijn huisdier was zou ik het zeker nooit zó hebben laten afzien als mijn eigen vrouw!!!!!
Beste,
Bedankt voor je verhaal , ik heb het met veel repect gelezen.Tussen de regels door hoor ik nog veel verdriet om wat er is gebeurd.
De moed om je machteloosheid hier te beschrijven verwoord de liefde die je voor je vrouw heb gehad en nog hebt.
Ikzelf heb 10 jaar als vrijwilliger gewerkt op een palliatieve afdeling te Gent.Dat zo iets kon gebeuren gaat er bij mij niet in,dat is GEEN palliatieve zorg.Ik wens je nog veel sterkte in de verwerking van uw rouwproces.Van Harte.
CARPE DIEM

zotspook
Lid geworden op: 25 aug 2005, 15:14
Locatie: limburg

18 okt 2008, 15:50

In Hasselt in het kutureel centrum is onlangs nog een vergadering geweest over paliatieve zorgen in rusthuizen. Het was zeer intersant om daar is ne keer meer over te weten, er waren toen 230 gegadigden daar. En ik moet zeggen we hebben weeral vele intersante dingen bijgeleerd.
Ook ik wil is graag komen kennis maken met het seniorennet ik ben al zelf over de vijftig tja een oud spook he ! of wat dacht je en ik werk ook bij senioren en heb altijd veel interesse ervoor gehad