Levenssprokkels door de jaren heen.

[lief]

Mijn communieschoenen.

Ik kreeg mooie witte moccasins,
een beetje te groot en te breed.
Zo ging dat vroeger in ons gezin,
dan gingen ze wat langer mee.

Een prop watten maakte ze kleiner,
ze slofte niet meer uit ,was beter.
Ook mijn voeten vonden dat fijner,
zo zacht de watte m'n tenen streelden.

Wij deden wel al eens belleke trek,
bij een vrouwtje in onze straat.
Ze leek in onze ogen een beetje gek,
Dus vlug een druk en lopen gaan.

Bleef mijn communieschoen daar staan,
alle andere waren spoorloos verdwenen.
Ik ben met 'n bang hartje teruggegaan,
naar 't vrouwtje, met trillende benen.

In haar hand lag daar mijn schoen netjes,
mijlen ver en schijnbaar onbereikbaar.
Dus heel beleeft mijn exusses opgezegt,
Vanonder mijn froe zag ik t ,ze lachte zowaar.

Heel blij en gelukkig mijn schoentje aan,
ben ik achter die bangerikken gaan zoeken.
Ik moest daar voor niet heel verre gaan,
vond ze verborgen achter vele hoeken.

[lief]

Ik weet niet hoe het bij jullie was.....
Maar bij ons stond op zaterdag
In de keuken aan de Leuvense stoof
Een zinken basin vol warm water
Rondom stonden vier stoelen
En over de leun een groot laken.
Dat moest ons beschermen
Een beetje verbergen
Voor onverwachte passanten
Die in de keuken belanden.
De kleinste waren eerst aan de beurt
Zo is dat jarenlang gebeurd
Elke keer wat warm water bij
iedereen passeerde de rij.
Tot mijn oudste broer kuren kreeg
Hij voelde zich een hele meneer
Moest zuiver water voor hem alleen
Het gezamelijke beleven verdween...

[lief]

Ik wilde graag het fietsen leren,
was ongeveer een jaar of zeven.
Maar welk kind had een fiets in die tijd,
Wij niet, mijn ouders waren niet rijk.

Ons ma haar fiets kon ik stiekem lenen,
mijn oudste broer ga de bevelen..
Van doe nu dit en doe nu dat.
eventjes later lag ik op mijn gat.

Het was op dees manier gegaan,
gingen boven aan ons straatje staan.
Dat ging bergaf naar 't ouderlijk huis.
het kon niet anders zo kwam ik thuis.

Het was zo'n grote zwarte fiets.
die je nu alleen nog in musea ziet.
Ik zette mijn voet op de hoogste pedaal
en ja hoor, ik ging aan de haal.

Maar de weg bestond toen nog uit gaten,.
ik kon niet zitten op het zadel.
Halvertwege was ik de richting kwijt,
Lag in het veld tot mijn grote spijt.

Mijn grote broer vond het maar niks,
wat trek jij daar zo'n gezicht.
Want tranen rolden over mijn wangen,
ga jij nu het flauw Trezeke uithangen.

Dus ik met de fiets maar terug omhoog,
het stuur stond voor mijn armpjes te hoog.
Maar niet versagen klonk de boodschap toen
en ik mocht mijn proefjes overdoen.

Als ik nu aan die tijd terug denk
dan leek hij toch een groot geschenk.
Een thuis een vader en een moeder
en ik keek zo op naar mijn oudste broeder.

[lief]

Een stralende zon wil me
buiten lokken
ze lonkt en lacht
hier ben ik dan.
Ik zit erna te kijken
het beste wat ik kan doen vandaag...

Kreeg bezoek ,een dag of zeven
ongezien ,ongevraagd
van een stel virussen
met kwade wensen.
Nu houden ze huis
in mijn neus, wat een plaag......

Mijn rode neus staat te blinken
af en toe ontsnapt er
een heuse waterval
die ik dan rap opvis .
Tientallen zakdoeken
verhuizen ,vlug van plaats.......

Heel dat gebeuren heeft een ....
naar.. muzikaal klankje
zo op tijd en stond
van een gemene hoest
Laatste beleven, zo denk ik
van 'n winter die stil vergaat .

[lief]

Ik had wel iets met schoenen
in mijn kindertijd.
Erfde een paar van mijn broeder
was ze liever kwijt.
Vond ze niet mooi en ook te groot
jongenssandalen.
Mijn proteststem werd niet gehoord
er hielp geen praten.

Op zekere dag ging ik op bezoek
door groene weiden.
Zoals een nichtje bij haar tante doet.
voelde een schoen glijden.
Bij het springen over een brede gracht
ik heb nog gekeken.
Er een hele poos naar zitten zoeken
hij bleek verdwenen.

Toen moest ik door een koeienweide
ze stonden loeiend.
Vol belangstelling naar mij te kijken
ik zag ze groeien.
Met veel angst in mijn kloppend hart
nam ik 'n andere weg.
Een netelenveld deed 'n ware aanslag
op mij benen ,weeral pech.

Maar liever dan bij die grote beesten
weerstond ik eraan.
Zou voor geen massa's geld weder
door die weide gaan.
Uiteindelijk kwam ik bij mijn tante aan
buiten adem opgelucht.
Dat ik zo'n groot' gevaar 'had doorstaan
wat een groot geluk.

[lief]

Weet je nog de tijd van toen
zowat vijftig jaar geleden.
Wat we aan moesten doen
bij hevige pletsende regen.

Net zoals ik liepen er velen
gekleed in een rubbere caban.
Op handhoogte waren er spleten
gemakkelijk als je iets vastnam.

Als je hem dan een tijdje had
vertoonde hij hier en daar barsten.
Voelde je ook zo'n beetje plak
dat losliet op dat heel getast.

Hij was zo koud en een hele last
op onze zachte kinderhuid.
Zodat bij je bestemming blij was
Dan vloog dat ding vliegensvlug uit.

Aan je voeten en over je kuiten.
botten van hetzelfde materiaal
Maakte je een lange wandelig buiten.
Had je op je benen een ringetje staan.

De kiezelwegen zoals ze toen waren .
hadden plassen op iedere plek .
Je kon er je heerlijk doorwaden
Dat vonden we met z'n allen te gek.

[lief]

Deze morgen bij het onwaken
moest ik even heel diep gapen.
Weer 'n weertje, ik kan niet meer.
hier en daar een laagje sneeuw.

Elke keer weer als het zo begint
zorg vlug dat 'k mijn cameratje vind.
Wil zo graag mooie beelden pakken
en ermee door 'de Maten 'afzakken.

De winter geeft zich niet gewonnen
maakt aldoor maar gekke sprongen
Zo gauw hij een dapper krokusje ziet
bedekt hij haar, tot mijn groot verdriet.

De zon verjaagt het sneeuwwitte tapijt
zend met volle kracht haar stralen uit.
Ik sta geamuzeerd toe te kijken
wie zal uiteindelijk de winnaar blijken.

Nog even kan hij hier nog vertoeven
maar toch zal hij uiteindelijk moeten.
Toegeven dat de tijd is aangekomen
dat wij van de lente mogen dromen.

[lief]

Mijn vader was een duivenman.
Van duiven daar wist hij alles van.
Speelde regelmatig kampioen
Elke keer weer opnieuw, elk seizoen.

Op een dag kwam een verdwaalde duif
Onverwacht op bezoek bij ons thuis
Had aan haar poot een gummi ring
Met voor mij onbegrijpbare tekens in.

Mijn vader zag met zijn ervaren oog
Een kampioen in 't beestje ,dat belooft
Dacht bij zich zelf, ik ga eens op zoek
Dat is wat een eerlijk iemand doet.

En ja hoor ,hij vond hem al heel vlug
De eigenaar wou graag zijn duifje terug.
Al vlug zonder dralen werd er besloten.
Dat hij en z'n vrouwtje naar ons zou komen.

Het praten bracht al rap vriendschap.
Een tegen bezoekje werd dan verwacht.
Dus zakte mijn ouders op een mooie dag
Met een chaufeur en al naar Antwerpen af.

Het aankomen was er een verrassing, hoor.
Hun huis was zo ontzettend chic en groot.
'n Diamantair, dat hadden ze nooit gedacht.
Wat daar allemaal stond nooit geziene pracht.

Het onthaal was zo warm zo hartelijk
Mijn ouders die vonden dat heerlijk
Bij het afscheid namen ze mijn ma's hand
Deden aan haar vinger 'n ring met diamant.

[lief]

Het was de gewoonte van ieder jaar.
in de zomer op schoolreis te gaan.
Niet naar de sneeuw of verre landen.
Geen cultuur of andere banden.

Neen, wij gingen netjes in het gelid.
ieder op zijn plaatsje zo was beslist.
Te voet en soms biddend naar de grot.
Van Timkesberg daar hielden we stop.

Heel mooi gelegen in het diepste punt.
vele banken die je nu niet meer vind.
Daar rammelden wij allen te samen.
waren heel blij bij het laatste amen.

Dan kwam voor ons de grote pret.
Zie me hier vlug glijden... opgelet!
Van boven naar onder altijd weer.
Wees zeker 't plezier telkens weer.

Van dat spelen kreeg ik heel warm .
Hing mijn jasje aan een boom z'n arm.
Dan....klonk het fluitje ,riep ons terug.
Wij moesten dan heel vlug naar de juf.

Ik stond in de rij en merkte algauw.
Werd overal rillig van de plotse kou.
Mijn mooie jasje ,o jeekes vergeten.
Ik kon gaan zoeken in die bergketen.

7 Jaar oud ik weet het nog heel goed.
Ik maar op zoek en toen zelf zoek.
Hoorde de kinderstemmen in de verte.
werd heel bang... voelde me verlaten.

Tranen met tuiten liepen over mijn wangen.
En mijn gele jasje zag ik nergens hangen.
Wat moest ik doen voelde me heel erg klein.
Had het gevoel ,alleen op de wereld te zijn.

Drie lieve mensen kwam ik toen tegen.
wat doe jij hier ,lieve schat ,zo in je eentje.
Na mijn snikkend verhaal zochten zij met mij.
Maar mijn pas verworven jas ,dat bleef kwijt.

Na een hele poos ,zeiden ze 't heeft geen zin.
Kom jij met ons maar die chicke auto in.
Ik voelde me toen een princes eerste klas.
Blij dat ik op weg naar de school toe was.

Het eind van 't verhaal vond ik niet fijn.
Juf was boos 'je had ontvoerd kunnen zijn'.
Dus mocht ik braafjes veel lijntjes schrijven.
Daardoor kon ik een ganse dag binnen blijven.

Zelfs vandaag voelt dat nog als onrecht aan.
Had die jufrouw niet met me mee moeten gaan.
Je laat in een bos, toch geen kind van zeven.
Achter waar ze angstig zit te beven.

[lief]

Men zegt dat vroeger allles beter was,
Ik ben daarbij van een ander gedacht.
Het is misschien wel heel eigenwijs.
De tijd van nu stel ik heel erg op prijs.

Heel graag wil ik alles met u overlopen .
Vergelijken ,wat we nu allemaal kopen.
Het gemak en de mogelijkheden die er zijn.
Plezier en de luxe voor groot en klein.

Begin met de maandag gewoontegetrouw.
De was toen dat was niet van gauw ,gauw.
Heel de voormiddag moest je gebruiken.
Opdat je wasgoed weer fris ging ruiken.

Dinsdag was de dag van de bergen strijk.
Je was toen wel drie strijkijzers rijk.
Op de stoof werden ze warm gemaakt.
Zomer of winter nooit werd er gestaakt.

Woensdag bij ons, de boven zijn beurt.
Emmers en dweilen omhoog gesleurd.
Een aftrekker bestond toen nog niet .
Dus opdrogen deed je op elke knie .

Donderdag was marktdag wel 10km ver.
Met de fiets of tevoet deed je die weg.
Beladen als een ezel zo ging je naar huis.
Moe en bezweet kwam je dan terug thuis.

Vrijdag werd poetsdag van het gelijkvloers.
Met zeepsop en borstel schuren die vloer.
Een stofzuiger werd nadien uitgevonden.
Fitnissen hoefde niet ,bleven zo wel gezonder.

Ook zaterdag was heel gewone weekdag .
Werk en school niemand had toen vrijaf.
's Avonds de wasbeurt een heel gedoe .
Als de avond viel was je gewoon moe.

Zondag de dag die aan God werd gewijd.
Met in de voormiddag de mis ,een feit .
Namiddag het lof ,je kon er niet langsdoor.
Want dat alles hield je in het rechte spoor.

En als ik dan naar nu kijk ,dan ben ik rijk.
Voor alles apparaten ,waar je ook kijkt .
Je hoeft je handen zelfs niet vuil te maken.
En voor je gezondheid ga je ritjes maken.

Het is waar ,'t gaat steeds sneller en sneller.
Soms lopen we onszelf wel eens tepletter
Dat zal de kunst zijn in dit korte leven .
Te genieten van al wat je hier kan beleven.

[lief]

Weten jullie nog die vasten toen.
dat was de tijd toen we nog dachten.
Dat het om de hemel was te doen.
Het begon gewis met carnaval.
Dan mochten we de clown uithangen.
Het plezier stond dan vanboven aan.
want de........ vastentijd kwam eraan.

Aswoensdag was de tijd van bezinnen.
waar kwamen we ook weer vandaan.
Het is dat ze het nog steeds niet weten.
Wel dat we tot stof zullen vergaan.
Daaraan herinnerde het assekruisje.
Waarvan men al eens grappig zei.
Behoud het tot de dag van verrijzenis
Zo koop je je zieltje vrij.

Veertig dagen kreeg je geen snoep.
Alles verdween in een grote doos.
Vrijdags was het vlees een taboe.
Zodat moeder dan voor vis koos.
Stokvis ,de vis van de werkman.
Maar zondags dan hadden we geluk
Dan gold die enge maatregel niet.
En lagen al die snoepjes terug
Weer in je bereik ,in je verschiet.

Witte donderdag bood vasteneinde aan .
Wij gingen met z'n allen naar de kerk
Gedenk het laatse avondmaal
Want dat was wat Jezus zijn werk.
Maar voor ons kinderen van die tijd
Waren andere dingen belangrijk
Het was de dag dat de klokken vlogen
Uit alle kerken van de wereld
Naar de paus zijn huis in Rome.

Goede vrijdag, dag van grote rouw.
En ook van biechten ,de kruisweg
De rozenkrans heel getrouw.
Het lag mij en velen niet erg in trek.
Dat bidden maakte je zo moe als wat.
De zaterdag hadden ze geen verhaal
Dus werd hij in ons familie gevierd
Als de dag waarop met heel veel kabaal
Voor ieder kind een nestje werd versierd

Paasdagmorgen al heel vroeg ging
gepaard met vrolijk kindergeluid
Bij elk gekleurd eitje dat er hing
Barsten wij in luide vreugde uit.
Het was toen nog 'n eenvoudig gedoe.
gewoon maar eieren van allerlei
Ze waren soms van suikergoed
Met alles waren wij reuzeblij.
En soms, heel soms kwam later
Nog enkele paaseitjes boven water.

[lief]

Op een dag ,als ik niet weet wat doen
denk ik graag eventje terug aan toen.
Toen ik zorgeloos door het leven gleed
Ver weg van zorg ,kommer en leed.

Het hoge gras in grote ,wuivende weide
op weg naar school nodigde ons blijde.
Sporen te trekken laag sluipend.
het hoofd omlaag en over de buik.

Zo vlug als het kon, want 't was verboden
de boer zou het ons niet verschonen.
Hij kon er echt niet hard om lachen
als hij ons zag gingen we hard lopen.

Maar sporen trekken .daar hield ik van
en telkens opnieuw bezweek ik eraan.
Dus boer van toen ,ik vraag om erbarmen
t'Was sterker dan mijzelf,schenk me genade.

[corry]

Het is hier even naar toen en zo komen vele herinneringen boven zo goed verteld dat het bijna gisteren leek.
Lief ook een buitenmens en vroeger noemde ze het de boerenbuiten, zo hebben we toch veel pret beleefd en kattenkwaad uitgespookt…. Goed te lezen dat ik niet alleen over de velden heb gelopen en gestolen als raven al was het een raap of een appel zelfs de worteltjes moesten er aan geloven en smaken dat het deed en het zand schuurden onze magen.

Corry

[lief]

Des avonds trek ik graag naar buiten
met onze tweevoeter erop uit.
Terwijl de vogeltjes nog fluiten
ook zij weten dat het dagje sluit
Aan de einder rijst de maan omhoog
laat zonnetje daarginder weten
"Het is tijd dat jij je lichtje dooft
want ik wil de nacht welkom heten"
De stilte is dan vredeloos intens
ze omringt me o zo weldadig
Het kusje dat het maantje schenk
ontvang ik heel ontspannen vredig.
En dwalend op zanderige paadjes
straalt de natuur haar krachten uit.
Ik geniet en langzaam ademhalend
neem ik die pracht in me op voluit.

Met dank aan Viv vanwie de mooie foto is.
De Maten tijdens de vallende avond.

[lief]

Tere wilgenknopjes kondigen vrolijk aan
dat mooie lentedagen te wachten staan.
Ik neem ze zachtjes in mijn handen
streel heel gevoelig over hun vacht
Hier voel ik het prille leven branden
en dat doet zo ontzettend goed.

Zou ik ze plukken denk ik dan
meenemen naar mijn huis.
zodat ik ook daar genieten kan
van hun mooie zachte huid.

Neen zegt een luide stem opeens
laat ze hun eigen leven leiden.
Zo kunnen zij allen bijeen
nog anderen mensen verleiden.

Dus ga ik dan met lege handen
laat de wilgenknopjes achter.
Ze behoren ieder die passeerd
wat zou ik dat veranderen.

En elke dag als ik ze zie staan
ontdek ik hoe ze ontluiken.
Eerst heel klein en teder pril
totdat ze hun zaadjes uitsmijten.

Ooit waait er een zaadje in mijn tuin
en krijgt het geluk van groeien.
Ik kijk vol verwachtig naaruit
dat het in mijn tuin zal bloeien.

Met dank aan Rienke voor de mooie bewerking van de foto.