Allen met vakantie???

Literaire pareltjes van maatschappelijke gebeurtenissen.
Gast

19 feb 2009, 13:51

Schikken, ordenen, indelen, klasseren, rangschikken, classificeren, catalogeren zijn zovele woorden die uitdrukken hoe men in het dagelijkse leven naar systemen zoekt om de zo talrijke dingen een plaats te geven waar men ze later kan terugvinden. Zo horen boeken in een bibliotheek thuis, waren in een winkel, documenten in een klasseermap, allen geordend. Ook de dingen in de natuur, die in enorme verscheidenheid voorkomen, gaat men trachten te ordenen. Hier spreken we dan van een gedachteordening. We schikken ze niet zoals we met voorwerpen rondom ons doen. Zij blijven immers waar ze zijn, maar toch zoeken we een indeling in de geest, die toelaat ze in groepen en klassen onder te brengen om ze zo meer systematisch te kunnen bestuderen of misschien ook te bewonderen. We kunnen tot in het oneindige doorgaan met alles een plaats te geven, zelfs in de muziekgenre.
Na de woelige jaren 60 kwam men begin 70 in een soort van vacuüm terecht. Er was niet onmiddellijk een muzikale opvolger voor de Beatles en de Rolling Stones. Inmiddels is men wel tot het besef gekomen dat de jeugd zijn plaats heeft ingenomen in het commerciële circuit. De jeugd consumeert en men maakt hier dankbaar gebruik van. Men gaat als het ware popidolen kweken die moeten voldoen aan de grillen van de jeugd. De popindustrie is geboren. Het zeer emotionele ritme met een dominerend karakter vind je in de Soul terug. James Brown is dolgedraaid in de opkomende discoteken. Het eerder gladgestreken en close harmony-achtige Tamla Motown Sound deed de vloeren daveren met zijn disco. Alleen al bij het horen van de eerste klanken ging je lichaam mee in het ritme, vrolijk en blij. Bizarre kledij, make-up en een opvallende act met flitsende lichtshows gaven hun naam aan de Glitterrock. Bij deze nichtenrock dachten de mensen onmiddellijk aan homofilie, biseksualiteit, decadentie en drugs. Punk was nog erger, hun motto was anarchie, chaos, opvallen en shockeren. Hun muziek werd overstemd door het basgitaar- en drumklank, de Sex Pistols waren in het leven gekomen van velen.
Je moet dood zijn om vereeuwigd te worden. De dood is voor veel kunstenaars thema van hun werk geworden, zowel in de literatuur, de schilder- en beeldhouwkunst, heerlijke piëta’s. Van de componist verwacht men dat hij een gedicht op muziek zet. Iedereen kent ondertussen wel iets van klassieke muziek met zijn grootmeesters die eeuwig en voor altijd tussen de studenten huizen. Franz Liszt was er zo eentje. Een grootst pianist-componist die de muziekgeschiedenis heeft gekend. Liszts grote vaardigheid bij het pianospel en de vernieuwingen die hij in het componeren bracht troffen Saint-Saëns. Het nieuwe muzikale genre dat Liszts in het leven riep noemde hij Symfonische Dichting. Dit werk begon met een programma zoals een verhaaltje of een gebeurtenis. Saint-Saëns voelde zich sterk aangetrokken tot dit symfonische gedicht en schreef er zelfs vier waaronder het bekende Samson et Dalila en Le carnaval des animaux.
Niet iedereen houdt van klassieke muziek maar verzamelt in zijn achterhoofd vele klassiekers zoals Rock around the clock. Bill Haley laat je niet alleen aan een komeet denken die maar om de 75 jaar voorbij geraasd komt , neen hij is een monument geworden dat zich vereeuwigd heeft in rock ’n rollnummers. Jaren later hoort men op alle fuiven, bruiloften nog zijn boogiemuziek. Jong en oud, broederlijk naast elkaar op de dansvloer, swingend met de benen die niet moe schijnen te worden van deze popmuziek. En dan te bedenken dat rock ’n roll is voortgesproten van het rhythm& blues die eerder door Amerikaanse negers naar buiten was gebracht. De blanken kenden deze muziek niet maar bij het horen van de eerste klanken, waren ze dadelijk verkocht. Frank Sinatra met zijn luistermuziek en zijn ballroom-dancing leken de jongeren niet aan te trekken. Tevens voldeed de Country & Western die ook erg populair was in die tijd niet aan de behoeften van de jeugd van toen. Ze zochten naar opwindender muziek die als amusement klonk in de oren. Vandaag gaat Elvis nog als zoete broodjes over de toonbank, een legende die nooit sterft, een idool voor jong en oud door de tijden heen. Little Richard ging in een klooster, hij werd dominee, Jerry Lee Lewis trouwde met zijn 13-jarige nicht en viel hierdoor in ongenade bij iedereen maar de kuiven van Elvis blijven bestaan. Iemand zin in een slow op één tegel? :wink:

telloorlekker
Lid geworden op: 26 nov 2002, 17:46

19 feb 2009, 14:19

Op minder dan... ook ! :lol:
Gast

12 mar 2009, 23:04

Normaal gezien begint volgende week de lente. Echter, er is nog niet veel te zien van lentepracht buiten de krokussen die hun kopjes nederig buigen naar de sneeuwklokjes We weten wel dat op 20 maart de zon boven de horizon even lang straalt als onder de horizon. Liever voel ik de warmte tegen me op kriebelen die van boven de einder komt. Wat heb je nu aan zon die je niet voelt? Dat hele kleine straaltje zon maakt ook dat onmiddellijk de natuur reageert. Het schiet allemaal in actie binnenkort, je kan bijna het gras afrijden als het niet regent tenminste. Rij het gras maar eens af wanneer je voeten in een plas water staan, zelfs het gras zou er bij jammeren. Onze dakgoten puilen uit van de mussen die het liefst schuilen onder de pannen. Ze sleuren niet alleen licht snoeisel naar boven maar durven zich ook wagen aan eikenbladeren. Hopelijk verstoppen ze de afvoerbuizen niet anders moeten we ze nog ontstoppen. Maar ze storen zich niet aan regen, hagel en hevige wind, ze bouwen lustig verder aan hun zomerhuisje. Alhoewel we bijna door de koude dagen heen zijn, voel ik vroeg in de ochtend bij mijn ochtendwandeling, dat mijn neus stijf staat van de kou. In maart kan het zo koud zijn als menig vriesdag in januari. Probeer maar eens te schakelen wanneer je voor dag en dauw op de baan bent met je fiets als de mensen nog hun winterslaap houden? Een alternatief is dan wandelen. Lange wandelingen maken waarbij je het zelfs warm krijgt als je een witteke in je drinkbus doet. Mijnterrils zitten er niet in voor ons op het ogenblik, we houden het wat lager, geen klimpartijen voor het fietsseizoen begint. Alhoewel het steenafval lonkt naar ons, laten we ons niet verleiden om met de verrekijker tot Maastricht te kijken. Beneden aan de terrils liggen vele culturen samen naast elkaar. Ze vormen een mozaïek van culturen, winkels en nationaliteiten. Oude cités met nog de originele huizen laten duidelijk zien dat hier zwart goud te vinden was. Vele mijnwerkers verdienden hier hun loon in stofferige omgevings en vele compels lieten het leven voor datzelfde zuurverdiende loon. Toen Gheyselinck de laatste put liet sluiten bleven hier en daar nog patrimoniums over. Ijzeren schachtblokken met supergrote wielen zie je al van verre staan. Wat het meest wordt bezocht tijdens een fiets- of wandeltocht zijn de achter gebleven staties. Lang stonden ze te verkommeren tot iemand zich het lot aantrok van die stationnekes. Midden in het bos in de buurt van Home Fabiola staat een piepklein cafeetje waar je even kunt verpauzen als je voeten pijn doen van de kilometers bospaden. Het Eisdens station, een streling voor het oog. Alles laat je eraan herinneren dat je in een mijnstreek bent, dat je kort aan de Mechelse Heide staat.
Ooit stonden er zoveel bomen dat je door het bos de bomen niet meer zag maar door het kappen van de bomen en het begrazen van het land ontstond uiteindelijk het mooiste landschap wat je je maar kan indenken: het Heidelandschap. Als je goed rondom je kijkt merk je dat ze de bovenste humuslaag afschrapen. Hopen ervan kom je onder je wandeling tegen. Nergens als hier op de Mechelse Heide kom je zovele heideplanten tegen en bremsoorten. Je ziet er de trilpopulier, wintereik en sporkehout. Vele soorten hagedissen met allerhande vogels met onder andere de boompieper die zich goed schuil houdt onder de bomen. Achter de Salamander kan je omhoog door het bos. Als je moe boven komt op de ellenlange trap sta je verbaasd. Een wijd uitgestrekt landschap zie je aan je voeten verschijnen met in het midden de grintkuil. Adembenemend mooi, zelfs God moet hier toegeven dat hier iets anders in het spel is geweest.
Wie niet zo van bospaden houdt en klimwegen kan nog altijd een ander startpunt nemen. Je kan bijvoorbeeld in Vucht vertrekken aan de winterdijk. In de buurt bevindt zich op de grond een monument dat symbool ligt voor een neergestort verdwaald Duits vliegtuig. Deze wandelroute is tevens gegeerd voor de fietsfanaten. Liefst je bel gebruiken wanneer je wandelaars tegenkomt! De wandeldijk eindigt aan het kanaal van Maasmechelen maar je kan verder slingerend vanaf de brug door de velden tot aan de Maas in Kotem. Nu ben je nog op Belgische bodem met de Maas als grens met Holland. Dit is een immens natuurgebied dat ze Maaswinkel noemen. Rusten kan men na een vermoeide wandeling in een fietscafé dat zich beneden aan de Passerel in Vucht bevindt. Ik zou zeggen en schrijven, toi, toi, veel lentekriebels tijdens het wandelen. :wink:

katana
Lid geworden op: 02 aug 2002, 17:20
Locatie: Leopoldsburg , mijn home

06 apr 2009, 09:11

Het is Paasvacantie ; katana heeft vacantie in zijne hof , ziet Lady graag :lol:
Senioren het zwijgen opleggen is een misdaad

telloorlekker
Lid geworden op: 26 nov 2002, 17:46

06 apr 2009, 16:18

katana schreef:Het is Paasvacantie ; katana heeft vacantie in zijne hof , ziet Lady graag :lol:
Is dit de dubbele bodem ? "ziet Lady graag" ... wellicht van achteren... :lol:
Gast

05 jun 2009, 14:16

Alhoewel het nog geen zomer is zitten we een beetje in de komkommertijd op gebied van economie. Sla je de krant open zit je meestal op de eerste rij wat politiek betreft. Ons landje leeft in de puberteitsjaren en alle verkiesbare mensen beloven dat ze ons weldra eruit zullen halen. Je kan het vergelijken met op vakantie gaan met de trein. Zeg je dat je op verlof bent geweest met de trein naar Spanje, denkt iedereen aan de TGV. Ben je gewoon met de trein naar school gegaan, denken ze aan de ouderwetse NMBS. Politiek kan je zo wat vergelijken met een trein. De borden die bij een onbewaakte overweg horen roept bij menigeen een ander beeld op. Immers de trein is door de tijden heen er anders gaan uitzien dan dat de bordjes laten vermoeden. De naam is echter gebleven. Bij politiek is het anders. Jaren geleden waren de partijen nog eenvoudig met hun drieletter benamingen. Je wist onmiddellijk welke partij je in de kuip had en ieder hoofd dat tentoon gesteld werd op hoge houten panelen kon je meteen vertellen dat dit het hoofd was dat je de redding zou brengen. Tegenwoordig moet je een echte puzzelaar zijn of over een goede morfologiekennis beschikken om die goedgulse lachbekken te onderscheiden van de wolven! Je zou voor minder een symbolencomplex krijgen. In de keuken is toch ook de naam fornuis bij een fornuis gebleven?! Zie je de vrouwen al koken op een smulbroer of de BBQ rangschikken onder de eetwolven?
Hier en daar prijken slogans die je het onderste uit de kan beloven. Voor de eeuwwisseling zaten we met zijn allen met een pessimisme opgezadeld in onze maag. Na de eeuwwisseling is de toestand er niet veel op vooruit gegaan. Ergens is het evenwicht zoek geraakt tussen de grootmachten. De tektonische aardplaten schoven over elkaar en je kan er donder op zeggen als hier niet een geopolitieke aardschok uit voort vloeit die een waarde van 8,3 op de schaal van Richter verdiend. Morele grenzen en het na te streven ideaal wordt in ieder debat verdund door de kijkcijfers die belangrijker zijn. Dat het niet meer zo goed gaat in onze samenleving en op wereldvlak wordt angstvallig in hoekjes gedrukt door de mensen die aan de basis zitten van de informatiekanalen. Waar blijft het nieuws, de programma’s van de oude en nieuwe zenders waar je nog hapklare informatie kan krijgen. De prettige of dramatische kliekjes waarmee de kijker zichzelf kan identificeren? Ingewikkelde machtsverhoudingen waar menig mens geen bal van verstaat wat het zapgedrag alleen maar kan aanwakkeren. Helden die elkaar van hun voetstuk halen, monumenten die kapot geslaan worden en waarvan alleen de sokkels nog overschieten. De helden van gisteren zijn vlug vergeten, ze ruimen de plaats voor nieuwe helden die op een voetstuk geplaatst worden in de lederen zetels van een praatprogramma. Hopelijk zijn de mensen mediageniek want dit is onontbeerlijk om tot een tijdelijke status van postmoderne held op te klimmen. Kennis van zaken, moed, doorzettingsvermogen worden hoog gewaardeerd door de kijkers en de stemplichtigen. Zij beloven immers dat ze de geheime dromen van de bevolking zullen omzetten met nostalgische daden. Alles wat ze aanraken met hun woorden zal omgezet worden in goud, een nieuwe Midas is geboren.
Breng dus zondag je stem uit op iemand die het goed bedoelt, je geen rad voor ogen draait, niet vlug van zijn of haar voetstuk valt en zeker niet al te vlug in de vergetelheid zal belanden.
Laten we ons niet intimideren door ronkende namen die eerder klinken als een Russische slokop of een gastronoom die een restaurant geopend heeft om een paar weken later het opnieuw tot het verleden laat behoren.
Go go go for it!!
Gast

26 jun 2009, 14:03

Ze sterven bij bosjes dit jaar. Geen dag gaat voorbij of je wordt om de oren geslagen met slecht nieuws. Je zou bijna durven zeggen dat de sterren dit jaar in de verkeerde stand staan. Wat een invloed een ster heeft op de mensheid? Misschien worden we allemaal beïnvloed op ons dagelijks leven door die sterren! Vroeger zeiden de ouderen dat het een teken van God was, het moest zo gebeuren. Astrologen lazen de toekomst aan de hand van bepaalde sterren. Niemand die er aan twijfelde dat er een ramp of voorspoed op hen zou afkomen. De sterren hadden altijd gelijk.
Ergens hebben we een sterrenmeisje die bedroeft op jonge leeftijd door het leven gaat omdat ze er voor gekozen heeft uit te zien als een firmament. Zulke gekke dingen die kan ik nog begrijpen maar als er mensen zijn die door het leven gaan als een bekende ster en dan nog dat zelfde leven zich benemen scheelt er iets anders aan de mensheid.
Waarom willen de mensen er anders uitzien dan ze zijn? Zijn ze niet meer tevreden met hun uiterlijk? Is het moeilijk om weelde te kunnen dragen? Sterke benen moet je hebben om rijkdom zoals het leven te kunnen dragen. Een gezond lichaam te mogen hebben, daar zou men eerder dankbaar voor moeten zijn. Er zijn zelfs mensen die hun ziekte opofferen en het leed dragen om daarmee anderen tot een voorbeeld te zijn.
Tegenwoordig zijn er heel veel jonge mensen die zichzelf het leven benemen omdat het ondraaglijk geworden is. Veel tieners zijn bang om thuis te komen met een slecht rapport. Stellen de ouders dan te hoge eisen aan die tieners? Zijn ze hun eigen studententijd vergeten dat het al eens fout ging door examenstress of gewoon omdat ze er even met de pet naar gegooid hadden?
Men moet de mensen ook geen reden geven om uit het leven te stappen. Een betere begeleiding zou hier beter op zijn plaats zijn.
Als het dan toch gebeurt in je nabijheid zit men met schuldgevoelens opgestapeld. Men is even het noorden kwijt en stelt zich enorm vele vragen die niet meer beantwoord kunnen worden?
Waarom?
Iemand die uit het leven uit vrije wil stapt, heeft daar al dagen, weken, goed over nagedacht. Misschien is het een antwoord op een vraag die nooit gesteld durft worden? De laatste dagen van hun leven laten niet vermoeden dat ze er weldra niet meer zullen zijn. Ze maken meestal nog plezier in het leven, ze laten blijken dat het hun goed gaat. Niks is echter minder waar. Dit zijn tekens aan de wand dat het hen juist slecht gaat. Alles wordt te zwaar, te veel, ze kunnen het gewoon niet meer alleen.
Ze wimpelen goede raad af, slaan alles in de wind en denken nog maar aan één ding. Waar moet het gebeuren en hoe?
Zijn ze in het reine gekomen met dit kan je er donder op zeggen dat deze persoon zijn testament gemaakt heeft. Door zo’n daad te stellen hebben ze eigenlijk gewonnen. Ze blijven iedereen een stapje voor, niemand kan nog vlug een handje toesteken om te helpen.
Degenen die verweesd achter blijven zadelen ze op met een groot schuldgevoel voor de rest van hun leven. Er is geen waarom meer, alleen een daarom. Het zijn vallende sterren geworden die eeuwig jong blijven. Misschien waren ze wel bang om oud te worden?
Mensen die een voorbeeld functie hebben kunnen een kettingreactie voor anderen losmaken. Hopelijk nemen anderen er geen voorbeeld aan, dit zou jammer zijn want het leven is nog altijd iets dat mooi is en zeker de moeite waard is om er mee oud te worden. Alleen… je moet ermee kunnen omgaan en in nood zeker niet vergeten dat er vrienden zijn die op je wachten, die er zijn om je te helpen, die er met je willen voor vechten om door een moeilijke periode te komen.
Gast

14 jul 2009, 21:58

Oud worden is zo iets als loslaten. Je laat de vertrouwde hand van het gezin een beetje los, slungelend ga je verder door het leven. Wanneer men door omstandigheden niet meer in staat is om zelfstandig thuis te blijven wordt er meestal geopteerd voor een home. Een bejaardentehuis dat je laatste thuis zal worden. Men wacht er op de tijd die nog moet komen en die angstvallig door iedereen wordt vermeden als de pest, namelijk de dood. Vandaag bezocht ik weer eens mijn enige overlevende tanteke die al jaren vast gekluisterd zit in haar rolstoel. Het doet me een beetje pijn, pijn om haar zo te zien zitten in haar comfortabele stoel. Haar geheugen speelt haar nog geen parten, ze kent nog iedere bewoner van haar dorpje aan de Maaskant. Langs stille sluipwegen zie je in de verte de torens van Vilain XIIII liggen. Een prachtig park siert het oude ziekenhuis dat omgetoverd is tot home, de laatste hoop en statie voor ouderen. Het gekir van bosduiven overheerst het geluid van de auto’s die naderen op de kleine parking. Is dit ook een verbondenheid met oud worden? Vlug kijk ik nog even in de zijspiegel of mijn haren niet te veel in de war hangen. Tanteke houdt van netheid en ze durft het me nog te zeggen als ik er niet verzorgd uit zou zien. Maar loshangende haren is nog altijd niet vergelijkbaar met zoutloos eten. Probeer maar eens zoutloze boterhammekes binnen te krijgen met confituur zonder suiker. Het is theetijd op het ogenblik dat ik de lange gang door loop. In de zaal waar eerder de operatiekamer van het ziekenhuis was staan de tafels weeral anders gerangschikt. Iedere keer verzetten ze de tafels en mogen ze eens van plaats veranderen aan die tafel. Iedere persoon heeft zijn naamkaartje geplakt op de tafel waar juist hun rolstoel gestationeerd kan worden, geen millimeter heb je te veel. Mijn mooiste glimlach haal ik boven als ik tante een dikke klinkende zoen op haar zachte wangen geef. Ergens doet ze me denken aan mijn vader, mijn grootmoeder, dezelfde blik in de ogen die veel van hun glans verloren hebben. Bij haar aan tafel zitten nog vier andere dametjes. Koket tot en met. Het wil niet zeggen dat als je bejaard bent dat je niet meer naar de kapster mag gaan. De meest zorgbehoevende mensen blijven liever op hun kamertje. Even hoor je iemand herinneringen ophalen over haar verleden. Heden en verleden wordt door elkaar verweven, het leven zoals het is in een bejaardentehuis. Achter mij zie ik mensen met trillende handen, voor mij worden er mensen zoet gehouden door een tv-programma. Veel kunnen ze niet meer volgen op tv, de koersverslagen horen ze liever op de radio als hun gehoor het nog toelaat. Mensen met een rijk verleden, ze hebben er veel van vergeten maar de oude foto’s hier en daar laten hun nog een beetje hunkeren naar dagen waarbij ze nog de hand vast hielden van hun kind. Je ziet aan hun gezicht dat er veel verdriet opstaat geschreven, je leest het door de rimpels die met de jaren verschenen zijn op hun oeverloze glimlach. Hier moesten ze zich terug aanpassen, leren omgaan met leeftijdsgenoten zoals in de kleuterklas. Ze zien geen dauw meer op de velden, muziek die ontroeren kan ligt ver weg opgeborgen. Ze zingen zelf en af en toe hoor je eentje uit te toon vallen waarbij je nog een harde lach moet verbergen. Ieder week sterft er eentje aan een of andere tafel. De weg van de villa die rust uitstraalt geeft ook de angst weer om te sterven. Hier is de laatste tree die men opgaat. Valt men te vroeg van die ladder kan men nog alleen in iemands gedachten voortleven. Om niet weemoedig te worden duw ik de rolstoel van tanteke naar buiten, het terrasje op. Een vierkant stenen terrasje waar je amper over de muur kan kijken om het weelderige bos te bekijken en te genieten van het vogelconcert. Kaal en koud oogt het, niemand durft te zeggen dat ze liever wat bloemekes zouden willen op dit kille terrasje. Het toilet dat vlak bij de open deur staat ruikt vies, niks gezelligs om te vertoeven. Maar de menskes waren allemaal o zo blij dat er jong volk over de vloer kwam. Op een wip zat het terrasje vol en iedereen had wel zijn eigen verhaal gereed. Wie niet babbelde luisterde gewoon naar een tateraar die een hele groep in haar ban kon houden. Donderdag gaan we wandelen zei er eentje, we vragen vrijwilligers om de rolstoelen te duwen, iemand goesting?
Een wandeling door Leut naar Mazelhoven vervangt de bloemen die er niet zijn op het terras. Het kapelletje op de hoek vlak voor de kasseien aan de Maas krijgt bezoek deze week van mensen die dankbaar zijn dat ze oud zijn mogen worden.

telloorlekker
Lid geworden op: 26 nov 2002, 17:46

15 jul 2009, 10:32

Katorze zwiejet, de uitgelezen moment om dè vjeije vasches uit de sloot te halen...maar het vilbeluik was mij voor... (sorry, die was ik zelf :lol: )
Gast

07 aug 2009, 16:19

Niet ver van de Franse grens in de provincie Henegouwen, tussen Bergen en Doornik, ligt Beloeil. De geschiedenis van Beloeil gaat terug tot de 12de eeuw toen er op de plaats van het huidige kasteel een versterkte vesting stond. Het huidige gebouw dat in de 16de eeuw werd opgetrokken is ingrijpend verbouwd en komt alleen maar ten goeden aan het kieskeurig publiek. Eén van de belangrijkste adellijke families van ons land was het geslacht van Ligne waartoe een markante figuur zoals Charles Joseph behoorde. Deze maarschalk die in het leger van Oostenrijk vertoefde en de vriend was van de heel belangrijke vorstenhuizen van Europa vulde zijn vrije tijd op met het schrijven van Franse poëzie en toneelstukken. De beruchte uitspraak: “Iedereen heeft twee vaderlanden, het zijne en Frankrijk,” komt van zijn hand. Een Uitspraak die zich wel iedereen herinnert van uit een Franse vertaling tijdens zijn studiejaren.
De talrijke interessante connecties van deze familie de Ligne hebben ervoor gezorgd dat het interieur van het kasteel een echt museum is geworden. Je kan er als het ware de hele geschiedenis van de 17de tot en met de 19de eeuw reconstrueren aan de hand van allerlei schilderijen en voorwerpen. Pronkstukken die geschonken werden door koningin Marie-Antoinette van Frankrijk en keizerin Catherina van Rusland.
Maar niet alleen het kasteel loont de moeite. Het pareltje is het 6 ha grote park dat erbij aansluit. De kers op de taart is dat het werd getekend door een tijdgenoot van Le Nôtre, de beroemde Franse tuinarchitect die ondermeer de tuinen van Versailles ontwierp. En dat merk je goed aan de ruime vergezichten, symmetrisch opgebouwd rond watervlakken en met klassieke beeldhouwwerken die menig tuinliefhebber tot zijn bezit wil rekenen. Een mooi ogend decor voor klank- en lichtspelen op een warme zomeravond zoals deze week, een echte jaarlijks traditie in Beloeil, een must voor iedereen.
Henegouwen is nog ten onrechte onbekend bij het grote publiek. De provincie zit vol met regio’s die haar verborgen schatten en verrassingen trachten aan de man te brengen. Het is een veelvuldige streek voor lekkerbekken, kunst- en cultuureters, natuurgenieters maar ook voor de sportieve mens.
Wat op het ogenblik zeer gegeerd is door families die nog kinderen of kleinkinderen willen plezieren is het immense dierenpark Paradisio. Zelfs onze koninklijke familie was er gecharmeerd door.
Zoals Limburg heeft ook Henegouwen haar deel gekregen door de sluiting van de steenkoolmijnen en door de achteruitgang van de zware industrie. Ieder provincie tracht haar boeiend verleden levend te houden door musea waar je je de bloeiende industrie weer voor de geest kan halen. Het menselijk leed zoals de ramp van Marcinelle doet je huiveren in het Bois du Luc
Aan water en groen is er zeker geen gebrek in Henegouwen. In de regio’s staan de kanalen centraal met hun spectaculaire kunstwerken zoals de scheepslift van Strepy-Thieu en het hellend vlak van Ronquières. Watervertier vind je aan de meren van Virelles, Eau d'Heure. Fietsers en wandelaren kunnen hun hartje ophalen over de onuitputtelijke paden. Kom je ooit een verklede tegen, zit je in Binche. Binche heeft het gepresteerd om zich te plaatsen op de lijst van het Werelderfgoed.
Niet te vergeten dat ook Doornik een rijk historisch verleden heeft met een groot cultureel aanbod. In deze monumentenstad kan je de Grote Markt met haar Belfort en Lakenhalle best een bezoek brengen. Je vereert niet alleen de Ponts des Trous en de Hendril VIII-toren met je aanwezigheid maar ook het stadhuis, de opmerkelijke O-L-V-Kathedraal met haar 5 torens.
De musea voor Schone Kunsten en Natuurhistorie zijn een aanrader om eens gezellig hand in hand te keuvelen om daarna een heerlijke frisse drank tot zich te nemen. Het voornaamste is dat je een leuke week ervan kan maken met een hele bagage aan indrukken die je er op doet. :P
Gast

10 sep 2009, 18:40

Eerst dachten we onze zomer door te brengen in een vochtige kelder maar we moesten onze mening herzien. Het werd een roestvrij festivaljaar. Niet alle festivals gingen prat op friscoweer en als toemaatje brengt het najaar ons nog een oudewijvenzomer in september. Festivalweiden hebben we niet gezien, sporthallen des te meer. Bijna in iedere stad of gemeente waar zich een sporthal bevond hebben we de binnenmuren gezien. Ergens hing een affiche op het memobord, niet voor een festival maar wel om een voorstelling van Shakespeare bij te wonen. Draaien ze dit nog vroeg ik me af? Film of toneel, wat maakt het uit, het blijft boeiend.
Je zat in het laatste jaar Latijn-Grieks en dan kwam de leraar Engels met zulk een voorstel op de proppen. De knappe gast die Shakespeare in love speelde mocht er wezen. Daarvoor alleen zou men al naar de cinema gaan. Zeven Oscars sleurden zelfs de meest verstokte filmhaters naar de zaal want wat je er die keer voor kreeg was een verrukkelijk verfrissende komedie over een deel van het leven van dé schrijver van het millennium. De jonge William raakte tijdens het bedenken van zijn Romeo en Juliet zelf verstrikt in een verboden liefde en vond aldus de mosterd uit voor zijn megahit in het alledaagse zootje. De plot bestond uit een meeslepend avontuur vol dubbele bodems en scherpzinnige toestanden, een sfeerscheppende grandeur en een snuif dramatiek. De knappe muziek, de drive van het verhaal en het begeesterende spel van de acteurs spijkerden het respect voor de oude Engelse poëzie weer wat bij. En dat was in die dagen toch maar mooi meegenomen. Jaren later is dit onbekend terrein voor menig student of liefhebber geworden.
Waar je wel over las in de kranten in de jaren negentig was over het massaproces tegen mensen die protesteerden tegen de kaalkap van het Grote Berenbos. Dat strekt zich uit van de Rocky Mountains tot de Stille Oceaan. De kern van dat gebied was vier keergroter dan België. Lustig dynamiteerden industriële houthakkers er wegen door het bos en kapten links en rechts alles kaal. Duizenden kettingzagen knabbelden de bomen weg. Hierdoor zijn bijna 80% van de oerwouden op aarde vernietigd maar je vindt er nog in Noord- en Zuid Amerika., in Siberië en in het Congobekken. Het kappen van de oerwouden haalde de wereldpers want geneesmiddelen tegen tientallen ziekten die terug te vinden waren in de jungle kwamen in gevaar. Als bossen die duizenden jaren oud zijn niet méér respect krijgen dan behoren grizzlybeer, jaguar, gorilla, tijger en paradijsvogel over tien jaar definitief tot de wereld van het stripverhaal.
Via de radio vernamen we dat zuidelijker de Indianen op King Island in opstand kwamen omdat de houthakker reeds daar begonnen te kappen. De Indianen smeekten om hulp en die kregen ze van actievoerders die zich dertig à veertig meter hoog aan een kraan vastketenden. Enkelingen probeerden de actie nog wat te rekken met de eco-guerillatechniek of the sleeping dragon toe te passen. Iemand liet zijn arm betonneren midden in de weg. Heeft het allemaal geholpen de dag van vandaag? Ik denk het niet.
Tegenwoordig staan de kranten bol van bloedbaden op school. Het moet je kind maar wezen dat op zulke school die dag aanwezig is als een zwarte-lange-regenjas-zot razend tussen de medestudenten schiet. Gewoonlijk zijn het jongeren die gepest werden en zich de zondebok voelden. Nu zelf op zoek naar een onschuldige zondebok met dramatische gevolgen en een zelfmoord. Een film die zich ieder jaar opnieuw herhaalt in alle continenten. Zouden de scholen hieraan schuldig zijn? Hebben scholen invloed op mensen? Kunnen ze bijdragen tot minder racisme bij de studenten en een meer verdraagzame houding tegenover andere mensen, gedachten en overtuigingen? Waarden en normen komen meestal van thuis uit mee naar school. Er gaat weinig invloed uit van de leerstof en de lesinhoud zelf. Meestal creëren de mensen zelf hun probleem en haantjesgedrag komt overal ter wereld voor. Hoofddoeken zullen er altijd zijn en blijven maar als je katholiek opgevoed bent, doe je je hoofddeksel af als je de kerk binnen gaat. Al is het dan maar uit eerbied en om een goed voorbeeld aan onze nazaten mee te geven. :wink:
Gast

16 okt 2009, 12:08

De Socratische methode die ieder denkend mens tot de waarheid laat komen is een indringende vraagstelling. Iedereen bepaalt zelf hoe welbespraakt hij is of dat hij welsprekend is of niet. Op zoek naar een eigen waarheid gaan is eigen aan de mens. De mens zoekt niet naar de waarheid maar naar zijn gelijk. Zo heb je ook de uitspraak van Plato dat de mensen verdwijnen na een zekere tijd samen met de dingen maar de ideeën blijven eeuwig bestaan. De mens ziet de schaduw van de dingen en alleen via zijn denken kan hij tot het bestaan van de ware dingen komen.
Wat anderen dan weer zoeken is rust. Iedereen heeft op tijd en stond rust nodig, genegenheid, ontspanning. Je energie straalt uit jezelf als je je goed in je vel voelt. Slechte belevenissen bannen we naar het verleden, naar ons onderbewustzijn. Je leest dagelijks in een of andere krant dat er een wielertoerist het leven gelaten heeft op een drukke baan. Tot nu toe zijn het er zeker 25 geweest en ik mag er niet aan denken dat ikzelf ook zo een fanaat ben.
Een tragedie in het leven van een ander, je staat er niet bij stil. Het is heel belangrijk hoe we zelf met deze krantenartikels overweg kunnen en wat we ermee doen in onze gedachten. Daarom, begin je dag goed, eindig hem goed, het kan misschien je laatste zijn. Laat op het eind van de dag alles gewoon netjes van je afglijden, zet even alles op een rijtje en berg het dan op in je nachtkastje.
Terwijl je zo’n soezeluurke inlast denk je hierbij aan je geliefden, aan mensen waar je veel vriendschap van gekregen hebt. Degenen die je ongelukkig maakten, laat je gewoon links liggen. Wanneer je mensen persoonlijk gekend hebt die in de krant staan vereeuwigd met een zwart kadertje om zich heen, denk dan aan de prettige dingen die je van deze persoon gekregen hebt.
Of het nu een grote komiek of een toffe wielrenner is geweest, ooit waren ze het kind van iemand. Toevallig kende ik twee mensen van vroeger, allebei worden ze deze week ten graven gedragen. Welke leegte ze achter laten voor sommigen? Het hangt er vanaf welke relatie je had met deze mensen. Je emoties de baas blijven, gewoon het leven zijn gangetje laten gaan, lijkt me het beste.
De mens heeft een sterke overlevingsdrang met zich mee gekregen. Hij is tenslotte verder geraakt in zijn ontwikkeling dan een dier. Sta maar eens op een overweg, wat doe je nu? Raak je in paniek omdat je op de rails voelt dat er ergens een daverende trein aankomt? Is je overlevingsdrang sterker dan je nieuwsgierigheid? Ik denk dat je zelfs het baanrecord zou breken om zo vlug mogelijk van de sporen af te komen.
Zo kan je ook midden in een bos de roodwitte markeringen even niet meer terug vinden. Je begint zwaarder te ademen want je moest maar eens overnachten buiten tussen de kille struiken en de bomen die bangelijk hun schaduw op je werpen. Hier begin je te zoeken naar de zon, de achterkant van de bomen die met mos begroeid zijn. Je luistert naar bekende geluiden in de verte, je wil overleven, je wil uit het grote bos dat je dreigt op te slokken.
Hier tonen we aan dat een mens in staat is tot alles, ondenkbare dingen die je anders niet zou doen, komen in je geest boven. De klok tikt voor ieder mens genadeloos verder. Je voelt geen koude meer, onderscheid van goed en kwaad is weggevallen.
Weten we zelf nog waarom we willen overleven? Misschien komen we dat pas te weten als we voor de poort van het paradijs staan?
Voorlopig willen we nog erbij zijn. Regen, wind, koude, sneeuw, het kan ons niet deren, als we maar gezond zijn of nog een beetje van onze gezondheid mogen behouden. Ondertussen ronkt de kachel hier gezellig verder, de tikkende regen tegen de ruiten blijft buiten, ik laat hem voorlopig nog niet binnen.
Prettig weekend! :wink:

katana
Lid geworden op: 02 aug 2002, 17:20
Locatie: Leopoldsburg , mijn home

25 okt 2009, 09:49

Het is nu 25 oktober en katana is nog niet met vakantie geweest , zal er niet meer van komen , verkies een huismus te zijn , met wel een dagtrip af en toe :)
Senioren het zwijgen opleggen is een misdaad

Mathieu
Lid geworden op: 03 nov 2003, 12:19
Locatie: Aan de rand van de stad langs het groene bos

25 okt 2009, 23:20

Katana, last minute, genoeg plaatsen voorhanden waar het nog heel mooi weer is en war het zeker niet duur moet zijn.
Gisteren is historie, vandaag is weten, en morgen een misterie
Gast

18 nov 2009, 13:20

Iemand die sterk is in expressie of een goed communicator is, is niet per se diegene met het meest uitgebreide vocabularium. Wel iemand die met grote trefzekerheid het proces beheert van voelen en uiten, van gewaarworden en uitdrukken, van fantaseren en vertellen, van denken en overbrengen. Het is niet moeilijk iemands woordenschat uit te breiden maar wat ben je met een gereedschapskist vol gesofisticeerd materiaal als je de link met een gebruikscontext niet leggen kan? De sleutel is eenvoudig om dat te leren, contexten scheppen en exploiteren waarin iemand iets betekenisvols kan ervaren en ze uitnodigen en ondersteunen om wat hen bezielt met anderen te delen.
De uitnodiging die in mijn brievenbus viel om erbij te mogen zijn in Leut, nam ik gretig aan. Niet dat ik graag nog hele dagen kampvuurstory’s wil beleven maar gewoon uit interesse voor de levensliederen die met veel verve gebracht werden bij en door de mensen van de derde leeftijd.
Het is immers de week van de senior, niet vergeten lieve mensen!
Wie achter het keyboard plaats had genomen wist ik niet, misschien een leekapostelate of een zuster die zich met hart en ziel inzette voor de derde leeftijd die ze zo lief als tweede leeftijd bestempelde.
Meer dan een uur zong ze kampvuurliedjes die iedereen zich wel herinnerde van vroeger toen er nog echte kampvuren waren tijdens de vakanties met een mutualiteit ergens.
Ze deed het publiek even hun rolstoel vergeten, even weer kind wezen, gewoon een gewoon mens zijn zonder dementieproblemen.
Mensen die amper nog uit hun rolstoel kwamen omdat ze niet meer het evenwicht hadden om zelfstandig te lopen, pinkten een traantje weg. Hun hoofd immer scheef tegen de steun geleund, droevig voor zich uitstarend, draaide plots hoofd in de richting waar de melodie van Vader Abraham klonk. Zachte klanken die ze met halfopen lippen mee prevelden toverden zelfs een glimlach op hun vale gezicht. Een gezicht dat zo dikwijls door hun kinderen werd gestreeld, een gezicht dat boekdelen sprak als er het refreintje van dat cafeetje weerklonk.
Deze mensen maakten zich niet druk over verbalisme, woordenkramerij dat een typisch tekort is voor een situatie waarin het aanschouwelijkheidprincipe niet voldoende naar voren komt.
Verbalisme ontstaat immers wanneer iemand over bepaalde onderwerpen alleen op abstract niveau en met holle woorden praat, zonder dat hij die grondig kent omdat hij onvoldoende contact heeft gehad met de reële dingen. Het gebrek aan aanschouwelijkheid ontneemt het abstract verbaal denken zijn belangrijkste controlemogelijkheid. Met aanschouwelijk wordt hier niet enkel de waarneming via het gezicht of het gehoor bedoeld, maar ook via alle andere zintuigen. In ons westers cultuurpatroon hebben de visuele en auditieve ervaringen echter dikwijls de bovenhand.
Daar bij die molen hoeft niet meer te zijn dan een beetje verbeeldingskracht die voor velen hun jeugd doen herleven en bedankt lieve ouders voor het leven aan ons gegeven biedt genoeg capaciteiten om zich een voorstelling te maken en zich dingen voor de geest te halen die betekenissen in je wakker roepen. Zo houden die mensen, die zich aan een rietstengel in leven proberen te houden zich vast, ze beleven intens de gewaarwordingkracht van sommige akkoorden die nagalmen in hun hoofd.
Het goed verwarmde en met blij publiek gevuld zaaltje roept meer herinneringen boven. Ooit was het de mijnwerkersafdeling. Mannen die hun leven, tot ze senior waren, riskeerden in de diepe putten voor het zwarte goud, werden er vroeger verzorgd.
Sommige vrouwen konden zich nog een beeld vormen hoe hun man voor een kaal venster in een hagelwit ijzeren bed snakten naar adem en ze hoopten dat hun echtgenoot kon horen hier boven hoe ze nu uit volle borst mee zongen en af en toe de tranen hun vrije loop liepen.
Ook senioren kunnen verdriet hebben ondanks de goede zorgen van het personeel.
Het keyboard zweeg, de rolstoelen werden terug gereden naar de dagelijkse zittafel, het avondeten zou volgen. De meeste hoofden gingen terug scheef hangen, ogen gesloten.
Bedankt zei tanteke, vuir dieze sjoenen daag en ze mompelde: jij alleen, met je mooie blauwe ogen…!