HSP

Hier is de plaats voor discussie en vragen over psychische aandoeningen

principiante
Lid geworden op: 27 mei 2006, 16:12

22 feb 2007, 21:19

Beste mensen van SN
Ik ben al een tijdje op het forum en dit is de eerste keer dat ik jullie iets wil vragen.
Wie heeft er al eens gehoord van HSP? (Hoog-sensitieven -Hooggevoelig mensen)
Ik heb ondekt dat ik nu na 60 jaar HSP ben. Nee geen enge ziekte maar wel iets wat mij mijn hele leven al kwelt. Voor veel mens is het een zege maar voor mij een hel.
Je een vreemd onder mensen voelen, en het liefst wegkruipen als het te druk word om me heen.

Wie herkent dit en kan mij helpen, of heeft iemand hier ervaring mee om mij te vertellen om er mee om te gaan. Mij lukt dit niet.
Ik heb op Internet er al veel over gelezen. Heel veel herkennig maar daar blijft het dan ook bij.
Ik wil een nieuwe start in mijn leven maken en ook hier iets op vinden nee ik zeg het verkeerd ik wil een manier vinden om er mee om te gaan en er mee te leven zodat ik me een beetje gelukkiger kan voelen.
Een mens onder de mensen te voelen.
Gast

22 feb 2007, 21:47

Dit kan allemaal het gevolg zijn van een traumatische jeugd, iets dat je nog niet verwerkt hebt. Wanneer het al heel lang geleden is dat iets in je jeugd gebeurde of iets dat erfelijk is, is het soms moeilijk om er nog aan te werken, maar het kan.
Iets dat jaren al ingesleten is raak je niet in korte tijd kwijt. Je zou eerst moeten beginnen met je trauma’s te verwerken, het een plaats te geven, het is voorbij, het gebeurde vroeger.
Die overprikkels die je hierdoor gekregen hebt maken ook dat je andere problemen gaat krijgen door te proberen er aan te werken. dit kan soms gaan van chronische vermoeidheid tot depressie en in het slechtste geval: verslavingen.
Je kan wel ergens een gepaste therapie bij de gepaste therapeut zoeken maar de ene therapeut is de andere niet en dikwijls heb je ondertussen er al drie gepasseerd.
Maar troost je, je kan de natuur en andere dingen misschien beter waarderen hierdoor dan een ander.

MIC
Lid geworden op: 07 feb 2006, 02:39
Locatie: Edegem

23 feb 2007, 02:53

Maar troost je, je kan de natuur en andere dingen misschien beter waarderen hierdoor dan een ander
Zeer juist Kwezel ... en dat is toch een *geschenk* op zich Principiante.
Aanvaard uzelf en geniet van uw *gave*, bekijk het niet als een mankement maar als een pareltje in uzelf. Wandel, fiets geniet van de natuur en het leven. Maak veel moois met je handen en gevoel (teken, schilder, naai, brei, ...) Rust, ontspan (Yoga, meditatie ...) maar leg ook *regelmaat* in je leven.

pluisje
Lid geworden op: 08 jul 2004, 20:20

23 feb 2007, 19:03

hallo

ik voel met u mee, zelf heb ik ook hsp en ben hier door behoorlijk in de knoei gekomen..
ik heb een trauma op gelopen door een zelfmoord en heb trauma"s uit mijn jeugd, blijkt nu..

ik ben er heel erg druk mee om een weg te vinden, en te leren leven met hsp...

het vervelende is dat ik op de een of andere manier mijn gevoel uit geschakeld heb op het moment dat ik deze persoon zag hangen.
ik ga alles uit de weg, kan niet tegen drukte of stress..
ik zie veel aankomen, pak veel negatieve gedachten van anderen op,
ik hoor en zie erg veel...
soms kan ik mij hiervoor afsluiten, soms raak ik hierdoor in de stress.

men noemt mij anders dan anders, ben geestelijk heel erg rijk..
op een gegeven moment was ik het leven echt moe, mijn comunicatie werd telkens verkeerd begrepen...
heb mijn hele fam overleeft ben 48 jaar ....

ze hebben mij aan geraden om te gaan schrijven over mijn leven,
waarom ik zo moeilijk ben, en een alleen gaand mens...
dit doe ik nu bijna een jaar, langzaam begrijp ik dat dit heel bijzonder is.
echter het maakte mijn leven tot een hel, en erg eenzaam..

ik zal altijd moeilijk blijven dit komt door mijn verleden,
schrijven lucht op en vaak is er dan wel begrip...

ik hoop dat u zo ook een weg kunt vinden in deze moeilijke, en toch bijzondere gave...

boomer

principiante
Lid geworden op: 27 mei 2006, 16:12

24 feb 2007, 08:38

pluisje. MIC. kwezel
Dank jullie voor jullie antwoorden en adviezen
Ik zelf heb ook een traumatisch jeugd gehad. Hier kan ik niet inhoudelijk op ingaan omdat ik mensen in mijn omgeving geen onnodige pijn wil doen. Maar wat het vreemde hier aan is dat ik dit alleen als traumatisch ervaar een broer van me die in zelfde omstandig heden heeft verkeerd en geleefd ervaart dit niet zo en neemt mij dit kwalijk dat ik zo reageer en me tegen alles en iedereen zo afzet.
Ik herken in pluisje antwoord het gevoel alles uitzetten en je koud en afstandelijk op stellen. Tenminste dit wordt bij andere zo ervaren en bij mij is dit de manier om mij zelf af te sluiten voor alle indrukken van buiten af. Maar ik kan mij zelf alleen rustige maken als ik me afsluit voor alles en iedereen, het rare is dat ik dit niet wil maar een automatische piloot gaat in werking en neemt het dan over ik val dan letterlijk stil. En geloof mij het word dan heel pijnlijk voor de andere die niet weten hoe ze hier mee om moeten gaan. Ik blijf in dit vicieuze cirkeltje ronddraaien. Ik ben al naar twee therapeuten geweest en het is van kwaad naar erger geworden.
Ik loop vaak met de gedachten rond om aan alles en alle pijn een einde te maken zodat ik rust vind.
En mijn gezinsleden zijn dan van alle beperkingen en rare gewoontes af.
Ik weet dat ik met deze woorden pluisje pijn doe omdat deze woorden het begin is geweest van de HSP.
Het spijt me pluisje.
Nogmaal dank voor jullie reactie en steun maar ik weet niet hoe het verder moet de wanhoop in mij blijft en de pijn in mij word erger ik zoek en zoek naar middelen om hier leefbaarder uit te komen.
Nogmaals dank
Prin

pluisje
Lid geworden op: 08 jul 2004, 20:20

24 feb 2007, 09:16

als geen ander begrijp ik wat je zegd, ook ik denk vaak, geeft mij de rust zodat ik anderen geen pijn meer kan doen met mijn gedrag.
mijn kinderen hebben het erg moeilijk met mij, begrijpen er ook niets van, lijd vaak tot onbegrip en spanningen..
op mijn werk gaat dit ook zo..
ik ben een hulpverlener en in mijn werk ben ik een kei, help mensen er vaak weer boven op..
men heeft ook geprobeerd mij te helpen dat ging echt niet goed, mijn problemen werden alleen maar groter..
vorig jaar ben ik bijna ten ondergegaan en wou echt niet meer, door een zelfmoord ervaring en de pijn die dit veroorzaakt, kan ik dit mijn fam niet aan doen, ben gaan zoeken naar een weg waar ik praten kon, en niet veroordeeld wordt, zo kwam ik terecht op een blog en schrijf elke dag mijn somberen gevoelens op, nu heb ik af en toe ook een goede dag,
dat ik mij even een normaal mens kan voelen, dan val ik weer terug.
ik denk dat je het heel moeilijk heb.
dan ineens overlijd mijn zus het laatste wat ik had, daardoor werd het nog donkerde, ook zij begreep niets van mij.
zij dronk zich dood en kon niet met de ellende van vroeger om gaan..
ik vecht en probeer vroeger te verwerken..
dat is het wij zijn oersterk en erg sociaal en over denken aales wat we doen, ook de gevolgen...

email mij maar misschien kunnen wij elkaar helpen en steunen, om zo weer sterk te worden voor de toekomst..

anders lees mijn blog eens ik weet zeker dat je hier wat uit erkent...

doe niets waar je later spijt van krijgt , wij zijn waardige mensen met een goed hart...

heel veel liefs en sterkte...boomer
Gast

24 feb 2007, 18:06

Het wil niet zeggen dat als er meerdere kinderen uit één gezin komen dat die allemaal HSP hebben.

Het zou wel kunnen zijn dat ieder kind een ander psychische afwijking heeft maar niet altijd zichtbaar of er beter mee kan omgaan.

Ook kan het zijn dat er een bacterie aan de oorzaak ligt van HSP. Tijdens de zwangerschap of erna hoestende mensen in je buurt hebben is zeker al ongezond voor het (on)geboren leven.

Gewoonlijk hebben deze mensen ook nog last van huiduitslag, slecht zicht, verminderd gehoor en een tekort aan vit. B12.

Ze zeggen dan wel dat je je moet afzonderen om tot rust te komen maar als je je teveel afzondert, vervreemd je van de mensen en bouwt een soort muur om je heen.

Eigenlijk zouden jullie moeten kunnen zeggen tot je eigen: dit gebeurde in het verleden die trauma's die ik heb opgelopen, het is voorbij.

Ook zouden jullie aan je eigen kunnen werken zonder medicijnen, het heeft geen enkele zin om als een zombie rond te lopen.

Terug naar de kleutertijd gaan zou ik zeggen. Terug beginnen met de grondbeginselen wat men in een kleuterklas leert zoals tekeningen maken. Krabbelen op papier zetten, je kunnen uitleven in die krabbels en er je trauma's in kunnen herkennen. Dit heeft al een klein beetje effect naar de toekomst.

Als je bijvoorbeeld iemand dood aantreft: dan is dat zijn of haar eigen beslissing geweest dat hij of zij dit deed. Men moet de beslissing van een ander respecteren en zich zeker geen schuldgevoelens hier bij aankweken.

pluisje
Lid geworden op: 08 jul 2004, 20:20

24 feb 2007, 18:23

tja ik gebruik geen medicijnen.
werk erg hard aan het terug komen...
wel heb ik inderdaad veel klachten, heb fibromyalgie.
een mens zou zich inderdaad nooit schuldig moeten voelen,
voor de daden van een ander...

ik denk dat je pas weet wat hsp inhoud als het je treft..
dat is erg moeilijk voor de één, een hel voor de ander..

principiante
Lid geworden op: 27 mei 2006, 16:12

24 feb 2007, 18:32

Gewoonlijk hebben deze mensen ook nog last van huiduitslag, slecht zicht, en een tekort aan vit. B12.
Beste kwezel
Deze zijn zeer zeker bij mij van toepassing ik heb al veel over HSP gelezen maar dit wist ik niet.
Ik probeer al heel lang mijn trauma te verwerken met hulp en ook zonder ik krabbel een stukje op. Maar val ook heel heel diep weer.
En ik heb inderdaad een grote hoge muur opgebouwd. Ik zelf voel dit als een stukje bescherming waar je je beschermd voelt maar ook heel eenzaam.
kwezel mag ik vragen waar jij de kennis vandaan haalt. Ik ben altijd opzoek naar nieuw bronnen om een weg te vinden die ik kan bewandelen om alles voor mij maar vooral voor mijn gezinsleden beter onder controle te krijgen en zoals ik in het eerste berichtje schreef om mens en menselijker onder de mensen te staan.
Heel hartelijk bedank voor jullie berichtje
kwezel en pluisje
pluisje mij vraag aan U is :de blog heeft u deze hier bij SN?

pluisje
Lid geworden op: 08 jul 2004, 20:20

24 feb 2007, 18:53

ja ik zit bij sn net boomer...

groet pluisje
Gast

24 feb 2007, 20:03

Als kind hebben deze mensen hun rechter hersenhelft meer gebruikt dan hun linkse. Deze helft bevat namelijk de associatie en het ruimtelijk inzicht, het intuïte en het handelen op gevoel. Hierdoor komt het ook dat iemand als kind moeilijkheden op school krijgt en een zeker ADHD ontwikkelt. De linker hersenhelft is achtergebleven en heeft zich later pas ontwikkelt.
Men mag zich ook niet overbelasten met indrukken op te doen zoals té spannende films te bekijken of telkens ergens een angst voor opvatten dat iets zou gebeuren.

Hierdoor komt het dat men zich wil verschuilen en het liefst zo diep en zo ver mogelijk weg van alles en iedereen.

Op tijd en stond je lichaam en geest rust gunnen is een begin. Hoe doe je nu dit, je volledig tot rust laten ? Door iets over je ogen te leggen wanneer je op de divan of op bed gaat rusten.

Dus laat je overbelast zenuwstelsel eerst tot rust komen vooraleer je een stap verder wil gaan.

Daarna zou er moeten gewerkt worden aan je vermoeidheid want dikwijls komt het voor dat ze oververmoeid zijn en een chronisch vermoeidheidssyndroom meedragen.

principiante
Lid geworden op: 27 mei 2006, 16:12

24 feb 2007, 23:00

Jeetje kwezel dit kan toch niet zo zijn dat ik jaren naar psychologen ben geweest en dat die nooit verband zagen met mijn “ziekelijke moeheid” zo noem ik het altijd als ik dood moe was en nog altijd ben. Ik gaf heel duidelijk aan waar ik gebukt onder ging en het werd altijd afschoven met geen eigenwaarde hebben en een minderwaardigheid complex enz En jij me zo vier dingen opnoemt en het meteen bij naam noemt.
Ik dank je hier voor want als je in deze maatschappij leeft en de mensen zien niks aan je geen lichamelijke handicap geen gebroken arm been enz je niet serieus wordt genomen. En je krijgt dan meteen een stempel opdrukt.
Niet dat ik wil zeggen dat ik niet vreemd overkom bij mijn mede mensen o nee dat niet maar de veroordeling en het oordeel wat men meteen velt doet pijn.
En ik zelf kan en wil niemand pijn doen niet in woorden en niet in daden. Ik wil alleen een klein beetje begrip en een hand die me naar een pad kan leiden waar ik met kleine stappen kan leren om in deze wereld een plekje te vinden en gelukkig te zijn. Ik ben op een leeftijd gekomen dat ik moe ben geworden van het worstelen met mijzelf en graag ook eens onbevangen wil lachen en open de wereld in kan kijken. En niet achter ieder woord en daad een reuze grote probleem zie en ook te bevechten heb.

MIC
Lid geworden op: 07 feb 2006, 02:39
Locatie: Edegem

25 feb 2007, 00:52

Prin, je bedankt me voor mijn antwoord ... maar wat vind je van *mijn raad* ?

pluisje
Lid geworden op: 08 jul 2004, 20:20

25 feb 2007, 08:57

mic

ik hoop toch echt dat jij weet wat je zegt,ik ben het hier helemaal niet mee eens..
je kunt mensen alleen adviseren als je de gevolgen kent ...


fffff dit vindt ik beangstigend..

zal dan ook zeker na vragen of dit wel klopt..

pluisje

principiante
Lid geworden op: 27 mei 2006, 16:12

25 feb 2007, 20:00

:oops:
Laatst gewijzigd door principiante op 21 sep 2008, 02:30, 1 keer totaal gewijzigd.