Opleiding in Doornik (Kaz. St Jean), KRO, KROO, Ord (Log)
-
Genieterke - Lid geworden op: 15 nov 2002, 01:36
- Locatie: Maasmechelen
Oeps! Jeronimo
't Is wat lang geleden hé!
Geweer Mauser, FAL = kalliber 7,62 mm.
Pistool GP en machinepistolen Sten en Vingeron = 9 mm.
De machinegeweren = .30 en .50
Het Genieterke
't Is wat lang geleden hé!
Geweer Mauser, FAL = kalliber 7,62 mm.
Pistool GP en machinepistolen Sten en Vingeron = 9 mm.
De machinegeweren = .30 en .50
Het Genieterke
ESTE NIX PAX CHRISTE NIX !
-
Gast
Ook in 1967 hebben wij tijdens de opleiding als KRO in Doornik nog rondgelopen met Mausers, tijdens de lessen drill en ook tijdens de lessen taktiek op het oefenplein... en we hebben er ook nog mee leren schieten.
De lader had 5 patronen (op een laadstrip) en na elk schot moest met de grendel terug een patroon in de kamer gebracht worden (7,92x57mm = .32); er was ook een bajonet bij.
We droegen in 1967 tijdens onze KRO opleiding in Doornik ook nog de oude 'Engelse helm'; de modernere helm 'type US' kregen we pas NA onze opleiding als we in onze eenheid aankwamen.
In de Ordonnaceschool droegen we ook nog 'getten' op korte botinnen i.p.v. hoge laarzen. Die getten moesten wekelijks gevercoteerd worden, net zoals onze ceinturon; en de koperen gespen moesten bijna dagelijks opgeblonken worden. Er werd dan ook aardig wat geschuurd, geverfd en geblonken aan die spullen; de koperpoets en de vercotube waren nooit ver weg.
Tijdens de lessen bewapening in Doornik werd ons toen ook al wel de werking van de recentere wapens uitgelegd, zoals de Vigneron 9mm en de FAL 7,62 mm
Ook de GP 9mm leerden we blindelings uit elkaar halen en terug monteren maar we zouden die pas dragen als reserveofficier; dus na de opleiding in de Ordonnance school (in onze eenheid).
De lader had 5 patronen (op een laadstrip) en na elk schot moest met de grendel terug een patroon in de kamer gebracht worden (7,92x57mm = .32); er was ook een bajonet bij.
We droegen in 1967 tijdens onze KRO opleiding in Doornik ook nog de oude 'Engelse helm'; de modernere helm 'type US' kregen we pas NA onze opleiding als we in onze eenheid aankwamen.
In de Ordonnaceschool droegen we ook nog 'getten' op korte botinnen i.p.v. hoge laarzen. Die getten moesten wekelijks gevercoteerd worden, net zoals onze ceinturon; en de koperen gespen moesten bijna dagelijks opgeblonken worden. Er werd dan ook aardig wat geschuurd, geverfd en geblonken aan die spullen; de koperpoets en de vercotube waren nooit ver weg.
Tijdens de lessen bewapening in Doornik werd ons toen ook al wel de werking van de recentere wapens uitgelegd, zoals de Vigneron 9mm en de FAL 7,62 mm
Ook de GP 9mm leerden we blindelings uit elkaar halen en terug monteren maar we zouden die pas dragen als reserveofficier; dus na de opleiding in de Ordonnance school (in onze eenheid).
Laatst gewijzigd door Gast op 19 jan 2010, 14:56, 14 keer totaal gewijzigd.
-
jeronimo - Lid geworden op: 23 jan 2005, 22:18
- Locatie: pajottenland
En toch heb ik het bij het rechte eind. ! ! ! !
Onze mauser was een antiek wapen waar men bij elk schot moest grendelen, en een lader had van 5 kogels. en wel met kogels .30
We hebben ook nog geoefend met een karabijn 22mm
Onze mauser was een antiek wapen waar men bij elk schot moest grendelen, en een lader had van 5 kogels. en wel met kogels .30
We hebben ook nog geoefend met een karabijn 22mm
niet wat ge zegt telt maar hoe ge het zegt.
-
Gast
Een pintje gaan drinken in Doornik
Veel gelegenheid was er in 1967 tijdens onze opleiding niet om eens tot op de grote markt in Doornik een glaasje te gaan drinken; het gebeurde wel eens, maar het was zeker geen dagelijkse kost.
Gedurende de weekdagen was daartoe ’s avonds in princiep wel de mogelijkheid, maar na het avondmaal was er nog altijd allerlei in orde te brengen: bottinnen poetsen, geweer poetsen, gordel en getten vercoteren, koperen gespen opblinken, natte en soms vuile tenue en uitrustingstukken tegen ’s anderendaags zien droog en proper te krijgen, je kast op orde leggen, het stof afdoen, de koperen klinken van de venster opblinken, enz.
Soms had je ’s avonds ook nog dienst, bvb. als je van kamerwacht was, of leerling van dag was, of van karwei was (keuken poetsen of afwas doen).
Misschien was de dag al zo gevuld (ook fysiek) dat je nu gewoon aan een beetje rust toe was en misschien moest er ook nog een brief naar het liefje geschreven worden.
Bovendien moest je uiterlijk tegen 22 uur terug in de kazerne zijn vóór het ‘doven van vuren en lichten’ geblazen werd.
Begrijpelijk dat van pintjes pakken in de stad niet veel kwam, maar gelukkig was er als alternatief nog de kantine in de kazerne zelf, al werd ook die niet plat gelopen.
Tijdens de weekends mocht je niet elke week naar huis maar dat betekende niet dat je dan vrij spel had om op stap te gaan, want gedurende de zaterdagen was er steevast een ganse dag compagniekuis.
Al de blokken rond het paradeplein kregen dan een fikse beurt. Het water en de bruine zeep stroomden vanaf de zolders langs de trappen en via de diverse verdiepingen tot in de kelders; en maar schrobben en maar dweilen. In Doornik hebben we voor ons gans leven gekuist.
Zo bleef er in feite slechts de zondag over om de stad Doornik te leren kennen en dat gebeurde dan meestal in gezelschap van je lief (of vrouw) die op bezoek kwam.
Zelf was je ook dan steeds in een onberispelijk militair tenue en droeg je schoenen die blonken als spiegels, zoniet geraakte je niet eens voorbij de poort want het dragen van de burgerkledij was toen als militair (actief of dienstplichtig) nog niet toegestaan. Overal in de steden, op de treinen, de trams en de bussen, kwam je toen zowel actieve als dienstplichtige militairen in uniform tegen; er werd dus ook buiten de kazerne duchtig gesalueerd.
Tijdens de weekends waarop je wél naar huis was gemogen, probeerde je natuurlijk met de laatste trein terug in Doornik aan te komen; met tientallen stapten we dan samen, meestal zwijgzaam en in eigen gedachten verzonken, door de donkere smalle straatjes naar de kazerne; van potten pakken in de stad was ook dán geen sprake.
Was dat ook bij latere lichtingen nog zo, of werd het allemaal wat soepeler?
Welke KROO of KRO uit de Ordonnanceschool vertelt daar meer over?
Dank U
EVB
Veel gelegenheid was er in 1967 tijdens onze opleiding niet om eens tot op de grote markt in Doornik een glaasje te gaan drinken; het gebeurde wel eens, maar het was zeker geen dagelijkse kost.
Gedurende de weekdagen was daartoe ’s avonds in princiep wel de mogelijkheid, maar na het avondmaal was er nog altijd allerlei in orde te brengen: bottinnen poetsen, geweer poetsen, gordel en getten vercoteren, koperen gespen opblinken, natte en soms vuile tenue en uitrustingstukken tegen ’s anderendaags zien droog en proper te krijgen, je kast op orde leggen, het stof afdoen, de koperen klinken van de venster opblinken, enz.
Soms had je ’s avonds ook nog dienst, bvb. als je van kamerwacht was, of leerling van dag was, of van karwei was (keuken poetsen of afwas doen).
Misschien was de dag al zo gevuld (ook fysiek) dat je nu gewoon aan een beetje rust toe was en misschien moest er ook nog een brief naar het liefje geschreven worden.
Bovendien moest je uiterlijk tegen 22 uur terug in de kazerne zijn vóór het ‘doven van vuren en lichten’ geblazen werd.
Begrijpelijk dat van pintjes pakken in de stad niet veel kwam, maar gelukkig was er als alternatief nog de kantine in de kazerne zelf, al werd ook die niet plat gelopen.
Tijdens de weekends mocht je niet elke week naar huis maar dat betekende niet dat je dan vrij spel had om op stap te gaan, want gedurende de zaterdagen was er steevast een ganse dag compagniekuis.
Al de blokken rond het paradeplein kregen dan een fikse beurt. Het water en de bruine zeep stroomden vanaf de zolders langs de trappen en via de diverse verdiepingen tot in de kelders; en maar schrobben en maar dweilen. In Doornik hebben we voor ons gans leven gekuist.
Zo bleef er in feite slechts de zondag over om de stad Doornik te leren kennen en dat gebeurde dan meestal in gezelschap van je lief (of vrouw) die op bezoek kwam.
Zelf was je ook dan steeds in een onberispelijk militair tenue en droeg je schoenen die blonken als spiegels, zoniet geraakte je niet eens voorbij de poort want het dragen van de burgerkledij was toen als militair (actief of dienstplichtig) nog niet toegestaan. Overal in de steden, op de treinen, de trams en de bussen, kwam je toen zowel actieve als dienstplichtige militairen in uniform tegen; er werd dus ook buiten de kazerne duchtig gesalueerd.
Tijdens de weekends waarop je wél naar huis was gemogen, probeerde je natuurlijk met de laatste trein terug in Doornik aan te komen; met tientallen stapten we dan samen, meestal zwijgzaam en in eigen gedachten verzonken, door de donkere smalle straatjes naar de kazerne; van potten pakken in de stad was ook dán geen sprake.
Was dat ook bij latere lichtingen nog zo, of werd het allemaal wat soepeler?
Welke KROO of KRO uit de Ordonnanceschool vertelt daar meer over?
Dank U
EVB
-
Gast
Bij de kapper in kazerne St. jan
In 1967 moest je als militair (beroeps en dienstplichtig) je haar redelijk kort dragen. De nek moest vrij zijn, het haar mocht niet over je kraag hangen, ook de oren en de ogen en een stuk van je voorhoofd moesten vrij zijn en je droeg liefst geen baard. Dat zijn ook thans nog ongeveer de normen, maar tegenwoordig hebben de mannen het wat minder lastig met kort haar, sommigen laten zich zelfs kaal scheren; in de zestiger jaren lag dat echter gevoeliger.
Het was de tijd van ‘The Beatles’, en hoewel enorm populair, kwam die hun haarsnit in ons leger toch niet in voege.
Enkele jaartjes later zouden we bij de Nederlandse Strijdkrachten de dienstplichtigen bijna allemaal met een nog veel wildere haarbos zien rondlopen, dat was daar toen toegestaan; een uitvloeisel van het Hippiegebeuren. Bij óns is het nooit zover gekomen en gelukkig maar want erg gedisciplineerd en netjes zag het er bij die Nederlanders toch niet uit. Of het daarom betere of slechtere soldaten waren laat ik in het midden.
Om opmerkingen te vermijden kon je tijdens je opleiding maar beter altijd een ‘low profile’ aanhouden en aldus trachten te vermijden dat je er tijdens een dagelijkse inspectie werd uitgepikt. We gingen dus meestal uit onszelf tijdig naar de kapper.
Vlak naast de kapper vond je toen ook de aalmoezenier.
Die kapper was vermoedelijk al betaald door Landsverdediging, maar wij namen toch het zekere voor het onzekere en gaven hem altijd nog iets vóóraleer hij eraan begon; was het niet als beloning, dan maar in de hoop te kunnen vermijden van teveel gekortwiekt te worden.
Overigens vroeg die kapper daar niet om.
Poging tot omkoping ?
Buiten de kazernemuren kon je er, in die jaren, de dienstplichtigen ook zonder hun uniform uitpikken, gewoon te zien aan hun korte haarsnit; de meisjes wisten dus meteen dat ze met ‘nen bleu’ te maken hadden.
Pas in 1975 zullen de eerste vrouwen in het Belgisch leger verschijnen. Zal hun haar ook gekortwiekt worden?
Hoe verliep het de jaren nadien? Werd het soepeler?
Welke KROO of KRO vertelt zijn eigen ervaringen met de kapper van dienst? Of met zijn lief die hem liet staan omdat zijn haar tekort was?
Dank U
EVB
In 1967 moest je als militair (beroeps en dienstplichtig) je haar redelijk kort dragen. De nek moest vrij zijn, het haar mocht niet over je kraag hangen, ook de oren en de ogen en een stuk van je voorhoofd moesten vrij zijn en je droeg liefst geen baard. Dat zijn ook thans nog ongeveer de normen, maar tegenwoordig hebben de mannen het wat minder lastig met kort haar, sommigen laten zich zelfs kaal scheren; in de zestiger jaren lag dat echter gevoeliger.
Het was de tijd van ‘The Beatles’, en hoewel enorm populair, kwam die hun haarsnit in ons leger toch niet in voege.
Enkele jaartjes later zouden we bij de Nederlandse Strijdkrachten de dienstplichtigen bijna allemaal met een nog veel wildere haarbos zien rondlopen, dat was daar toen toegestaan; een uitvloeisel van het Hippiegebeuren. Bij óns is het nooit zover gekomen en gelukkig maar want erg gedisciplineerd en netjes zag het er bij die Nederlanders toch niet uit. Of het daarom betere of slechtere soldaten waren laat ik in het midden.
Om opmerkingen te vermijden kon je tijdens je opleiding maar beter altijd een ‘low profile’ aanhouden en aldus trachten te vermijden dat je er tijdens een dagelijkse inspectie werd uitgepikt. We gingen dus meestal uit onszelf tijdig naar de kapper.
Vlak naast de kapper vond je toen ook de aalmoezenier.
Die kapper was vermoedelijk al betaald door Landsverdediging, maar wij namen toch het zekere voor het onzekere en gaven hem altijd nog iets vóóraleer hij eraan begon; was het niet als beloning, dan maar in de hoop te kunnen vermijden van teveel gekortwiekt te worden.
Overigens vroeg die kapper daar niet om.
Poging tot omkoping ?Buiten de kazernemuren kon je er, in die jaren, de dienstplichtigen ook zonder hun uniform uitpikken, gewoon te zien aan hun korte haarsnit; de meisjes wisten dus meteen dat ze met ‘nen bleu’ te maken hadden.
Pas in 1975 zullen de eerste vrouwen in het Belgisch leger verschijnen. Zal hun haar ook gekortwiekt worden?
Hoe verliep het de jaren nadien? Werd het soepeler?
Welke KROO of KRO vertelt zijn eigen ervaringen met de kapper van dienst? Of met zijn lief die hem liet staan omdat zijn haar tekort was?
Dank U
EVB
Laatst gewijzigd door Gast op 05 aug 2008, 12:35, 1 keer totaal gewijzigd.
-
Gast
De koepok- en preventie-inentingen in kazerne St. Jan
Wij begonnen onze 6 maanden opleiding tot KRO in de Ordonnanceschool in Doornik op dinsdag 02 mei 1967.
Het daaropvolgende weekend moesten we al meteen in Doornik blijven want we zouden onze eerste spuitjes krijgen en zo gebeurde op zaterdag 06 mei 67.
Cdt Dokter Bussels zette ons, in de infirmerie van kazerne St. Jan, elk een spuitje ATT van 1cc en een spuitje TAB van 3/4cc. De gevolgen waren te raden, een zeer pijnlijke stijve rug gedurende de rest van het weekend; de ene wist er al meer van dan de andere maar niemand stond van blijdschap te dansen.
Het weekend daarop mochten we voor de eerste keer naar huis, maar op vrijdag 19 mei was het terug prijs, een spuitje ATT van 2CC en een spuitje TAB van 2cc.
Op vrijdag 26 mei kregen we nogmaals een spuitje ATT van 2cc en de reeks werd afgesloten op woensdag 19 mei met een VAV. De eerste drie weken van onze opleiding met de spuitjesterreur zat erop. Toch was het allemaal minder erg dan in de verhalen over supergrote spuiten die toen de ronde deden.
In die tijd werden de inentingen blijkbaar wel nogal systematisch juist vóór een weekend toegediend, zo zat je dán met de pijn tijdens je vrije tijd en werd de dienst er niet door gehinderd. Een tiental jaartjes later mocht zulks niet meer (onder invloed van de vakbonden die toen ook vat kregen op het leger).
Maar wat ik me afvraag is wat die afkortingen TAB, ATT en VAV betekenen die ik op mijn inentingskaart terugvond? Weet iemand wat ze betekenen?
Dank U
EVB
Wij begonnen onze 6 maanden opleiding tot KRO in de Ordonnanceschool in Doornik op dinsdag 02 mei 1967.
Het daaropvolgende weekend moesten we al meteen in Doornik blijven want we zouden onze eerste spuitjes krijgen en zo gebeurde op zaterdag 06 mei 67.
Cdt Dokter Bussels zette ons, in de infirmerie van kazerne St. Jan, elk een spuitje ATT van 1cc en een spuitje TAB van 3/4cc. De gevolgen waren te raden, een zeer pijnlijke stijve rug gedurende de rest van het weekend; de ene wist er al meer van dan de andere maar niemand stond van blijdschap te dansen.
Het weekend daarop mochten we voor de eerste keer naar huis, maar op vrijdag 19 mei was het terug prijs, een spuitje ATT van 2CC en een spuitje TAB van 2cc.
Op vrijdag 26 mei kregen we nogmaals een spuitje ATT van 2cc en de reeks werd afgesloten op woensdag 19 mei met een VAV. De eerste drie weken van onze opleiding met de spuitjesterreur zat erop. Toch was het allemaal minder erg dan in de verhalen over supergrote spuiten die toen de ronde deden.
In die tijd werden de inentingen blijkbaar wel nogal systematisch juist vóór een weekend toegediend, zo zat je dán met de pijn tijdens je vrije tijd en werd de dienst er niet door gehinderd. Een tiental jaartjes later mocht zulks niet meer (onder invloed van de vakbonden die toen ook vat kregen op het leger).
Maar wat ik me afvraag is wat die afkortingen TAB, ATT en VAV betekenen die ik op mijn inentingskaart terugvond? Weet iemand wat ze betekenen?
Dank U
EVB
Laatst gewijzigd door Gast op 05 aug 2008, 12:39, 1 keer totaal gewijzigd.
-
andemu - Lid geworden op: 30 apr 2006, 15:33
- Locatie: Lokeren
Alvorens aan je dienstplicht te beginnen kreeg je van de Ordnanceschool zelfs een brochure thuisgestuurd. Kwestie om je een beetje op je gemak te voelen zekers. Het was in 1969 toch wel opgesteld in een propagandische taalgebruik. Het begon op het eerste blad al goed:
"De Ordnanceschool, reeds een grote familie..."
"... men zal van u dan ook een grote edelmoedigheid en bedrijvigheid verlangen, edelmoedigheid en bedrijvigheid die het voorrecht zijn der jongeren"
Nog enkele markante zinnen uit de brochure:
-Iedereen zal blijmoedig en zonder morren zijn plicht doen.
-Iedereen zal zijn ongemakken met geduld verdragen.
Een voorbeeld voor uw omgeving:
-Gedraag u steeds en overal als een gentleman
-Wees grootmoedig, begrijpend, en eerbiedig ieders overtuiging en goed
-Wees steeds een echte kameraad, gedienstig voor de anderen, voor uw Cie, voor uw School
Het leger voorzag in kledij, eten en drank, maar toch was er een lijst van voorwerpen die men de eerste dag van thuis moest meebrengen:
toiletgerief: wasgerief, scheergerief, tandenborstel en tandpasta
1 keukenhanddoek om uw eetgerief af te drogen
een eind elastiek
3 lichte, dunne plankjes van 32 x 12cm voor uw rugzak
koperpoets en vodden
een paar kurken
dunne koord
1 klein hangslot
schrijfgerief
Opmerking: pakjes en gekleurde badzakken, zijn niet toegelaten.
Over de keuken vermelde de brochure het volgende:
Maandelijks wordt er in de Ordnanceschool verbruikt:
24.000kg aardappelen
6.000 broden
5.000kg verse groenten
4.500kg vlees
600kg verse vis
5.000 eieren
300kg kaas
650kg klontjes suiker
360kg gekristalliseerde suiker
1.800kg fruit
En blijkbaar hadden wij in de school in 1969 ook een mascotte: namelijk de Poney AJAX. Maar die heb ik in die 4 maand niet gezien.
Dit en nog veel meer was te lezen in de brochure die zowel de KRO's als de KROO's thuis toegestuurd kregen, ongeveer een maand voor de aanvang van hun diensttijd.
"De Ordnanceschool, reeds een grote familie..."
"... men zal van u dan ook een grote edelmoedigheid en bedrijvigheid verlangen, edelmoedigheid en bedrijvigheid die het voorrecht zijn der jongeren"
Nog enkele markante zinnen uit de brochure:
-Iedereen zal blijmoedig en zonder morren zijn plicht doen.
-Iedereen zal zijn ongemakken met geduld verdragen.
Een voorbeeld voor uw omgeving:
-Gedraag u steeds en overal als een gentleman
-Wees grootmoedig, begrijpend, en eerbiedig ieders overtuiging en goed
-Wees steeds een echte kameraad, gedienstig voor de anderen, voor uw Cie, voor uw School
Het leger voorzag in kledij, eten en drank, maar toch was er een lijst van voorwerpen die men de eerste dag van thuis moest meebrengen:
toiletgerief: wasgerief, scheergerief, tandenborstel en tandpasta
1 keukenhanddoek om uw eetgerief af te drogen
een eind elastiek
3 lichte, dunne plankjes van 32 x 12cm voor uw rugzak
koperpoets en vodden
een paar kurken
dunne koord
1 klein hangslot
schrijfgerief
Opmerking: pakjes en gekleurde badzakken, zijn niet toegelaten.
Over de keuken vermelde de brochure het volgende:
Maandelijks wordt er in de Ordnanceschool verbruikt:
24.000kg aardappelen
6.000 broden
5.000kg verse groenten
4.500kg vlees
600kg verse vis
5.000 eieren
300kg kaas
650kg klontjes suiker
360kg gekristalliseerde suiker
1.800kg fruit
En blijkbaar hadden wij in de school in 1969 ook een mascotte: namelijk de Poney AJAX. Maar die heb ik in die 4 maand niet gezien.
Dit en nog veel meer was te lezen in de brochure die zowel de KRO's als de KROO's thuis toegestuurd kregen, ongeveer een maand voor de aanvang van hun diensttijd.
-
Gast
Onze S4 in kazerne St.Jan
Op 02 mei 1967, de dag waarop onze opleiding tot KRO in Doornik begon, leerden we meteen het begrip ‘S4’ kennen; de ‘grot van Alibaba' voor wat betreft onze uitrusting.
De ‘S4’ van ons peleton KRO's bevond zich in de kelder onder de blok waarin wij onze slaapkamers kregen toebedeeld.
Eén voor één moesten we buiten, aan een keldervenster, een ‘kitbag’ in ontvangst nemen. Nadien moesten we ons op het paradeplein in een grote rechthoek opstellen en onze kitbag voor onze voeten uitgieten.
Verbaasd keken we naar wat daar op de grond lag: 2 paar botinnen, 2 paar veters, 2 getten, 2 ceinturons, 2 paar wollen kousen, 2 kaki hemden, 2 kaki broeken, 1 kaki hemdvest, een dikke wollen BD, een zware wollen kapootjas, een kaki muts, kaki handschoenen, een soort kaki sjaal die je over je hoofd kon trekken, een kaki trui met bovenaan een ritssluiting, een paar gamellen, een drinkbus, een drinkbushouder, een alu-drinkbeker, een rugzak met bijhorende helmriemen, een Engelse helm, een netje voor op die helm, een aangezichtsnetje, een schoenborstel, zwarte schoenblink, een vercotube, een scheermes, een scheerkwast, scheerzeep, een tandenborstel, een korte broek, een naaizakje, een paar onderbroeken, een paar onderlijfjes, een paar turnsandalen, een opvouwbare waskom, bretellen en een individueel tentzeil.
We kregen het bevel de kledij te passen en wat niet paste met elkaar onderling te verwisselen. Wat niet onderling verwisselbaar was werd tenslotte in ‘de grot van Alibaba’ omgewisseld.
Alles werd bij de S4 op een persoonlijke steekkaart genoteerd. Als je na je opleiding, bij het verlaten van de school, een uitrustingsstuk zou kwijt zijn of zou beschadigd hebben, zou je dat moeten vergoeden.
Na zowat een uurtje was de klus geklaard en mochten we voor het eerst ons burgerpakje in onze kamer uittrekken en ons ‘in militair’ omkleden; meteen daarop werden we vóór onze blok voor het eerst in peleton gezet en kregen we daarin een specifieke plaats (naargelang onze grootte). Ons burgerpakje hing nu voor lange tijd in de kast; onze opleiding tot KRO kon beginnen.
Welke KROO of KRO schrijft ook zijn eerste ervaringen over Doornik hier neer? We herinneren ons veel, maar ook niet alle details, pas als je er echt over nadenkt komt zo een en ander terug boven. Help ons dat beeld levendig te houden.
Dank U.
EVB
Op 02 mei 1967, de dag waarop onze opleiding tot KRO in Doornik begon, leerden we meteen het begrip ‘S4’ kennen; de ‘grot van Alibaba' voor wat betreft onze uitrusting.
De ‘S4’ van ons peleton KRO's bevond zich in de kelder onder de blok waarin wij onze slaapkamers kregen toebedeeld.
Eén voor één moesten we buiten, aan een keldervenster, een ‘kitbag’ in ontvangst nemen. Nadien moesten we ons op het paradeplein in een grote rechthoek opstellen en onze kitbag voor onze voeten uitgieten.
Verbaasd keken we naar wat daar op de grond lag: 2 paar botinnen, 2 paar veters, 2 getten, 2 ceinturons, 2 paar wollen kousen, 2 kaki hemden, 2 kaki broeken, 1 kaki hemdvest, een dikke wollen BD, een zware wollen kapootjas, een kaki muts, kaki handschoenen, een soort kaki sjaal die je over je hoofd kon trekken, een kaki trui met bovenaan een ritssluiting, een paar gamellen, een drinkbus, een drinkbushouder, een alu-drinkbeker, een rugzak met bijhorende helmriemen, een Engelse helm, een netje voor op die helm, een aangezichtsnetje, een schoenborstel, zwarte schoenblink, een vercotube, een scheermes, een scheerkwast, scheerzeep, een tandenborstel, een korte broek, een naaizakje, een paar onderbroeken, een paar onderlijfjes, een paar turnsandalen, een opvouwbare waskom, bretellen en een individueel tentzeil.
We kregen het bevel de kledij te passen en wat niet paste met elkaar onderling te verwisselen. Wat niet onderling verwisselbaar was werd tenslotte in ‘de grot van Alibaba’ omgewisseld.
Alles werd bij de S4 op een persoonlijke steekkaart genoteerd. Als je na je opleiding, bij het verlaten van de school, een uitrustingsstuk zou kwijt zijn of zou beschadigd hebben, zou je dat moeten vergoeden.
Na zowat een uurtje was de klus geklaard en mochten we voor het eerst ons burgerpakje in onze kamer uittrekken en ons ‘in militair’ omkleden; meteen daarop werden we vóór onze blok voor het eerst in peleton gezet en kregen we daarin een specifieke plaats (naargelang onze grootte). Ons burgerpakje hing nu voor lange tijd in de kast; onze opleiding tot KRO kon beginnen.
Welke KROO of KRO schrijft ook zijn eerste ervaringen over Doornik hier neer? We herinneren ons veel, maar ook niet alle details, pas als je er echt over nadenkt komt zo een en ander terug boven. Help ons dat beeld levendig te houden.
Dank U.
EVB
Laatst gewijzigd door Gast op 09 aug 2008, 13:01, 1 keer totaal gewijzigd.
-
Gast
André,
U gaf heel goed een sfeerbeeld van wat zoal in de brochure van de Ord school stond, die toen (jaren 70) aan de KRO's en KROO's werd gestuurd als info en welkomstwoord.
Er was inderdaad ook een mascotte in de Ordonnance School, de poney Ajax. Blijbaar heb je die nooit gezien tijdens de 4 maanden opleiding als KROO in 1969. In 1967 heb ik die voor zover ik me herinner 2x gezien, één keer tijdens één of andere parade en nog eens tijdens de open deur op 24 sept 67. Ik meen me ook vaag te herinneren dat Ajax zijn stalletje had niet zo ver van de Mess Officieren, nabij de 'motoren' en de werkplaats 'wielvoertuigen.
EVB
U gaf heel goed een sfeerbeeld van wat zoal in de brochure van de Ord school stond, die toen (jaren 70) aan de KRO's en KROO's werd gestuurd als info en welkomstwoord.
Er was inderdaad ook een mascotte in de Ordonnance School, de poney Ajax. Blijbaar heb je die nooit gezien tijdens de 4 maanden opleiding als KROO in 1969. In 1967 heb ik die voor zover ik me herinner 2x gezien, één keer tijdens één of andere parade en nog eens tijdens de open deur op 24 sept 67. Ik meen me ook vaag te herinneren dat Ajax zijn stalletje had niet zo ver van de Mess Officieren, nabij de 'motoren' en de werkplaats 'wielvoertuigen.
EVB
Laatst gewijzigd door Gast op 08 aug 2008, 17:02, 2 keer totaal gewijzigd.
-
Gast
Straffen voor de leerlingen in Kazerne St. Jan
Het is algemeen geweten dat er tijdens de opleidingen in de wapenscholen op gebied van tucht, discipline, stiptheid, orde, enz, méér druk op de ketel gehouden werd dan dat nadien in de eenheden nog het geval was.
Ook de KRO’s (Kandidaat Reserve Officier) en de KROO’s (Kandidaat Reserve Onder Officier) ondergingen op dat vlak in de Ordonnance school geen voorkeursbehandeling.
KRO’s en KROO’s hadden vrijwillig voor de wat langer durende opleiding gekozen (langer dan voor een soldaat milicien) en waren dan ook gemotiveerd; niemand uit die groepen zou dus gewild dingen foutief doen.
Als je gestraft werd was dat dan ook bijna altijd te wijten aan een kleine onachtzaamheid; maar door een mogelijke straf boven je hoofd bleef je wel steeds aandachtig en goed op je hoede.
In 1967 bestond geloof ik ook nog de 'collectieve straf', waarbij een gans peloton gestraft werd ten gevolge van een fout van één iemand, maar voor zover ik me kan herinneren werd daar in ons peloton geen enkele keer gebruik van gemaakt (later mochten geen collectieve straffen meer gegeven worden).
Ook een 'lijfstraf' was nog mogelijk; niet dat er stokslagen uitgedeeld werden. Maar het gebeurde toch vrij regelmatig dat iemand nog met volle uitrusting + wapen, twee rondjes rond het paradeplein moest lopen, terwijl zijn peloton al de poort uitstapte richting oefenplein. Die gestrafte moest dan nadien ook nog achter zijn peloton hollen om dat terug trachten in te halen; wat in de straten van Doornik tot wat hilariteit onder de bevolking zorgde.
Zulks gebeurde vrij regelmatig, bvb. omdat iemand na het fluitsignaal voor verzameling beneden aan de blok, zich net te laat had opgesteld in het peloton, of omdat hij een uitrustingsstuk vergeten was, of iets niet correct op de ransel vastgemaakt was. Simpelweg één knoop van je hemd vergeten dicht te knopen kon al aanleiding geven tot 2 toertjes rond het paradeplein en als het peloton dán juist eens niet buiten de kazerne moest had je in feite nog geluk maar je kwam daardoor misschien wel te laat in het leslokaal waarop je dan minstens nog een uitbrander te wachten stond.
Je haar te lang, je getten of je ceinturon niet goed gevercoteerd, je koper niet goed opgeblonken, je Britse helm niet goed op je ransel vastgemaakt, waren allemaal redenen waardoor je er bij een inspectie kon uitgepikt en gestraft worden.
Ik herinner me niet meer waarom, maar ooit mocht ik, op een avond, ná de lessen, met een aardappelschillertje het mos verwijderen uit zo’n 20 m2 kasseien vóór onze blok; ik was trouwens niet alleen.
Maar verhalen zoals ‘met een tandenborstel het paradeplein kuisen’ zulks was wel verzonnen denk ik.
We mochten maar om de veertien dagen naar huis maar moesten dan ook nog voorbij de RSM aan de poort zien te geraken. Die man zag ALLES. Als we voor onze blok in peloton klaar stonden om naar huis te vertrekken waren we nog voortdurend bezig onze kledij te controleren want ook dán kon je voor een losse knoop, een vuile schoen, te lang haar, een afgezakte kous, enz door die RSM aan de poort uit de rij geplukt worden. In het beste geval mocht je de kledij dan in orde brengen en 2 uurtjes later vertrekken maar net zo goed kon het ook zijn dat je dát weekend niet meer naar huis mocht.
De druk zat ALTIJD op de ketel !
Welke KRO of KROO verteld zijn herinneringen of belevenissen op het gebied van straffen in de Ordonnaceschool in Doornik?
Dank U
EVB
Het is algemeen geweten dat er tijdens de opleidingen in de wapenscholen op gebied van tucht, discipline, stiptheid, orde, enz, méér druk op de ketel gehouden werd dan dat nadien in de eenheden nog het geval was.
Ook de KRO’s (Kandidaat Reserve Officier) en de KROO’s (Kandidaat Reserve Onder Officier) ondergingen op dat vlak in de Ordonnance school geen voorkeursbehandeling.
KRO’s en KROO’s hadden vrijwillig voor de wat langer durende opleiding gekozen (langer dan voor een soldaat milicien) en waren dan ook gemotiveerd; niemand uit die groepen zou dus gewild dingen foutief doen.
Als je gestraft werd was dat dan ook bijna altijd te wijten aan een kleine onachtzaamheid; maar door een mogelijke straf boven je hoofd bleef je wel steeds aandachtig en goed op je hoede.
In 1967 bestond geloof ik ook nog de 'collectieve straf', waarbij een gans peloton gestraft werd ten gevolge van een fout van één iemand, maar voor zover ik me kan herinneren werd daar in ons peloton geen enkele keer gebruik van gemaakt (later mochten geen collectieve straffen meer gegeven worden).
Ook een 'lijfstraf' was nog mogelijk; niet dat er stokslagen uitgedeeld werden. Maar het gebeurde toch vrij regelmatig dat iemand nog met volle uitrusting + wapen, twee rondjes rond het paradeplein moest lopen, terwijl zijn peloton al de poort uitstapte richting oefenplein. Die gestrafte moest dan nadien ook nog achter zijn peloton hollen om dat terug trachten in te halen; wat in de straten van Doornik tot wat hilariteit onder de bevolking zorgde.
Zulks gebeurde vrij regelmatig, bvb. omdat iemand na het fluitsignaal voor verzameling beneden aan de blok, zich net te laat had opgesteld in het peloton, of omdat hij een uitrustingsstuk vergeten was, of iets niet correct op de ransel vastgemaakt was. Simpelweg één knoop van je hemd vergeten dicht te knopen kon al aanleiding geven tot 2 toertjes rond het paradeplein en als het peloton dán juist eens niet buiten de kazerne moest had je in feite nog geluk maar je kwam daardoor misschien wel te laat in het leslokaal waarop je dan minstens nog een uitbrander te wachten stond.
Je haar te lang, je getten of je ceinturon niet goed gevercoteerd, je koper niet goed opgeblonken, je Britse helm niet goed op je ransel vastgemaakt, waren allemaal redenen waardoor je er bij een inspectie kon uitgepikt en gestraft worden.
Ik herinner me niet meer waarom, maar ooit mocht ik, op een avond, ná de lessen, met een aardappelschillertje het mos verwijderen uit zo’n 20 m2 kasseien vóór onze blok; ik was trouwens niet alleen.
Maar verhalen zoals ‘met een tandenborstel het paradeplein kuisen’ zulks was wel verzonnen denk ik.
We mochten maar om de veertien dagen naar huis maar moesten dan ook nog voorbij de RSM aan de poort zien te geraken. Die man zag ALLES. Als we voor onze blok in peloton klaar stonden om naar huis te vertrekken waren we nog voortdurend bezig onze kledij te controleren want ook dán kon je voor een losse knoop, een vuile schoen, te lang haar, een afgezakte kous, enz door die RSM aan de poort uit de rij geplukt worden. In het beste geval mocht je de kledij dan in orde brengen en 2 uurtjes later vertrekken maar net zo goed kon het ook zijn dat je dát weekend niet meer naar huis mocht.
De druk zat ALTIJD op de ketel !
Welke KRO of KROO verteld zijn herinneringen of belevenissen op het gebied van straffen in de Ordonnaceschool in Doornik?
Dank U
EVB
Laatst gewijzigd door Gast op 09 aug 2008, 13:07, 1 keer totaal gewijzigd.
-
Gast
Sport in kazerne St. Jan
Tijdens onze opleiding tot KRO in 1967 stond veel sport op ons programma.
In die tijd was de jeugd nog slank en een groot deel van ons peloton KRO’s, waaronder ikzelf, slaagde dan ook al meteen in de testen voor het ‘militaire sportbrevet’.
Welke daartoe de criteria waren herinner ik me niet meer maar een aantal keren rond het paradeplein lopen binnen een beperkte tijd, in lichte sportkledij, was er in elk geval bij.
We konden ‘s avonds aan power training doen (toen in feite nog Body Building), maar tijdens de dag plaatste onze sportmonitor, Adjudant Guns, alles in het kader van de ‘gevechtstesten’ die we op het einde van onze opleiding zouden moeten afleggen.
Eén van de zwaarste onderdelen daarin was lopen met volledige uitrusting + wapen.
De eerste weken liepen we ongeveer 5,5 km en nog zonder wapen en zonder helm. Het ging vanuit de kazerne via de rue de la Lys, de rue Saint-Antoine, langs de boorden van de Schelde, over de eerste brug en vervolgens via de rue de Calogne en de chaussée d’ Antoing terug naar de kazerne. Geleidelijk werd het tempo opgedreven.
Na enkele weken werd het circuit verlegd naar de tweede brug in de buurt van Antoing en zo terug naar de kazerne. De afstand bedroeg dan zo’n 12 km en tegen het einde van onze opleiding liepen we die met complete uitrusting + wapen.
Het kan zijn dat we voor de 'gevechtstesten' slechts 9 van die 12 km moesten afleggen (binnen 70 min), dat herinner ik me niet zo duidelijk.
De drinkbus moest compleet gevuld zijn; kwestie van wat extra gewicht.
Die gevechtstesten bestonden verder ook nog uit:
-Met volle uitrustingen en geweer over een muurtje springen
-Met volle uitrusting en geweer 100m mandragen (ook de gedragene vol bepakt en met geweer).
-Met volle uitrusting en geweer koordklimmen.
De kazerne beschikte niet over een eigen zwembad. Zwemmen deden we in het zwembad in de stad (vermoedelijk het stedelijk zwembad van Doornik).
Welke KRO of KROO herinnert zich méér details, of anekdotes over dit circuit?
De sportmonitor die zich met Body Building bezig hield was een kleine stevige kerel die voordien in Korea gezeten had (voor zover ik me herinner). Weet nog iemand diens naam en graad?
EVB
Tijdens onze opleiding tot KRO in 1967 stond veel sport op ons programma.
In die tijd was de jeugd nog slank en een groot deel van ons peloton KRO’s, waaronder ikzelf, slaagde dan ook al meteen in de testen voor het ‘militaire sportbrevet’.
Welke daartoe de criteria waren herinner ik me niet meer maar een aantal keren rond het paradeplein lopen binnen een beperkte tijd, in lichte sportkledij, was er in elk geval bij.
We konden ‘s avonds aan power training doen (toen in feite nog Body Building), maar tijdens de dag plaatste onze sportmonitor, Adjudant Guns, alles in het kader van de ‘gevechtstesten’ die we op het einde van onze opleiding zouden moeten afleggen.
Eén van de zwaarste onderdelen daarin was lopen met volledige uitrusting + wapen.
De eerste weken liepen we ongeveer 5,5 km en nog zonder wapen en zonder helm. Het ging vanuit de kazerne via de rue de la Lys, de rue Saint-Antoine, langs de boorden van de Schelde, over de eerste brug en vervolgens via de rue de Calogne en de chaussée d’ Antoing terug naar de kazerne. Geleidelijk werd het tempo opgedreven.
Na enkele weken werd het circuit verlegd naar de tweede brug in de buurt van Antoing en zo terug naar de kazerne. De afstand bedroeg dan zo’n 12 km en tegen het einde van onze opleiding liepen we die met complete uitrusting + wapen.
Het kan zijn dat we voor de 'gevechtstesten' slechts 9 van die 12 km moesten afleggen (binnen 70 min), dat herinner ik me niet zo duidelijk.
De drinkbus moest compleet gevuld zijn; kwestie van wat extra gewicht.
Die gevechtstesten bestonden verder ook nog uit:
-Met volle uitrustingen en geweer over een muurtje springen
-Met volle uitrusting en geweer 100m mandragen (ook de gedragene vol bepakt en met geweer).
-Met volle uitrusting en geweer koordklimmen.
De kazerne beschikte niet over een eigen zwembad. Zwemmen deden we in het zwembad in de stad (vermoedelijk het stedelijk zwembad van Doornik).
Welke KRO of KROO herinnert zich méér details, of anekdotes over dit circuit?
De sportmonitor die zich met Body Building bezig hield was een kleine stevige kerel die voordien in Korea gezeten had (voor zover ik me herinner). Weet nog iemand diens naam en graad?
EVB
Laatst gewijzigd door Gast op 07 aug 2008, 16:32, 4 keer totaal gewijzigd.
-
flupke2 - Lid geworden op: 09 jan 2005, 16:51
- Locatie: naast mijn buur
Hoeveel km de gevechtstesten bedroegen in Doornik weet ik niet,maar ik kan hierover wel hetvolgende kwijt.
Ik nam dienst als BV in maart '66 en kwam bij de 2 TTr terecht in Köln-Dellbrück,dus zoals de logistiek ook een niet-gevechtseenheid.In het najaar '66 deed ik daar de eerste keer mijn gevechtstesten.Die bestonden toen ,in volledige gevechtskledij ,onder andere uit volgende onderdelen :
1)over een betonnen muurtje springen van 80 cm hoog ZONDER het muurtje te raken (dus een voet op het muurtje zetten mocht niet)
2)200 meter mandragen binnen een bepaalde tijd.We moesten dan de persoon dragen die op dat moment naast ons stond ,nadien moest deze persoon ons dragen.
3)touwklimmen : een vertikaal touw 4 meter hoog opklimmen ,dan via een horizontaal touw ongeveer 5 meter naar een volgende vertikaal touw,en langsdaar opnieuw naar de begane grond.
4)verspringen : in een zandbak ,na aanloop, zo ver mogelijk springen.
Ook hier gold een bepaalde minimumafstand die moest gesprongen worden.
Wie in deze vier proeven geslaagd was "mocht" dan de 16 km lopen (inderdaad 16 !)
We werden per vrachtwagen naar het oefenterrein Wahnerheide gebracht en moesten dan binnen de 2 uur terug op het sportplein in de kazerne zijn.Daar aangekomen moesten we nog over een smalle balk van een 5-tal meter lang proberen te gaan zonder er af te vallen (dit moest gebeuren voor de 2 uur om waren!)
Als dat lukte waren de gevechtstesten geslaagd,zoniet mocht men alles later nog eens overdoen.
De gevechtstesten zoals hierboven beschreven heb ik twee keer met succes afgerond,de eerste keer had ik 1 uur en 33 minuten nodig .
Later werden deze testen voor de niet-gevechtseenheden afgezwakt en werd er nog 9 km gelopen ,binnen de 70 minuten.
Ik nam dienst als BV in maart '66 en kwam bij de 2 TTr terecht in Köln-Dellbrück,dus zoals de logistiek ook een niet-gevechtseenheid.In het najaar '66 deed ik daar de eerste keer mijn gevechtstesten.Die bestonden toen ,in volledige gevechtskledij ,onder andere uit volgende onderdelen :
1)over een betonnen muurtje springen van 80 cm hoog ZONDER het muurtje te raken (dus een voet op het muurtje zetten mocht niet)
2)200 meter mandragen binnen een bepaalde tijd.We moesten dan de persoon dragen die op dat moment naast ons stond ,nadien moest deze persoon ons dragen.
3)touwklimmen : een vertikaal touw 4 meter hoog opklimmen ,dan via een horizontaal touw ongeveer 5 meter naar een volgende vertikaal touw,en langsdaar opnieuw naar de begane grond.
4)verspringen : in een zandbak ,na aanloop, zo ver mogelijk springen.
Ook hier gold een bepaalde minimumafstand die moest gesprongen worden.
Wie in deze vier proeven geslaagd was "mocht" dan de 16 km lopen (inderdaad 16 !)
We werden per vrachtwagen naar het oefenterrein Wahnerheide gebracht en moesten dan binnen de 2 uur terug op het sportplein in de kazerne zijn.Daar aangekomen moesten we nog over een smalle balk van een 5-tal meter lang proberen te gaan zonder er af te vallen (dit moest gebeuren voor de 2 uur om waren!)
Als dat lukte waren de gevechtstesten geslaagd,zoniet mocht men alles later nog eens overdoen.
De gevechtstesten zoals hierboven beschreven heb ik twee keer met succes afgerond,de eerste keer had ik 1 uur en 33 minuten nodig .
Later werden deze testen voor de niet-gevechtseenheden afgezwakt en werd er nog 9 km gelopen ,binnen de 70 minuten.
-
Gast
Vanuit kazerne St. Jan in Doornik op oefening in Blaton
In 1967 zijn we tijdens onze opleiding KRO ook gedurende enkele dagen op oefening geweest in Blaton. Blaton bevindt zich op een 25 km ten zuid oosten van Doornik (baan naar Mons).
Tijdens die oefening leerden we ondermeer ook hoe je door camouflage in de omgeving kunt opgaan.
Wat NIET beweegt wordt haast niet opgemerkt; wat WEL beweegt wordt meteen gezien.
Er was toen ook een nachtoefening waarbij we het werk van een patrouille in de praktijk zouden omzetten.
Het was een gitzwarte nacht zonder ook maar één sterretje aan de hemel, ook de maan liet zich niet zien. Terwijl we over het terrein vorderden werden we plots met ‘blank’ beschoten; na de lichtflitsen ervan bleef ik nachtblind. Ik kon absoluut niets meer ontwaren, geen struik, geen boom, geen helling, geen gebouw, ook mijn kameraden vlakbij zag ik niet meer. Die nachtblindheid hield helaas aan en geholpen door mijn kameraden hebben wij onze opdracht toen toch nog tot een goed einde weten te brengen. Ik was voor de rest van die nacht absoluut een blok aan het been van die patrouille en wist met mezelf geen raad. Het was maar een oefening, maar een spel, toch ben ik hen ook nú, na al die jaren, nog dankbaar voor hun hulp en kameraadschap, al zal wel geen één van hen zich dat voorval nog herinneren.
Die kameraadschap, die ploeggeest, die verbondenheid met elkaar, heb ik ook later in het leger, in al de garnizoenen waar ik verbleef, nog dikwijls naar waarde weten te schatten en ook nu ik al zo vele jaren met pensioen ben, zijn die banden onverbrekelijk blijven bestaan, evenals de vrienschappen die eruit voortvloeiden.
Wie was ook in Blaton? Wie heeft een anekdote over een kamp periode daar?
EVB
In 1967 zijn we tijdens onze opleiding KRO ook gedurende enkele dagen op oefening geweest in Blaton. Blaton bevindt zich op een 25 km ten zuid oosten van Doornik (baan naar Mons).
Tijdens die oefening leerden we ondermeer ook hoe je door camouflage in de omgeving kunt opgaan.
Wat NIET beweegt wordt haast niet opgemerkt; wat WEL beweegt wordt meteen gezien.
Er was toen ook een nachtoefening waarbij we het werk van een patrouille in de praktijk zouden omzetten.
Het was een gitzwarte nacht zonder ook maar één sterretje aan de hemel, ook de maan liet zich niet zien. Terwijl we over het terrein vorderden werden we plots met ‘blank’ beschoten; na de lichtflitsen ervan bleef ik nachtblind. Ik kon absoluut niets meer ontwaren, geen struik, geen boom, geen helling, geen gebouw, ook mijn kameraden vlakbij zag ik niet meer. Die nachtblindheid hield helaas aan en geholpen door mijn kameraden hebben wij onze opdracht toen toch nog tot een goed einde weten te brengen. Ik was voor de rest van die nacht absoluut een blok aan het been van die patrouille en wist met mezelf geen raad. Het was maar een oefening, maar een spel, toch ben ik hen ook nú, na al die jaren, nog dankbaar voor hun hulp en kameraadschap, al zal wel geen één van hen zich dat voorval nog herinneren.
Die kameraadschap, die ploeggeest, die verbondenheid met elkaar, heb ik ook later in het leger, in al de garnizoenen waar ik verbleef, nog dikwijls naar waarde weten te schatten en ook nu ik al zo vele jaren met pensioen ben, zijn die banden onverbrekelijk blijven bestaan, evenals de vrienschappen die eruit voortvloeiden.
Wie was ook in Blaton? Wie heeft een anekdote over een kamp periode daar?
EVB
Laatst gewijzigd door Gast op 10 aug 2008, 13:44, 4 keer totaal gewijzigd.
-
Genieterke - Lid geworden op: 15 nov 2002, 01:36
- Locatie: Maasmechelen
Correct flupke2!
Zo eigenaardig als het misschien klinkt, velen hadden het moeilijker om de 9 km. te lopen binnen het uur dan de 16 km. af te haspelen binnen de 2 uren.
Wij hadden het (on)geluk de bijkomende oefeningen te moeten doen na de fikse looppartij en dat viel nogal eens tegen.
Moet wel zeggen dat we bij aankomst van de cross even mochten verpozen en op adem komen. Ik herinner mij dat onze sportmonitor klaar stond met een container lauwe koffie en onze verplichte enkele bekertjes achter elkaar uit te drinken als compensatie van het vochtverlies.
In de BSD moesten de beroepsmilitairen van de gevechtseenheden slagen in deze testen, wat uiteraard met de jaren moeilijker werd, anders mocht je gaan soliciteren voor een administratieve job.
Fysiek waren we toen berensterk.
Een gezonde geest in een gezond lichaam ... waar hadden we dat nog gehoord?
Het Genieterke
Zo eigenaardig als het misschien klinkt, velen hadden het moeilijker om de 9 km. te lopen binnen het uur dan de 16 km. af te haspelen binnen de 2 uren.
Wij hadden het (on)geluk de bijkomende oefeningen te moeten doen na de fikse looppartij en dat viel nogal eens tegen.
Moet wel zeggen dat we bij aankomst van de cross even mochten verpozen en op adem komen. Ik herinner mij dat onze sportmonitor klaar stond met een container lauwe koffie en onze verplichte enkele bekertjes achter elkaar uit te drinken als compensatie van het vochtverlies.
In de BSD moesten de beroepsmilitairen van de gevechtseenheden slagen in deze testen, wat uiteraard met de jaren moeilijker werd, anders mocht je gaan soliciteren voor een administratieve job.
Fysiek waren we toen berensterk.
Een gezonde geest in een gezond lichaam ... waar hadden we dat nog gehoord?
Het Genieterke
ESTE NIX PAX CHRISTE NIX !