Opleiding in Doornik (Kaz. St Jean), KRO, KROO, Ord (Log)
-
flupke2 - Lid geworden op: 09 jan 2005, 16:51
- Locatie: naast mijn buur
Adjt KRO De Brouwer ( de Vic noemden wij hem later in Leuven) was reeds in 1 Cie Mat onder Maj Bussels.Ikzelf ben er toegekomen twee dagen na Maj Duys .
evb herinner ik me goed want hij was de eerste cie comd die geprobeerd heeft me een straf aan het been te lappen
Hier kort de geschiedenis ervan:
Ik werkte op Pl Appro (inderdaad onder Lt Welkenhuyzen) en was ook chauffeur zware voertuigen (magirus 6ton + aanhangwagen 10 ton).
De Adjt KRO De Brouwer was chef MT,dus verantwoordelijk voor het voertuigenpark van de eenheid.Geregeld reed er een "estafette" (een MAN polybrand 4 ton van 1 Cie Rav Tpt) in opdracht van 1 Cie mat naar Probsteirwald en Aken-Brand.Dit was om te herstellen stukken af te voeren naar en herstelde en nieuwe stukken op te halen bij de eenheden 4e echelon aldaar.
Soms gebeurde het echter dat die stukken te zwaar waren (bv een volledige motorblok van een Leopardtank = 6 ton) of te veel (bv een lading rupskettingen ) dat deze estafette het werk niet aankon en dan werd er een Magirus met aanhangwagen ingeschakeld.Meestal deed ik dan die zending.
Nu was het voorschrift (eigenlijk terecht ,geef ik toe) dat een voertuig na terugkeer van een zending onmiddellijk moest bijgetankt worden.Zelfs als men buiten de normale diensturen binnenkwam kon men de pompist van dienst laten oproepen.Op een dag kwam ik van een zending naar Probsteierwald terug omstreeks 9 uur 's avonds ,volledig volgestouwd met allerlei materiaal dat 's anderndaags zou moeten gelost worden met een M62 ( = takelwagen).Omdat het voertuig toch niet zou kunnen gebruikt worden heb ik het dan niet getankt dezelfde avond.Als ik de volgende morgen op het werk toekwam was de Adjt KRO De Brouwer bezig met de kontrole van mijn voertuig.Hij stelde daarbij vast dat het voertuig niet was getankt en dat er iets te weinig motorolie in was .Mijn uitleg dat ik tanken en nazicht gepland had voor 's morgens na het afladen aanvaarde hij niet en maakte een rapport op.De volgende dag werd ik op het matje geroepen bij de cie comd ( was toen evb ) ,die mijn uitleg ook niet aanvaarde en me 4 dagen kwartierarrest oplegde.Ik was daarmee niet akkoord en liet dat ook duidelijk horen.De korpscommandant ,Maj Duys , hoorde dat (zijn bureel was via een deur verbonden met deze van de cie comd) en vroeg wat er gaande was.De nodige uitleg werd gegeven zowel door de cie comd als door mezelf,waarop de korpscommandant mij de zopas opgelegde straf kwijtschold .
Wat er later tussen de korpscommandant,de cie comd en de chef MT werd besproken weet ik niet.Feit is wel dat ik ,zeker door de laatste,nooit meer werd aangesproken of bekeken zolang ik in 1 Cie Mat was .
evb herinner ik me goed want hij was de eerste cie comd die geprobeerd heeft me een straf aan het been te lappen
Hier kort de geschiedenis ervan:
Ik werkte op Pl Appro (inderdaad onder Lt Welkenhuyzen) en was ook chauffeur zware voertuigen (magirus 6ton + aanhangwagen 10 ton).
De Adjt KRO De Brouwer was chef MT,dus verantwoordelijk voor het voertuigenpark van de eenheid.Geregeld reed er een "estafette" (een MAN polybrand 4 ton van 1 Cie Rav Tpt) in opdracht van 1 Cie mat naar Probsteirwald en Aken-Brand.Dit was om te herstellen stukken af te voeren naar en herstelde en nieuwe stukken op te halen bij de eenheden 4e echelon aldaar.
Soms gebeurde het echter dat die stukken te zwaar waren (bv een volledige motorblok van een Leopardtank = 6 ton) of te veel (bv een lading rupskettingen ) dat deze estafette het werk niet aankon en dan werd er een Magirus met aanhangwagen ingeschakeld.Meestal deed ik dan die zending.
Nu was het voorschrift (eigenlijk terecht ,geef ik toe) dat een voertuig na terugkeer van een zending onmiddellijk moest bijgetankt worden.Zelfs als men buiten de normale diensturen binnenkwam kon men de pompist van dienst laten oproepen.Op een dag kwam ik van een zending naar Probsteierwald terug omstreeks 9 uur 's avonds ,volledig volgestouwd met allerlei materiaal dat 's anderndaags zou moeten gelost worden met een M62 ( = takelwagen).Omdat het voertuig toch niet zou kunnen gebruikt worden heb ik het dan niet getankt dezelfde avond.Als ik de volgende morgen op het werk toekwam was de Adjt KRO De Brouwer bezig met de kontrole van mijn voertuig.Hij stelde daarbij vast dat het voertuig niet was getankt en dat er iets te weinig motorolie in was .Mijn uitleg dat ik tanken en nazicht gepland had voor 's morgens na het afladen aanvaarde hij niet en maakte een rapport op.De volgende dag werd ik op het matje geroepen bij de cie comd ( was toen evb ) ,die mijn uitleg ook niet aanvaarde en me 4 dagen kwartierarrest oplegde.Ik was daarmee niet akkoord en liet dat ook duidelijk horen.De korpscommandant ,Maj Duys , hoorde dat (zijn bureel was via een deur verbonden met deze van de cie comd) en vroeg wat er gaande was.De nodige uitleg werd gegeven zowel door de cie comd als door mezelf,waarop de korpscommandant mij de zopas opgelegde straf kwijtschold .
Wat er later tussen de korpscommandant,de cie comd en de chef MT werd besproken weet ik niet.Feit is wel dat ik ,zeker door de laatste,nooit meer werd aangesproken of bekeken zolang ik in 1 Cie Mat was .
-
andemu - Lid geworden op: 30 apr 2006, 15:33
- Locatie: Lokeren
De KROO's kregen een technische opleiding in functie van de noden in de verschillende legereenheden.
In de periode ±1969 werden de volgende vormingen gegeven in de Ordnance School in Doornik:
- voertuigen hersteller (op wielen en rupsen)
- mekanieker voor voertuigen op wielen
- mekanieker voor voertuigen op rupsen
- mekanieker voor lichte vliegtuigen
- hersteller voor elektriciteit en vergassing
- hersteller van zware bewapening
- hersteller van lichte bewapening
- hersteller van optische en metrologische instrumenten
- munitiebevoorrading
- bevoorrading van Ordnancematerieel, supply
Deze vorming was louter theoretisch. De praktische vorming werd overgelaten aan de latere eenheid waar men terecht kwam.
Zoals je kan merken had men enerzijds herstellers en anderzijds mekaniekers voor eenzelfde functie. Het verschil lag in de uiteindelijke bestemming van de KROO. Indien deze naar een Ordnance eenheid ging, was zijn opleiding HERSTELLER. Ging de KROO naar een eenheid van een ander wapen ( vb Genie, Artillerie, Lansiers) dan was de vorming MEKANIEKER.
De lichting van september 1969, waar ik bij behoorde, was voorbestemd om bij de Ordnance eenheden te blijven, na onze opleiding in Doornik.
WAAR ZITTEN AL ONZE KROO's VAN DOORNIK ?
GROENE LINTJES, LAAT VAN U HOREN !
In de periode ±1969 werden de volgende vormingen gegeven in de Ordnance School in Doornik:
- voertuigen hersteller (op wielen en rupsen)
- mekanieker voor voertuigen op wielen
- mekanieker voor voertuigen op rupsen
- mekanieker voor lichte vliegtuigen
- hersteller voor elektriciteit en vergassing
- hersteller van zware bewapening
- hersteller van lichte bewapening
- hersteller van optische en metrologische instrumenten
- munitiebevoorrading
- bevoorrading van Ordnancematerieel, supply
Deze vorming was louter theoretisch. De praktische vorming werd overgelaten aan de latere eenheid waar men terecht kwam.
Zoals je kan merken had men enerzijds herstellers en anderzijds mekaniekers voor eenzelfde functie. Het verschil lag in de uiteindelijke bestemming van de KROO. Indien deze naar een Ordnance eenheid ging, was zijn opleiding HERSTELLER. Ging de KROO naar een eenheid van een ander wapen ( vb Genie, Artillerie, Lansiers) dan was de vorming MEKANIEKER.
De lichting van september 1969, waar ik bij behoorde, was voorbestemd om bij de Ordnance eenheden te blijven, na onze opleiding in Doornik.
WAAR ZITTEN AL ONZE KROO's VAN DOORNIK ?
GROENE LINTJES, LAAT VAN U HOREN !
-
flupke2 - Lid geworden op: 09 jan 2005, 16:51
- Locatie: naast mijn buur
@andemu : ik denk (maar ik kan verkeerd zijn ) dat er een foutje zit in uw lijstje van opleidingen in Doornik .Volgens mij werden de bevoorraders munitie ( de zogenaamde munitionairs) NIET opgeleid in Doornik maar wel in Heverlee.Enkel de bevoorraders Mat (zoals ik er eentje was) kregen hun opleiding in Doornik.
-
Gast
Amaai Flupke2,
Wat men toen allemaal meemaakte he.
We zaten nog met een systeem waarbij je voor het minste gestraft werd, maar dat gold voor iedereen, officieren inbegrepen, en er was nog geen recht op verdediging via een vakbond of dergelijke.
Regels hadden… en hebben nog steeds hun reden. Stel dat er die nacht een alarmoefening van start ging, zulks wist je nooit voordien. Ook bedoeld voertuig, geladen of niet, had dan mee moeten vertrekken naar het wisselkantonnement, misschien zelfs met een andere chauffeur die er vanuit ging dat het voertuig getankt was. Je kon je been breken zodat er iemand anders moest mee rijden. Maar zelfs als je zelf reed kreeg je geen kans meer om te tanken. Niet getankt geraakte de Magirus misschien niet op zijn bestemming wat voor een hoop problemen onderweg kon zorgen, en met te weinig olie in de motor riskeerde deze misschien te blokkeren met een kostelijke herstelling tot gevolg.
Enfin, we moeten het verslag hier niet overdoen en de beweegredenen van de chef van de MT (die daar ook een stuk verantwoordelijkheid in te dragen had) niet na zoveel jaren proberen te achterhalen.
Ik denk dat je gewoon boos werd omdat je die dag hard gewerkt had, een lange en zware rit achter de rug had en laat in de kazerne was toegekomen… en dan ’s morgens nog op het matje geroepen worden ook, zelfs al was dat terecht !
Achteraf bekeken een zeer begrijpelijke reactie en dat heeft de Korpscommandant dan ten Uwen gunste omgebogen. Of er nadien nog over gepraat is tussen de officieren zou me zeer verwonderen.
Maar proficiat dat je toen met zo een zware Magirus met ahw reed.
In die tijd werd alles nogal als vanzelfsprekend beschouwd. Het systeem was ook eerder gebaseerd op straffen en men vergat toen misschien ook eens te belonen, maar geef toe, dat gold voor iedereen.
Wat men toen allemaal meemaakte he.
We zaten nog met een systeem waarbij je voor het minste gestraft werd, maar dat gold voor iedereen, officieren inbegrepen, en er was nog geen recht op verdediging via een vakbond of dergelijke.
Regels hadden… en hebben nog steeds hun reden. Stel dat er die nacht een alarmoefening van start ging, zulks wist je nooit voordien. Ook bedoeld voertuig, geladen of niet, had dan mee moeten vertrekken naar het wisselkantonnement, misschien zelfs met een andere chauffeur die er vanuit ging dat het voertuig getankt was. Je kon je been breken zodat er iemand anders moest mee rijden. Maar zelfs als je zelf reed kreeg je geen kans meer om te tanken. Niet getankt geraakte de Magirus misschien niet op zijn bestemming wat voor een hoop problemen onderweg kon zorgen, en met te weinig olie in de motor riskeerde deze misschien te blokkeren met een kostelijke herstelling tot gevolg.
Enfin, we moeten het verslag hier niet overdoen en de beweegredenen van de chef van de MT (die daar ook een stuk verantwoordelijkheid in te dragen had) niet na zoveel jaren proberen te achterhalen.
Ik denk dat je gewoon boos werd omdat je die dag hard gewerkt had, een lange en zware rit achter de rug had en laat in de kazerne was toegekomen… en dan ’s morgens nog op het matje geroepen worden ook, zelfs al was dat terecht !
Achteraf bekeken een zeer begrijpelijke reactie en dat heeft de Korpscommandant dan ten Uwen gunste omgebogen. Of er nadien nog over gepraat is tussen de officieren zou me zeer verwonderen.
Maar proficiat dat je toen met zo een zware Magirus met ahw reed.
In die tijd werd alles nogal als vanzelfsprekend beschouwd. Het systeem was ook eerder gebaseerd op straffen en men vergat toen misschien ook eens te belonen, maar geef toe, dat gold voor iedereen.
Laatst gewijzigd door Gast op 19 jan 2010, 15:37, 8 keer totaal gewijzigd.
-
Gast
Flupke2 en Andemu
Voor wat de vorming van munitionairs bij de KRO's betreft kan ik bevestigen dat die ten tijde van de Ordonnance gebeurde in Doornik. Toch in elk geval in '67 toen ik er als KRO was.
Bij de KROO's weet ik het niet.
Pas bij de vorming van de Logistiek, in '71, gingen de ‘School van de Logistiek en het Materieel’ (kazerne St Jan) in Doornik en het ‘Log CLM’ in Heverlee samenwerken.
Maar misschien bedoelde Flupke2 dat de munitionairs bij DOVO in Heverlee hun vorming kregen?
Voor de ‘beroeps’ zal dat vermoedelijk nog wel wat meer in detail gegaan zijn dan voor de miliciens.
EVB
Voor wat de vorming van munitionairs bij de KRO's betreft kan ik bevestigen dat die ten tijde van de Ordonnance gebeurde in Doornik. Toch in elk geval in '67 toen ik er als KRO was.
Bij de KROO's weet ik het niet.
Pas bij de vorming van de Logistiek, in '71, gingen de ‘School van de Logistiek en het Materieel’ (kazerne St Jan) in Doornik en het ‘Log CLM’ in Heverlee samenwerken.
Maar misschien bedoelde Flupke2 dat de munitionairs bij DOVO in Heverlee hun vorming kregen?
Voor de ‘beroeps’ zal dat vermoedelijk nog wel wat meer in detail gegaan zijn dan voor de miliciens.
EVB
-
Gast
KRO’s en leven tussen de Duitsers.
In Probsteierwald waren we met een 10-tal Nederlandstalige KRO’s en ook nog enkele Franstalige, maar er was weinig contact tussen beide groepen. We werkten in diverse eenheden en zagen elkaar hooguit in de bar of de Mess Officieren en ook in Blok V waar we onze kamers hadden.
De Nederlandstalige KRO’s kwamen vrij regelmatig in Stolberg, het stadje het dichts gelegen bij wachtlokaal zuid van Kamp Reine Astrid. Meestal gingen we er 's avonds na de diensturen een 'pintje pakken', maar ook tijdens de weekends als onze verloofde op bezoek kwam trokken we wel naar Stolberg (3 km); iets minder frequent naar Eschweiler (5 km). Ook Aachen (10 km) werd wel bezocht.
Met de Franstalige KRO’s hadden we dáár alvast geen contact; misschien kwamen ze ook minder tussen de Duitsers omdat ze die taal niet begrepen.
Ook de soldaten miliciens van al die Ordonnance-eenheden in Probsteierwald vonden wel de weg naar Stolberg al gingen de meesten naar het dichterbij gelegen cafeetje, 100 meter voorbij wachtlokaal noord.
Als KRO waren wij niet gebonden aan het uur waarop de soldaten terug in het Kamp moesten zijn en enkele onder ons beschikten ook over een auto, maar de cafés en danscafés sloten hun deuren toch tegen 24 uur; een nachtje doorzakken zat er dus niet echt in.
Het viel ons op dat er in Stolberg nagenoeg geen terrasjes te vinden waren, maar er waren voldoende kleine gezellige cafés en ook enkele danscafés.
Of je er nu om vroeg of niet, aan het eerste glas bier werd automatisch een schnaps (bvb Wacholder) toegevoegd en die schnaps werd in één keer uitgedronken.
Op de pilsjes moest je altijd even wachten want de glazen werden in meerdere keren geschonken met telkens een rustpauze ertussen en zonder schuim erop.
De pilsjes waren voor ons Belgen maar aan de slappe kant, vlug zat werden wij er niet van.
Een andere eigenaardigheid was de 'zoete' mayonaise bij de fritjes.
Op de autobanen zagen we bij elke afrit een 'U' met een nummer erachter en vroegen ons af wat dat was. Blijkbaar moest je bij een opstopping op de autobaan gewoon het nummer van die 'Umleitung' volgen en dan kwam je wat verder terug op diezelfde autobaan; de volgende 'Umleitung' sloot daar al meteen op aan. Permanent gesignaleerde omleidingen 'voor in 't geval het nodig zou zijn', knap bedacht.
In Duitsland wordt Carnaval fel gevierd. Zeer bekend is ‘Rosenmontag’ waarop de carnavalstoeten uitgaan, de zo genaamde 'Strassenkarneval'.
Weken voorafgaand vieren de Duitsers al eerst in zalen tijdens de zogenaamde 'Sitzungskarneval'.
Van oudsher was Carnaval een festijn omdat het de laatste mogelijkheid was vóór de 40 dagen vasten tot paaszaterdag.
'Weiberfastnacht’ (oude wijven feestnacht) is op donderdag vóór Aschermitwoch (Aswoensdag) en markeert de overgang van de Sitzungs- naar de Strassenkarneval. In de zalen zingt men daarom: 'Am Aschermittwoch ist alles vorbei'.
Maar bij ‘Weiberfastnacht’ bleven we toch liever uit het straatbeeld.
Tijdens ‘Weiberfastnacht’ wordt ‘s middags nagenoeg nergens nog gewerkt. De vrouwen en jonge dames maken zich dan klaar voor hun feest.
Er gaan geen stoeten uit, maar de vrouwen verkleden zich (sommige zeer verleidelijk en sexy) en trekken van ‘stube’ naar ‘stube’.
Het is dan HUN dag, zij zijn de baas en dat wordt gesymboliseerd door het doorsnijden van de kravatten van de mannen, wiens schade dan met een kusje vergoed wordt.
Veel mannen gaan dan ook op pad, gewapend met een hoop reserve kravatten.
Maar het kan ergere vormen aannemen, zo kan je als man door een groepje vrouwen gedwongen worden om onder de tafel te gaan zitten en alles te drinken wat ze je aangeven.
Nog iets dat anders was dan bij ons: op Kerstavond moest je niet uitgaan want dan waren de meeste zaken gesloten of er speelde overal uitsluitend klassieke muziek.
Belgische TV-zenders kon je niet ontvangen, we keken naar ARD, WDR en ZDF.
'Mit fünf Mark sind Sie dabei'. voor ons nog zo een eigenaardigheid uit die tijd. Bijna voor alle kleine overtredingen werd je door de Deutsche Polizei meteen met 5 mark beboet (toen amper 60 Bef want de DM stond aan ongeveer 12 Bef).
Het duurde niet lang of we hadden in Stolberg in één van de danscafés onze ‘stammtisch’ veroverd.
Op het einde van onze diensttijd (15 maanden) vierden we in ons stamcafé het afscheid van het leger en van elkaar. Sommige verloofdes waren vanuit België overgekomen en kregen van de cafébaas gratis een kamer (in de hotels werd toen nog gecontroleerd of je wel gehuwd was).
Het danscafé was voor ons gereserveerd en ook al sloten de deuren te 24 u, het afscheidsfeest ging voor ons door tot in de vroege uurtjes.
Die nacht is er gedanst, gezongen, gedronken, gevierd en gehuild. KRO’s zijn ook maar mensen en bij minstens één ervan stroomden de tranen volop. Het moment van afscheid nemen van elkaar was aangebroken; maar ook afscheid nemen van het leger en de fantastische ervaringen die we gedurende 15 maanden hadden mogen beleven.
In Probsteierwald waren we met een 10-tal Nederlandstalige KRO’s en ook nog enkele Franstalige, maar er was weinig contact tussen beide groepen. We werkten in diverse eenheden en zagen elkaar hooguit in de bar of de Mess Officieren en ook in Blok V waar we onze kamers hadden.
De Nederlandstalige KRO’s kwamen vrij regelmatig in Stolberg, het stadje het dichts gelegen bij wachtlokaal zuid van Kamp Reine Astrid. Meestal gingen we er 's avonds na de diensturen een 'pintje pakken', maar ook tijdens de weekends als onze verloofde op bezoek kwam trokken we wel naar Stolberg (3 km); iets minder frequent naar Eschweiler (5 km). Ook Aachen (10 km) werd wel bezocht.
Met de Franstalige KRO’s hadden we dáár alvast geen contact; misschien kwamen ze ook minder tussen de Duitsers omdat ze die taal niet begrepen.
Ook de soldaten miliciens van al die Ordonnance-eenheden in Probsteierwald vonden wel de weg naar Stolberg al gingen de meesten naar het dichterbij gelegen cafeetje, 100 meter voorbij wachtlokaal noord.
Als KRO waren wij niet gebonden aan het uur waarop de soldaten terug in het Kamp moesten zijn en enkele onder ons beschikten ook over een auto, maar de cafés en danscafés sloten hun deuren toch tegen 24 uur; een nachtje doorzakken zat er dus niet echt in.
Het viel ons op dat er in Stolberg nagenoeg geen terrasjes te vinden waren, maar er waren voldoende kleine gezellige cafés en ook enkele danscafés.
Of je er nu om vroeg of niet, aan het eerste glas bier werd automatisch een schnaps (bvb Wacholder) toegevoegd en die schnaps werd in één keer uitgedronken.
Op de pilsjes moest je altijd even wachten want de glazen werden in meerdere keren geschonken met telkens een rustpauze ertussen en zonder schuim erop.
De pilsjes waren voor ons Belgen maar aan de slappe kant, vlug zat werden wij er niet van.
Een andere eigenaardigheid was de 'zoete' mayonaise bij de fritjes.
Op de autobanen zagen we bij elke afrit een 'U' met een nummer erachter en vroegen ons af wat dat was. Blijkbaar moest je bij een opstopping op de autobaan gewoon het nummer van die 'Umleitung' volgen en dan kwam je wat verder terug op diezelfde autobaan; de volgende 'Umleitung' sloot daar al meteen op aan. Permanent gesignaleerde omleidingen 'voor in 't geval het nodig zou zijn', knap bedacht.
In Duitsland wordt Carnaval fel gevierd. Zeer bekend is ‘Rosenmontag’ waarop de carnavalstoeten uitgaan, de zo genaamde 'Strassenkarneval'.
Weken voorafgaand vieren de Duitsers al eerst in zalen tijdens de zogenaamde 'Sitzungskarneval'.
Van oudsher was Carnaval een festijn omdat het de laatste mogelijkheid was vóór de 40 dagen vasten tot paaszaterdag.
'Weiberfastnacht’ (oude wijven feestnacht) is op donderdag vóór Aschermitwoch (Aswoensdag) en markeert de overgang van de Sitzungs- naar de Strassenkarneval. In de zalen zingt men daarom: 'Am Aschermittwoch ist alles vorbei'.
Maar bij ‘Weiberfastnacht’ bleven we toch liever uit het straatbeeld.
Tijdens ‘Weiberfastnacht’ wordt ‘s middags nagenoeg nergens nog gewerkt. De vrouwen en jonge dames maken zich dan klaar voor hun feest.
Er gaan geen stoeten uit, maar de vrouwen verkleden zich (sommige zeer verleidelijk en sexy) en trekken van ‘stube’ naar ‘stube’.
Het is dan HUN dag, zij zijn de baas en dat wordt gesymboliseerd door het doorsnijden van de kravatten van de mannen, wiens schade dan met een kusje vergoed wordt.
Veel mannen gaan dan ook op pad, gewapend met een hoop reserve kravatten.
Maar het kan ergere vormen aannemen, zo kan je als man door een groepje vrouwen gedwongen worden om onder de tafel te gaan zitten en alles te drinken wat ze je aangeven.
Nog iets dat anders was dan bij ons: op Kerstavond moest je niet uitgaan want dan waren de meeste zaken gesloten of er speelde overal uitsluitend klassieke muziek.
Belgische TV-zenders kon je niet ontvangen, we keken naar ARD, WDR en ZDF.
'Mit fünf Mark sind Sie dabei'. voor ons nog zo een eigenaardigheid uit die tijd. Bijna voor alle kleine overtredingen werd je door de Deutsche Polizei meteen met 5 mark beboet (toen amper 60 Bef want de DM stond aan ongeveer 12 Bef).
Het duurde niet lang of we hadden in Stolberg in één van de danscafés onze ‘stammtisch’ veroverd.
Op het einde van onze diensttijd (15 maanden) vierden we in ons stamcafé het afscheid van het leger en van elkaar. Sommige verloofdes waren vanuit België overgekomen en kregen van de cafébaas gratis een kamer (in de hotels werd toen nog gecontroleerd of je wel gehuwd was).
Het danscafé was voor ons gereserveerd en ook al sloten de deuren te 24 u, het afscheidsfeest ging voor ons door tot in de vroege uurtjes.
Die nacht is er gedanst, gezongen, gedronken, gevierd en gehuild. KRO’s zijn ook maar mensen en bij minstens één ervan stroomden de tranen volop. Het moment van afscheid nemen van elkaar was aangebroken; maar ook afscheid nemen van het leger en de fantastische ervaringen die we gedurende 15 maanden hadden mogen beleven.
Laatst gewijzigd door Gast op 19 jan 2010, 15:41, 3 keer totaal gewijzigd.
-
Gast
KRO’s en benzinebons.
Beroepsmilitairen in Duistland gelegerd en in het bezit van een voertuig met BZ-plaat hadden recht op een aantal benzinebons per maand.
Hoe verder in Duitsland gelegen, hoe méér bons men mocht kopen.
In 1968 kostte de benzine aan de pomp zo’n 8 Bef per liter… maar met een benzinebon slechts iets meer dan 2 Bef.
Met die bons kon men uitsluitend in de Shellstations in Duitsland tanken.
Op de bons moest het nummer van de BZ-plaat van de rechthebbende vermeld worden en de bon moest ook ondertekend worden.
Bij de grensovergangen naar België, aan het laatste benzinestation in Duistland, stonden vooral op vrijdagavond lange rijen wachtenden om met hun benzinebons de tank vol te laten doen vooraleer België binnen te rijden. Nabij Aachen werd getankt in 'Brand' en nabij Venlo in 'Wachtendonk'.
In feite geen eerlijk systeem want wiens familie aan de kust woonde (vooral Vlamingen) geraakte misschien op de terugweg niet eens terug tot aan de Duitse grens om opnieuw met benzinebons te kunnen tanken. Wiens familie vlak over de grens woonde, bvb in Liège (vooral Walen), kon het zich permitteren om zelfs vlug even terug tot in Brand te rijden om met die bons te gaan tanken.
Bovendien lagen de meeste Franstalige eenheden in die tijd ten westen van de Rijn, dus ook dichter bij huis dan de meeste Nederlandstalige eenheden, die tot ver voorbij de Rijn zaten. Toeval ?
KRO’s hadden GEEN recht op benzinebons.
De familieleden van een beroepsmilitair (vrouw en kinderen), hadden als ze in de BSD woonden ook voor HUN eigen auto recht op een BZ-plaat.
In onze sessie was er een KRO wiens vader als beroepsmilitair in Lüdenscheid woonde; de KRO zelf had daar ook altijd gewoond en beschikte over een wagen met BZ-plaat.
EVB
Beroepsmilitairen in Duistland gelegerd en in het bezit van een voertuig met BZ-plaat hadden recht op een aantal benzinebons per maand.
Hoe verder in Duitsland gelegen, hoe méér bons men mocht kopen.
In 1968 kostte de benzine aan de pomp zo’n 8 Bef per liter… maar met een benzinebon slechts iets meer dan 2 Bef.
Met die bons kon men uitsluitend in de Shellstations in Duitsland tanken.
Op de bons moest het nummer van de BZ-plaat van de rechthebbende vermeld worden en de bon moest ook ondertekend worden.
Bij de grensovergangen naar België, aan het laatste benzinestation in Duistland, stonden vooral op vrijdagavond lange rijen wachtenden om met hun benzinebons de tank vol te laten doen vooraleer België binnen te rijden. Nabij Aachen werd getankt in 'Brand' en nabij Venlo in 'Wachtendonk'.
In feite geen eerlijk systeem want wiens familie aan de kust woonde (vooral Vlamingen) geraakte misschien op de terugweg niet eens terug tot aan de Duitse grens om opnieuw met benzinebons te kunnen tanken. Wiens familie vlak over de grens woonde, bvb in Liège (vooral Walen), kon het zich permitteren om zelfs vlug even terug tot in Brand te rijden om met die bons te gaan tanken.
Bovendien lagen de meeste Franstalige eenheden in die tijd ten westen van de Rijn, dus ook dichter bij huis dan de meeste Nederlandstalige eenheden, die tot ver voorbij de Rijn zaten. Toeval ?
KRO’s hadden GEEN recht op benzinebons.
De familieleden van een beroepsmilitair (vrouw en kinderen), hadden als ze in de BSD woonden ook voor HUN eigen auto recht op een BZ-plaat.
In onze sessie was er een KRO wiens vader als beroepsmilitair in Lüdenscheid woonde; de KRO zelf had daar ook altijd gewoond en beschikte over een wagen met BZ-plaat.
EVB
Laatst gewijzigd door Gast op 19 jan 2010, 15:43, 2 keer totaal gewijzigd.
-
Gast
KRO... en verloofde spoorloos
Als we in Probsteierwald tijdens een weekend van dienst waren en niet naar België konden, gebeurde het wel dat de familie en/of de verloofde er op bezoek kwam.
Op zekere zondag was het zover, ik was Officier van week en mijn lief zou me komen bezoeken.
Ze vertrok vanuit Willebroek met de bus naar Mechelen, dan de trein naar Brussel en van daaraf de internationale trein naar Duitsland.
Het uur waarop ik haar in Aachen aan het Hauptbahnhof zou afhalen was goed afgesproken en trouwens hetzelfde als al de voorgaande keren dat ze met die trein gekomen was.
Een beetje voor tijd stond ik met mijn wagen in de buurt van het Hauptbahnhof te wachten, op dezelfde plaats als waar we elkaar voordien altijd getroffen hadden. Ergens je auto parkeren was niet zo simpel dus bleef ik zoals steeds op de afgesproken plaats in de auto wachten.
Maar 10 minuten na het aankomstuur van de trein was ze er nog niet.
Naar haar thuis telefoneren om te vragen of ze wel vertrokken was kon niet want in die tijd hadden ze bij haar thuis nog geen telefoon en de gsm dat bestond al helemaal niet.
Ik heb de wagen dan maar geparkeerd en ben in het station gaan zoeken, maar geen lief te vinden.
Door het feit dat ik de afgesproken plaats verlaten had om mijn auto te gaan parkeren kon het zijn dat we elkaar zo gemist hadden; dan maar terug gaan kijken op de normale plaats van afspraak, maar geen lief.
Misschien had ze de bus naar Stolberg genomen, hoewel dat dan ook nog 3 km van het kamp verwijderd was, en dan misschien een taxi genomen. Misschien was ze ondertussen dan al wel in het kamp.
Ik reed terug naar Probsteirwald. In de bar Officieren geen lief.
Ik heb dan getelefoneerd naar het wachtlokaal zuid en noord, om te vragen of mijn verloofde er gepasseerd was. Er moest dan een bezoekersformuliertje ingevuld worden, maar daar was geen spoor van. Wat nu ?
Ofwel was ze ziek gevallen en niet vertrokken of ze had ergens een verbinding gemist en zou misschien met een volgende trein nog aankomen. Ik dus opnieuw naar Aachen.
Toen ik in het Hauptbahnhof vroeg wanneer de volgende internationale trein uit België zou aankomen bleek dat de vorige met panne ergens in België was opgehouden en men hem nog steeds verwachte. Ik had dus beter de eerste keer navraag gedaan !
Met meer dan twee uren vertraging vielen we elkaar in de armen; eind goed al goed.
En zeggen dat men nu elkaar altijd en overal ter wereld met een gsm kan bereiken; het waren andere tijden en goed afspreken was een kunst !
Terloops: De 'Internationale trein naar Duitsland' van toen (rond de jaren '70) is een beetje vergelijkbaar met de huidige 'InterCity Express naar Duitsland'.
Je rijdt nu tot 8x per dag vanuit Brussel naar Aachen (en Köln), tussen 08 en 20 uur, voor ongeveer 22 euro enkele rit tot Aachen.
De 'hogesnelheidstrein Thalys' bestond toen nog niet.
EVB
Als we in Probsteierwald tijdens een weekend van dienst waren en niet naar België konden, gebeurde het wel dat de familie en/of de verloofde er op bezoek kwam.
Op zekere zondag was het zover, ik was Officier van week en mijn lief zou me komen bezoeken.
Ze vertrok vanuit Willebroek met de bus naar Mechelen, dan de trein naar Brussel en van daaraf de internationale trein naar Duitsland.
Het uur waarop ik haar in Aachen aan het Hauptbahnhof zou afhalen was goed afgesproken en trouwens hetzelfde als al de voorgaande keren dat ze met die trein gekomen was.
Een beetje voor tijd stond ik met mijn wagen in de buurt van het Hauptbahnhof te wachten, op dezelfde plaats als waar we elkaar voordien altijd getroffen hadden. Ergens je auto parkeren was niet zo simpel dus bleef ik zoals steeds op de afgesproken plaats in de auto wachten.
Maar 10 minuten na het aankomstuur van de trein was ze er nog niet.
Naar haar thuis telefoneren om te vragen of ze wel vertrokken was kon niet want in die tijd hadden ze bij haar thuis nog geen telefoon en de gsm dat bestond al helemaal niet.
Ik heb de wagen dan maar geparkeerd en ben in het station gaan zoeken, maar geen lief te vinden.
Door het feit dat ik de afgesproken plaats verlaten had om mijn auto te gaan parkeren kon het zijn dat we elkaar zo gemist hadden; dan maar terug gaan kijken op de normale plaats van afspraak, maar geen lief.
Misschien had ze de bus naar Stolberg genomen, hoewel dat dan ook nog 3 km van het kamp verwijderd was, en dan misschien een taxi genomen. Misschien was ze ondertussen dan al wel in het kamp.
Ik reed terug naar Probsteirwald. In de bar Officieren geen lief.
Ik heb dan getelefoneerd naar het wachtlokaal zuid en noord, om te vragen of mijn verloofde er gepasseerd was. Er moest dan een bezoekersformuliertje ingevuld worden, maar daar was geen spoor van. Wat nu ?
Ofwel was ze ziek gevallen en niet vertrokken of ze had ergens een verbinding gemist en zou misschien met een volgende trein nog aankomen. Ik dus opnieuw naar Aachen.
Toen ik in het Hauptbahnhof vroeg wanneer de volgende internationale trein uit België zou aankomen bleek dat de vorige met panne ergens in België was opgehouden en men hem nog steeds verwachte. Ik had dus beter de eerste keer navraag gedaan !
Met meer dan twee uren vertraging vielen we elkaar in de armen; eind goed al goed.
En zeggen dat men nu elkaar altijd en overal ter wereld met een gsm kan bereiken; het waren andere tijden en goed afspreken was een kunst !
Terloops: De 'Internationale trein naar Duitsland' van toen (rond de jaren '70) is een beetje vergelijkbaar met de huidige 'InterCity Express naar Duitsland'.
Je rijdt nu tot 8x per dag vanuit Brussel naar Aachen (en Köln), tussen 08 en 20 uur, voor ongeveer 22 euro enkele rit tot Aachen.
De 'hogesnelheidstrein Thalys' bestond toen nog niet.
EVB
Laatst gewijzigd door Gast op 19 jan 2010, 15:44, 2 keer totaal gewijzigd.
-
andemu - Lid geworden op: 30 apr 2006, 15:33
- Locatie: Lokeren
In tegenstelling tot voorgaande schrijvers hebben wij als KROO in 1969 geen Mauser, maar wel een FN geweer als standaardwapen gehad om drill mee doen.
Wij zijn gestart met een Sten, wat later een Vigneron en daarna een FN geweer. Op een bepaald ogenblik stonden we met 3 wapens op onze kamer. Je kan al raden hoe er moest gekuist worden.
Dat we met een Sten begonnen zijn, had alles te maken met de Open Deur dag die de derde week van september gepland was. Aangezien we maar op 1 september gestart waren, kon men ons moeilijk al laten defileren met een FN geweer op de schouder.
Wij zijn gestart met een Sten, wat later een Vigneron en daarna een FN geweer. Op een bepaald ogenblik stonden we met 3 wapens op onze kamer. Je kan al raden hoe er moest gekuist worden.
Dat we met een Sten begonnen zijn, had alles te maken met de Open Deur dag die de derde week van september gepland was. Aangezien we maar op 1 september gestart waren, kon men ons moeilijk al laten defileren met een FN geweer op de schouder.
-
Gast
Hello Andemu,
Nu ik uw foto's van die F.N. geweren zie begin ik te geloven dat wij die met de lichting KRO's in '67 ook al op de kamer hadden.
We hebben zeker ook met Mausers gewerkt, maar misschien slechts tijdens de lessen bewapening?
Foei, wat kan een geheugen u toch in de steek laten.
Gelukkig zitten we op een forum waarop iedereen zijn steentje kan bijdragen en zo past de puzzel na enige tijd toch in elkaar.
Verdorie waar blijven die andere KRO's uit '67 om dat te bevestigen?
In die tijd kon ik nog mikken met een geweer, al was ik nooit een prima schutter; veel jaartjes later droeg ik een bril met dubbele focus en zag ik ofwel de keep, ofwel de korrel scherp en dan moest ook het doel er nog bij.
Bij het geweerschieten werd vanuit de put voor MIJN doel dan ook veel met de stok over en weer gezwaaid; ik heb waarschijnlijk de collega's links en rechts van mij dikwijls aan bijkomende punten geholpen !
Met het pistool ging dat beter omdat keep en korrel dichter bij elkaar lagen en ik ze beide nog binnen de focus van mijn bril scherp kon krijgen.
Met de Vigneron schoot ik liefst 'al gissend vanuit de heup'; ik had daar echt een gevoel voor en voor mij werkte dat gevoel beter dan keep en korrel die ik samen toch niet scherp kon zien, laat staan ook nog het doel erachter.
EVB
Nu ik uw foto's van die F.N. geweren zie begin ik te geloven dat wij die met de lichting KRO's in '67 ook al op de kamer hadden.
We hebben zeker ook met Mausers gewerkt, maar misschien slechts tijdens de lessen bewapening?
Foei, wat kan een geheugen u toch in de steek laten.
Gelukkig zitten we op een forum waarop iedereen zijn steentje kan bijdragen en zo past de puzzel na enige tijd toch in elkaar.
Verdorie waar blijven die andere KRO's uit '67 om dat te bevestigen?
In die tijd kon ik nog mikken met een geweer, al was ik nooit een prima schutter; veel jaartjes later droeg ik een bril met dubbele focus en zag ik ofwel de keep, ofwel de korrel scherp en dan moest ook het doel er nog bij.
Bij het geweerschieten werd vanuit de put voor MIJN doel dan ook veel met de stok over en weer gezwaaid; ik heb waarschijnlijk de collega's links en rechts van mij dikwijls aan bijkomende punten geholpen !
Met het pistool ging dat beter omdat keep en korrel dichter bij elkaar lagen en ik ze beide nog binnen de focus van mijn bril scherp kon krijgen.
Met de Vigneron schoot ik liefst 'al gissend vanuit de heup'; ik had daar echt een gevoel voor en voor mij werkte dat gevoel beter dan keep en korrel die ik samen toch niet scherp kon zien, laat staan ook nog het doel erachter.
EVB
-
andemu - Lid geworden op: 30 apr 2006, 15:33
- Locatie: Lokeren
Technische opleiding KROO
MOS nummer: Military Occupation Specialty
Reeds de tweede dag van onze opleiding kregen we te horen wat onze specialiteit zou worden; Samen met Roland D.W. zou ik gevormd worden tot "hersteller zware bewapening" (op zich niet zo verwonderlijk daar ik technicus mechanica was van beroepsvorming). Dit omhelsde in hoofdzaak de geschutstorens van de Patton tank en Houwitzer M105.
Deze lessen werden gegeven in de andere kazerne van Doornik, kwartier Ruquoy. Daar kregen we les van een adjudant, zijn naam kan ik mij niet meer herinneren, maar hij had nog dienst gedaan in Congo. Volgens de instructies moesten wij les krijgen over de bewapening van de Patton tank; Doch in Duitsland was men reeds overgestapt op de Leopard tank. Onze adjudant vond dat hij ons maar op persoonlijk initiatief les moest geven over de Leopard tank. Dus we zouden up to date zijn als we in onze kazerne toekwamen in Duitsland...
De twee plaatsen in de BSD waar men een hersteller zware bewapening nodig had waren Werl en Siegen. Mijn keuze was Werl, waarom weet ik nu nog niet, maar ja waarom Siegen, beiden waren mij toen onbekend.
Dus op 2 januari 1970 vol goede moed naar Werl om kanonnen te gaan herstellen. Wat is het eerste dat ik daar te horen krijg: "Wij hebben eigenlijk niemand nodig op de bewapening, maar wel op de Supply". Dus heb ik 8 maanden op de bevoorrading gezeten en geen tank meer van binnen gezien. Roland D.W die in Siegen zogezegd nodig was, onderging hetzelfde lot en belande daar bij de afvoerdienst (dus ook magazijn)
Andre
ADM, lesgever adjudant, RDW; op de koepel Patton
MOS nummer: Military Occupation Specialty
Reeds de tweede dag van onze opleiding kregen we te horen wat onze specialiteit zou worden; Samen met Roland D.W. zou ik gevormd worden tot "hersteller zware bewapening" (op zich niet zo verwonderlijk daar ik technicus mechanica was van beroepsvorming). Dit omhelsde in hoofdzaak de geschutstorens van de Patton tank en Houwitzer M105.
Deze lessen werden gegeven in de andere kazerne van Doornik, kwartier Ruquoy. Daar kregen we les van een adjudant, zijn naam kan ik mij niet meer herinneren, maar hij had nog dienst gedaan in Congo. Volgens de instructies moesten wij les krijgen over de bewapening van de Patton tank; Doch in Duitsland was men reeds overgestapt op de Leopard tank. Onze adjudant vond dat hij ons maar op persoonlijk initiatief les moest geven over de Leopard tank. Dus we zouden up to date zijn als we in onze kazerne toekwamen in Duitsland...
De twee plaatsen in de BSD waar men een hersteller zware bewapening nodig had waren Werl en Siegen. Mijn keuze was Werl, waarom weet ik nu nog niet, maar ja waarom Siegen, beiden waren mij toen onbekend.
Dus op 2 januari 1970 vol goede moed naar Werl om kanonnen te gaan herstellen. Wat is het eerste dat ik daar te horen krijg: "Wij hebben eigenlijk niemand nodig op de bewapening, maar wel op de Supply". Dus heb ik 8 maanden op de bevoorrading gezeten en geen tank meer van binnen gezien. Roland D.W die in Siegen zogezegd nodig was, onderging hetzelfde lot en belande daar bij de afvoerdienst (dus ook magazijn)
Andre
ADM, lesgever adjudant, RDW; op de koepel Patton
-
andemu - Lid geworden op: 30 apr 2006, 15:33
- Locatie: Lokeren
Terugblikkend op mijn legerdienst in 1969 stel ik vast dat er wel het een en ander veranderd is.
Zo konden we bezoek ontvangen in Doornik op weekdagen tussen 12.30 en 13.30 en van 18.00 tot 21.30h. Op zondagen van 08.30 tot 21.30h. Bezoek betekende niet dat je afwezig op de maaltijden of appels mocht zijn.
De jonge meisjes minder dan 21 jaar, niet vergezeld van hun ouders, waren niet toegelaten in de spreekzaal.
Uitgezonderd voor ernstige en dringende redenen, mochten we geen telefonische oproepen ontvangen; Indien we om dringende redenen wilden telefoneren dienden we ons tot onze compagniecommandant te wenden.
Zo lezen we in de brochure die we voor aanvang van onze legerdienst in de Ordnanceschool thuis besteld kregen.
Het zou nu niet meer waar zijn.....
Zo konden we bezoek ontvangen in Doornik op weekdagen tussen 12.30 en 13.30 en van 18.00 tot 21.30h. Op zondagen van 08.30 tot 21.30h. Bezoek betekende niet dat je afwezig op de maaltijden of appels mocht zijn.
De jonge meisjes minder dan 21 jaar, niet vergezeld van hun ouders, waren niet toegelaten in de spreekzaal.
Uitgezonderd voor ernstige en dringende redenen, mochten we geen telefonische oproepen ontvangen; Indien we om dringende redenen wilden telefoneren dienden we ons tot onze compagniecommandant te wenden.
Zo lezen we in de brochure die we voor aanvang van onze legerdienst in de Ordnanceschool thuis besteld kregen.
Het zou nu niet meer waar zijn.....
-
Genieterke - Lid geworden op: 15 nov 2002, 01:36
- Locatie: Maasmechelen
Ik zie het nu al voor mijn ogen ...Het zou nu niet meer waar zijn.....
tijdens den DRILL de helft van het peloton met een GSM aan zijn oren marcheren!
De tijden zijn verandert, maar als we nu een béter leger hebben betwijfel ik. Onze hedendaagse jeugd kon wel wat tucht gebruiken.
Het Genieterke
ESTE NIX PAX CHRISTE NIX !
