Leven rekken

Hier is plaats voor discussie of vragen over palliatieve zorgen.

mayi
Lid geworden op: 29 jul 2006, 18:49
Locatie: lokeren

30 apr 2009, 20:56

Dannoontje, kan je niet anders dan gelijk geven.
Het gaat in dit geval wel om je eigen zelfbeslissingsrecht.
Beslissen voor anderen ligt wel wat moeilijker.
Als het einde komt, dan komt het en zul je het tenslotte met niets meer tegenhouden.
Zolang symptomen zich voordoen waarop je kan inspelen om de stervende de minste last te berokkenen, dan doe je dat.
Ook al 'rek' je dan het leven met 2 dagen.

januss
Lid geworden op: 29 mar 2009, 03:54

01 mei 2009, 11:08

Het is heel moeilijk en erg persoonlijk zowel voor de patient als voor de omgeving tot waar je moet gaan in de zorg voor iemand de terminaal ziek is.
Ik heb het met mijn vrouw meegemaakt.
Ik werk ook in de gezondheidszorg, men heeft me afgeraden om nog infusen te geven met voeding, vitamines, mineralen en pijnstillers omdat je zo het leven nodeloos rekt.
Ik heb dat toch gedaan, ze heeft nog drie weken 'geleefd', met ook het lijden dat er mee gepaard ging. Maar ze heeft in die tijd kunnen praten met haar kinderen, ze is nog op het verjaardagsfeestje van haar metekind geweest en ze heeft het gevoel gehad dat zij niet alleen moest vechten maar dat wij haar daarin 100 procent volgden en steunden.
Ik weet heel goed dat de ene situatie niet te vergelijken is met de andere.
Er zijn geen standaardnormen voor zoiets, ook een wettelijk kader vind ik nonsens.
Ik wens iedereen toe dat je op zo'n moment kunt beschikken over mensen die het echt goed met je menen en proberen het beste voor je te doen, wat dat dan ook moge zijn.
Hoe kunnen gezonde mensen eigenlijk weten of evalueren wat "levenskwaliteit" is? Soms is dat misschien wel duidelijk maar vaak ook niet.

Nicolaas
Lid geworden op: 30 jul 2009, 14:59
Locatie: Winkel, Noord Holland, W. Friesland

02 aug 2009, 00:10

zotspook schreef:Waarom en met welke bedoeling wordt eigenlijk het leven gerokken, tot het uiterste? Wat is het nut ervan? Is dit omdat het opbrengt voor de dokters en de farmaceutische industrie? Inplaats van de natuur z'n werk te laten doen, neen de mens moet nog ingrijpen zolang het kan, en als het leven zo goed als opgeleeft is dan is hij nog van mening dat het leven zo lang mogelijk in stand wordt gehouden. Ik vraag mij af wat wil men hiermee bereiken? Welk is het nut daarvan ?Als de tijd gekomen is laat de mensen toch in vrede heengaan. Weet hier iemand een antwoord op?
Ik weet niet hoe het in Belgie is geregeld maar aktieve eutanasie is in Nederland niet geoorloofd behalve uitzonderlijke gevallen. Je kan echter zelf wel iets bedenken om, als je het helemaal hebt gehad en de medici niet willen meewerken jezelf uit je lijden te verlossen. Persoonlijk vind ik dat, als je het leven meer dan zat en moe bent, of niet meer te onderdrukken pijn lijdt, je er mag uitstappen op welke manier dan ook. Er moet hier een langdurig niet meer te lijden leven bestaan wil men je uit je lijden verlossen. Zelf en mijn partner, wij zijn rond de zeventig maar nog kern gezond en sporten nog veel -spinnen en fietsen- en kamperen nog steeds met een tent gedurende 10 tot 12 weken in het jaar maar hebben alles geregeld om zelf voor een spoedige dood te zorgen.

gigi2
Lid geworden op: 12 dec 2004, 13:45
Locatie: wilsele

20 aug 2009, 19:48

Dag allemaal en Lovertje ,
Ik vind Lovertje haar gedacht heel goed over hoe zij de laatste fase van iemand ziet.
Als ge toch moet sterven waarom reanimeren ???
In mijn schoonvader zijn dossier stond niet reanimeren, hij is stilletjes ingeslapen met toediening van morfine en die altijd op te drijven .
Hij was 91.5 jaar en had een longonsteking , en is 8 dagen in subcoma geweest deed zijn ogen niet meer open geen eten geen drinken meer, met die morfine is hij uit zijn verlost.
Iedereen denkt daar misschien anders over.
Als ge bij leven laat vastleggen wat ge juist wil , als ge ongeneeslijk ziek bent , dan moeten ze ook geen andere mediciatie meer geven.
vele groeten
gigi2

Nicolaas
Lid geworden op: 30 jul 2009, 14:59
Locatie: Winkel, Noord Holland, W. Friesland

20 aug 2009, 23:03

gigi2 schreef:Dag allemaal en Lovertje ,
Ik vind Lovertje haar gedacht heel goed over hoe zij de laatste fase van iemand ziet.
Als ge toch moet sterven waarom reanimeren ???
In mijn schoonvader zijn dossier stond niet reanimeren, hij is stilletjes ingeslapen met toediening van morfine en die altijd op te drijven .
Hij was 91.5 jaar en had een longonsteking , en is 8 dagen in subcoma geweest deed zijn ogen niet meer open geen eten geen drinken meer, met die morfine is hij uit zijn verlost.
Iedereen denkt daar misschien anders over.
Als ge bij leven laat vastleggen wat ge juist wil , als ge ongeneeslijk ziek bent , dan moeten ze ook geen andere mediciatie meer geven.
vele groeten
gigi2
===============================================
Het is zo jammer dat vaak de wil en/of laatste wens van iemand die dat bij het volle verstand heeft (laten) vastleggen niet wordt gerespekteerd.

Zelf denken wij er heel rationeel over, en de (klein)kinderen gelukkig net zo. Als je het land der levenden wil verlaten heb je daar behoorlijk lang over nagedacht, dat is van niemand zo maar en opwelling. Zou de laatste wens van iemand worden gerespekteerd dan zouden er minder mensen hun uitvlucht zoeken in het voor een trein springen o.i.d.

Ook iemand die dementerend is en een verklaring heeft afgelegd hoe hij zijn einde wil beleven moet mogelijk zijn. Het moeten leven als vegetatie, als plant, willen wij te allen tijden trachten te voorkomen.

Het moet kunnen om zelf te beslissen wanneer je het tijdelijke voor het eeuwige wil verwisselen. Dat (diep) gelovige mensen dat onder geen enkele voorwaarden willen is hun besluit.
Nicolaas (& partner).

barco
Lid geworden op: 13 okt 2009, 18:22

13 okt 2009, 18:57

Ik heb sinds kort mijn echtgenoot verloren. Maar dank zij de palliatieve zorgen,die bij mij thuis werden gegeven; heb ik er goddank een héél goed gevoel aan over gehouden.. Iemand aan de dood moeten afgeven is heel erg.. Maar als je iemand, omringd door partner, én kinderen, zachtjes, en op zijn eigen ritme, kunt bijstaan, bij de zwaarste gang in zijn mensenleven, en die persoon het geluk heeft, om in zijn eigen omgeving te mogen sterven..Dan wordt het verdriet verzacht.. Je geeft zo'n doodzieke mens het mooiste geschenk dat je kan geven.. Ook dat is mogelijk. Dank zij het wit-gele kruis, en hun palliatieve afdeling, kunnen mensen, waarvoor alle mogelijke is gedaan,{ "mijn echtgenoot -kon niet meer slikken-drinken-bewegen-spreken"" Hij was nog een schim van de mens die hij was.. Had geen menswaardig leven meer!" } ook thuis die overgang maken..
Een broer van mijn echtgenoot koos; in een speciaal privaat palliatief centrum die overgang te maken, omdat de thuissituatie het niet toeliet..
De mensen die daar werken zijn engelen!
Spreek op tijd, vooraf af, mét de zieke, zo weet je wat die zelf wensen!Er is altijd wel een moment dat zoiets ter sprake kan komen.. Zo weten mijn kinderen nu al, wat ik van verwacht, als ik er aan toe ben!
geloof in jezelf !

Klaartje
Lid geworden op: 27 jan 2005, 17:22
Locatie: Brecht

13 okt 2009, 19:01

Hoe bewonderenswaardig en liefdevol dit misschien kan zijn of klinken.... toch vind ik het niet menswaardig meer als het leven geen leven meer is; maar ja wie beslist daarover :?:
"Een vriend is iemand, die als hij je een hand geeft eigenlijk je hart aanraakt."
Auteur: Gabriel Garcia Marquez

barco
Lid geworden op: 13 okt 2009, 18:22

13 okt 2009, 19:28

Geloof me, ik ken "diepgelovige" mensen; die zeggen, dat "God" dit niet wilt..Met "dit" bedoelen ze dan, het eindeloze rekken van het "leven !!!" door medische ingrepen..
Iedereen zou eens héél diep in zichzelf, bij zijn ziel te rade moeten gaan, als ze geconfroteerd worden, met zulke mensen in nood!
"Wat zou ik zelf willen ?"
"Is dit nog echt leven ?"
"Zou ik zelf, die ingreep nog laten doen ?"
Ieder mens, verdiend een "menswaardig" einde.. Daarom is het in feite noodzakelijk dat er lang vooraf, reeds duidelijke afspraken worden gemaakt, en de dingen geregeld worden.. Dat bespaard, ook uzelf véél leed..
Maria
geloof in jezelf !

Klaartje
Lid geworden op: 27 jan 2005, 17:22
Locatie: Brecht

13 okt 2009, 20:13

Barco...... ik heb hélaas mijn moeder eindeloos moeten zien wegkwijnen, dit 22 jaar geleden, ik bespaar je de details..... toen waren er nog geen palliatieve zorgen, nog sprake van euthanasie. Ik kan je verzekeren dat ik machteloos stond haar zo zinloos te moeten zien lijden, mijn ziel schreeuwde toen dat ze spoedig menswaardig zou kunnen ingeslapen hebben.
Is niet gebeurd, ze heeft een doodstrijd van maanden gehad 8O
Ik heb er nog steeds een trauma aan overgehouden :cry:
"Een vriend is iemand, die als hij je een hand geeft eigenlijk je hart aanraakt."
Auteur: Gabriel Garcia Marquez

barco
Lid geworden op: 13 okt 2009, 18:22

14 okt 2009, 13:29

Klaartje
Na zo'n lange tijd, mag je het verdriet, écht wel loslaten hoor ! Je moeder wéét immers, dat je al het mogelijke voor haar hebt gedaan..
Doordat het bij mij zo vredevol is gegaan, heeft mijn zoon, die ook een trauma had, wegens het overlijden van zijn grootmoeder.. dat gebeuren ook kunnen loslaten..
Spijtig, vroeger bestond dat niet.
Hopelijk zullen mijn kinderen mijn wensen ook respecteren, als ik in gelijkaardige omstandigheden kom..
Sterkte - Maria
geloof in jezelf !

Klaartje
Lid geworden op: 27 jan 2005, 17:22
Locatie: Brecht

14 okt 2009, 13:32

barco schreef:Klaartje
Na zo'n lange tijd, mag je het verdriet, écht wel loslaten hoor ! Je moeder wéét immers, dat je al het mogelijke voor haar hebt gedaan..
Doordat het bij mij zo vredevol is gegaan, heeft mijn zoon, die ook een trauma had, wegens het overlijden van zijn grootmoeder.. dat gebeuren ook kunnen loslaten..
Spijtig, vroeger bestond dat niet.
Hopelijk zullen mijn kinderen mijn wensen ook respecteren, als ik in gelijkaardige omstandigheden kom..
Sterkte - Maria
Bedankt Maria..... maar ik kan je niet vertellen wat een vreselijk en ingrijpend gebeuren dit is geweest, de ganse opvang rondom haar; dit zou ze nooit gewild hebben maar in vrede willen gaan doordat ze enorme pijnen heeft doorstaan. Hierover kan ik een boek schrijven, maar vergeten kan ik het nooit.
We hebben gedaan wat we konden maar stonden hulpeloos en bleven verweesd achter, niemand kon en mocht haar helpen :(
"Een vriend is iemand, die als hij je een hand geeft eigenlijk je hart aanraakt."
Auteur: Gabriel Garcia Marquez

barco
Lid geworden op: 13 okt 2009, 18:22

14 okt 2009, 15:49

Klaartje..En of dat ik je begrijp.. De lijdensweg, die ik samen met mijn echtgenoot ben gegaan, heeft ook een drietal jaartjes geduurd..Ziekenhuis in..ziekenhuis uit..intensieve afdelingen ken ik ook van binnen en buiten..Tja.. moeten horen vertellen: "Ik heb aan de poort gestaan, maar moest terug -2 x .. Gevochten heb ik voor hem ! Die aftakeling toch nog voor een heel stuk moeten meemaken! Wéten dat hij in feite door jou schuld, heel die lijdensweg nog gerokken heeft, omdat hij zo erg met mij begaan was.. Lijden in tweevoud.. Liefde in tweevoud.. mekaar niet kunnen loslaten in tweevoud..Je moet dat meegemaakt hebben, om het te begrijpen..
En dan de bevrijding.. Die laatste dagen van palliatieve zorgen, hebben voor ons beiden de rust gebracht.. Géén pijn meer.. Vrede hebben met de situatie..
Het is voor mij nog zo pril.. En toch Het kan allemaal.. Op een menswaardige manier afscheid nemen..
Dankbaar ben ik voor de hulp van de palliatieve dienst..
Die schrijven zorg, en het groot..
Zorg, en verzorging.. bv. Hebben jullie geen afterchave ? Want dat zal hij wel graag hebben!!Kleine attentie's.. Platenspeler naast zijn bed, met "zijn" geliefde Toon Hermans !! Het is een enorme troost geweest, in deze toch heel ingrijpende periode van ons leven!!

Maria
geloof in jezelf !

miesun
Lid geworden op: 11 mei 2010, 12:32
Locatie: blanden

20 mei 2010, 00:39

ik ben pas lid van senioerennet en vind nu pas dit item
ik werk op een intensieve zorgenafdeling, in belgie, en ben nu tegelijk verantwoordelijke verpleegkundige voor palliatieve

ik zou een boodschap willen geven aan alle verantwoordelijken van "rusthuizen", vraag aub aan uw inwoners bij opnames dat ze zo vlug mogelijk nadenken over "het al dan niet willen naar het ziekenhuis gebracht worden bij grote problemen, er over na te denken, alleen of samen met familie en dan zo gewenst een "wilsbeschikking op papier te zetten(samen met een arts of het is niet geldig, enz... )
want , voor mij
begint daar het probleem
velen zouden niet meer naar het ziekenhuis mogen overgebracht worden, artsen op spoed kunnen bij opnames van patienten niet anders dan ze een "kans "geven als het probleem zich aandient
en hoever men in die kans gaat, hangt heel persoonlijk af van arts tot arts, en is heel individueel van patient tot paient, afhangende van de "uitzichtloosheid van de patient, de ziektevoorgeschiedenis,leeftijd, mentale toestand enz...er wordt wel degelijk over nagedacht en vaak met verschillende artsen samen overlegd

artsen hebben spijtig genoeg heel veel "macht" over een mensenleven , gelukkig heeft elk ziekenhuis een "etische dienst" en is hardnekkigheid in therapie daarom toch wel vaak tot en minimum herleid
en
wij als verpleegkundigen spreken artsen daar ook op aan, als het gebeurt, maar artsen hebben met hun medisch beleid ALTIJD HET LAATSTE WOORD,

EN als men een wilsbeschikking heeft, is het alsnog mogelijk dat familieleden die hiermee niet akkoord gaan, niets over dit formulier zeggen,
velen van mijn collega's zeggen, dat ze in ziekenhuizen toch hun zin doen ook al, hebben ze die wilsbeschikking,
dus kan men best zorgen dat men gewoon niet meer naar een ziekenhuis wordt gebracht, in samenspraak met de hisarts bvb, als men dan die wilsbeschikking heeft en men dan plots bvb niet meer zelf de wens kan uiten, kan de huisarts er alsnog voor zorgen dat de wens effectief wordt volbracht
en de palliatieve zorg kan veel hulp en steun bieden aan mensen om hun overtocht wat te verzachten en op een menselijke manier, en op eigen gewenst ritme, met de gewenste omringende personen in de gewenste omgeving te maken
miesun

Nicolaas
Lid geworden op: 30 jul 2009, 14:59
Locatie: Winkel, Noord Holland, W. Friesland

20 mei 2010, 12:59

miesun schreef:ik ben pas lid van senioerennet en vind nu pas dit item
ik werk op een intensieve zorgenafdeling, in belgie, en ben nu tegelijk verantwoordelijke verpleegkundige voor palliatieve

ik zou een boodschap willen geven aan alle verantwoordelijken van "rusthuizen", vraag aub aan uw inwoners bij opnames dat ze zo vlug mogelijk nadenken over "het al dan niet willen naar het ziekenhuis gebracht worden bij grote problemen, er over na te denken, alleen of samen met familie en dan zo gewenst een "wilsbeschikking op papier te zetten(samen met een arts of het is niet geldig, enz... )
want , voor mij
begint daar het probleem
velen zouden niet meer naar het ziekenhuis mogen overgebracht worden, artsen op spoed kunnen bij opnames van patienten niet anders dan ze een "kans "geven als het probleem zich aandient
en hoever men in die kans gaat, hangt heel persoonlijk af van arts tot arts, en is heel individueel van patient tot paient, afhangende van de "uitzichtloosheid van de patient, de ziektevoorgeschiedenis,leeftijd, mentale toestand enz...er wordt wel degelijk over nagedacht en vaak met verschillende artsen samen overlegd

artsen hebben spijtig genoeg heel veel "macht" over een mensenleven , gelukkig heeft elk ziekenhuis een "etische dienst" en is hardnekkigheid in therapie daarom toch wel vaak tot en minimum herleid
en
wij als verpleegkundigen spreken artsen daar ook op aan, als het gebeurt, maar artsen hebben met hun medisch beleid ALTIJD HET LAATSTE WOORD,

EN als men een wilsbeschikking heeft, is het alsnog mogelijk dat familieleden die hiermee niet akkoord gaan, niets over dit formulier zeggen,
velen van mijn collega's zeggen, dat ze in ziekenhuizen toch hun zin doen ook al, hebben ze die wilsbeschikking,
dus kan men best zorgen dat men gewoon niet meer naar een ziekenhuis wordt gebracht, in samenspraak met de hisarts bvb, als men dan die wilsbeschikking heeft en men dan plots bvb niet meer zelf de wens kan uiten, kan de huisarts er alsnog voor zorgen dat de wens effectief wordt volbracht
en de palliatieve zorg kan veel hulp en steun bieden aan mensen om hun overtocht wat te verzachten en op een menselijke manier, en op eigen gewenst ritme, met de gewenste omringende personen in de gewenste omgeving te maken
miesun
--------------------------------------------------------------------------------------
Heel indrukwekkend relaas. Zelf heb ik, in een ver en grijs verleden, als paramedic, gewerkt op de lopende patienten afdeling van de ziekenboeg van de marine in Nederland.
Hier was men nog lang niet toe aan langdurige verpleging, palliatieve en andere zorg.
In de jaren negentig heb ik mede zorg gedragen voor enkele familieleden die in verzorgings- en verpleeghuizen waren ondergebracht en werd je gekonfronteerd met ernstig menselijk lijden.

Mensen die hun leven als voltooid beschouwden en niet de kans kregen hun laatste wens, er vredig en voldaan uit te stappen, te laten vervullen.

Tweemaal meegemaakt dat iemand op een scootmobiel zichzelf van het leven beroofden omdat de artsen het (wettelijk) niet konden of mochten ondanks het verbale verzoek dat deze mensen bij hun volle verstandelijke vermogens een dergelijke verklaring hadden laten opstellen bij o.a. de notaris.
Wettelijk geen been om op te staan jammer genoeg. Maar er is een tendens gaande van jonge verpleeghuisartsen die de hoge nood van hun patienten onderkennen.

Helaas heeft mijn eigen moeder, het leven moe, zich voor een grote vrachtwagen geworpen omdat niemand bereid was haar wens te vervullen op een nette manier uit het leven te stappen.

Mijn persoonlijke mening is dat de uiteindelijk beslissing door je zelf wordt genomen, in samenspraak met de behandelend arts(en) en daar moet men dan ook in meegaan. Als je wegkwijnt, zeer weinig of helemaal niet meer mobiel bent, kind nog kraai hebt en je het wel gezien hebt op dit ondermaanse -en heus, zo'n beslissing neem je niet op een achternamiddag- moet deze wens gewoon worden gerespekteerd.

De enige zekerheid die we in dit leven hebben is dat Petrus ooit eens roept en dan heb je maar te komen. Ik wens die wens van Petrus voor te zijn als ik mij veel ellende en lijden kan besparen.

Gelukkig ben ik nu nog, pas 72 jaren jong, gezond van lijf en leden, behalve een beginstadium van diabetes 2 waarvoor ik nog geen deëet medicijnen of wat dan ook, moet gebruiken. Ik sport nog zeer veel, ben een fervent toerfietser (fietstoerist) met gemiddeld 9000 tot 10.000km op jaarbasis en daarnaast spin ik nog tweemaal in de week maar ooit kom ook ik, evenals ieder ander, aan de beurd.

Graag eis ik de vrijheid op om zelf over mijn levenseinde te beslissen. Mensen die een bepaalde religie aanhangen mogen hieraan niet eens denken om "de hand aan zichzelf te slaan". De Heer geeft en de Heer neemt, inklusief de last en het lijden.

Ik heb overigens,voor alle duidelijkheid, mijn vroegere reformatorise reeds op 22 jarige leeftijd vaarwel gezegd. Dat keurslijf was mij te benauwd.
Nic.

miesun
Lid geworden op: 11 mei 2010, 12:32
Locatie: blanden

20 mei 2010, 23:15

ik begrijp je wens, velen zeggen dit, zorg dan maar dat je uiyt een ziekenhuis wegblijft, tenzij je op onze of een andere palliatieve afdeling nterechtkomt, en dan nog

momenteel ligt er een palliatieve patient op deze dienst, beroepsgeheim maakt dat ik niets meer over deze patient kan melden, deze persoon lag er al eerder maar genas toen van een kanker, omdat het de vorige keer gelukt was, werd verwacht dat het nu ook zou aflopen, spijtig genoeg is dit niet zo,
de familie en zijzelf wachtten telang,
de bedoeling was een wilsbeschikking op te maken; er werd niet tijdig aan gedacht door de patient, nu is dzez persoon niet meer verbaal in staat de wens te uiten en ligt ze weg te kwijnen in haar ziekbed
een moeilijke , frustrerende situatie voor alle omstaanders, ook voor het personeel dat haar verzorgd,

er bestaat geen zwart, wit in dit leven, en veel is te relativeren, en inderdaad, religie maakt dat mensen soms niet voor zichzelf kiezen,
zelf weet ik het momenteel niet zo,
ergens denk ik toch ook: als god die weg voor me kiest heb ik hem te gaan, (en dit heeft bij mij niets met religie te maken)maar er bestaat pijnmedikatie en daar wordt op palliatieve goed voor gezorgd, ik zou zelf wel NOOIT in een ziekenhuis willen sterven, maar wel thuis omringd door de mensen voor wie ik kies en op een serene manier, eventueel met palliatieve hulp
maar 't is niet omdat ik dat wens dat het zo zal gebeuren,

van je moeder, daar is moed voor nodig vind ik, persoonlijk vind ik het luguber voor mezelf maar als iemand anders daarvoor kiest, respecteer ik dat
ieder heeft voor zichzelf uit te maken hoe hij wil leven en van hier weggaan
miesun