zelf euthanasie

Camiel* · 01 jun 2009, 20:38

bakker schreef:Ik reageerde op uw laatste zin : " Vraag het de machinist van de trein." maar gaf geen mening over uw of andermans situatie.

De treinmachinist word elke week geconfronteerd met een zelfdoding,ik zal het die man niet aandoen,een VVD kamerlid (nl)heeft jaren gepleit voor de pil van Dior,zij is geen stap verder gekomen,vandaar dat mijn laatste zin eindigde met, vraag het de machinist.

liapia · 13 jun 2009, 20:44

Ik wil - al valt het mij heel moeilijk - toch ook eventjes reageren op deze berichtjes.

AUB doe het je medemens niet aan om zelfmoord te plegen, je weet maar half hoe zwaar het op iemand weegt. Ik kan er van meespreken : mijn echtgenoot pleegde op 3 april l.l. ook zelfmoord; Hij had een ongeneeslijke ziekte en heeft er zelf een einde aan gemaakt door zichzelf te verhangen. Hoe erg het ook voor de zieke mag zijn, aub doe het je vrouw, kinderen en familie niet aan.
Ik heb mijn man gevonden ... ik ben er gewoonweg kapot van, mijn leven is, juist zoals dat van hem, ook gestopt die dag en ik heb daar NIET voor gekozen. Ik MOET wel verder, ik heb kinderen en kleinkinderen ;.. ik wil hen dat verdriet niet aandoen, want ik weet wat het is zoiets te moeten ervaren. Niets heb ik gevonden qua afscheid : geen briefje, geen berichtje op pc, niets.....
AUB denk niet alleen aan jezelf, vecht tegen je ziekte of je verdriet. Desnoods zoek je een andere, milderen manier via je dokter of het ziekenhuis.
Sommigen zeggen dat het een heldendaad is om zoiets te doen, dat je je partner en kinderen veel miserie bespaard kwestie van aftakeling, maar bedenk dat je hen iets veel ergers aandoet : schuldgevoelens, zich afvragen waarom steeds opnieuw en het leven van alle nabestaanden stopt ook met die daad.
Denk er aub goed over na en doe het NIET aub....

Klaartje · 13 jun 2009, 21:22

dit is inderdaad zo..... volgens mij zijn zulke mensen helemaal van de wereld en denken alleen aan zichzelf, ze kunnen niet meer verder met hun leven en zien alleen dat. Hebben zo over 3 jaar een vriendin verloren (zij was wel manisch depressief sinds lange tijd) en was het leven moe, niets kon haar tegenhouden. Maar het moet vreselijk zijn voor de dichte familie en nabestaanden met zulk een drama te moeten verder leven. Ook in onze dichte omgeving een jonge vader op dezelfde manier, jonge vrouw bleef met 2 jonge kinderen achter, ze hadden alles om gelukkig te zijn, maar...... vele vraagtekens waar me geen antwoord op weet.

zotspook · 16 jun 2009, 17:11

Het is zeker heel erg als je zoiets moet meemaken natuurlijk, maar bedenk ook aan degene die zelfmoord pleegt, in hoeverre is z'n of haar leven nog te leven? En is het nog de moeite waard dat het geleefd wordt? Degene die lijdt die kan weten wat lijden is en niet de nabestaanden, je kiest zelf je leven toch ook niet, waarom zouden dan de mensen moeten afzien door een onnodig lijden, dat niet de moeite waard is dat geleefd moet worden. En het leven uiteraard nodeloos rekken, das ook geen oplossing. Men heeft zelf z'n of haar leven in handen en niet allerhande wettekes en regelkes. Ik ben noch altijd laat de natuur z'n werk doen dat is nog steeds hetbeste en geef de zieke eventueel wat pijnstillers, maar geen levensverlengers meer dat heeft geen enkele zin, of je een dag langer of korter leeft en het lijden zo ook nog onnodig verlengd.

liapia · 16 jun 2009, 18:10

Nog heel even een korte reactie ...
Ik kan er heel goed inkomen dat je als je onnoemelijk lijdt, kiest voor een drastische oplossing zoals zelfdoding, de dokters willen, mogen of kunnen je niet altijd helpen en je uit je lijden verlossen.

Bij mijn lieve man was dat echter nog niet het geval. Hij wist wel dat hij ongeneeslijk ziek was (bloedkanker) en dat hij geen toekomst-perspectieven meer had, maar als je hem zag was hij net de gezondste persoon ter wereld. Hij had nog geen echte klachten - tenminste toch niet bij mijn weten, hij heeft er mij nooit iets van gezegd en ik heb het ook nooit gezien -, hij had de dag voordien nog een wandeltocht gedaan van 15 km zonder daar last van te hebben. En dan ineens ... weg .... hij had er genoeg van ... hij wilde waarschijnlijk niet die lange weg van aftakeling ondergaan, dat begrijp ik wel, maar dit was toch nog veel te vroeg ! Waarom zo vlug afscheid nemen van het leven, van vrouw, kinderen en kleinkinderen ;.. hij heeft echt niet beseft wat hij heeft aangericht. Ik ben misschien egoïstisch, maar mijn leven is ook volledig verwoest en ik heb daar ook niet om gevraagd. Ik had hem met heel veel liefde en toewijding willen verzorgen als het nodig zou zijn, maar hij heeft daar niet op willen wachten.... Ik heb nooit durven vermoeden of verwachten dat ons leven samen op zo'n manier een einde zou nemen, ik zal die last voor de rest van mijn leven moeten meedragen en die vraag WAAROM !

Lia

zotspook · 19 jun 2009, 16:14

Beste liapia, ik wens je in ieder geval heel veel sterkte toe, bewaar de mooie herinneringen van je lieve man. Maar wat aftakeling soms teweeg kan brengen, dit wens ik niemand toe en zeker geen ouderdoms of ziekteaftakeling, want dat is echt de moeite niet waard om te leven, degene die oud willen worden, en gezond zijn, ze mogen het hebben, maar aan aftakeling neen daar bedank ik voor en zover ga ik dit ook niet laten komen. Dan liever zo'n dood als die aftakeling om te leven als een wrak of een plant. Dan kan men er nog over denken wat men wilt. Maar degene die lijdt die vraagt ook niet om te lijden. Dit vraagt niemand, en met het ouder worden, wordt je er niet beter op. Ouderdomskwalen komen overal voor, zelfs bij de gezondste mensen.

helenaatje · 22 jul 2009, 08:10

ik ben helemaal akkoord met liapia.
Naar mijn gevoel heeft ieder het recht een eind aan zijn leven te maken als het om een of andere reden niet meer draaglijk is. Maar aub denk aan de nabestaanden, de mensen, in sommige gevallen een kind zelfs, die je kunnen vinden en voor de rest van hun leven die beelden met zich meedragen. Denk vooral goed na over het tijdstip en de plaats waar je het wil laten gebeuren en zorg vooral dat je een plek kiest ver genoeg van je familie zodat deze mensen niet als eersten met je dode lichaam geconfronteerd worden. Ik spreek uit ervaring, ik wens het niemand toe!

cyberoma · 25 jan 2010, 17:24

goede avond graag ook mijn reachtie op deze verhalen een ding weet ik zeker veroordeel niemand je weet tenslotte nooit wat er in een ander zijn hoofd omgaat mijn man word binnekort 63 jaar en vecht al 14 jaar om geen zelfmoord te plegen hoewel hij er al die jaren soms met korte soms met langere onder brekingen door stemmen in zijn hoofd er word toe aangezet de ene zegt hang je op de ander zegt neem al je pillen het verhaal hoe het zover gekomen is wil ik prive houden maar weet dat het geen pretje is om zo te moeten leven niet voor hem en niet voor mij als hij zit te huilen met zijn hoofd in zijn handen dat hij de stemmen niet meer baas kan en om hulp vraagt die zelfs de dokter hem niet meer kan geven buiten wat medicijnen wel ik kan je zeggen moest hij echt om hulp vragen op zoeen ogenblik ik zou het mischien kunnen doen zelfs de huisarts begrijpt dit maar ja hier kan je niets over zeggen want moest het zover komen ik zou mischien alles doen om hem te stoppen hij durft niet alleen blijven zelfs snachts is hij erg onrustig waardoor ik slecht slaap moest ik hem nu laten opnemen gaat hij naar de gesloten afdeling maar zolang hij zich bewust is waar hij is en wie hij is kan ik dit onmogelijk al zit ik nu in een heel moelijke tijd ik heb ernstige artroze van in de schedel tot en met de knieen nog 1 tussen wervel schijf neem 3x daags morfine en gelukkig heb ik een man gevonden die me goed helpt met acupentuur al ben ik nu nog nooit pijnloos maar volgens de dokters heb ik zoveel stress door de tuis situatie dat er geen pijn stiller is die me kan helpen maar wat moet je ?zo zie je maar je kan niemand veroordelen als je niet alles weet en dan nog wij zitten altijd maar tuis gelukkig heeft mijn man via het ziekenhuis vrijwilligers werk wat hij graag doet zodat ik toch wat rust krijg af en toe vakantie ?een dagje winkelen dat alles is er niet meer van een uitkering ga je niet ver ook maar enige vorm van kontakt hoe dan ook tussen ons is er ook niet meer een gevoelsleven bestaat voor hem niet meer enzo kan ik nog lang doorgaan zolang ik kan zal ik er voor hem zijn hij heeft altijd hard gewerkt en als je hem dan nu ziet wat een verschil niet te geloven vroeger kon hij alles deed alles nu moet je overal bij helpen een aantal jaren geleden moest ik met spoed naar het ziekenhuis de dokter dacht aan een hartaanval en mijn manzei ja dan ga ik maar naar bed daar kan ik niets doen ik kan je zeggen dit is hard hoor gelukkig was het niet zo erg zo beste mensen geef mij maar eutenasie als het niet anders meer kan ik heb nu dagelijks al pijn genoeg oor of veroordeel niemand te vlug

frederic23 · 06 feb 2010, 12:07

ik vind dat euthenasia goed is hoor. Kom op zeg, als iemand in pijn is en niet meer kan, wat is er dan mis een dood te gaan?? Iemand??

Gast · 10 feb 2010, 16:03

ik vind dit ook,waarom nog lijden als het anders kan!

Lily of Flanders · 09 dec 2010, 08:33

Persoonlijk vind ik dat zelfmoord niet kan, maar dat komt omdat ik gelovig ben. Bouw opnieuw een relatie met God op en je zal alles aankunnen. Bidden helpt echt !

zotspook · 11 dec 2010, 16:08

Tja Lily ieder kijkt er anders tegenaan, iemand gelooft en das ook je volste recht, en iemand anders gelooft in niks dat is ook hun volste recht, das hoe je het bekijkt, maar iemand z'n of haar leven rekken dat heeft ook geen enkel nut. Degene die lijdt die is er nog veel erger mee bezig dan degene die geen pijn voelen.

Gast · 04 feb 2011, 20:27

das hoe je het bekijkt, maar iemand z'n of haar leven rekken dat heeft ook geen enkel nut. Degene die lijdt die is er nog veel erger mee bezig dan degene die geen pijn voelen.

ik kan daarmee leven !!!!!

Gast · 08 feb 2012, 22:21

@Martin: Ik vind jouw uitbarsting erg. En als het jou oplucht van zo iets hier op het forum te gooien, dan moet je dat doen ook. Zoals het helpt bij een psycholoog van je gevoelens te uiten, zo mag jij ons laten weten , hoe erg het leven voor jou is. Ik vind dat , ik zeg het nog eens, heel erg. Een goeie huilbui helpt soms ook. Zo'n bericht typen misschien ook. Wie zijn wij om jouw geschrijf te veroordelen ? Hopelijk vind je toch nog in kleine dingen soms een beetje vreugde. Moet ik je wensen dat je toch slaagt in je daad ? Dat kan ik niet, maar ik kan je wél begrijpen. Ik DENK dat ik je kan begrijpen.......dat is wat anders.

Gast · 08 feb 2012, 23:44

Forantje

De posting van Martin dateert van 18 sept 2008

Blijft dus een vraagteken.

Nietje