Aandacht voor poëzie

Trouwe SenNet Magazinelezers weten het: er is altijd plaats voor een vleugje poëzie in onze wekelijkse nieuwsbrief. Toen we een tijdje geleden een fijn mailtje binnenkregen op de redactie over een getalenteerde dame die pas een gedichtenbundel had afgewerkt, wilden we er natuurlijk het fijne van weten. Haar verhaal bleek perfect voer te zijn voor onze nieuwe rubriek Openhartig!

Ik zou zo graag wit zijn

Mag ik me even voorstellen? Ik ben Anne-Marijke Claeys, 58 jaar, getrouwd, moeder van twee kinderen en grootmoeder van een stevige meid. In een vorig leven gaf ik les, hoofdzakelijk Nederlands, en na 23 jaar maakte ik als Remedial Teacher deel uit van de leerlingenbegeleiding op school. Ik begeleidde hoofdzakelijk leerlingen met (taal)leerproblemen en -stoornissen.

Als je kinderen het huis uit zijn, en je merkt dat een hoofdstuk uit je leven afgesloten is, begint de zoektocht naar een nieuw doel. Het schrijven was me met de paplepel ingegeven, maar behoudens schrijven in functie van de job, gelegenheidsteksten en brieven, was er geen haar op mijn hoofd dat er aan dacht om me meer op gedichten toe te gaan leggen. Tot ik dan vanuit verschillende hoeken gestimuleerd werd om het toch eens te proberen.

Ik vond er een weg om met taal te blijven werken, maar vooral ook een manier om iets van mezelf te creëren. Zo vulde zich stilaan wat van het geheugen van mijn pc. Ik legde mijn zieleroerselen aan vrienden en familie voor die me ertoe aanzetten een debuutbundel uit te geven. Met Ik zou zo graag wit zijn heb ik dat dan ook gedaan.

De titel van de bundel is ontleend aan een gelijknamig gedicht. Wit is voor mij een beetje een heilig kleur: het symboliseert reinheid, puurheid, … en tegelijkertijd vat het ook alle kleuren samen. In mijn drang om wit te zijn uit zich de zoektocht die wij in ons leven allen ondernemen om als mens mooier te worden, om met alles in het reine te raken.

Anderzijds zijn wij er ons ook van bewust dat wij van bij onze geboorte al geen onbeschreven blad meer zijn; allerlei invloeden zijn al in ons vervat en naderhand komen er ook een pak bij voor we tot het besef komen wie we eigenlijk zijn. Daarmee worden we ons ook bewust van het feit dat er geen terugkeer meer mogelijk is, dat wij tot acceptatie moeten overgaan of op een zachte manier de strijd met onszelf moeten leveren. Bewustzijn, maar ook kwetsbaarheid zijn twee belangrijke factoren bij onze zoektocht. De grote universele thema’s zijn, tijd en liefde staan hierbij centraal.

Waar ik mijn inspiratie haal? Uit de literatuur, kunst, natuur, muziek, en uit het luisteren naar mensen die zich kwetsbaar durven op te stellen.

Nu ik de beslissing genomen heb mijn gedichten te publiceren, hoop ik dat ik ze aan de lezer als een geschenk kan aanbieden en dat zij ergens ook zichzelf erin bevestigd en getroost weten. Ik weet dat poëzie wat stiefmoederlijk bekeken wordt, maar ik ben er zeker van dat ze in deze eeuw van de vrouw veld zal winnen, al was het maar door de toenemende behoefte van de mensen om nu en dan eens de tijd enkele minuten stil te laten staan.

Ik eindig hier graag met een citaat van dichter Henriëtte Roland Holst*:

De zachte krachten zullen zeker winnen in het eind
dit hoor ik als een innig fluisteren in mij:
zo ’t zweeg zou alle licht verduisteren,
alle warmte zou verstarren van binnen.

Zo raak krijg ik het zelf niet gezegd.

Anne-Marijke Claeys 

Maak ook kennis met onze huisdichters: Terry en Monique!

Terry (55): Ik ben heel bewust bezig met woorden. Hoe ik iets neerschrijf, welke woorden ik daarvoor gebruik, hoe ik verbaal iets duidelijk moet maken, daar denk ik goed over na. Elk woord is immers van groot belang. Mijn passie om gedichten te schrijven, is er eigenlijk gekomen nadat mijn derde zoontje overleed. Vele jaren later heb ik opnieuw de pen opgenomen, en dat zal ik nu ook blijven doen. Altijd heb ik een pen en papier bij de hand, klaar om een mooie zin te noteren zodra ik hem bedenk. Daar bouw ik dan een gedichtje rond, en zoek een bijpassende foto. Mijn droom is om ooit ook een bundel te publiceren, net als Anne-Marijke. De opbrengst zou ik dan aan een goed doel schenken. Rijk zal ik er dus niet van worden, maar ik ben al blij als ik ook maar één iemand kan beroeren. Mensen meenemen in mijn gevoel, of het gevoel van anderen, dát is mijn uitdaging. Want woorden kunnen ook een passie zijn.
Deze gedichten van Terry kon je onder andere al lezen in SenNet Magazine: Beschut tussen het hout, Begin, Handen. 

Monique (59): De onderwerpen van mijn gedichten zijn heel divers, vaak met een persoonlijke inslag, en meestal ontsproten uit een of ander gevoelsmoment of gebaseerd op een foto die ik gemaakt heb. Dat kan dan een landschap, een spelend kind, een bloem, of ook een bepaalde gemoedstoestand zijn. Soms komt er een bepaald onderwerp of een speciaal woord op in mijn gedachten, een zinnetje dat rijmt, en dan begin ik te schrijven … Geen ingewikkelde stof, maar toegankelijke verzen. Soms ontroerend, uitzonderlijk ook eens hard, een tikkeltje naïef, maar gewoonlijk over dagdagelijkse dingen en gewone mensen. Teksten schrijven (zowel poëzie als proza), werkt voor mij dikwijls heel ontspannend. Het houdt mijn geheugen actief en mijn Nederlands wat op peil. Bovendien geeft het mij de mogelijkheid om mijn voornaamste hobby’s dikwijls met elkaar te combineren: namelijk schrijven en fotograferen. Het wordt nog leuker als je er anderen een plezier mee kan doen! Mijn eerste dichtbundel is ook net uit, maar dan op kleine schaal. Voorlopig heb ik hem alleen nog maar voor familie en goede vrienden gemaakt, maar wie weet …
Deze gedichten van Monique kon je onder andere al lezen in SenNet Magazine: Libelle, Vervelende kwesties, Decibels.

* vrije weergave van citaat H.R. Holst