Neuschwabenland

Hoewel er al verscheidene expedities zijn geweest op Antarctica, is die van 1938 misschien wel de meest bizarre. Het waren de nazi’s die een expeditie naar het ijscontinent hadden georganiseerd om er bewijzen te vinden van de zogeheten Holle Aarde. Adolf Hitler wilde namelijk weten of het waar was dat er diep in de kern van de aarde een verborgen wereld schuilde waar een mysterieus volk leeft of geleefd heeft. Hij wilde dat zijn mannen uitzochten of er een toegang bestond tot het holle binnenste der aarde en of ze eventueel contact konden leggen met het volk dat er woonde om hen te overtuigen aan hun zijde mee te strijden. De nazi’s kwamen aan wal aan de noordoost kant van het continent en legden beslag op een deel van Antarctica dat ze Neuschwabenland noemden (aangeduid in het rood op de afbeelding).

Of de nazi’s inderdaad bewijs hebben gevonden van de theorie van de Holle Aarde, is publiekelijk niet geweten. Volgens sommigen was dit slechts een afleidingsmanoeuvre van Hitler voor de ware opdracht: een grottencomplex vinden waar Duitse wetenschappers in alle rust konden werken aan nieuwe technologieën en waar er zelfs heuse fabrieken uit de grond gestampt konden worden om er obscure experimenten op mensen uit te voeren. Het klinkt krankzinnig genoeg om waar te zijn. Geruchten gaan de ronde dat Duitse wetenschappers nadien tijdens Operatie Paperclip, wanneer zij in dienst werden gesteld door de Amerikaanse overheid, technologische vernuften uit de doeken deden die de Amerikanen perplex deden staan.

In de jaren 1940, sommige bronnen spreken zelfs van 1947 toen de Wereldoorlog al lang voorbij was, zouden Britse en Amerikaanse mariniers troepen naar Neuschwabenland hebben gestuurd om er de Duitsers te bekampen. De geallieerden leden tijdens deze operatie, genaamd Highjump, zware verliezen. Moesten ze daar meermaals de duimen leggen tegen de nazi’s die ze elders in de wereld wel wisten te verslaan? Of was er meer aan de hand? Moesten de geallieerden het hier opnemen tegen een collectief van nazi’s en buitenaardsen die zich schuilhielden in de diepe grotten van Antarctica en een pact hadden gesloten met de Duitsers? Het is slechts één van de vele theorieën en fantasierijke verhalen die de ronde gaan over Neuschwabenland, maar het feit is dat er daar iets werd ontdekt waar wij als gewone mensen geen weet van hebben. Wellicht geen buitenaardsen of een ander vreemd volk uit het binnenste der aarde, maar wel een speciale technologie die nadien door overheden werd ingezet op momenten dat ze nodig was.

Het eiland Bouvet

Niet op Antarctica zelf, maar wel zo’n 1700 kilometer ten noorden ervan, bevindt zich Bouveteiland. Het eiland is een onafhankelijk stukje van Noorwegen en stelt op zich weinig voor op de wereldkaart. Maar het is wat er ooit op lag, dat velen voor raadsels stelt.

In 1964 kreeg luitenant Allan Crawford de opdracht om te onderzoeken of er op Bouveteiland een vuurtoren kon worden geplaatst om te voorkomen dat schepen op het eiland te pletter zouden varen. Crawford werd met enkele anderen per helikopter naar het eiland gevlogen. Daar aangekomen stelden ze vast dat het eiland de meest barre klimaatomstandigheden trotseerde: felle en ijskoude winden, vloedgolven en sneeuwstormen teisterden Bouvet. Over één ding waren ze het al snel roerend eens: hier zou geen mens kunnen overleven als hij niet binnen de drie dagen gevonden werd. Groot was dan ook hun verrassing toen ze na enkele uren op iets botsten wat niemand had verwacht: een roeiboot!

Hoe die daar in ’s hemelsnaam terecht was gekomen, kon niemand zeggen. De toegang tot het eiland was per schip bijna niet haalbaar. De wildste stormen hielden het eiland geïsoleerd van de buitenwereld en het hele eiland was omringd door een bergketen.

De enige manier waarop de boot op het eiland kon zijn geraakt, was zoals Crawford en zijn team: per helikopter. Maar dat leek onwaarschijnlijk, want er waren al een heel lange tijd geen meldingen geweest van helikopters of vliegtuigen boven Bouvet. Om toch maar eens na te gaan of er geen schip in de buurt was gepasseerd dat een schipbreuk kon hebben geleden, bekeken ze alle registers en oproepen, maar ze vonden niets terug.

Crawford wilde de boot verder onderzoeken en zond twee dagen later een nieuw team naar het eiland om de boot op te halen. Vreemd genoeg was er van de roeiboot geen spoor meer te bekennen. De verklaring die werd gegeven, was dat de boot in een kleine opening in de bodem was weggezakt. De bodem bestond op die plek uit ijs dat beetje bij beetje uit elkaar gescheurd zou zijn zodat er een soort van miniravijntje ontstond op de plek waar de boot had gelegen. Nonsens, zeggen experts. Op die twee dagen tijd kon die opening nog niet groot genoeg zijn zodat de boot erin verzonk. Óf hij moet vernield zijn door de weersomstandigheden óf iemand anders was ermee aan de haal.

De vraag is dan wie die iemand anders was. En misschien nog raadselachtiger: van wie was die boot nu eigenlijk? Als er schipbreukelingen waren aangespoeld op het eiland, waarom vonden Crawford en zijn team dan geen menselijke sporen terug? Waarom werd die boot door hen dan niet gebruikt als schuilplaats tegen de ijskoude wind? In plaats daarvan werd de boot met de bodem naar beneden teruggevonden, alsof iemand ermee was komen aanroeien en hem dan zo had achtergelaten. Vreemd toch? In ieder geval is er op geen van deze vragen tot nu toe een antwoord gegeven. Het raadsel blijft dus bestaan.

Antarctica = Atlantis?

Een stelling die sommige wetenschappers al in de vorige eeuw voor mogelijk hielden. Was Antarctica de plek waar zich in de oudheid een volk had genesteld dat qua technologie en zeevaart veel verder stond dan de rest van de wereld? En was dat dan Atlantis, het mythische eiland waarover Plato sprak?

Verschillende experts, onder wie de Canadese schrijver Rand Flem-Ath, geloven dat Antarctica inderdaad een serieuze kandidaat is als locatie van het vroegere Atlantis. Flem-Ath baseert zich hiervoor op enkele geschriften uit oude culturen en de woorden van Plato zelf. Volgens Flem-Ath vermelden sommige bronnen wat er precies gebeurde toen Atlantis ‘zonk’. In het Zen Vesta bijvoorbeeld (oudste en heiligste geschriften van het hindoeïsme) is er sprake van zowel een heuse vloedgolf als een teisterende sneeuwstorm die ervoor zorgden dat het hele eiland bevroor. Ook andere bronnen vermelden een klimaatverandering die zo drastisch was dat geen mens kon overleven. Ook de woorden van Plato bevestigen volgens hem zijn vermoeden. Plato zegt namelijk dat Atlantis een eilandengroep is in de ‘echte oceaan’. En in werkelijkheid heeft de wereld maar één oceaan. Pas nadien hebben wij die ingedeeld in verschillende oceanen, maar in feite is er maar één. En als we de wereldbol goed bekijken, zien we hoe Antarctica zich mooi in het midden van de oceaan bevindt.

Nog één zaak haalden Flem-Ath en anderen aan als bewijs voor hun theorie. Op een oude kaart genaamd de Piri Reiskaart, naar diens ontdekker de Turkse admiraal Piri Reis, staan delen van de wereld die op dat moment nog niemand kende, namelijk een groot deel van de Zuid-Amerikaanse oostkust en ook een stukje van Antarctica. Deze kaart is een raadsel voor vele cartografen, want hoe kon Piri Reis nu weet hebben van iets wat nog niet gekend was? Bovendien geloven vele experts nu dat deze kaart een kopie van een kopie was en dat de originele kaart dateert van voor de tijd van Alexander de Grote. Onmogelijk of toch niet?

Feit is dat de bodem van de oceaan in kaart werd gebracht en er nergens sprake is van een verzonken continent. Rond de Azoren werden wel speciale stenen ontdekt op de bodem van de oceaan, maar of dit werkelijk om bewijs van Atlantis gaat? Maar hoe kan een continent in de greep van de zuidpool komen? Simpel, zegt de Amerikaanse professor Charles Hapgood. Volgens zijn theorie van de aardkorstverschuiving is de aardkorst in feite maar zo dun als een eierschaal, waardoor die in zijn geheel kan verschuiven. Hoe dat kan gebeuren werd dan weer uitgelegd door Albert Einstein, die had uitgedokterd dat de opbouw van ijs aan de polen hiervoor verantwoordelijk is. Het is te zeggen, als die opbouw asymmetrisch zou gebeuren. Dan zou het kunnen dat de aardkorst verschuift en delen van de wereld die eerst in een warm klimaat vertoeven plotseling in de greep van de polen komt. En dat is wat er volgens deze geleerden met Atlantis is gebeurd. Het zou kunnen, maar zolang er geen bevestiging is kunnen we niet zeker zijn.

Complot tegen onderzoekers?

In een recent artikel van juli 2015 stond in Knack het verhaal te lezen van de Britse professor Peter Wadhams die schreeuwde dat er een complot was opgezet tegen hem en drie van zijn collega’s die de ijsdikte van Antarctica onderzoeken.

Volgens Wadhams is er een geheime organisatie die het op experts als hij gemunt heeft. Waarom? Dat vertelt hij niet, maar hij is er bijna zeker van dat deze organisatie een huurmoordenaar achter hem en zijn collega’s heeft gestuurd. Het begon allemaal op oudejaarsavond 2013, toen kort na middernacht professor Seymour Laxon van een trap viel en daarbij dodelijk gewond raakte. Niet veel later werd professor Katherine Giles tijdens een fietstochtje van de weg gemaaid door een vrachtwagen. En nog wat later werd professor Tim Boyd neergebliksemd toen hij zijn honden uitliet nabij zijn woning in Schotland. Op een paar maanden tijd waren drie van de vier experts dus verongelukt. Te toevallig om waar te zijn, vindt Wadhams. Iemand heeft het op ons gemunt, uitte hij zijn bezorgdheid. Zij waren immers de enige vier Britten die zich hadden gespecialiseerd in het ijsonderzoek op Antarctica. Komt daarbij dat Wadhams beweerde ook zelf maar nipt te zijn ontsnapt aan een vrachtwagen die op hem kwam afgereden …

Of er inderdaad een complot bestaat tegen de onderzoekers is nog niet aangetoond. Volgens velen ziet Wadhams spoken, want waarom zou iemand in godsnaam iets hebben tegen onderzoekers van ijs op Antarctica? En hoe kan je een blikseminslag als huurmoord beschouwen? Nee, sceptici zien Wadhams als iemand die overal complotten ziet. Is dat zo of heeft de professor wel degelijk gelijk?

Hoewel Antarctica voor velen een saai continent van ijs en sneeuw is, heeft het toch al wat tumult teweeggebracht. Voldoende om er een artikel aan te wijden en eens stil te staan bij sommige vreemde gebeurtenissen. Ondertussen leven de echte bewoners gewoon verder hun rustige leventje.