Waar lucht en aarde raken
vissen vogels kijken
op die grens
de spiegel van de zon
daar wil ik varen
op de lijn van de zee
en… indien ik kon
De wereld meteen mee.
Dit gedicht werd ingezonden door Dennis.
Schuilt er in jou ook een dichter? Stuur dan jouw gedicht naar redactie@sennetmagazine.be en wie weet lees je het wel in één van de volgende edities van SenNet Magazine!
2 reacties
Misschien, wie weet hoe snel,
zullen zon en maan zich vermengen
zal jij nog eenmaal luisteren
naar het mythische van ons bestaan,
tot ook het laatste woord zal zijn vergaan.
Misschien, wie weet hoe snel,
zullen dag en nacht versmelten
op weg naar een veld zonder naam
waar dromen in vrede bestaan,
ongemerkt zoals ze waren ontstaan.
Misschien, wie weet hoe snel,
zullen we dwalen tussen tulpen en gras
zal de wind met schaduwen spelen
komen vogels een laatste groet lezen
aan ieder die gedachtenis zal wezen.
Misschien, wie weet hoe snel,
luister jij met een traan
naar verzonken verzen
uit de ode aan zon en maan,
eens zal het laatste woord vergaan.
Frans Schellekens
Je gedicht werd al op 4 augustus gepubliceerd in ons SenNet Magazine:
http://www.seniorennet.be/redactie/artikel/142/pozie-eclips
Met vriendelijke groeten,
SenNet Redactie