De symfonie van het leven is een gegeven
voor hen die hem willen horen
het begeleidt ons in het leven
en laat zich niet verstoren.

Nooit komt hij tot bedaren
vindt steeds de juiste snaren
het is een onbeschreven melodie
voor onze eigen fantasie.

Zoals de klanken van violen
met een realistische frivoliteit
weerklinken als symbolen
van onze menselijke lichtzinnigheid.

Terwijl vertederende pianotonen
weerbarstigheid onttronen
zijn het de harp zijn snaren
die onze dissonantie verklaren.

Al is het instrument nu nog zo klein
het laat van zich horen
bij elk refrein
dat zojuist weer is geboren.

Van die symfonie in het geheel
verkrijgt eenieder toch zijn deel
zo vindt men in iedere trombone
toch weer de gelijke tonen.

Maar van het concert des levens
krijgt men vooruit nooit de gegevens
want zelfs met een miljoen megabyte
kan men nog niet vooruit zien in de tijd.

Dit gedicht werd ingezonden door Dolf.

Schuilt er in jou ook een dichter? Stuur dan jouw gedicht naar redactie@sennetmagazine.be en wie weet lees je het wel in één van de volgende edities van SenNet Magazine!