Ufo’s?

Nog tijdens WO II ging het gerucht dat de wetenschappers die met de Duitsers samenwerkten beschikten over zeer hoogtechnologische kennis. Niemand wist waar ze die kennis vandaan haalden, maar het was slechts een kwestie van tijd vooraleer enkele technologische hoogstandjes mee in de strijd zouden geworpen worden. Gelukkig wonnen de geallieerden sneller terrein en konden ze de nazi’s stoppen voordat zij met die wapens naar voren kwamen. Toch zouden de Amerikanen deze kennis niet verloren willen laten gaan en namen ze de Duitse wetenschappers mee naar hun land tijdens een operatie genaamd Paperclip. In Amerika werkten de geleerden hun technologische snufjes verder af en daar zouden ze de Amerikanen met verstomming hebben geslagen. Volgens sommigen was het één van deze uitvindingen die crashte in de woestijn van Roswell in 1947. Omdat de legertop niet wilde dat het publiek weet kreeg van deze operatie, verzonnen ze het verhaal van een neergestorte weerballon en creëerden ze een waas van mysterie rondom het gebeuren door allerlei verhalen over ufo’s te lanceren.

Eén uitvinding zou volgens verschillende buitenstaanders vrijwel zeker ontworpen zijn op basis van de geavanceerde kennis die de Duitsers hadden. Het ging over een vliegtuig genaamd de Horten, naar de broers die het uitvonden. Het gevechtsvliegtuig was zo ontworpen dat het destijds radars kon ontwijken en daardoor quasi onzichtbaar was. De gebroeders Horten ontwikkelden dit toestel op vraag van Hitler om zo de Luftwaffe te versterken. Gelukkig duurde het een tijd vooraleer dit vliegtuig helemaal klaar was. Deze vliegtuigen zouden de verklaring kunnen zijn voor de mysterieuze aanval op Los Angeles in 1943, toen onbekende vliegende objecten de stad een hele nacht lang teisterden. Was dit een poging van de Duitsers om de Amerikanen schrik aan te jagen? Om hen te doen geloven dat ufo’s hen aanvielen? Het zou best kunnen. Maar het ging wel degelijk om een menselijk wapen.

De vraag was nu: waar haalden de nazi’s deze kennis vandaan? Hoe konden hun geleerden tot dan toe nog onbekende technologie aanwenden om hun troepen te versterken? Volgens sommigen waren enkele troepen op bijzondere documenten gestoten toen ze eropuit gestuurd waren om buitenaardse legendes na te trekken. Anderen denken dan weer dat het aliens waren die de nazitop meehielpen in de hoop dat zij de macht zouden grijpen. Klinkt allemaal vergezocht, maar een degelijke uitleg over de herkomst van de technologie werd nog niet gevonden.

Verloren schatten

Voor het grote publiek zijn de geroofde schatten en kunstwerken die de nazi’s hadden verborgen wellicht het grootste geheim. De indrukwekkendste schat, die nog steeds niet teruggevonden werd, is wellicht de zogenaamde Amber Room of Barnsteenkamer. Die kamer werd in de 18^de eeuw gebouwd voor Frederik I van Pruisen en was volledig bekleed met goud en edelstenen. Er zouden zich ook heel wat kostbaarheden in de kamer zelf bevonden hebben. De vorst nam deze kamer in dankbaarheid aan en schonk ze nadien aan zijn opvolger. Die schonk ze op zijn beurt aan de Russische tsaar Peter de Grote toen die met Pruisen een verbond aanging om de Zweden uit hun landen te houden. De kamer werd lange tijd beschouwd als de grootste schat van de Russische heersers, iets dat de nazi’s wat graag in handen wilden krijgen dus. De Russen probeerden de kamer te laten ‘verdwijnen’ door de panelen te bekleden met alledaags behangpapier. Tevergeefs, want de Duitsers ontdekten de kamer, waarop ze paneel na paneel meenamen om de kamer opnieuw op te bouwen in het kasteel van Köningsberg. Toen het nazirijk dreigde te vallen, werd de kamer opnieuw in panelen opgedoekt en weggevoerd. Vanaf dan is elk spoor ervan bijster. Niemand die weet heeft van waar de kostbare kamer zich nu bevindt. In 1997 werd er nog een mozaïek gevonden die tot deze kamer behoorde en was er nieuwe hoop, maar de kamer werd nog steeds niet teruggevonden. Voor hoelang nog?

Verloren dino

Tijdens haar glorieperiode had het naziregime nog heel wat schatten in haar bezit. Zowat allemaal gestolen van Joodse eigenaars en in zowel financiële als emotionele waarde onschatbaar. Toch was er één ding waar Hitler zelf veel zou mee hebben gepronkt. Het was geen schilderij of ander kunstwerk, noch een kamer vol met goud. Het was het skelet van een reusachtige dinosaurus, volgens bronnen uit die tijd zou het om de grootste dinosaurus gaan die ooit werd ontdekt. Duitse onderzoekers hadden hem in Noord-Afrika ontdekt en het skelet werd per boot naar Duitsland vervoerd op vraag van de Führer zelf. Het werd in zijn geheel opgesteld in het Natuurhistorisch Museum van München, waar Hitler het vol bewondering aan zijn generaals en bevriende dictators kon tonen. Het zou een Aegyptosaurus geweest zijn, een dino die behoorde tot de sauropoda. Hij was zo’n 15 meter lang en kon 10 ton wegen.   

Het skelet werd volledig vernield toen de Britten München bombardeerden. Sindsdien werden er van deze dinosaurus geen complete skeletten meer gevonden, enkel hier en daar een bot, maar die vondsten duiden wel op een gigantisch wezen. De bewering van Hitler dat hij de grootste dinosaurus aller tijden in zijn bezit had, kan tot op vandaag dus niet helemaal bewezen (of ontkracht) worden. Men kan enkel schatten hoe groot deze dinosaurus geweest is.

Mysterieuze verdwijningen

In de periode tussen 1940 en 1945 kunnen we ook enkele verdachte verdwijningen optekenen. Zo is de verdwijning van Subhas Bose nooit opgelost. Hij was een Bengaalse politicus die tijdens WO II een verbond had gesloten met Duitsland en Japan. Hij wilde met behulp van deze twee krijgsmachten India bevrijden van het Britse juk. In 1941 richtte hij een legioen op, bestaande uit Indiase krijgsgevangenen die in Noord-Afrika door Rommel gevangen waren genomen na hevige gevechten. Hij kon al snel rekenen op zo’n 3000 man die hij samen met Japan liet strijden tegen de Britten. Nadat ze in 1942 enkele overwinningen hadden behaald in Azië, wilde Bose, die op dat moment in Berlijn verbleef, terugkeren naar Azië. Hitler zorgde er persoonlijk voor dat Bose het vervoer kreeg. In 1943 viel hij samen met Japan het Brits-Indiase leger aan, maar verloor de strijd. Nadat hij meer dan de helft van zijn manschappen had verloren, wilde Bose naar Rusland vluchten en vanaf daar gaan de verhalen uit elkaar. Volgens Britse bronnen was hun leger erin geslaagd om het vliegtuig waarin Bose naar Rusland vluchtte, neer te halen. Een ander verhaal gaat dat zijn overbeladen vliegtuig neergestort was. Nog andere bronnen zeggen dat Bose niet in dat vliegtuig zat en dat er een ander vluchtplan voor hem was klaargelegd. Dat plan zou gelukt zijn en de politicus zou alsnog ontsnapt zijn. In ieder geval kwam hij nooit meer boven water.

Een andere wereldberoemde man die in die periode verdween, was jazzmuzikant Glenn Miller. De trombonist en bigbandleider was een zeer populaire muzikant uit die tijd. Zijn bekendste hits als In The Mood zijn nu nog steeds klassiekers. In 1942 trad Miller in dienst van het Amerikaanse leger, waar hij prompt tot kapitein werd benoemd. Hij werd orkestleider van de Army Air Force Band en kreeg als opdracht optredens te verzorgen voor de strijdkrachten die overzee vochten. Op 15 december 1944 sloeg het noodlot echter toe. Die dag zou Miller de overtocht maken van Engeland naar Parijs in een privévliegtuig, maar hij kwam er nooit aan. Het vliegtuig zou in Het Kanaal zijn neergestort. Dat is immers wat enkele piloten van bommenwerpers beweren: zij hadden eenzelfde type vliegtuig in het water zien neerstorten toen ze het passeerden. Uit het logboek van een 17-jarige vliegtuigspotter bleek echter dat het vliegtuig in een richting vloog waar bommenwerpers normaal gezien nooit vlogen. Sterker nog, deze getuige zou zelf een dergelijk vliegtuig hebben gezien ver verwijderd van de plaats die de piloten aangaven. Was dat hetzelfde toestel als waarin Glenn Miller vloog of was het toeval? In ieder geval werd het lichaam van Miller nooit teruggevonden. Tot nu toe blijft zijn laatste rustplaats een groot mysterie.

Een derde zeer mysterieuze verdwijning is die van Heinrich Müller, kapitein van de Gestapo. Dit heerschap heeft een cruciale rol gespeeld in de Holocaust, want als leider van de horrorkampen was hij degene die mee bepaalde wie er in de gaskamers omkwam en wie slavenarbeid moest verrichten. Wanneer het naziregime zijn einde zag naderen, gaan de verhalen over Müller in alle richtingen. Volgens één officiële bron zou hij zijn gedood tijdens de inval van de geallieerden. Zijn graf werd in 1963 echter geopend en bleek leeg te zijn! Eind 2013 berichtten Duitse media dat Müller destijds in een massagraf in het centrum van Berlijn zou zijn begraven, vlakbij het hoofdkwartier van de Gestapo. Een grafdelver zou tegenover hen beweerd hebben dat hij Müller met uniform en al in het graf had gegooid. Verder onderzoek in het bevolkingsregister leverde de onderzoekers een officieel document op waarin stond dat Müller in de nacht van 1 op 2 mei 1945 te Berlijn zou zijn gedood. Anderen spreken dan weer over zelfmoord en nog een gerucht gaat dat de Gestapohoofdman toch zou zijn ontsnapt. Ik ben geneigd de meerderheid van de bronnen te geloven, namelijk dat deze wrede persoon wel degelijk zijn einde heeft gevonden in de Slag om Berlijn. Volledige zekerheid is er echter niet.

Unsinkable Sam

Nog een leuk weetje om dit verhaal mee af te sluiten. WO II heeft zowel helden als schurken opgeleverd. Eén held is echter een cultfiguur geworden. Zijn naam was eerst Oscar en daarna Sam. Hij was echter geen man, maar wel een kater.

Deze zwart-witte kat overleefde maar liefst drie schipbreuken. Hij werd voor het eerst meegenomen door de Duitsers op het schip de Bismarck. Deze boot werd compleet vernield, maar Sam overleefde. Hij werd opgevist door Britse mariniers aan boord van de HMS Cossack. Deze boot zonk ter hoogte van Gibraltar na een aanslag door een Duitse torpedo. Sam bleef echter weer in leven en ging aan boord van de HMS Ark Royal.  Dit vliegdekschip werd echter ook getorpedeerd, maar wonder boven wonder overleefde Sam weer. Later verklaarden Britse mariniers dat Sam telkens wist te overleven door zich vast te klampen aan een stuk wrakhout en over de oceaan te peddelen totdat iemand hem redde. De kater werd na de oorlog als held onthaald in het VK en de generale staf van de marine zou hem meermaals in hun speeches noemen. Iedereen wilde met hem op de foto en hij kreeg dan ook een gepaste bijnaam: Onzinkbare Sam. Sam ging daarna bij een Noord-Ierse marinier wonen. (foto: Pinterest)

De Tweede Wereldoorlog is dus meer dan geweld en gruwelijke taferelen. Deze donkere periode zal voor altijd nazinderen in ieders geheugen en wordt van generatie op generatie doorgegeven. Hij leverde echter niet alleen duistere herinneringen op, maar ook enkele geheimzinnige verhalen en geweldige helden.