Niet onbeperkt

Of anders gezegd, zou het niet eens tijd worden dat het universeel recht op vrije meningsuiting algemeen wordt erkend en, meer nog, wordt getolereerd zonder daarvoor belachelijk of zwartgemaakt, gediscrimineerd of zelfs gestraft te worden. Natuurlijk moeten er beperkingen zijn aan de vrije meningsuiting. Zo moet het oproepen tot haat en geweld, discrimineren op grond van geslacht, afkomst en ras, nationaliteit, taal en religie onverbiddelijk wettelijk verboden worden, voor zover dat niet al gebeurt. Mensen, van welke politieke strekking en welke religie ook, moeten zonder gevaar voor represailles, in welke vorm ook, voor hun mening kunnen en mogen uitkomen.

Ik wil in dit artikel de lezer confronteren met een reeks feiten in binnen- en buitenland, die de media ofwel nooit haalden omdat ze niet in de politieke kraam pasten of die verdraaid werden weergegeven. Zo kan de lezer zich daarover alsnog een mening vormen en er eventueel op reageren. Het aanhalen van deze voorbeelden houdt echter geen stellingname onzerzijds in. Het gezond verstand van de lezer heeft dat ook niet nodig. Hij of zij is mondig genoeg om zelf te oordelen.

• Ik begin met een opmerkelijk onderzoek van drie jaar geleden van het onafhankelijk Centrum voor Sociaal Onderzoek in Berlijn (het grootste in zijn soort in Europa), dat concludeerde dat de meerderheid van de moslims in Europa er fundamentalistische opvattingen op nahoudt en de regels van de Koran belangrijker vindt dan de wetten van de Europese landen. Het onderzoek rekende ook af met het stokpaardje van politiek correct en links, dat religieus fundamentalisme maar een te verwaarlozen marginaal verschijnsel is in Europa. Verder bleek uit het onderzoek dat moslims minder verdraagzaam zijn tegenover andersdenkenden, joden en homo’s, dan christenen. Prof. Ruud Koopmans van het Berlijnse centrum, die het onderzoek leidde, merkte destijds op dat veel politici en media de onderzoeksresultaten niet wilden horen en het onderzoek daarom liever doodzwegen. Toch staat de onpartijdigheid en onafhankelijkheid van dit onderzoekscentrum buiten kijf.
  
  
• Toen er nog geen aanslagen in België waren gepleegd, maar de federale regering wel zo verstandig was veiligheidsmaatregelen te nemen, was een daarvan het inzetten van militairen ter bescherming van mogelijke doelwitten van islamitische terroristen. De linkse partijen bekritiseerden dat, maar na de aanslagen op Zaventem en het metrostation Maalbeek zongen ze een toontje lager. Ook waren ze pijnlijk verrast dat uit peilingen bleek dat de overgrote meerderheid van de bevolking het eens was met de hulp die de militairen boden in de strijd tegen het terrorisme. Die zwijgende meerderheid had zich door de media, die de inzet van de militairen afkeurde, niet de mond laten snoeren.
  
  
• De verontwaardiging over het Amerikaanse inreisverbod voor onderdanen van zeven moslimlanden, dat de nieuwe president Donald Trump afkondigde, was groot. Dat was meer het geval in Europa dan in de VS zelf. Daar is dit inreisverbod inmiddels na een aantal rechterlijke uitspraken van tafel. Dat 16 islamitische landen al tientallen jaren alle Israëlische staatsburgers de toegang tot hun land verbieden, heeft nooit tot enige commotie in Europa gezorgd en daar werden we door de media ook niet aan herinnerd. Acht moslimlanden verbieden zelfs de toegang tot hun land aan iedereen die ooit in Israël is geweest, behalve dan aan hoge politici. Een en ander betekent wel dat de meeste van de bijna 1 miljoen joden, die verdreven werden uit de Arabische landen, hun geboortegrond niet mogen
  
  
• De vertegenwoordigers van de erkende christelijke kerken in België, onder wie kardinaal Jozef De Kesel, hebben gemeend respect te moeten vragen voor het fundamentele recht op godsdienstvrijheid, nu er in beide landsgedeelten een verbod op onverdoofd slachten op komst is. Ze stellen dat ‘de kritiek op niet-verdoofd slachten geen dekmantel mag inhouden voor een discours van misprijzen voor de levenswijze en voedselwetten van onze joodse en islamitische medeburgers.’ Ze geven zowel het Vlaamse als Waalse parlement een berisping door verder op te merken dat ‘naast het ritueel slachten nog heel wat andere problematische kwesties in de voedingsindustrie en de vleesverwerkende nijverheid bestaan, die – gezien de schaal ervan – minstens evenveel prioriteit verdienen’. Zij vragen politici en beleidsmakers ‘de verzuchtingen van de joden en moslims ernstig te nemen en procedures uit te werken die hygiëne, volksgezondheid en dierenwelzijn zo goed mogelijk verzoenen met het fundamentele recht op godsdienstvrijheid’. Natuurlijk hebben de kerkleiders het recht deze oproep te doen, maar waarom moet onze voedingsindustrie en vleesverwerkende nijverheid daarbij worden betrokken? Bestaat er een verband tussen religie en genoemde industrietakken?
  
  
• De directie van de kleuter- en lagere school Singelijn in de Brusselse gemeente Sint-Lambrechts-Woluwe besloot onlangs dat de kinderen geen cadeautjes meer mochten maken voor Moeder- en Vaderdag. Dat strookte volgens het pedagogisch team van de school niet met ‘de grote diversiteit aan families en culturen in al hun rijkdom en complexiteit in de bewuste school’. Eerder was uitgelekt dat moslimouders zich tegen Moederdag en Vaderdag hadden gekeerd … Toen er een storm van protest uitbrak, ontkende de directeur dat de zaak iets te maken zou hebben met religie, maar wel met het grote aantal kinderen uit onconventioneel samengestelde gezinnen. Het verbod op cadeautjes handhaafde de school intussen wel, maar de directeur erkende de impact van zijn beslissing te hebben onderschat. Ook de federale regering was niet opgezet met dit cadeauverbod, waarmee de school weer een van onze tradities afschafte.
  
  
• Twee parlementsleden in Nederland van het christelijke CDA hebben het aangedurfd in een opiniestuk in de pers op te merken dat er ‘een verschil bestaat tussen tolerantie tegenover andere culturen en tradities en je eigen tradities opheffen uit angst om een ander niet voor het hoofd te stoten’. De reden van hun schrijven was, dat bepaalde scholen in Den Haag de viering van het paasfeest hadden gestopt om islamitische leerlingen en hun ouders ‘niet te beledigen’. De twee schreven nog: ‘Het past bij onze christelijke overtuiging om rekening te houden met de gevoelens van andersdenkenden. Maar dat is iets anders dan onze tradities en godsdienstige symbolen af te breken opdat moslims zich niet aangevallen zouden voelen.’ Op een van de betrokken scholen was namelijk een kruis letterlijk afgebroken ‘omdat islamitische ouders en hun kinderen zich beledigd zouden kunnen voelen door de viering van christelijke feesten’.
  
  
• De media hebben moord en brand geschreeuwd over de plannen van de nieuwe Amerikaanse president Trump om illegale immigranten het land uit te zetten. Dat zou een radicale koerswijziging betekenen in vergelijking met de ‘humanere aanpak’ van president Obama. Wanneer we de officiële cijfers erbij nemen, blijkt het om een totaal ander verhaal te gaan. Wat blijkt? Gedurende de periode 2009-2015 heeft de regering-Obama 2,5 miljoen illegale immigranten uit de VS gedeporteerd. Daarmee heeft Obama niet alleen een record gevestigd, dit aantal is meer dan alle voorgaande presidenten samen in de 20^ste eeuw hebben uitgewezen. Ruim 90 procent van de door Obama gedeporteerden was in de VS veroordeeld wegens een misdrijf. Belangenorganisaties die opkomen voor de rechten van immigranten hebben Obama daarom de titel van ‘Deporter in Chief’ gegeven. Of Obama al dan niet juist heeft gehandeld, laat ik verder buiten beschouwing, al zal menig lezer van oordeel zijn dat de VS deze criminelen kon missen als kiespijn. Wat wel stoort, is dat de media er vooral op uit waren om Trump ook in deze kwestie in diskrediet te brengen en daarvoor Obama (ten onrechte) de hemel in prezen.  
  
  
• De Nederlandse krant ‘Algemeen Dagblad’ vroeg onlangs aan een aantal Poolse immigranten hoe het hen in Nederland bevalt. Unaniem gaven zij te kennen zich grote zorgen te maken over de toekomst van het land. Volgens hen zijn Nederland en West-Europa over twintig jaar niet meer leefbaar. Een wiskundelerares klonk erg somber: ‘Wanneer je zoveel mensen uit een andere cultuur het land binnenlaat, die vaak aanhangers zijn van een intolerante religie, die dikwijls een laag IQ  hebben en die niet aan werk zullen geraken, wat kun je dan van de toekomst verwachten?’ Een ander Pool, die doceert aan de universiteit van Amsterdam, valt haar bij: ‘De West-Europese samenleving islamiseert zo snel dat die ontwikkeling niet meer te stoppen is. De politiek heeft er totaal geen antwoord op. Westerse politici hobbelen maar verder in dat multiculturele patroon. Ze roepen de ondergang over zichzelf af. Wij zijn getuige van een langzaam stervensproces van de eigen beschaving.’ De meeste ondervraagde Polen zijn niet alleen kritisch voor Nederland, maar ook voor de Europese Unie omdat die de kwestie volkomen negeert en afdoet als een non-issue.
  
  
• In een Brusselse school joeg onlangs een Marokkaans jongetje een Pools meisje en klasgenootje (beiden 7 jaar) de stuipen op het lijf. ‘Jij bent katholiek en mijn vader gaat jou en alle katholieken doden. Hij is sterker dan Salah Abdeslam’, zei het jochie. (Salah Abdeslam is een van de terroristen die op 13 november 2015 aanslagen pleegden in Parijs, waarbij 130 mensen omkwamen). De moeder van het meisje signaleerde het incident bij de klasjuffrouw, die antwoordde dat het om ‘kinderpraat’ ging, waaraan ze verder geen aandacht moest besteden. Toch kan men zich afvragen of dit incident wel zo onschuldig is. We moeten geen spijkers op laag water zoeken, maar mogelijk komt de jongen uit een gezin waar iemand of meer personen op zijn minst sympathie voelen voor de terroristen van Parijs.
  
  Dezelfde school liet ouders en kinderen dezer dagen weten (terwijl het buiten meer dan 30 graden was) dat het voortaan verboden was dat de kinderen op school nog shorts en minirokjes dragen. Ook mouwloze T-shirts en dito blouses kunnen niet meer door de beugel. De school wou niet ingaan op de reden van het verbod en wou alleen kwijt dat de school ‘geen strand is’. Maar een van de onderwijskrachten zei dat het verbod er was gekomen na klachten van islamitische ouders, die zich aan ‘te veel bloot’ stoorden, wat in strijd is met hun islamitische cultuur.
  
  
• Als uitsmijter breng ik een opmerkelijk bericht uit de linkse Britse krant ‘The Independent’, die zegt dat alle gruweldaden die zich in het Midden-Oosten afspelen, eigenlijk de schuld zijn van de christenen. De krant laat woordvoerder Qasim Rashid van een Amerikaanse moslimvereniging zeggen dat het aanpakken van ‘ongelovigen’ (niet-moslims dus) helemaal niet islamitisch is. De man heeft kennelijk het Koranvers (9.5) niet gelezen waarin moslims opgeroepen worden om ongelovigen te doden door ze te onthoofden, waar je ze ook maar kunt vinden. Natuurlijk is het waar dat de christenen vele eeuwen geleden bepaald niet zachtzinnig zijn omgesprongen met andersdenkenden, niet in Europa en evenmin in het Midden-Oosten. Maar het onthoofden, stenigen of levend op de brandstapel gooien gebeurt al eeuwen niet meer in wat men de christelijke landen noemt, terwijl dit soort gruwelpraktijken nog wel dagelijkse kost is in de islamitische wereld.

Van de Russische president en quasi-alleenheerser Vladimir Poetin kan men niet zeggen dat hij een democratisch en vreedzaam parcours rijdt. En zeker niet dat hij de vrije meningsuiting hoog in het vaandel heeft staan. Oppositie wordt immers nauwelijks geduld. Toch zeggen dit soort leiders soms rake dingen, die op zijn minst de moeite van het overwegen waard zijn. Zo zei Poetin ooit in een toespraak tot de Doema (het Russische parlement) over de spanningen met minderheden in het land het volgende: ‘In Rusland leven we als Russen. Elke minderheid in Rusland, van waar ook, die in Rusland wil leven om te werken en te eten, spreekt Russisch en moet de Russische wetten respecteren. Wanneer zij de sharia (islamitische wetgeving) prefereren en het leven van een moslim leiden, dan adviseren wij hen naar die landen te gaan waar dat de staatswet is. Rusland heeft geen islamitische minderheden nodig. Minderheden hebben Rusland nodig. We zullen hen geen speciale privileges toekennen of proberen onze wetten te veranderen om ons beter aan hen aan te passen. Het maakt niet uit hoe hard zij “discriminatie” roepen. Wij tolereren geen gebrek aan respect voor onze Russische cultuur. Wij kunnen beter leren van de zelfmoord van Amerika, Groot-Brittannië, Frankrijk en Nederland als we willen overleven als natie.’

Meningen verdeeld na nieuwe aanslagen

Ik sluit dit artikel af met de conclusie dat de recente aanslagen in Manchester en Londen (in het kader van de vrije meningsuiting) nationaal en internationaal tot verschillende uiteenlopende reacties aanleiding hebben gegeven. De meningen gaan van scherpe veroordelingen en de roep om een nog hardere aanpak van terroristen (o.a. door de Britse premier May), tot commentaren (o.a. in De Standaard) die een ander geluid laten horen, dat kort na de bloedbaden in de genoemde Britse steden mogelijk veel wenkbrauwen zal doen fronsen. Zo wordt ons in deze krant op het hart gedrukt dat de grenzen in Europa, 'in plaats van gesloten, meer open zouden moeten zijn' en dat 'de terroristen geen vreemdelingen zijn maar deel uitmaken van onze  maatschappij'. Verder luidt het in deze krant: 'hoe meer veiligheidsmaatregelen, hoe groter de angst voor en de impact van het terrorisme.'

Staatssecretaris Theo Francken (Asiel en Migratie) hield het na de nieuwe aanslagen op: 'Wij zullen winnen, niet zij.' Francken verklaarde ieders mening en emotie te respecteren: 'Maar zelf voel ik geen gelatenheid, geen “pray for”, kumbaya of kaarsjesmoment meer opkomen. Ik voel woede, vechtlust en vastberadenheid.' Het duurde niet lang of uit linkse hoek (waaronder de staatsomroep VRT) klonk onverholen kritiek op de mening van Francken. Het tv-programma 'Terzake' trommelde minister van Binnenlandse Zaken Jan Jambon op, in de hoop dat die de staatssecretaris zou terugfluiten, maar hij nuanceerde alleen de uitspraak van zijn collega: 'Het wij-zijverhaal bestaat, maar het gaat daarbij niet om de moslims tegen de anderen. Het gaat om wij die het goed menen met onze gemeenschap, onder wie de moslims, en zij die het niet goed menen. Er zijn problemen met het gewelddadige segment van de moslimgemeenschap. We mogen ons hoofd niet in het zand steken.'