Oude culturen

Toen de eerste kristallen schedels ontdekt werden, schreef men ze toe aan volkeren uit de precolumbiaanse tijd. Men dacht dat de oude Maya’s ze gebruikten bij hun rituelen; wellicht om de goden gunstig te stemmen bij mensenoffers. Hoe en waarom ze dat precies deden, kon men niet zeggen. Maar volgens deze kenners waren de schedels net oud genoeg om te passen in het tijdskader waarin de Maya’s leefden, dus moesten ze wel een heilig voorwerp zijn voor het volk. Misschien werden ze wel gebruikt om rampen of ziektes te voorspellen. Of misschien bezitten ze een mystieke kracht die de Maya’s tegen hun vijanden gebruikten.

Volgens anderen waren het echter niet de Maya’s, maar leden van een ander volk die de schedels hadden gemaakt. Dat volk werd echter verdreven door de Maya’s en ging verloren in de dichte nevelen der geschiedenis. Deze kenners beweerden dan weer dat de schedels werden gemaakt om de doden te eren, maar ook hiervan zijn er geen bewijzen.

Volgens nog een derde stroming zijn de schedels afkomstig uit Atlantis. Daar zouden ze met extreme nauwkeurigheid zijn gecreëerd door speciaal opgeleide kunstenaars. Ze zouden de geheime krachten van het verloren rijk herbergen. Wat er ook van zij, deze drie theorieën gingen de wereld in als waarheid. De schedels waren een fenomeen voor archeologen, maar zouden pas echt groot nieuws worden bij het publiek na de vondst van de meest legendarische onder hen.

Mitchell-Hedges

In 1923 ondernam de Britse ontdekkingsreiziger Frederick Mitchell-Hedges een tocht naar het Centraal-Amerikaanse land Belize. Vergezeld door zijn dochter Anna ging hij op zoek naar sporen van een oude beschaving. Hij stootte er op enkele ruïnes, die hij met zijn expeditieleden grondig onderzocht. Na een jaar ter plekke te zijn geweest, ging Anna op een ochtend op pad door de ruïnes, wanneer ze plotseling beneden iets vreemds zag liggen. Ze daalde de heuvel af en begon te graven. Enkele ogenblikken later haalde ze een grote kristallen schedel tevoorschijn. De legende van de Mitchell-Hedges-schedel was begonnen.

Volgens Anna Mitchell-Hedges begon ze de kracht van de schedel meteen te voelen toen ze hem oppakte. Hij zou verschillende keren van kleur zijn veranderd en zelfs even gloeiend heet aangevoeld hebben. Dat was volgens Frederick het bewijs dat deze kristallen schedel heel bijzonder was. Of dat ook werkelijk zo was, is altijd onderwerp van discussie gebleven. Er werd van in het begin immers fel getwijfeld aan het hele verhaal. Sceptici, vooral archeologen, hebben er nooit een woord van geloofd. Frederick Mitchell-Hedges werd nooit serieus genomen in de wereld van geleerden, laat staan dat ze dit fantastische verhaal zouden geloven. En dat om de volgende redenen:

1. Frederick Mitchell-Hedges was geen echte archeoloog, hij was slechts een amateur die nooit zelf opgravingen verrichte. Hij ging in plaats daarvan naar sites die al ontdekt waren om er dan te gaan zoeken naar vergeten schatten. Zoiets doet elke geleerde huiveren en vandaar dat Mitchell-Hedges veeleer als onwaardig wordt beschouwd. Sommigen noemen hem een aasgier, een dromer of een fantast en hij zou ooit zelf gezegd hebben ‘ooit iets te ontdekken wat zonder enige twijfel de geschiedenisboeken zal halen’. Heeft hij dat uiteindelijk zelf in de hand gewerkt door zijn dochter Anna een gefabriceerde schedel te laten ontdekken? Het lijkt in ieder geval wel zo volgens de meeste archeologen.
   
   
2. Hoewel hij geen echte archeoloog was, werd de expeditie naar Belize toch als officieel bestempeld. Daarom moest Mitchell-Hedges elk teamlid opschrijven en doorgeven aan de instanties. Er was echter geen sprake van Anna, wat dus betekent dat zij niet eens aanwezig was op deze tocht.
   
   
3. Recent onderzoek bracht aan het licht dat de schedel wellicht die van een vrouw moet voorstellen. Hij is echter niet gemaakt naar het voorbeeld van een Mayavrouw, maar naar een Europees model. Dat bevestigt de eerdere geruchten dat de schedel dus gewoon in West-Europa moet zijn gemaakt. Eerst dacht men dat Mitchell-Hedges hem had laten maken voor zijn dochter, maar in een oud document van een veilinghuis staat te lezen dat hij er ooit zo’n kristallen schedel had gekocht. Wellicht zal dat de befaamde Mitchell-Hedges-schedel geweest zijn.

Redenen genoeg dus voor sceptici om het hele verhaal rond de beruchte schedel de kop in te drukken. Anna Mitchell-Hedges bleef echter tot aan haar dood volhouden dat het om een authentiek stuk ging, waaraan gigantische krachten moesten worden toegeschreven. Onzin, zo blijkt nu al jaren. En ook haar claim dat de schedel niet nagebootst kan worden, werd inmiddels met de grond gelijk gemaakt. Onderzoekers van National Geographic hebben voor een aflevering omtrent kristallen schedels aan een Chinese kunstenaar gevraagd de Mitchell-Hedges-schedel na te maken en die slaagde daar perfect in. Toch blijft het een leuke legende om eens over te lezen.

Wereldheerschappij!

Hoewel de laatste jaren is aangetoond dat kristallen schedels niet echt over bovenaardse krachten beschikken, blijven de gelovers vasthouden dat er wel degelijk iets mee aan de hand is. Eén legende zegt nog dat er dertien schedels verborgen zijn in de wereld en dat die moeten samengebracht worden in een uniek patroon. Wie daarin slaagt, zal de macht over de wereld krijgen. Helaas (of gelukkig?) is ook hier geen bewijs van te vinden en dus lijkt het bij een spannend verhaal te blijven. Tenzij iemand er in de toekomst toch in slaagt de dertien schedels te vinden en wie weet dan inderdaad de heerschappij van de wereld in zijn handen heeft. Tot dan blijven kristallen schedels vooral mooie voorwerpen om te bestuderen en om er nog mooiere legendes rond te creëren.