Al herken ik een zee van barensweeën,
dan heeft de ultieme schreeuw
eindelijk zijn doel bereikt.

Je bent nu het kind van mijn kind
en maak je mij opgetogen
in een veelvoud van vreugde.

Mateloos dankbaar ben ik geworden
in mijn krijgersdans,
onder mijn regen van vreugdetranen.

Ik wacht wel op de eerste brabbeltaal;
ik wacht bijtijds op de eerste glimlach
achter verwonderde ogen.

Wees maar dat nieuwe kind.
Dan kan ik mijn eigen leven
opnieuw eens herbeleven.

Beloof mij nu al je knuffels,
dan sidder ik nu reeds
van eindeloos verlangen.

Mijn toekomst kan niet meer stuk.
Een kind was reeds een zegen …
Een kleinkind is een wonder.

Dit gedicht werd ingezonden door Paul.

Schuilt er in jou ook een dichter? Stuur dan jouw gedicht naar redactie@sennetmagazine.be en wie weet lees je het wel in één van de volgende edities van SenNet Magazine!