Het Bloedende Huis

Het eerste bizarre verhaal speelt zich af in Atlanta in het midden van de jaren 1980. William en Minnie Winston woonden al meer dan twintig jaar in het huis dat ze zelf hadden gebouwd. Ze waren toen allebei gepensioneerd en wilden hun oude dag nog rustig doorbrengen met televisie kijken, boeken lezen en vooral met van mekaar te genieten. Hun rust werd echter abrupt verstoord toen Minnie op een avond uit bed moest om naar de badkamer te gaan. Daar trof ze een heel schrikwekkend tafereel aan: op de vloer lag een grote plas bloed en de muren zaten vol bloeddruppels.

Duidelijk aangedaan rende Minnie terug naar de slaapkamer en maakte haar man wakker. Ze vroeg hem of hij de avond voordien misschien gebloed had, maar hij zei van niet. De vraag was niet onlogisch, want William had op dat moment al langer last van een nierziekte waardoor hij wel eens bloedde. Ze gingen samen terug naar de badkamer, maar daar zagen ze dat de plas bloed stilaan werd opgeslorpt door de vloer! In volle paniek rende Minnie naar beneden en belde de politie.

Toen de speurders ter plaatse kwamen, troffen ze nog meer bloedsporen aan. Niet alleen in de badkamer, maar ook in de woonkamer en de keuken was er bloed te vinden. Vooral onder de tafel waarop de televisie stond, lag een redelijk grote plas. Iemand die zo’n grote hoeveelheid bloed had verloren, zou niet ver meer kunnen lopen hebben. Er was echter geen spoor van inbraak te vinden, noch van uitbraak. Ook rond het huis waren er geen voetsporen of andere aanwijzingen van derden. De politie dacht daarom dat het bloed toch van William afkomstig moest zijn. Hij werd immers regelmatig thuis behandeld voor zijn nierproblemen en zou zelfs nierdialyses thuis ondergaan hebben. Toch bleef de oude man staalhard ontkennen dat het bloed van hem was. Het enige dat uitsluitsel kon brengen, was een test. En wat bleek? William sprak inderdaad de waarheid. Het bloed in het huis was namelijk van het type O, terwijl zowel William als Minnie type A hadden.

Wat was er dan in godsnaam gebeurd? Niemand die een logische verklaring kon geven. Kwatongen beweerden dat het koppel alles zelf in scène had gezet omdat ze te weinig aandacht kregen van hun kinderen. Het koppel zelf legde de schuld net bij hun kinderen. Zij hadden, ondanks de mindere relatie met hun ouders, nog steeds een sleutel van het huis en konden dus makkelijk binnenkomen. Volgens Minnie en William moeten zij ’s nachts binnengeslopen zijn en het huis met bloed besmeurd hebben. De reden hiervoor? Zo konden zij hun ouders gek verklaren en laten opnemen in een rusthuis. Dan konden ze het huis verkopen en de financiële problemen van enkele van de kinderen oplossen. Twee mogelijke verklaringen, maar het mysterie werd echter nooit opgelost. Vanaf die vreemde dag kreeg het huis van William en Minnie Winston een zeer lugubere bijnaam: Het Bloedende Huis.

De Spookfluiter

Nog zo’n mysterieus geval speelde zich af in 1950 in New Orleans. De mooie jonge Jacqueline Cadow, Jacky voor de vrienden, had een tot dan toe gelukkig leventje. Ze had goede punten op school, wilde verpleegster worden en had een relatie met een agent van de federale politie. Niks leek haar in de weg te staan om een zorgeloze toekomst tegemoet te gaan, maar dat was buiten één geheimzinnig individu gerekend.

Op een avond hoorde Jacqueline opeens iemand fluiten vlak onder het raam van haar slaapkamer. Het klonk alsof een man aan het fluiten was naar een knappe vrouw. Jacky keek door het raam om te kijken of iemand een grap met haar wilde uithalen, maar zag niemand staan. De volgende nacht weerklonk hetzelfde gefluit, dit keer gevolgd door een vrolijk deuntje. Jacqueline kon er nog enigszins om lachen maar vond het wel vreemd dat ze niemand zag. Het gefluit ging echter de nachten nadien door en toen kon ze er al minder om lachen. Wie was die geheimzinnige die keer op keer op straat stond te fluiten? Ze kon de slaap niet meer vatten en hoopte dat het op een keer wel zou ophouden.

Dat gebeurde echter niet en Jacky raakte ervan overtuigd dat de fluiter het op haar gemunt had. Ze hoopte hem van haar af te schudden door de verloving met haar vriend aan te kondigen. Maar jammer genoeg had dat een totaal ander effect dan ze had gewild. Vanaf die dag veranderde het vrolijke deuntje in een begrafenismars en daarna begon plotseling een bloedstollend gehuil. Wilde de geheimzinnige daarmee zeggen dat haar of haar verloofde iets vreselijks zou overkomen als ze trouwde?

Jacky’s ouders belden de politie, maar helaas was er van de geheimzinnige geen spoor meer te bekennen. Daarna werd het alleen maar erger en werd Jacky ook overdag gestalkt. Op een dag hoorde ze hem zelfs op haar werk fluiten, de enige plek waar ze zich tot dan toe veilig voelde. De arme Jacky kon het niet meer aan en viel flauw. Haar baas belde de hulpdiensten, maar een nieuwe zoektocht leverde niks op. Jacky ging bij familie wonen, maar toen ze daar nog maar een dag was, dook het enge gefluit weer op. Alles begon gewoon opnieuw. Op dat moment werd de zaak van Jacky nationaal nieuws en de media gaven de stalker een zeer passende naam: de Spookfluiter.

Nadat bleek dat ze ook bij familie niet veilig was, stelden de ouders van haar verloofde voor om bij hen in te trekken. Nog diezelfde dag kregen de ouders van Jacky telefoon. Een angstaanjagende mannenstem zei dat hij wist waar Jacky was en haar iets zou aandoen als ze durfde te trouwen. Jacky’s vader nam de hoorn over van haar moeder en toen klonk er enkel stilte en af en toe wat gehijg. Jacqueline weigerde toe te geven aan de eisen van haar stalker en trouwde toch met haar verloofde. Het was vanaf dan bang afwachten of de Spookfluiter zou toeslaan, maar die hield gelukkig zijn woord niet en verdween spoorloos. Het doorzettingsvermogen van Jacqueline Cadow had de doorslag gegeven. Door niet aan haar stalker toe te geven, kon ze nog een gelukkig leven leiden met de man van haar dromen.

Hinterkaifeck

Ook in Europa speelde er zich een erg gruwelijk en spookachtig verhaal af, namelijk op Hinterkaifeck,  een grote boerderij in de Duitse deelstaat Beieren. In 1922 woonden Andreas Gruber, zijn vrouw Cäzilia en hun dochter Viktoria met haar kinderen Cäzilia en Josef op de boerderij. Er was ook pas een nieuwe meid ingetrokken, nadat de vorige er vertrokken was omdat het volgens haar spookte op en rond de boerderij.

Of dat zo was, is niet bekend. Toch waren er volgens buurtbewoners rare dingen aan de gang de dagen voordat er iets gruwelijks gebeurde. Toen de postbode op maandag merkte dat de post van zaterdag nog steeds in de brievenbus zat en de leerkrachten het vreemd vonden dat de jonge Cäzilia niet op school was geweest op zaterdag en maandag, gingen enkele mannen een kijkje nemen op de boerderij. Daar troffen ze Andreas, zijn vrouw, dochter en kleindochter dood aan in de stal. De jonge Josef en Maria, de meid, lagen in het huis. Onderzoek wees uit dat ze zaterdag vermoord waren met een houweel, terwijl een buurman beweerde op zondag nog rook door de schouw te hebben gezien. De dader is dus minstens nog een dag op de boerderij blijven rondhangen. Een zeer merkwaardig feit, want het duidde erop dat het geen daad van opwelling of razernij was, noch dat de dader in paniek was geschoten na de feiten. Integendeel, hij was nog rustig blijven rondhangen op de plek van de misdaad en deed alsof het huis van hem was. Hij zou zelfs de dieren in de stallen nog gevoederd hebben.

De speurders stonden voor een groot raadsel. Andreas Gruber was misschien niet de meest populaire man uit de streek, vooral door zijn norse voorkomen, maar hij had ook niemand iets misdaan. Mensen vroegen zich dus af wie er zo’n haat koesterde tegenover de familie. De vreemde feiten voorafgaand aan de moorden maken het hele verhaal nog mysterieuzer. Zo had Andreas een week voordien nog tegen zijn buurman gezegd dat hij sporen in de sneeuw had gezien die vanuit het nabijgelegen dennenbos naar zijn boerderij gingen, maar er gingen geen sporen terug naar het bos. Hij had geen idee van wie deze sporen konden zijn. Verder zou hij nog voetstappen gehoord hebben op zolder en hij had er ook een oude krant gevonden. Vreemd, want daar ging hij praktisch nooit zitten om te lezen. Ook de huissleutels waren in die week spoorloos verdwenen. En dan was er nog de oude meid die beweerde dat het spookte op de boerderij. Sommigen dachten dat zij achter het hele raadsel zat, maar dat ontkende ze staalhard.

Anderen dachten dan weer dat iemand het gemunt had op de nieuwe meid, Maria Baumgartner. Maar waarom zou de dader dan pas toeslaan op de boerderij, terwijl zij daarvoor gewoon thuis bij haar moeder woonde? Nee, er moet een ander motief geweest zijn. Na een tijdje werd er ook in de richting van de voormalige echtgenoot van dochter Victoria, Karl Gabriel, gekeken. Die zou gestorven zijn in de Franse loopgraven tijdens WO I, maar zijn lichaam werd nooit gevonden. Was hij wel dood? Of wilde hij zich wreken op zijn vrouw en haar familie om welke reden dan ook? Volgens ex-soldaten die samen met Gabriel hadden gevochten, was hij wel degelijk gesneuveld. Uiteindelijk werd nooit achterhaald wie verantwoordelijk was voor de moorden op Hinterkaifeck.

Spookverhalen zijn niet noodzakelijk oude verhalen, ze zijn van alle tijden. Het ene verhaal is al wat griezeliger dan het andere, maar het is vooral de waas van mysterie die errond hangt die mensen vaak fascineert. Hoe kijk jij naar deze verhalen? Met een sceptische blik of toch met enige verbazing?