Walt Disney Company

De bekendste naam uit de filmgeschiedenis is allicht die van Walt Disney. Al sinds 1923 verblijden de broers Walter en Roy de hele wereld met allerlei leuke tekenfilms, natuurdocumentaires en andere toppers in hun sector. Het merk heeft ondertussen al meer dan zijn strepen verdiend. Door het overdonderende succes kon het niet lang duren of Disney zou zijn eigen park hebben. En zo geschiedde: in 1955 werd het Disneyland Resort te Californië geopend, het begin van een wereldwijd verbreid succes. Later volgden onder meer nog Florida, Sydney, Tokio en Parijs. De parken met hun kenmerkende sprookjeskastelen staan overal ter wereld garant voor succes en ze worden dan ook jaarlijks door miljoenen enthousiaste gezinnen bezocht. Sprookjesachtiger kan niet. Helaas kennen de sprookjes ook hun duistere kanten.

Dodelijke ongevallen

Een eerste duistere gebeurtenis vond plaats in 1974 in Disneyland Californië. Wat een droomjob moest worden voor studente Debbie Stone, draaide uit op een fatale nachtmerrie. Ze genoot kostelijk van haar eerste werkervaring, en dankzij haar zelfzekerheid en stralende glimlach werd Debbie zelfs meteen hostess van America Sings, een gloednieuwe show in het park. Tijdens de show zongen de bezoekers luidkeels mee met bekende Disneyfiguren. De attractie op zich bestond uit een podium dat kon geroteerd worden, waardoor de verschillende mechanische poppen mekaar zeer snel konden opvolgen. Debbie Stone was degene die iedereen vaarwel zei op het einde van de show, tot het op een gegeven moment erg misging.

Op 8 juli 1974, twee weken na de opening, hoorde het publiek opeens een ijselijke gil. Niemand besefte op dat moment waar de gil vandaan kwam, de mensen dachten dat dit bij de show hoorde. Het was pas toen Debbie niet kwam opdagen om de gasten nog een prettige dag te wensen, dat bij haar collega’s de eerste wenkbrauwen werden gefronst. Het was namelijk niet van haar gewoonte om haar job niet goed te doen, maar misschien moest ze eventjes weg. Omdat niemand zich verder vragen stelde, werd haar lichaam pas op het einde van de dag ontdekt. Debbie was verpletterd tussen één van de roterende podia en een muur. Niemand die weet hoe dat is kunnen gebeuren.

Ongeveer een jaar geleden kwam er nog een Disneymedewerker om in Disneyland Parijs. Hij werd vermoedelijk geëlektrocuteerd toen hij een kapotte lamp wilde vervangen in Phantom Manor, een populair spookhuis. De man, die al 14 jaar in het park werkte, zou op die manier onwaarschijnlijk veel pech gehad hebben. Hij is voorlopig de laatste in het rijtje van dodelijke ongelukken in een Disneypretpark.

Amoebes en beesten?

Een heel ander geheim betreft River Country en Discovery Island, twee voormalige pretparken van Disney. River Country was een waterpretpark, terwijl Discovery Island een zoo was. Deze twee parken waren opgericht in de jaren ‘70 en ze waren razend populair. Om de één of andere reden werden de parken kort na elkaar gesloten. Zo sloot Discovery Island zijn deuren in 1999, River Country volgde twee jaar later in 2001. Waarom? Volgens Disney omdat beide parken steeds minder publiek lokten, maar volgens veel trouwe bezoekers bleven de parken populair. Voor hen waren de sluitingen dan ook een complete verrassing, dus wat was dan de echte reden?

Eén van de mogelijke verklaringen was de aanwezigheid van een levensgevaarlijke ziekteverwekker in de wateren van River Country: N. fowleri, of ‘de hersenetende amoebe’. Deze kwelgeest zou echter al een slachtoffer hebben gemaakt in 1980, toen een 11-jarige jongen stierf nadat hij in River Country had gezwommen. Toch werd het park niet gesloten, het bleef zelfs nog 21 jaar open na dit voorval. Volgens experts zit de amoebe overigens in vele andere wateren en zou Disney zeker geen uitzondering zijn. Dat werd onlangs bewezen, toen er in mei 2016 nog een tienermeisje aan de amoebe was bezweken na een bezoek aan een Amerikaans waterpretpark. Het zou volgens velen dus bizar zijn dat Disney een lucratief park om deze reden zou sluiten. Is er dan een andere reden?

Sommigen zeggen van wel. Enkele waaghalzen zouden namelijk enkele jaren geleden zijn binnengeslopen in de verlaten parken. Die lagen er overigens nog net hetzelfde bij als toen ze nog open waren, op hier en daar wat wild struikgewas na. De parken waren niet afgebroken, maar werden gewoon verlaten achtergelaten. De avonturiers hebben zich dan ook te pletter geamuseerd in enkele zwempoelen in River Country, ondanks de dreiging van een levensgevaarlijke amoebe. Nadien waren ze ook in Discovery Island langsgeweest en daar hebben ze wel erg rare zaken gevonden. Naast foto’s van vroegere verzorgers en personeelsleden, waren er ook nog enkele potten met dieren in: slangen, spinnen en insecten zaten er in een vriezer. Was Disney hier bezig met experimenten op deze dieren en moesten ze die stopzetten nadat de autoriteiten erachter waren gekomen?

Het zou alleszins niet de eerste keer zijn dat Disney in verband werd gebracht met een schandaal waarin dieren voorkomen. Herinner je je het verhaal over lemmings die zich op een gegeven moment collectief in zee stortten? Wel, dit blijkt klinkklare onzin, ons voorgeschoteld door Disney. Voor hun documentaire White Wilderness zouden medewerkers van de crew een groep lemmings in het nauw hebben gedreven totdat de diertjes nog maar één mogelijkheid zagen: in de zee springen. Deze spectaculaire beelden zouden puur voor de drama in de documentaire zijn geschoten en de legende van de suïcidale lemmings was geboren. Niks van dat alles dus, de legende werd later wetenschappelijk ontkracht en enkele loslippige medewerkers zouden de waarheid jaren later aan het licht brengen. Disney ontkent tot op vandaag echter in alle toonaarden.

Coca-Cola

Het verfrissende en wereldberoemde drankje Coca-Cola werd lang geleden eerst verkocht als medicijn door de toevoeging van cocaïne uit cocabladeren. Vroeger zag men daar geen graten in, dat is nu wel anders. Pas in 1929 werd cola cocaïnevrij door de psychoactieve elementen uit de cocabladeren te halen in een fabriek in New Jersey. Het is echter deze fabriek die in Colombia het grootst aantal cocabladeren bestelt. In 2003 bedroeg de bestelling zo’n 175.000 kilogram! En de bestemming was … Coca-Cola. Niks mis mee, zo beweert men ter plaatse. De fabriek is namelijk de enige die legaal handel mag voeren in cocaïne in de hele VS en dus maken ze daar ook gebruik van. Of al deze cocaïne bedoeld was voor het chemisch product dat in Coca-Cola zit, wilde men niet kwijt.

Cocaïne is overigens niet de enige link tussen Coca-Cola en Colombia. Geruchten gaan de ronde dat de frisdrankengigant destijds heeft meegewerkt aan een erg duister plan. Het bedrijf wordt er namelijk van beschuldigd milities gesponsord te hebben om opstandige vakbondsleiders de mond te snoeren. Tussen 1990 en 2002 zouden er minstens tien vakbondsleiders spoorloos verdwenen zijn, wellicht vermoord. Coca-Cola zou daar een groot aandeel in gehad hebben door de milities de financiële middelen of zelfs Amerikaanse militaire hulp te geven. Gerucht of toch waarheid? Wellicht zullen we dat nooit weten.

Apple

Ook computerreus Apple heeft zo zijn geheimen. Eén daarvan is dat er een geheime interne politie is tewerkgesteld die de werknemers in de gaten moet houden. Zij worden daarbij geholpen door speciaal gerekruteerde mollen, mensen die er niet voor terugdeinzen om bevriende collega’s te verraden bij hun bazen. Op basis van hun verslagen worden geviseerde werknemers bruusk van hun bureau gehaald en moeten ze hun gsm’s afgeven ter controle. Hierdoor zijn al redelijk wat werknemers hun job al dan niet terecht kwijtgeraakt.

Een ander geheim betreft Foxconn, een Taiwanees bedrijf dat verantwoordelijk is voor de productie van de Mac mini, de iPad en de iPhone. Het bedrijf zou gebukt gaan onder de zelfmoorden. Het hoogste aantal was maar liefst veertien op één jaar tijd. De werknemers klagen over onmenselijke deadlines, overvolle slaapzalen, steeds veranderende quota en constante inspecties. Wanneer iemand niet goed genoeg presteert, wordt hij of zij openlijk vernederd. Volgens betrokkenen zou Apple hiervan op de hoogte zijn, maar de andere kant opkijken. Bij Apple zelf wordt dat ontkend. Foxconn werkt overigens niet exclusief voor Apple, want ook Dell, Sony en Nokia bestellen onderdelen bij het bedrijf. En ook zij menen van niks te weten.

Conclusie

‘Wie de top wil bereiken, zal altijd over duistere paden moeten treden’. Het is een volkse wijsheid, die misschien wel voor een groot deel de waarheid bevat. Groot worden in de zakenwereld doe je niet alleen door strikt de regels te volgen, je moet soms durven tegen de regels in te gaan. Of het dat allemaal waard is, is iets wat ieder voor zich moet uitmaken. Want soms is het kleine veel meer waard dan het grote.