Dode bloemen in de herfst,
nog leven zij, want in al hun rust
kiemt een nieuwe toekomst,
zaad ter meerdere glorie.

Herhaling van wat eens was,
steeds weer opnieuw en opnieuw
de onrust van te leven terug beleven.

Te overleven om opnieuw te sterven,
om steeds weer én keer op keer,
na een lange winterslaap als lente komt
de moeheid der natuur te overwinnen.

Gewekt te worden door eerste warme zonnestralen
om weer opnieuw in schoonheid te pralen.
Dode bloemen … nog leven zij.

Dit gedicht werd ingezonden door rdckx.

Schuilt er in jou ook een dichter? Stuur dan jouw gedicht naar redactie@sennetmagazine.be en wie weet lees je het wel in één van de volgende edities van SenNet Magazine!