Meerderheid senioren is eenzaam
Lezers van SeniorenNet die soms een kijkje nemen op de Facebookpagina van Familiehulp wisten het al: op 1 oktober was het Internationale Ouderendag. Een initiatief dat in 1990 door de Verenigde Naties in het leven werd geroepen om het belang van ouderen in onze samenleving te benadrukken. Verschillende organisaties zetten die dag senioren in de kijker met allerlei acties. Daarnaast schenkt men ook aandacht aan de groeiende vergrijzing in de wereld en de toenemende eenzaamheid bij oudere mensen.
Vooral dat laatste aspect is meer dan het vermelden waard. Eenzaamheid bij senioren is namelijk een wijd verspreid verschijnsel. Zo toont recent Nederlands onderzoek aan dat liefst de helft van de 75-plussers zich eenzaam voelt. Bij 85-plussers stijgt dat percentage zelfs boven 60% uit. Ter vergelijking: bij volwassenen tussen 20 en 40 jaar schommelt het cijfer rond de 38% (wat op zich ook opmerkelijk veel is). Vanaf de leeftijd van 50 jaar klimt het percentage boven 40%, een cijfer dat vrij stabiel blijft tot de leeftijd van 75 jaar.[1]
De stem als richtlijn voor gevoelens
In Vlaanderen zien we dezelfde tendensen opduiken. Tijd dus om aan de alarmbel te trekken. Gelukkig dringt dat besef door bij steeds meer zorgorganisaties. Zo gaat het OCMW van Knokke-Heist met een revolutionair computersysteem op zoek naar eenzame senioren. Een telefonist belt alleenstaande 65-plussers om te vragen hoe het gaat en tegelijk luistert de computer mee. Die analyseert de woorden en het stemgeluid en kan op die manier aangeven of de betrokken persoon eenzaam is. Kris Demuynck, professor spraak- en audioverwerking aan de Universiteit Gent, lichtte het principe vorige week nog toe in de pers. ‘Op basis van de stem kan je met 70% zekerheid iemands gevoelens meten. De stembandtrilling, het spreektempo, het volume, de pauzes die iemand laat vallen tussen zinnen: het kunnen allemaal aanwijzingen zijn van stress of negatieve gevoelens. En zoiets kan je niet faken, want je stembandtrilling heb je niet bewust onder controle.’
Het OCMW van Knokke-Heist zal op basis van deze telefoongegevens rapporten opmaken over de toestand van de betrokken personen. Deze informatie geeft men door aan de familie, die zo snel een zicht krijgt op de situatie. Er bestaan drie soorten rapporten: groen, oranje en rood, waarbij in het laatste geval onmiddellijke hulp noodzakelijk is.
Nabijheid, Ontmoeting, Aandacht en Huiselijkheid
Een nobel initiatief van het OCMW van Knokke-Heist, dat hopelijk in andere regio’s navolging krijgt. En meteen een nieuw bewijs dat de problematiek van eenzame senioren groot is. Het is geen toeval dat Familiehulp, uitgerekend tijdens het weekend van de Internationale Ouderendag, zijn 33ste NOAH-dagverzorgingshuis heeft geopend. In onze presentatieteksten naar pers en publiek schrijven we bewust dat Familiehulp met NOAH een dam wil opwerpen tegen de toenemende eenzaamheid bij senioren. Hoe doen wij dat? Door hen samen te brengen in een gezellige en huiselijke omgeving. Niet voor niks staat NOAH voor Nabijheid, Ontmoeting, Aandacht, Huiselijkheid.
Het is een deugddoende vaststelling dat mensen met veel plezier naar onze NOAH’s komen. Om te kaarten, een gezelschapsspel te spelen, op uitstap te gaan, samen te koken en te eten, zich te laten verzorgen … Maar vooral: om zich te amuseren en nieuwe sociale contacten te leggen. Het succes van NOAH (33 dagverzorgingshuizen zijn op amper 5 jaar tijd al opgestart) bewijst dat de visie van Familiehulp de juiste is. Door dagelijkse en kleinschalige zorg op maat spelen we gepast in op de meest cruciale behoeften van onze cliënten. En eenzaamheid is daar eentje van …
Bron:
[1] Studie van het Eenzaamheid Informatie Centrum
Auteur: Peter Catthoor
12 reacties
Wel als dat zo is dan hoeft het voor mij niet meer en dat meen ik echt.
Dat dit uiteindelijk gevolgen heeft in onze maatschappij is niet verwonderlijk. Je voelt dat goed aan op straat en in de winkel. Er is een soort bekoeling ontstaan naar ouderen toe, een soort jaloezie soms. Ik ervaar dit regelmatig. De mensen die lief zijn voor ouderen ja die zijn er gelukkig ook nog maar veel te weinig.
Hen rest ook niet veel tijd meer om dan nog vader en/of moeder te bezoeken.
Een telefoontje is dan ' s avonds maar dan juist zijn er interessante progrmma's op tv.
Ik zelf ben 92 jaar en mijn ipad, mijn laptop, mijn smartphone houden mij ook op de hoigte van al het gebeuren in de wereld. Er is heel wat te lezen.
Wekelijks komt één van de dochters mijn boodschappen doen. Soms ga ik mee .
Het is nu zo., we worden ouder en naar concerten gaan of samenkomsten gaat niet meer want wie brent er ons heen en weer.
Een taxi is te duur. En toch de vermoeidheid slaat toe.
Wat is de oplossing?
Ik verlan ook nog naar de gezamelijke turnlessen, de culturele bijeenkomsten enz.. Maar dat is voorbij.
Ik ben nu hard op zoek om de namiddagen interessant te vullen maar het is niet evident
Groetjes
Nu werken de kinderen en schoonkinderen buitenshuis. Ze gaan zich vestigen dichtbij hun werk. 's Avonds en in het weekend zijn ze druk bezig met hun huishoudelijke taken en hun eigen kinderen, en is het dus moeilijk om op bezoek te gaan.
We worden minder mobiel of kunnen onszelf niet meer behelpen. Je bent aangewezen op Familiehulp, voedselbedeling aan huis e.d... Deze mensen doen heel goed hun werk, maar hebben geen tijd om een echt contact op te bouwen, want tijd en kwaliteit kost geld. In de rusthuizen is het nog erger, zeker in de residentiële rusthuizen.
En dan verwondert men er zich over dat mensen 'levensmoe' zijn en naar het einde verlangen. Deze laatste kreet is geen kreet om te helpen bij euthanasie, MAAR EEN KREET OM AANDACHT, LIEFDE, EEN BABBEL, SOCIAAL CONTACT, KORTOM : JE GEWAARDEERD VOELEN ipv. 'iemand die niet meer productief is', is een last en een kost voor de maatschappij- en die kost moet maar zo laag mogelijk gehouden worden. Hoe zou Maggie De Block en consoorten zich voelen indien ze dagelijks als 'parasiet' van de maatschappij worden beschouwd ?
De rusthuizen zijn niet goedkoop en de assistentiewoningen nog minder! Allemaal wordt het mooi voorgeschoteld, maar in werkelijkheid?
Eens je begint te sukkelen en niet meer mee kan met de grote groep wordt je langzaam afgeschreven!
Wat heb je nog te vertellen?? Van miserie heeft iedereen vlug genoeg gehoord. Buren kennen mekaar nog amper, als ze vrij zijn nemen ze de auto en zijn weg....ze mogen ook genieten!
Oud worden, sukkelachtig....'t is triestig, maar gelukkig zijn er toch nog mensen die aan ze denken! Proficiat!
moet ik er zijn om ze goed te verzorgen, ; want aan mijn kinderen heb ik helemaal niets .
>>.
Ik signaleerde aan Unia, de openbare instelling die discriminatie bestrijdt en gelijke kansen bevordert dat dit discriminerend is naar alleenstaanden toe.
Groot was mijn verontwaardiging bij het lezen van hun reactie: U nam onlangs contact met ons op betreffende een activiteit die enkel toegankelijk is voor personen die zich minimum met 2 inschrijven. U acht dit discriminerend naar alleenstaanden toe. We hebben uw melding aandachtig bekeken in het licht van de Belgische antidiscriminatiewet. Deze voorziet inderdaad een verbod op discriminatie op basis van burgerlijke staat. Onze conclusie is echter dat geen onderscheid gemaakt wordt op basis van burgerlijke staat, maar enkel op basis van het aantal ingeschrevenen. Personen die alleenstaanden zijn, maar met meerdere komen, zijn welkom. Personen die gehuwd of samenwonend zijn, maar alleen wensen te komen, kunnen dat niet. Volgens Unia is er daarom geen sprake van discriminatie. Het spijt ons dat we u hierin niet verder kunnen helpen. Mocht u hierover vragen hebben, neem gerust contact met ons op.
Laat alleenstaanden maar eenzaam zijn!
Jullie hebben allemaal overschot van gelijk, maar wat kunnen wij er aan doen.
Heeft er iemand een idee??
Ik ben 82 jaar jong en kan me nog redelijk goed behelpen, maar voel me ook dikwijls eenzaam, alle dagen koffietjes gaan drinken kan men met een klein pensioentje ook niet.
Graag jullie raad.