Op ’t kerkhof onder zonovergoten verdriet
waar evenzoveel bloemknoppen bloeien
als er tranen op bodemloze aarde vloeien,
is het rustig denken over wat was en niet meer is.

Ook chrysanten wit geel rood, nog niet dood,
is éénzelfde lot uiteindelijk beschoren,
tezamen met de beenderen, de resten van leven,
zielen die verzanden in zwarte aarde,
om daar in verbondenheid te verdwijnen … tenzij,
tenzij ergens in ‘t oneindige een herinnering wacht.
Geduldig neemt ze haar tijd, voor ze wordt herdacht.
Eerst moet ’t verdriet immers verzachten.

En dan komen daar weer, na korte of lange tijd
misschien, maar zeker, zachte gedachten
Op ’t kerkhof is ’t rustig denken over wat was,
maar toch ook nooit helemaal verdwenen is.

Dit gedicht werd ingezonden door rdckx.

Schuilt er in jou ook een dichter? Stuur dan jouw gedicht naar redactie@sennetmagazine.be en wie weet lees je het wel in één van de volgende edities van SenNet Magazine!