Zittend op een rotsblok
aan ‘t einde van een golfbreker
als ebbe slaapt en vloed ontwaakt,

Daar  te  “zijn”  wanneer  beide
in volledige rust samenkomen,
ultiem moment van evenwicht.

De wereld staat - zij het slechts even - stil,
gevoel van oneindigheid,   nietigheid,
van   alles zijn   en   niets zijn

Het duurt maar even,   het leven roept
gewekt  door het klotsen van de baren
op  het  rotsblok,  de wereld  onder mij.

Terugtrekken,  opstaan,  doorgaan,
steeds weer opnieuw.
schommelend tussen ebbe en vloed

Dit gedicht werd ingezonden door rdckx.

Schuilt er in jou ook een dichter? Stuur dan jouw gedicht naar redactie@sennetmagazine.be en wie weet lees je het wel in één van de volgende edities van SenNet Magazine!