Een maan als een dode spiegel vannacht
en ik die hier beneden, gebogen
over mijn verleden, de ogen
vermoeid gesloten, wacht en wacht

tot een engel in mij lacht
en mij geneest met mededogen.
Een maan als een dode spiegel vannacht
en ik die hier beneden, gebogen

over het heden, op antwoorden wacht,
ik die wou reizen langs regenbogen
en mijzelf met dromen heb bedrogen.
Hoog boven mijn weemoed glanst mat en zacht
een maan als een dode spiegel vannacht.

Dit gedicht werd ingezonden door Lia en Willem.

Schuilt er in jou ook een dichter? Stuur dan jouw gedicht naar redactie@sennetmagazine.be en wie weet lees je het wel in één van de volgende edities van SenNet Magazine!