Lake Anjikuni

Lake Anjikuni is een Inuitdorp in het noorden van Canada. Pelsjager Joe Labelle hoopte er in 1930 onderdak te vinden na een trektocht. Als hij in het dorpje aankwam, viel hem echter meteen een doodse stilte op. Er was gewoon niemand. Dat was zeker niet normaal. De mannen gingen wel op jacht en waren soms afwezig, maar de vrouwen en kinderen waren toch altijd in het dorp? Waar was iedereen?

Toen Labelle verder het dorp inging, kwamen er plots twee Eskimohonden op hem afgerend. Vreemd genoeg blaften of gromden ze niet naar deze volslagen vreemdeling. Labelle kon de honden gewoon aaien en zag dan de karkassen van zeven andere honden verspreid over het dorp liggen. Met een bang hart wandelde Labelle verder het dorp in tot aan de eerste tent. Toen hij die opentrok, zag hij er enkele werktuigen en een geweer liggen. Ook in enkele andere tenten, die allemaal gescheurd waren, trof hij hetzelfde aan. Uit één tent kwam er rook. Daar hing een ketel boven het vuur: een stoofpotje van vis en kariboe. Vreemd, want wie kookt er nu een stoofpotje om er dan vandoor te gaan? Labelle vermoedde dat de dorpsbewoners voor iets op de vlucht waren geslagen.

Er was helemaal niemand. De tenten waren gescheurd en
er lagen hondenkarkassen verspreid over het dorp.Net buiten het dorp trof Labelle een nieuw raadsel aan: er lag een graf open en het lichaam was nergens meer te bespeuren. De Inuit zouden er niet aan denken om het graf van een dierbare te openen, laat staan het open te laten liggen. Wie had dit op zijn geweten? Labelle trok die dag nog verder, geen haar op zijn hoofd dat er aan dacht om te overnachten in het spookdorp. Hij reisde voorbij heel wat andere Inuitdorpen, maar niemand kon (of durfde?) hem vertellen wat zich in Lake Anjikuni had afgespeeld.

Later vertelde Labelle aan een lokale krant dat hij in het dorp een beeld van een demon had gezien waarvoor de Inuit bang zijn. Was het dat weerwolfachtige beest dat een heel dorp had uitgemoord zonder een spoor achter te laten? Erg vergezocht kan je zeggen, maar zijn we zoiets niet nog eens tegengekomen? Inderdaad, het Dyatlov Pas mysterie dat ik al eerder heb besproken. Ook daarbij was sprake van zowel gescheurde tenten als van een soort Yeti die de negen bergbeklimmers had vermoord. Is er een verband tussen deze twee mysteries?

Tien jaar nadat Labelle door het verlaten dorp was getrokken, vond men een jonge Inuit die in de buurt van het dorp ronddwaalde. Was deze tiener een overlevende van Anjikuni? Men heeft het nooit kunnen achterhalen, want de jongen stamelde de rest van zijn leven enkel onverstaanbare woorden.   

Audley’s Town

Een tweede mysterieus dorp is Audley’s Town in Noord-Ierland. Tot het midden van de 19de eeuw woonden er zo’n 250 personen van een 25-tal families, allemaal pachters van de kasteelvrouwe Lady Bangor. Het dorp staat nog vernoemd op oude kaarten uit 1834, maar op een kaart uit 1859 is het ineens verdwenen en vervangen door bos. Waar was het dorpje naartoe? Een onderzoek ter plekke bracht aan het licht dat het inderdaad van de aardbol verdwenen was. Het enige wat er nog stond was een muur die inmiddels overwoekerd was door planten en struiken. Hoe kon dat nu gebeurd zijn?

Op een kaart uit 1859 is het dorp ineens verdwenen. Er staat nu een bos in de plaats.Opzoekwerk leverde niet veel op, maar er gingen wel een heleboel geruchten. Zo zou Lady Bangor het dorpje beu zijn geworden. Niet omdat de inwoners haar stoorden, wel omdat het haar uitzicht belemmerde. De kasteelvrouwe had liever wat meer natuur rondom zich en zou daarom besloten hebben dat Audley’s Town moest verdwijnen. De inwoners zouden op een schip zijn gezet naar Amerika. Vreemd genoeg zijn hier nergens bewijzen van te vinden. Het schip The Rose stond in geen enkel officieel logboek vermeld, noch in de haven waar het de inwoners zou hebben opgehaald, noch in de haven waar het hen zou hebben afgezet.

Volgens een beruchte legende was Lady Bangor echter niet zo’n lieve landvrouwe. Zij zou namelijk een hekel gehad hebben aan het dorpje en de inwoners. Daarom zou ze aan de kapitein gevraagd hebben om ‘de lading ergens onderweg te dumpen’. Is dat wat er gebeurd is met de inwoners? Werden zij ergens in de oceaan gedumpt? Of was er nog iets anders aan de hand? Volgens andere geruchten leed het schip een schipbreuk, en nog andere mensen zeiden dat het overvallen werd door piraten die het gemunt hadden op een verborgen geldschat die Lady Bangor met de inwoners had meegestuurd. Dan had ze misschien toch niet zo’n hekel aan haar pachters. We zullen het wellicht nooit weten, maar de verdwijning van Audley’s Town is één van de mysteries die Groot-Brittannië rijk blijft.

Overtoun Bridge

Niet alleen verlaten dorpen zijn spookachtig. Zo dook er niet zo lang geleden nog een ander verhaal op dat even mysterieus is als de vorige. In het Schotse plaatsje Dumbarton ligt Overtoun Bridge. De naam zegt wellicht niet veel, maar als je graag met de hond gaat wandelen, kun je die plek beter mijden. Er springen namelijk sinds de jaren 1950 geregeld honden over de brug hun dood tegemoet. Dit fenomeen kwam enkele jaren geleden in het nieuws, maar dateert dus al van midden vorige eeuw.

Wat is de oorzaak hiervan? Geleerden hebben heel wat onderzoek verricht, maar kwamen niet echt met de oplossing. Uiteindelijk hielden ze het bij een zeer alledaagse verklaring, namelijk dat de honden wellicht muizen hadden gespot of nertsen hadden geroken. Een nerts laat een zeer specifieke urinegeur achter die honden doldwaas maakt en instinctief achter het diertje laat aanhollen. Ze springen in de richting van de geur en vallen zo tientallen meters naar beneden. Sommigen overleven het, anderen hebben minder geluk. 

Het is een mogelijke en zeer logische verklaring, maar in een documentaire van enkele jaren terug dacht een plaatselijke jager er anders over. Hij verklaarde zijn hele leven nog geen enkele nerts te hebben gezien nabij Overtoun Bridge. Hij woont nochtans al 50 jaar in de omgeving. In deze documentaire, die in 2014 werd opgenomen, ging men dus op zoek naar andere verklaringen.

De honden springen op exact dezelfde plaats van de brug
als waar Lady Overtoun een einde maakte aan haar leven.Eén van de mogelijkheden was dat honden net niet over de rand van de brug kunnen kijken en er dan uit nieuwsgierigheid willen overspringen. Een andere verklaring was dat honden het gevaar niet kunnen inschatten en denken dat de brug niet zo hoog is. Ze willen in het water springen dat ze onder de brug horen stromen, maar beseffen niet dat dat zoveel meters dieper is.

Er kwam echter ook nog een minder wetenschappelijke verklaring uit de bus, eentje die meer focust op een oude legende. In het midden van de 19de eeuw zou de toenmalige kasteelvrouwe Lady Overtoun een zeer ongelukkig leven hebben gehad. Haar geliefde probeerde zo goed mogelijk voor haar te zorgen, maar op dagen dat het niet ging, liet hij haar in haar kamer opsluiten. Op een dag zou Lady Overtoun toch uit haar kamer zijn ontsnapt en naar de brug zijn gewandeld om er halverwege af te springen. Vreemd genoeg is het dikwijls op exact dezelfde plek waar de honden van de brug springen. Is er hier iets bovennatuurlijks aan de hand? Of houden we het toch maar op de wetenschappelijke verklaringen? Jij mag kiezen. (Foto: (c) Lairich Rig)

Wat er ook op al deze plaatsen gebeurd is, het mysterie zal altijd blijven bestaan. Misschien is het ook niet de bedoeling dat we er ooit achter komen, want het verleden kan je soms beter met rust laten. Het geheimzinnige sfeertje dat rond deze plaatsen hangt, zal dus nooit haar grip lossen. Hoe hard wij ook blijven zoeken naar verklaringen.