'Tout le temps qui passe ne se rattrape guère, tout le temps perdu ne se rattrape plus. 
Wat blijft is wat altijd is geweest en altijd zal zijn. 
Verloren tijd die niet moet worden gezocht, omdat het in het verleden ligt, omdat het voorbij is.' 

Vier fases in de liefde, vier coupletten, vier duetten

De jaren verstrijken en ieder seizoen heeft zijn eigen aantrekkelijkheid. In Le Temps Perdu laat Isabelle met vier koppels, die de vier seizoenen vertegenwoordigen, de rijkdom van het kleine, het vanzelfsprekende, zien. Pure, ogenschijnlijk alledaagse bewegingen worden opnieuw geïnterpreteerd, om de genuanceerde schoonheid te zoeken. Met het oplopen van de leeftijd, het verstrijken van de seizoenen, worden de koppels fragieler, maar sterker in hun samenzijn.

Geen moment is verloren

Stop met vechten tegen de feiten van het leven, omarm elk seizoen. De ijzige kou en zware storm maken dat je de stralende zon des te meer kunt waarderen. Door de seizoenen heen ontstaat groei. De ademhaling, de rustmomenten, de overgangen, zijn de essentie van ons bestaan. Door de seizoenen heen.

Echtheid in beweging

Na 8 danstheatervoorstellingen keert Beernaert terug naar de essentie. Authenticiteit en subtiliteit staan centraal, wat uiting krijgt in de dans en de puurheid in de bewegingen. De ziel spreekt door de dans heen. Zoals we gewend zijn van de choreografe, zullen in een verfijnde vorm in ‘Le Temps Perdu’  het alledaagse van de mens, het niet voor de hand liggende, de onderliggende emoties, het diepzinnige, de passie die ons doet leven, voelen/zien/horen.

'Hoe treurig waren de vervlogen jaren omdat ik zonder jou dagen en maanden zag komen en gaan.'

Leuk weetje: Ook Manon (23 jaar), de dochter van Isabelle, danst in deze voorstelling. Ze zal dus moeten luisteren naar de aanwijzingen van haar mama-regisseur!

Foto's (c) Daniel Borst