De tijd vliedt weg
met rasse schreden,
spoorslags ontsporend
in voorbestemde toekomst.
De traagoptrekkende trein
uit vervlogen verleden
raast heen over het heden,
in ongekende snelheid.
Geen tijd wordt nog gegund.
Met een zucht zoeft hij langs,
een geur van weemoed achterlatend.
Waar is de tijd ... de tijd is voorbij
Dit gedicht werd ingezonden door Rdckx.
Schuilt er in jou ook een dichter? Stuur dan jouw gedicht naar redactie@sennetmagazine.be en wie weet lees je het wel in één van de volgende edities van SenNet Magazine!
4 reacties
jij brengt ons met dit gedicht de grote realiteit onverbloemd onder ogen. Idd. de tijd vliedt heen, waarheen - wat laat hij achter ? En hij gaat steeds maar sneller en sneller, hoe ouder we worden hoe sneller hij raast. Ik zeg vaak : ik sta 's maandags op en ga op vrijdag slapen....de tijd daar tussenin zijn momenten, seconden die we proberen zo nuttig en aangenaam mogelijk in te vullen. ......'t Is weer mooi verwoord zoals we van jou gewoon zijn ! Bedankt !
OMI/Els
Het is inderdaad een onmiskenbare waarheid: het moment dat men aan de tijd denkt, is hij al voorbij.
voor het feit dat jullie tijd maken om mijn simpele woorden te lezen. Het is in deze snelle tijden niet meer evident dat wij tijd maken voor elkaar.... Iedereen lijkt wel in
IN TIJDNOOD
- Tijd, je kan er niet genoeg van hebben. - .......(versje uit mijn oude doos)
Heb je even tijd voor mij ?
Oh, je hebt tijd tekort !
Maak dan toch even tijd.
Maar pas vooral op
dat je geen tijd verliest.
Want dat is zonde van de tijd.
Tijd is immers een kostbaar goed.
Misschien wel het kostbaarste,
want onbetaalbaar.
Het wordt stilaan tijd om door te gaan,
nu er nog tijd over is .. en vooral, vooraleer
het TIJDelijke in het eeuwige wordt omgezet.
Groetjes aan allen
Omi