Kangoeroewonen

Bij kangoeroewonen woont een tweede gezin in een aparte woongelegenheid in een bestaande gezinswoning. Zij wonen samen, maar toch apart. In de buidel van de woning, zeg maar. Meestal gaat het om twee generaties uit dezelfde familie, maar dat is niet altijd zo.

---

• Inge Moens (51) & Jan Van Hee (50)
• Overmere
• gehuwd
• drie dochters

De ouders van Inge wonen al 12 jaar bij hen in: Maria Cornelis (85) & Robert Moens (overleed helaas dit jaar, hij is 91 geworden)

Het verhaal van het gezin Van Hee

Inge Moens, Jan Van Hee en hun drie dochters wonen al 12 jaar samen met de ouders van Inge in een kangoeroewoning. Eerder dit jaar overleed de vader van Inge. 'Ik wou zo graag dat hij langer had kunnen genieten hier,' mijmert ze.

Waarom hebben jullie destijds je ouders in huis genomen, Inge?

‘Toen mijn vader 12 jaar geleden een beroerte kreeg, werd hij zorgbehoevend. Mijn ouders woonden toen op een duplex in Hemiksem. Omdat mijn vader geen trappen meer kon doen, hadden zij de slaapfunctie al naar beneden gebracht. Toch bleek dit geen ideale oplossing, want mijn vader voelde zich daar gevangen zitten op die eerste verdieping.’

‘In eerste instantie zijn mijn man en ik dan hier in de omgeving op zoek gegaan naar een huis of appartement met alleen een gelijkvloerse verdieping voor hen. Zonder succes. Op datzelfde moment speelden wij echter met het idee om achter ons huis een veranda aan te bouwen. Toen zei ons mama op een keer al lachend: “Ik zal jullie veranda betalen en dan komen wij daarin wonen.” Die uitspraak zette mij aan het denken en toen hebben we gevraagd aan de gemeente of wij achter ons huis een stuk mochten bijbouwen. Dat was mogelijk en vervolgens heeft een architect een zorgwoning getekend die aansloot op onze woning.’

Hebben jullie je hard moeten aanpassen?

‘We zijn heel tevreden dat we de stap gezet hebben. Mijn moeder had het er in het begin wel moeilijk mee dat zij van een relatief groot huis naar een kleine ruimte moest verhuizen en daardoor veel spullen moest wegdoen. Ze had ook heimwee, maar dat kwam omdat zij niet echt de keuze had gemaakt om te verhuizen. Bovendien was ze een stuk onafhankelijkheid kwijt. Mijn vader, daarentegen, voelde zich onmiddellijk goed bij de situatie. Wellicht omdat hij degene was die hulpbehoevend was.’

De kinderen zien hun grootouders vaak en de grootouders zien hun kleinkinderen opgroeien. Dat is het mooiste cadeau dat je hen kunt geven!Kunnen jullie elkaar een beetje helpen?

‘In het begin waren mijn vader en moeder nog relatief goed en pasten zij vaak op de kinderen. Ook deed mijn moeder al eens de was en kookte zij tegen dat wij thuiskwamen. Nog een voordeel is dat de kinderen hun grootouders vaak zien en dat de grootouders hun kleinkinderen zien opgroeien. Dat is het mooiste cadeau dat je hen kunt geven! Stilaan keerden die rollen om en nu dragen de kinderen mee zorg voor hun grootouders.’

‘Toen de zorg voor mijn ouders echter toenam, kwamen meer taken op mijn schouders terecht. Mijn man en ik werken allebei buitenshuis, dus soms is het wel hectisch. Zo kan mijn moeder niet meer met de auto rijden, heeft ze hartproblemen gekregen en nu doen we echt alles voor haar. De boodschappen, de administratie, de bankzaken ... De zorg delen we met de verpleging en de thuiszorg, ik regel vooral de praktische en administratieve zaken. De ‘bobon’ is in feite een beetje op hotel nu.’

‘Ik stel mij wel de vraag of dat nu eigen is aan een kangoeroewoning? Misschien doe je als kind die dingen ook wel als je niet samenwoont. Maar nu heb ik wel het voordeel dat ik mij niet moet verplaatsen. Maar nogmaals: de voordelen van het samenwonen wegen zeker op tegen de nadelen.’

Zijn er dingen die je soms anders zou willen?

‘Ik wou vooral dat mijn vader nog wat langer had kunnen genieten hier. Jammer genoeg is hij eerder dit jaar overleden. Mijn vader zou zeker niet gelukkig geweest zijn in een rusthuis. Hier was hij dat wel en dat biedt troost.’

Komen jullie vaak bij elkaar over de vloer?

‘We eten samen, we spelen wel eens een gezelschapsspel, we zitten samen in de tuin ... We zien elkaar bijna dagelijks. Soms kort, maar er passeert altijd wel iemand bij de ‘bobon’. Ze voelt zich ook onzekerder dan vroeger. Dat we er zijn biedt haar geruststelling. Zeker nu mijn vader overleden is. Ze komt nu ook vaker bij ons over de vloer dan vroeger, want ze liet mijn vader niet graag alleen.’

Maar vind je dat je voldoende privacy hebt in jullie kangoeroewoning?

‘Er zijn aparte ingangen voor beide families. Dat is zeker een meerwaarde. Zeker als er veel volk of verpleging over de vloer komt. Overdag gebruiken we zelf de tussendeur. 's Avonds zijn we elk in ons eigen huis. We hebben wel altijd duidelijke afspraken gemaakt zodat iedereen voldoende privacy heeft.’

• Agnes Segers (78)
• weduwe
• twee zonen
• Zij woont samen met het gezin van haar oudste zoon. Agnes poseerde liever niet voor de foto.

Het verhaal van Agnes Segers

Toen de man van Agnes overleed, ging zij inwonen bij haar zoon en zijn gezin in Grobbendonk. Beide partijen voelen zich opperbest bij de situatie. ‘De relatie met mij zoon is zoveel intenser geworden,’ zegt Agnes.

Agnes, waarom ben je destijds bij je zoon ingetrokken?

‘Toen mijn man overleed, was ik op zoek naar een appartement, omdat het huis waarin ik woonde te groot was geworden voor mij alleen. Toen heeft mijn zoon voorgesteld om bij hem en zijn gezin te komen wonen. Ik heb dan mijn huis verkocht. De opbrengst daarvan heb ik gedeeltelijk geïnvesteerd in de inrichting van mijn living in het huis van mijn zoon.’

Hoe voel je je bij de situatie?

‘Voor mij is het alleen maar een positieve ervaring. Ik heb hier alle comfort en ik voel mij nooit eenzaam. Nog een voordeel is dat ik niets moet betalen. Ik heb een klein pensioen, maar kan dus toch nog genieten van een comfortabele oude dag. Bovendien heb ik kanker en ben ik vlugger moe. Gelukkig is mijn woonruimte hier beperkt in omvang en dus gemakkelijk te onderhouden.’

‘Ook voor mijn zoon en zijn gezin biedt kangoeroewonen voordelen. Toen de kleinkinderen nog klein waren, paste ik regelmatig op hen. Mijn zoon heeft ook een eigen zaak, dus er is altijd wel iets te doen. Ik sta klaar voor hen en zij voor mij. Nadelen heb ik tot nu toe nog niet ondervonden.’

Zijn er – ondanks de vele voordelen – dingen die je toch liever anders had gezien?

‘Het is niet zo handig dat ik met een trap naar omhoog moet, een buitentrap, maar als het nodig zou zijn, kan er een traplift geïnstalleerd worden. Nog een minpuntje: ik woon momenteel in een bos en heb dus een auto nodig om mij te verplaatsen. Mocht dat niet meer lukken, dan kan ik hier wel vlakbij de bus nemen.’

Zien jullie elkaar vaak?

‘We zien elkaar bijna dagelijks. ’s Avonds eten we altijd samen en kunnen we gezellig bijpraten. We gaan ook wel eens samen met de honden wandelen en soms gaan we samen naar de zee. Daar geniet ik enorm van. Maar daarnaast doe ik nog steeds mijn eigen ding. Ik ben ook nog vrij actief. Ik heb veel vriendinnen met wie ik vaak uitstapjes maak en elke zondag gaan we samen uit eten.’

Wat is de impact van het samen onder één dak wonen op de zorg?

‘Ik ben niet echt zorgbehoevend. Ik poets ook nog zelf, maar doe dat wel in stukjes, omdat ik vlug moe word. Soms moet ik naar het ziekenhuis en dan vergezelt een van beide zonen mij.’

Is de relatie met je kinderen en kleinkinderen veranderd?

‘Ja, maar alleen maar in positieve zin. Mijn andere zoon komt regelmatig over de vloer hier, maar hem zie ik meer wanneer hij tijd heeft. Hij heeft ook geen kinderen, want hij is vrijgezel. Die relatie is toch anders, maar daarom niet minder goed. De zoon met wie ik samenwoon zie ik dagelijks. Onze relatie is daardoor wel intenser geworden en dat is fijn. Ook hij ervaart dat zo.’

Ik doe nog steeds mijn eigen ding. Ik maak uitstapjes met mijn vriendinnen en op zondag gaan we samen uit eten.Heeft het samenwonen een invloed op je privacy?

‘Ik heb heel veel privacy. We hebben in het begin al duidelijke afspraken gemaakt. We eten bijvoorbeeld wel dagelijks samen, maar zodra ik heb opgeruimd, trek ik mij terug in mijn eigen appartementje. Mijn zoon heeft ook zijn gezin en een eigen leven en dat moet je respecteren, vind ik.’

Voel je je nu veiliger dan vroeger toen je nog alleen woonde?

‘Toch wel. Ik zit nooit meer echt alleen en voel me dus ook nooit eenzaam. Als mijn zoon en zijn gezin dan toch eens een nachtje weg zijn, dan voelt dat wel vreemd aan. Ik ben het ondertussen zo gewoon dat er altijd iemand is om op terug te vallen.’

Foto's door Geert De Rycke