Een leven lang heb ik gedoold,
nu ga ik verder luisteren
naar het groeien van het gras,
wandelend in ongekende tuinen
waar werkelijkheid niet meer bestaat
en eeuwigheid realiteit is.

Zorgvuldig koesterend draag ik
verleden en heden met me mee,
de toekomst gaat aan mij voorbij,
met spijt, zonder bitterheid, maar weet
mijn leven was niet voor niets, want
ik heb jou gekend, en jou en jou ... en hen.

Ik ben niet dood, ik leef nog verder,
in gedachten en herinneringen
van al wie me lief en dierbaar was,
van allen die mijn hart hebben beroerd,
van hen wier hart ik heb beroerd, … van jou.
Dit is geen afscheid, maar verbondenheid.

Op een zucht van de wind, reis ik verder om
nieuwe werelden aan verre horizonten te ontdekken.
Vanop twinkelende sterren stuur ik je mijn regen
om zo je verdriet weg te spoelen. Ik kijk naar jou.
Kijk jij omhoog, zie en voel mij. Ik stuur je de stralen
van de zon om je te koesteren met de warmte van mijn hart.

Dit gedicht werd ingezonden door rdckx. Allerzielen - Wij zijn allen geboren om te sterven.

Schuilt er in jou ook een dichter? Stuur dan jouw gedicht naar redactie@sennetmagazine.be en wie weet lees je het wel in één van de volgende edities van SenNet Magazine!