Toen mijn moeder ongeveer zo oud was als ik nu, hoorde ik haar eens zeggen: "Een mens zou toch alles geven om nog eens één dag dertig jaar te zijn..."
Zij was verstandig, niet ziek of depressief, had geen zorgen, dus ik begreep haar niet.
Nu wel ! Nu ik zelf weet hoe "plezant" het is om "senior" te zijn.
Wie zo'n mailtje stuurt, mag gegarandeerd "aangepaste" reclame verwachten. Welaan, vertel het hen.

Hugoo, hoe graag zou ik ook nog eens 30 zijn! Spijtig dat ik dàn niet besefte hoe heerlijk het leven is.
Ik ben eigenlijk niet graag senior..

SENIOR zijn,
het is niet iedereen gegeven oud te worden in harmonie met lichaam, geest, geld, omgeving.

Je geest mag dan nog wel gezond zijn zodat je nog droomt van nieuwe avonturen,
als het lichaam stijf geworden is en pijnlijke knoken bij elke beweging kraken zodat buitenkomen niet meer evident is, als je je spaarcenten in snel tempo ziet slinken en je ingenieus probeert rond te komen met je maandelijkse pensioengeld, kan je enkel hopen dat je omgeving van jonge mensen - niet senioren - je blijft betrekken in hun haastige leven waar veel moderne applicaties ondertussen jouw petje te boven gaan. Maar als je echter toch volledig alleen komt te staan, en anderen niet meer weten van je bestaan, valt het enkel te hopen, dat jouw “alleen-zijn” je niet laat verzuren in eenzaamheid.

Toch wens ik niet terug dertig jaar te zijn, een leeftijd met vele onzekerheden en angsten. Als senior ben je daar hopelijk uitgegroeid, en heb je inmiddels leren relativeren en genieten van de kleine dingen. De grote materiële dingen en betrachtingen die nooit zijn uitgekomen, die aan je voorbij zijn gegaan, heb je achtergelaten voor wat ze waren, dromen uit een geleefd verleden.
Het is het heden waarin we verder leven en hoe traag dit leven ondertussen ook geworden is, er zijn genoeg kleine dingen die de motor van ons bestaan blijven aandrijven. Het is niet enkel een zonsopgang die warmte brengt, of een verzengende middagzon die alle energie opslorpt,
ook de zonsondergang kan een hart nog verblijden.

Sinds we jong zijn, wordt het ons meegegeven, het motto CARPE DIEM,
waarom zouden wij dit dan nu opgeven. PLUK DE DAG.
Als senior voeg ik daaraan nog toe :
hou op met zeuren en treuren, het leven is daarvoor tekort. Geniet van het NU.

Hetgeen ik me nu kan permitteren is wel zeggen wat ik denk, dat was eertijds niet mogelijk zonder grote ogen op jou te voelen. Het materiële heeft me nooit veel aangetrokken, wel het mooie. Ik mag de Heer danken dat ik nog steeds een goede gezondheid heb. Ik onthoud ook dat elke leeftijd mooi is en dat je nooit achterom moet kijken maar steeds vooruit.
De senioren die problemen hebben wens ik een roze bril toe.

Aan rdckx
Je hebt toch wel een ingewikkelde, verborgen nick-name om de dag te plukken, hoor!
Niettemin vind ik jouw proza aangenaam om te lezen.
Bij mij geeft de zonnewarmte me juist energie, die heerlijke bron van licht die alles in een warme gloed tovert, overdag en 's avonds .... zoveel mooie zien zakken in de zee ..
Jammer dat ze zich, zoals vandaag, dikwijls achter een grijs mistgordijn verschuilt.
Dan durft een mens wel eens te dromen van warmere oorden, hé?
Mijn leuze voor mijn "zogezegde ouwe dag" (want voel me helemaal niet zo) is dan ook:
"We are not old
we're recycled teenagers!"
Ik kan nog best verliefd worden, genieten van alles wat het leven ons nog biedt...
zelfs mocht het ooit beperkt worden..
Laat je niet verzuren door eenzaamheid, er is altijd wel een medemens die wacht op een lief woord, gewoon een glimlach om de dag te plukken!
Laat ons inderdaad genieten van het NU - verleden is voorbij, niks meer aan te veranderen en ..
de toekomst - dat moeten we nog afwachten, so why worry, be happy !
ZONNEKIND