Liliane Janssens (71): ‘Lotgenoten raad geven met mailgroep’

‘Zelfstandig koken kan ik niet meer en ook poetsen is niet meer mogelijk’, zegt Liliane Janssens (71) die geboren is met een motorische handicap. ‘Met het ouder worden, zijn mijn onderste ledematen volledig verlamd.’ Daarom zit Liliane in een elektrische rolwagen. ‘Met die rolwagen moeten we uiteraard rekening houden als we ergens naartoe gaan. Gelukkig bestaan er zorghotels. Daar wordt goed voor mij gezorgd als ik er samen met mijn man Paul eens tussenuit wil.’

In de mailgroep Mindervalide komen mensen met een beperking met elkaar in contact. Ze delen ervaringen en bieden elkaar steun.

De handicap heeft een grote impact op het dagelijkse leven van het koppel. ‘Een paar keer per week komt er een kinesist langs om oefeningen te doen. Zo krijgt mijn lichaam toch wat beweging, binnen de mogelijkheden die ik heb. De thuisverpleegster komt dan weer dagelijks langs om me te verzorgen’, zegt Liliane. Aan het huis van het koppel werden al enkele aanpassingen gedaan zodat ze samen thuis kunnen blijven wonen. ‘Plafondliften en tilliften maken dat mogelijk en leefbaar voor ons allebei. Ook onze auto werd al aangepast aan de elektrische rolwagen.’

Het aanvaardingsproces loopt dan wel moeilijk, toch leerde het koppel intussen leven met de beperking van Liliane. En ze gaan zelfs een stapje verder. ‘We willen andere mensen met een beperking helpen om ermee te leren omgaan. Daarom hebben we de mailgroep Mindervalide opgericht op SeniorenNet. Zo kunnen mensen met een beperking met elkaar in contact komen om ervaringen te delen, tips en steun te geven.’

Lieve De Leener (66): ‘Alles opnieuw geleerd na trombose’

‘Ik heb veel dingen opnieuw moeten leren na mijn trombose. Maar gelukkig heb ik fantastische kinderen, een vriendin die altijd klaarstaat en de wilskracht om alles opnieuw te leren’, zegt Lieve De Leener (66). 42 jaar was ze en moeder van drie kinderen. ‘De jongste was anderhalf jaar toen ik last kreeg van een hoge bloeddruk. Maar ik bleef gewoon doorgaan en op een keer ging het mis, ik kreeg een trombose.’

Na de trombose was de linkse helft van Lieves lichaam helemaal verlamd. ‘Spreken ging moeilijk. Gelukkig is dat intussen opnieuw beter, net als heel wat andere dingen die ik in het begin niet kon. Zo heb ik opnieuw met de auto leren rijden, iets wat me veel moeite gekost heeft maar ik mag trots zeggen dat ik het toch maar gedaan heb. Ik ging op zoek naar hulpmiddelen om mijn huishouden toch zelf te kunnen doen. Een speciale mandoline helpt me nu om zelf groenten te snijden.’

De trombose heeft het leven van Lieve op zijn kop gezet. ‘In het begin was ik kwaad. Ik stelde me telkens opnieuw de vraag: Waarom ik? Maar uiteindelijk heb ik beslist om er gewoon het beste van te maken. Mijn man had het daar moeilijker mee. Ik heb altijd gewerkt als kleuterjuf en dat kon nu niet meer, ook het huishouden werd moeilijker. Ineens was ik niets meer in zijn ogen, ik kon niet meer wat de vrouw kon met wie hij getrouwd was. Hij is eraan kapotgegaan, en ondertussen is hij gestorven.’

Mijn oudste kinderen zien nog steeds de moeder van voor de trombose. De jongste heeft het er wat moeilijker mee.

In de moeilijke periode, net na de trombose, kon Lieve terugvallen op een vriendin. ‘Zij kwam toen dagelijks langs om de patatjes af te gieten en andere taakjes te doen. Vandaag is ze 82 jaar en nu zorg ik voor haar.’ Een poetsman komt om de veertien dagen langs, Lieve heeft een vaste pedicure omdat ze zelf niet meer aan haar voeten kan en elke week komt een verpleegster haar wassen. Allemaal hulplijnen die Lieve helpen om zelfstandig te wonen.

Lieve is duidelijk een straffe vrouw die haar mannetje weet te staan, ook met een beperking. ‘Ik trek me enorm op aan de kinderen. De twee oudsten nemen me overal mee naartoe, wandelstok of niet. Zij zien nog steeds de moeder van voor de trombose. De jongste heeft het er wat moeilijker mee. Die zegt vaak: “Mama, blijf maar thuis want je kan dat toch niet.” Ik probeer dat wel te begrijpen. Op dit moment heb ik alvast leuke vooruitzichten. Na de feestdagen ga ik met mijn dochter enkele dagen naar zee en daar ga ik intens van genieten. Ik kijk er enorm naar uit.’

En als het even moeilijk gaat? ‘Ik neem dagelijks antidepressiva. Maar ik vind ook veel troost in chocolade, vooral als ik me eenzaam voel. In de winter heb ik daar het meeste nood aan. Ik sta best wel open voor een nieuwe relatie zodat ik niet meer eenzaam hoef te zijn. Wie weet, kom ik ooit wel weer iemand tegen.’

Dirk Heuten (53): ‘Genieten van sociaal contact tijdens winkelen’

‘Wat zal onze Dirk doen als wij er niet meer zijn?’ Dat vraagt Frank Heuten (77) zich regelmatig af, net als zijn zoon Dirk (53). Dirk woont zelfstandig dankzij de dagelijkse bezoekjes van Frank. Die zijn nodig, want Dirk lijdt aan Parkinson waardoor hij stottert en waardoor één arm niet meer functioneert. Lopen is moeilijk omdat Dirk twee grote gezwellen heeft op zijn achillespees. ‘Dirk redt zich zo goed hij kan. Uit werken gaan, is dan wel niet meer mogelijk en met de auto rijden mag hij ook niet meer, het huishouden doet hij wel nog gedeeltelijk zelf. Drie keer per week kom ik hem verwennen met mijn kookkunsten’, zegt Frank. ‘De boodschappen doet hij zelf met zijn winkelwagentje en daar geniet hij enorm van. Vooral het contact met andere mensen vindt hij erg leuk.’

Dirk weet zichzelf best wel te redden, maar de maatschappij kan volgens Frank moeilijker om met de beperking van Dirk. ‘Zo lachten mensen hem al eens uit met zijn voeten. Dat doet Dirk enorm veel verdriet. Zelf krijg ik ook vaak tranen in de ogen en vraag ik me af waarom Dirk dit moet meemaken. We hebben allebei best wel schrik voor wat de toekomst brengen zal, zeker als zijn moeder en ik er niet meer zullen zijn’, aldus Frank.