Hemelse Engelen

Een bijzonder fenomeen speelde zich af in het begin van de Eerste Wereldoorlog. Toen een troep Britse soldaten de stad Bergen naderde, liepen ze in een valstrik van het Duitse leger. De Britten streden dapper maar al snel werd duidelijk dat ze geen kans maakten tegen de Duitsers, dus ze vluchtten richting Frankrijk. De voorhoede met de Engelse sergeant op kop bereikte al snel de grens, maar de achterhoede leed zware verliezen.

De sergeant was de wanhoop nabij en hij begon te bidden tot God: ‘God, laat me geen mannen meer verliezen aan die duivelse Duitsers.’ Zijn woorden waren nog niet koud of er klonk een luid trompetgeschal. Een rij hemelse boogschutters verscheen uit het niets. Die namen de Duitsers onder vuur. En hoe. Hun pijlen schoten raak en de Duitse vijand moest zich met zware verliezen terugtrekken.

Klinkt hemels, toch? Na de oorlog werd duidelijk dat het om een stunt ging om de Britten aan het front een hart onder de riem te steken, om hen duidelijk te maken dat God aan hun kant stond. Volgens onderzoek waren het de legertop, het Britse parlement en de Anglicaanse Kerk die voor de boogschutters zorgden. Hoewel die drie dat steeds blijven ontkennen zijn.

Engelen in het licht

Tijdens diezelfde oorlog op bijna dezelfde plaats werd nog een fenomeen opgemerkt. Tijdens een gevecht verscheen een lichtbaken tussen de Duitsers en de Britten. Soldaten meenden er engelen in te herkennen. Hun aanzicht deed alle soldaten met verstomming slaan, niemand durfde er nog maar aan te denken om het vuur te openen. De engelen straalden zo fel dat het pijn deed aan de ogen. Daarop draaiden de Duitsers zich om en trokken ze zich terug.

Hebben fel stralende engelen de Duitsters weggejaagd?Ook hier gaat het om een hemels verhaal, met één groot verschil. Er waren wel degelijk getuigen die het verhaal achteraf navertelden. Toen journalisten hen gingen ondervragen, ontkenden ze echter het verhaal. Volgens de journalisten gedroegen de getuigen zich zenuwachtig, alsof ze iets achterhielden. En zo werd ook dit verhaal afgedaan als een verzinsel. En toch …

… bijna honderd jaar later gebeurt er bijna net hetzelfde, duizenden kilometers van Bergen verwijderd, in Joplin.

Het mirakel van Joplin

Joplin is een stad met zo’n 50.000 mensen in de Amerikaanse staat Missouri. De stad ligt pal in de zogenaamde ‘Tornado Alley’, daar waar regelmatig tornado’s passeren. In mei 2011 raasde er een megatornado door de streek die de hele stad in puin legde. 126 mensen lieten het leven en vele anderen waren gewond of vermist. Dat is een getal dat best wel meevalt voor een stad van 50.000 inwoners. Hoe kon dat dodental zo laag zijn?

Het waren kinderen die als eerste een antwoord durfden te geven op die vraag. ‘We zijn geholpen door Vlindermensen’, getuigden ze. ‘Typisch voor kinderen die doodsangsten hebben uitgestaan’, was het antwoord van de experts. Niet lang daarna getuigden ook volwassenen dat ze onbekende wezens gezien hadden. ‘Engelen die als een lichtbaken door de storm vlogen en zo veel mogelijk mensen beschermden zo lang de tornado duurde’, beschreven mensen de onbekende wezens. Een vrouw zag hoe een engelachtig wezen boven hun afgerukte dak vloog, anderen vertelden dat de wezens hen optilden nadat ze zwaar gewond raakten in hun wagen. Na de storm zag een verpleegster hoe een engel twee kinderen beschermde tot hun moeder hen gevonden had. Alle getuigen beweerden dat de wezens hen een veilig gevoel gaven, alsof ze lieten verstaan dat ze geen schrik moesten hebben.

De duivelse hellehond

Heel wat engelen dus in Bergen en in Joplin. Maar wat was dat dan over het robbertje met de duivel? Dat werd ook tijdens de Eerste Wereldoorlog uitgevochten in Bergen. Er zou toen een bloeddorstig beest gezeten hebben op een stukje niemandsland tussen de Britten en de Duitsers. Wie dat stuk land betrad, keerde niet levend terug.

De eersten die eraan moesten geloven, waren een Britse kapitein samen met vier soldaten. Die gingen op inspectie in het niemandsland maar kwamen niet terug. Enkele dagen hoorden soldaten een akelig luid gehuil dat uit de duisternis kwam. Later vonden strijdmakkers de kapitein en zijn vier soldaten terug met opengereten kelen. Dat was duidelijk niet het werk van een mens. Wel van een wolf?

Een bloeddorstig beest hield zich schuil in niemandsland en liet geen mens levend terugkeren.De oorlogsjaren die daarop volgen, speelde hetzelfde scenario zich verschillende keren af, zowel aan Duitse als aan Britse kant. Het was duidelijk: een onbevreesd beest huist in het niemandsland: de hellehond. Niemand zou een aanval van het beest overleven en al zeker niet kunnen navertellen. Achterblijvers beweerden achteraf wel eens een schim van de hond te hebben gezien.

Voor de Britten was het duidelijk: de Duitsers hadden een geheim experiment uitgevoerd. Er werd gezegd dat de Duitse dokter Hochmuller daarvoor naar Rusland was getrokken. Hij zou er een psychopaat hebben meegenomen uit een instelling en zijn hersenen in de kop van een Siberische wolfshond hebben ingeplant. Een Canadese veteraan wist na de oorlog te vertellen dat er documenten met geheime informatie uit het kabinet van dokter Hochmuller verdwenen waren.

Zou de hellehond echt bestaan hebben? Of was het een losgeslagen hond of een wolf die zich verschool tussen al het krijgsgewoel? In iedereen geval hield de hellehond het na 1917 voor bekeken. Waar is die dan gebleven? Gaan ze hem ooit nog terugzien in Bergen? Het is intussen al honderd jaar geleden. Is dat volgens sommige volkssagen niet net het teken dat het ondier opnieuw zal toeslaan?