Als alles rusten gaat.
De mist genadig hult in grijs gewaad.
Verhindert dat de zon opstaat.
De morgen in de nacht vergaat.
Geen kever nog een blad beroert.
Noch vogelzang ons hart ontroert.
Je in het hese zuchten van de wind
de tonen van een panfluit vindt.
Alle leven in een schijn van rust
de winter zachtjes welkom kust.
En zijn de mensen moe,
zo na aan rusten toe.
Dan mijn liefste, minnen ik en jij,
een winter lang tot in de mei.

Dit gedicht werd ingezonden door Hugo.

Schuilt er in jou ook een dichter? Stuur dan jouw gedicht naar redactie@sennetmagazine.be en wie weet lees je het wel in één van de volgende edities van SenNet Magazine!