Woonzorgcentrum

Een woonzorgcentrum (de nieuwe benaming voor een rusthuis) biedt permanente opvang en verzorging voor 65-plussers die niet meer zelfstandig thuis kunnen wonen. Als andere zorgformules, zoals mantel- en thuiszorg, geen oplossing meer bieden en je bijna permanent verzorging en hulp nodig hebt, dan kan een woonzorgcentrum soelaas brengen.

---

Tine de Winne (86)

• Oostakker
• Weduwe
• 4 kinderen: 2 dochters, 2 zonen

Tine woont ondertussen zes jaar in woonzorgcentrum Vincenthof en heeft het er best naar haar zin.

Tine, waarom besloten jij en je echtgenoot destijds in een woonzorgcentrum te gaan wonen?

‘Mijn man voelde zich al een hele tijd niet goed. Hij was dikwijls moe, hij rustte meer dan anders ... We hadden al hulp van buitenaf ingeschakeld, zoals een poetsvrouw en een familiale helpster om boodschappen te doen. Maar het lukte me niet om alles te blijven regelen, daarom leek het ons een wijze keuze om in te trekken in een woonzorgcentrum. Ondertussen ben ik al een paar jaar weduwe, en ben ik van een tweepersoons- naar een eenpersoonskamer verhuisd.’

Je straalt van geluk. Jij woont hier blijkbaar erg graag?

‘Dat klopt. Ik ben niet veeleisend en ik voel me heel goed thuis hier. Voor mij biedt deze vorm van wonen alleen maar voordelen. Ook mijn man was hier tevreden. Het is alleen jammer dat hij er niet langer van heeft kunnen genieten.’

Er worden hier wekelijks heel wat groepsactiviteiten georganiseerd: verjaardagsfeestjes, spelen, crea-activiteiten ... Is dat iets voor jou?

‘Als ik mij goed voel, neem ik zo vaak mogelijk deel aan de groepsactiviteiten. Het is een mooie manier om de andere bewoners beter te leren kennen en het doorbreekt de eentonigheid van het dagelijkse bestaan. Elke dag ga ik gezellig keuvelen met mijn buren in de gemeenschappelijke zithoek. Thuis zou ik me zeker en vast vaker eenzaam hebben gevoeld. Hier heb ik dat gevoel helemaal niet. Je ziet altijd wel iemand.’

 Ik zou echt niet graag alleen gewoond hebben. Mijn man wist dat en daarom wilde hij graag naar hier komen.Zie je nog vaak mensen van buitenaf?

‘Zelden of nooit meer, dat vind ik wel jammer. Ik was vroeger heel actief op de parochie waar ik meer dan vijftig jaar heb gewoond. Op een gegeven moment vertrek je en plots zie je bijna niemand meer. Natuurlijk zijn de meesten van hen ook al een dagje ouder. Het is het niet meer evident om nog op bezoek te komen.’

Je hoort het vaak in de media: wonen in een woonzorgcentrum is niet goedkoop?

‘Ik heb mijn huis verkocht, dus ik moet mij geen zorgen maken op financieel vlak. Maar ik kan me goed voorstellen dat deze vorm van wonen niet voor iedereen betaalbaar is.’

Kan je hier rekenen op medische zorg als dat nodig blijkt?

‘Ik ben nog goed ter been, dus veel zorg heb ik niet nodig. En als er al eens iets is, dan is er altijd iemand van het personeel in de buurt. Mijn vaste huisarts komt ook nog langs als het nodig is. Die kent mij al jaren en weet het snel als er iets mis is.’

Is de relatie met je kinderen en kleinkinderen veranderd?

‘Mijn kinderen wonen vrij ver, dus dat is een nadeel. Mijn dochter komt zo vaak ze kan, maar ze heeft ook haar werk en haar kinderen, dus veel tijd blijft er niet meer over. Sinds ik hier woon, kijk ik nog meer uit naar hun bezoekjes dan toen ik vroeger thuis woonde.’

Vind je dat je genoeg privacy hebt met alle medewerkers die hier rondlopen?

‘Mijn privacy wordt hier te allen tijde gerespecteerd, dus daarover kan ik zeker niet klagen. Mijn badkamer kan op slot, als ik alleen wil zijn, dan kan ik mij terugtrekken op mijn kamer. Heb ik toch behoefte aan sociaal contact, dan ga ik naar de zithoek of neem ik deel aan een van de groepsactiviteiten. Alles is dus mooi in balans.’

Voel je je veilig hier?

‘Zeer zeker. Ik ben altijd omringd door mensen hier en als er iets is, hoef ik maar te bellen. Ik zou echt niet graag alleen gewoond hebben. Mijn man wist dat en daarom wilde hij graag naar hier komen. En daar heb ik nog geen seconde spijt van gehad.’

Foto's door Geert De Rycke