Zo was ze nu eenmaal,
klein van postuur,
maar met een groot hart van goud
en knuffels die je konden verstikken.
En waar ze ook kwam
scheen met haar optimisme
plots opnieuw weer de zon in huis.
Al moesten we soms met ongeduld
en een vragende blik wachten
op haar stiekem toegeschoven cadeautjes.
Ze had de eenvoud van haar liefde
met een ontwapenende glimlach
en haar schoot was onze vluchthaven.
En dan zei ze op haar typisch schalkse manier:
'Zijn jullie het die alsmaar groeien,
of ben ik het die krimp?'
Dan bestaat er ook geen grotere betrachting
in de bewondering die ons is bijgebleven,
dan haar evenbeeld te kunnen zijn
zonder haar ooit te kunnen evenaren.
Dit gedicht werd ingezonden door Paul.
Schuilt er in jou ook een dichter? Stuur dan jouw gedicht naar redactie@sennetmagazine.be en wie weet lees je het wel in één van de volgende edities van SenNet Magazine!
5 reacties
Jij moet een pracht van een grootmoeder hebben gehad als je nù nog zoveel mooie herinneringen aan haar in weelderige woorden kunt omzetten als ode aan haar.
't Zijn herinneringen die nooit weggaan, zelfs iet vervagen.
Omi/Els
Mijn grootmoeder had twee kinderen en zes kleinkinderen. Voor elk van hen was ze onze "mini-halfgod".
Als we bij haar met vakantie waren, speelden we op haar zolderkamer. Vandaar dit gedicht:
Een stukje hemel
Een herinnering als kind
is er vaak eentje
van een unieke,
geheime schuilplaats.
Zo was de zolder van grootmoeder
het oord van verborgen schatten.
De muren herkennen er nog
de resten van onze gekke avonturen.
Het was ooit de plaats
van onze wildste dromen
En van de geheimen
van een eerste liefde.
We hebben er gevochten en gevloekt,
gelachen en gespeeld,
Want we hielden van het uitzicht
op dat klein stukje hemel.
groetjes,
paul
Grtjs weerom - Els
graven herinneringen steeds dieper in ons hart en brengen
weemoed naar boven naar die tijden van vroeger, toen
jeugd nog onbekommerd leek en wij gekoesterd werden in
een warm nest van liefde, bewondering en verwondering,
Ja Epicurio, jouw woorden beroeren vele oude harten.
Het zijn die kleine kostbare herinneringen die de parels van het leven maken, nietwaar?
groetjes,
paul