Deel via

'Afspraken moet je maken, dat is eigen aan samenleven'

December 2018
Bert was een visionair man. Liever dan een appartement aan zee of een vakantiehuisje elders, kocht en renoveerde hij in zijn eigen dorp, Denderbelle, eerst het klooster dat aanleunde bij de lagere school en vervolgens de naastliggende hoeve met een vervallen schuur. Voor later, zei hij. Bert overleed twee jaar geleden en vandaag wonen zijn weduwe Lena, hun dochter Teresa en zoon Bram (en zijn vriendin) in zijn intussen gerealiseerde plan.
flexibel

Woningdelen

Samen in hetzelfde huis wonen: er zijn gemeenschappelijke ruimtes maar iedereen heeft ook zijn privé. Vrienden doen het, vriendinnen doen het. En soms zelfs kiezen ouders en kinderen ervoor.


Lena (67)

  • weduwe
  • gepensioneerd

Teresa (41)

  • dochter van Lena
  • kledingontwerpster

Bram (39)

  • zoon van Lena
  • muzikant

Petra (44)

  • dochter van Lena
  • heeft er na haar scheiding een tijdje gewoond

Hij zag het wel groots, niet?

Lena: ‘Hij had een plan. Hij wilde een plek waar we konden samenwonen, werken, mensen ontvangen, een concertje organiseren … Met een tuin om van te genieten.’

Petra: ‘We hebben samen aan dit project gewerkt: muren afgekapt, vloeren geschuurd. Sinds 1994 woont de familie hier. Ik heb hier zelf ook een tijdje gewoond, ook anderen hebben hier hun stek gehad. Een kleine tien jaar geleden zijn ook onze ouders hier komen wonen. Vandaag wonen Teresa, Bram en zijn vriendin, en ons moeder hier.’

Teresa: ‘De schuur werd heropgebouwd tot een grote gemeenschappelijke ruimte met een grote keuken. Mijn broer en ik hebben elk ons appartement in het oud-klooster, ons moeder woont in het hoevetje. Dit is altijd een plek geweest van samenkomen. Hier nodigden we vrienden uit, hier organiseerden we feestjes. Hier is altijd leven geweest en voelden we ons allemaal heel prettig. En zo zijn we hier gebleven, of na een tijdje teruggekeerd.’

Petra: ‘Ons vader had natuurlijk ook een zakelijk instinct. Hij had een bank- en verzekeringskantoor en zag die realisaties ook wel als een investering.’

Wat als jullie hadden gezegd: zo willen wij niet wonen?

Teresa: ‘Dan was dit niet doorgegaan. Maar zo wilden wij wél wonen, omdat het gewoon erg prettig is om zo te wonen.’

Mijn man had een plan. Hij wilde een plek waar we konden samenwonen, werken, mensen ontvangen, een concertje organiseren … Met een tuin om van te genieten.Wat zijn de prettige dingen?

Teresa: ‘Dat we als familie zo dicht bij elkaar staan – we zien mekaar alle dagen -, maar dat deze manier van samenleven je toch ook toelaat je even terug te trekken. We hebben allemaal onze privévertrekken. Je doet dingen samen, of niet. Je kunt samen koken en samen eten, maar dat zijn geen verplichtingen. De tuin is groot genoeg om er elk je eigen ding in te doen.’

Lena: ‘Maar je moet wel afspraken maken, dat is eigen aan samenleven. Al was het maar om te weten wie de boodschappen doet en wie blijft eten.’

Teresa: ‘We maken weinig formele afspraken. We lopen mekaar ettelijke keren per dag tegen het lijf. Dan is het makkelijk afgesproken: spaghetti, vanavond?’

Kun je door op zo’n manier samen te leven nog wel een beetje privacy hebben?

Teresa: ‘Dat kan perfect, al zal dat nooit absoluut zijn – we hebben dezelfde voordeur, hé? Heb ik één iemand op bezoek, dan kan ik die ontvangen in mijn eigen appartement. Gaat het om meer mensen, dan is het misschien beter in wat we de feestzaal noemen – de gerestaureerde schuur.’

Lena: ‘Ach, niemand heeft hier geheimen voor de ander. Maar nu je de vraag stelt: hoe zou dat gaan mocht ik een nieuwe relatie beginnen? Hmmm, daar moet ik toch eens over nadenken.’

Zijn er nadelen aan jullie manier van samenwonen?

  • Voormalig klooster en boerderij met schuur ernaast
  • Appartementen in het klooster (parlofoon)
  • Boerderij toekomstgericht ingericht (kan soort van assistentiewoning worden)
  • Gemeenschappelijke ruimtes in de schuur (bibliotheek, zitruimte, feestruimte, keuken...)
  • Grote gemeenschappelijke tuin

Lena: ‘Wel, aan de ene kant vind ik het heel fijn dat ik twee van mijn kinderen elke dag zie. Aan de andere kant: je kent al hun zorgen en die neem je als moeder toch wel mee.’

Teresa: ‘Dat werkt ook in de andere richting. De zorgen van mijn moeder zijn, meer dan als we niet in hetzelfde huis zouden wonen, voor een stuk ook de mijne. Maar voor de rest heeft dit toch vooral voordelen.’

Lena: ‘Ik besef toch wel dat, daar waar ik als moeder altijd voor de kinderen heb gezorgd, ik nu voor die kinderen een zorg word.’

Is dat erg? Misschien is het wel mooi dat zij nu voor jou gaan zorgen …

Lena: ‘Mijn man had onze vertrekken toch gezien als ons rusthuis, zoals hij dat noemde. Hij kan het helaas niet meer meemaken, maar ik wel. Het is een geruststellende gedachte dat ik hier kan blijven, en wat mij betreft nog wel eventjes.’

Jullie maken toch wel een fantastische oefening in samen-leven, niet?

Teresa: ‘Dat is het zeker, al is dat voor ons natuurlijk iets waarin we langzaam maar zeker zijn gerold. We doen dit al jaren zo en we praten al jaren met mekaar over dingen die daarmee te maken hebben. Het zou anders zijn als men hier mensen zou binnen gooien die jarenlang op een andere manier hebben geleefd.’

DOSSIER: Onder één dak

icoon huis

Onder één dak, een boeiende reeks over alternatieve woonvormen zoals kangoeroewonen, boemerangwonen, co-wonen, satellietwonen en veel meer. Wat kan je woonsituatie beïnvloeden? Waar hou je rekening mee? Wat zijn je opties? Ook die vraagstukken komen aan bod in dit dossier op SeniorenNet!

Lees verder in het dossier Onder één dak:

Foto's door Geert De Rycke

Auteur: Dirk Musschoot

2 reacties

Johan45
Als gepensioneerden met een 'laag' inkomen is het het beste om 'financieel' alleen te wonen.
Voor zorg en belastingen bvb betaal je Niets terwijl bij samanwonenden het belastbaar inkomen U in een grotere schaal duwt en betalen maar.
Er is een gezegde: God gebiedt (te trouwen), en de Wet verbiedt (te trouwen of samen te wonen).

Ik volg de Wet.
7/01/19 19:06 REAGEER
jam
Samen zijn en samen leven.Met goede wil van alle partijen moet het lukken.Dit interview is het bewijs.Ik ben de jongste,nu 66 uit een gezin van 9 en soms mis ik de drukte en harmonie waar vader en moeder voor zorgde.Detail,mijn moeder enig kind ,wilde het alleen zijn vermijden voor de eerstgeborene.Beiden wensten zij 9 kinderen.nu in 2019 bestaat onze fammillie uit 99 mensen.Af en toe kibbelen,maar nooit een breuk.Elk jaar in januari komen wij allen samen. maal per jaar op weekend.Dan nog hier en daar een verjaardag.Ik wens u allen geluk en welzijn,Jos
7/01/19 19:17 REAGEER

Login Registreer

Recente Artikels

Gerelateerde Artikels