Je bent de tweede uit een gezin met vijf kinderen. Hoe woonden jullie als kind?

‘Ik weet dat mijn ouders eerst inwoonden mij mijn grootouders. Of beter: ze woonden in een huis van mijn grootouders dat paalde aan het ouderlijk huis. Dat was in die tijd normaal. Mijn ouders zijn in 1951 getrouwd en in 1954 zijn ze uiteindelijk verhuisd naar hun eigen huisje. Daar hebben ze een leven lang gewoond. Mijn moeder is pas een jaar geleden naar een woonzorgcentrum verhuisd, waar ze nu erg graag is. Moeke is nog steeds een trotse dame van 93 jaar die nog helemaal mee is met moderne technieken zoals computer en internet.’

Je moeder heeft een jaar geleden de stap gezet om naar een woonzorgcentrum te verhuizen. Was dat vanzelfsprekend?

‘Eigenlijk wel. Maar misschien komt dat door mijn vader, die heeft de laatste acht maanden van zijn leven in datzelfde woonzorgcentrum gewoond. We zijn altijd heel tevreden geweest over de verzorging die mijn vader er kreeg. Toen moeder eind vorig jaar lichamelijke kwaaltjes kreeg, heeft ze zelf voorgesteld om drie maanden in een revalidatiecentrum te verblijven tot ze weer aan de beterhand was. Daar werd duidelijk dat ze eigenlijk klaar was om permanent in het zorgcentrum te gaan wonen.’

Was het dan niet moeilijk om effectief de stap te zetten? Voor veel mensen betekent de verhuis naar een woonzorgcentrum toegeven dat ze het niet meer alleen kunnen.

‘Zowel voor mijn moeder als voor ons als kinderen was het niet moeilijk omdat moeder nog steeds mentaal heel gezond is. Ze kon de beslissing helemaal zelf nemen zonder dat wij iets moesten opdringen. Al moet ik wel bekennen dat ik en mijn broers en zussen nu iets minder vaak langsgaan. We moeten niet meer ongerust zijn dat ze gevallen is of dat ze een aanval gekregen heeft, het ‘zorgen voor’ is weggevallen. Uiteraard lopen we allemaal nog wel regelmatig haar kamer eens binnen. Ze mag dan wel al 93 jaar oud zijn, ze is nog steeds de spil van het gezin. Daar hoor ik de verhalen van iedereen in de familie. In haar eigen huis of in een kamer in het woonzorgcentrum, ‘bij moeder’ is nog steeds de centrale plek voor de hele familie.’

Ook je vader heeft in een woonzorgcentrum gewoond, ging de verhuis bij hem even vlot?

‘Voor hem was de beslissing iets moeilijker. Mijn vader was altijd een handige Harry, de man die alles in elkaar geknutseld kreeg. En toen was hij dat ineens niet meer. Het was moeilijk voor hem om daaraan toe te geven. Gelukkig was mijn moeder er voor hem. Zij was toen nog goed ter been en ze was zeven dagen per week, van ’s morgens tot ’s avonds bij hem. Ze woonde bijna bij hem en ook al verbleef hij in een woonzorgcentrum, toch was het vooral zij die voor hem zorgde.’

In 2007 is je vader overleden. Was het voor je moeder toen vanzelfsprekend om alleen thuis te blijven wonen?

‘Dat was geen probleem. Ze kon nog perfect voor zichzelf zorgen. Maar na de dood van mijn vader viel ze wel even in ‘het zwarte gat’. De zorg voor vader viel weg dus ze had niets meer te doen. Tot één van haar kleinkinderen haar een laptop voor de neus schoof. Ze wilde weten hoe alles werkt en dat hielp haar erdoor. Ze begon boodschappen online te doen, die werden dan afgehaald door Familiehulp en zo kon ze tot haar 91e voor zichzelf zorgen. Vandaag skypt ze vanuit het woonzorgcentrum nog steeds met mijn zus in Australië.’

Hoe woon jij zelf, Micha?

‘Ik heb een huis midden in de natuur waar ik alleen woon. ’t Is te zeggen, ik heb twee Duitse Herders die steeds in de buurt zijn. Ik geniet ervan om alleen thuis te komen en om op mijn gemakje te eten. Alles staat in functie van mezelf, dat is zo gegroeid. Het is intussen immers tien jaar geleden dat ik met iemand samenwoonde.’

Je hebt je ouders allebei begeleid naar een woonzorgcentrum. Wat zou je zelf doen als je merkt dat het moeilijker wordt om zelfstandig te wonen?

‘Daar heb ik helemaal nog niet over nagedacht. Mijn moeder is pas op haar 91e naar een revalidatiecentrum gegaan dus als het in de genen zit, heb ik nog tijd zat om daarover na te denken. Toen mijn zus weduwe werd, hebben we het wel eens over samenwonen gehad. Nu nog niet natuurlijk, maar later als we oud zijn. Op dit moment houdt het me alleszins nog niet bezig. Mijn andere zus woont in Australië en die vroeg me al om bij haar te gaan wonen. Misschien dat ik dat ooit wel nog doe. Maar zo lang ik hier zoveel te doen heb, zou ik niet weten waarom ik moet verhuizen. Ik denk dat er veel moet gebeuren voordat ik de stap zet om te verhuizen. Onafhankelijkheid is zo belangrijk voor mij.’

Denk je dat je alle woonvormen kent die er vandaag bestaan?

‘Een woonzorgcentrum, een serviceflat en kangoeroewonen. Zijn er nog meer? Bovendien heb ik geen kinderen dus kangoeroewonen kan ik al uitsluiten.’

Kangoeroewonen kan je ook met andere mensen doen natuurlijk. Of je kan je huis delen met iemand anders die alleenstaand is. Zou je dat overwegen?

‘Ik denk niet dat ik iemand anders in mijn huis zou toelaten. Ik ben te onafhankelijk en ik ben intussen erg op mezelf en op mijn privacy gesteld. Misschien als er nog steeds een groot deel van het huis voor mij alleen is? Op zich vind ik het wel een erg mooi idee. Er zijn veel voordelen aan: denk maar aan het kostenplaatje, sociale controle en het kan eenzaamheid tegengaan. Ik stel me meteen wel wat vragen over privacy en over afspraken die moeten gemaakt worden. Het lijkt me niets voor mij om te gaan samenwonen met iemand anders. Nu toch niet. Vraag het me over tien jaar nog eens.’

Goed Micha, dat is afgesproken. Bedankt voor het gesprek en tot dan!

Niets missen van SeniorenNet? Volg ons op Facebook en schrijf je gratis in voor onze digitale nieuwsbrief, SenNet Magazine!