vandaag
plant ik reeds oude wonden
op een gelaat van steen
vandaag
treur ik om jaren wachten
met eenzaamheid en angst
vandaag
kus ik de rode lippen
met wat nog rest van toen
tussen muren
van verlatenheid
en onverschilligheid
kom je nooit klaar
je weent...
er rest zo weinig tijd
er was nog zoveel
dat ik hebben wou
er was nog zoveel
dat ik delen wou...
vandaag
heb ik die dwaze dromen
weer toevertrouwd aan jou
Dit gedicht werd ingezonden door VAAST.
Schuilt er in jou ook een dichter? Stuur dan jouw gedicht naar redactie@sennetmagazine.be en wie weet lees je het wel in één van de volgende edities van SenNet Magazine!
Niets missen van SeniorenNet? Volg ons op Facebook en schrijf je gratis in voor onze digitale nieuwsbrief, SenNet Magazine!
1 reactie
Waar iedereen die geleefd heeft, zichzelf op enige moment in zijn leven kan terugvinden, met of zonder bitterheid, met of zonder liefde, met of zonder aanvaarding, het is de schrijver en de lezer die het weet. Een gedicht dat je zeker aan het denken zet. Na enkele keren herlezen blijft bij mij de fascinatie achter.
Een VAAS(t) met bloemen in de knop gebroken, toch ontloken, nu op sterven na verslenst, wat overblijft is potpouri. (sorry voor mijn "bombasme", maar jouw gedicht, Vaast, boeit me.