Beste,
Ik kan mij inderdaad herkennen in deze situatie. Ik heb namelijk een zeer lieve man, die echter 8 maanden van het jaar voor zijn moeder zorgt in Italië. Mijn moeder woonde bij ons in en is nu overleden. Het is al het 6de jaar dat wij dus apart leven. Iedere avond zien wij elkaar op "Skype" via de computer, maar dat is dus geen écht samen zijn. Ik ben het nu gewoon na zoveel tijd en het heeft eigenlijk ook voordelen, namelijk als mijn man ginder zit en ik hier, dan doe ik wat ik wil en wanneer ik wil. Toch ben ik steeds blij als hij bij mij is.
En ja, soms voel ik mij eenzaam.
Ik zie het niet zitten om ginder gaan te wonen want mijn kinderen en kleinkinderen zijn hier alsook mijn vrienden en activiteiten. Ik speel 3x per week bowling in clubverband en competitie.
In het dorpje waar mijn lieve schoonmoeder woont (zij is sinds 11 maart 2019 HONDERD jaar geworden), zijn het vooral oudere mensen die daar wonen want de jeugd trekt naar de stad om te gaan werken. De mentaliteit ginder is nog jaren achter want die mannen doen samen veel dingen maar de vrouwen blijven thuis. Ik wil mij dus niet levend gaan begraven in dat dorpje.
Wij hebben er samen over gepraat. Mijn man begrijpt het. Ik maakt voorlopig dus geen toekomstprojecten. Ik hoop alleen dat onze lieve Heer ons nog wat tijd zal gunnen (samen) later.
We zien wel.
Sommige mensen vinden dat ik zou moeten gaan scheiden van mijn man, maar daar luister ik niet naar want wij houden wel veel van elkaar en in geval van nood is mijn man er ook voor mij. Ik ben verleden bijna overleden door een medische fout en toen heeft hij voor mij gezorgd en heeft zijn zuster de zorg voor hun moeder overgenomen.
Alles kan, als er maar wat goede wil bij is.
Lieve groetjes.