Sinds wanneer lijd je aan slapeloosheid?

‘Mijn hele leven al. Herinneringen uit mijn kindertijd gaan al over ’s nachts wakker liggen. Ik sliep samen met drie van mijn zussen op een kamer en ik herinner me dat ik steeds de enige was die nog wakker was, voor mij was dat toen al normaal geworden. Ik ging dan wel eens naar mijn moeder, maar in die tijd werd er geen aandacht besteed aan slapeloosheid. Zij zei dan: ‘Bid een Weesgegroetje.’ Dat had misschien mijn aandacht wat kunnen afleiden maar echt helpen, deed dat uiteraard niet. Is slapeloosheid genetisch bepaald? Of komt het omdat ik sneller stress heb dan iemand anders? Misschien. Het is alleszins een feit dat slapeloosheid een constante is in mijn leven.’

Wanneer besefte je dat je hulp nodig had?

‘Ik moet een jaar of zestien geweest zijn toen ik besefte dat het echt een probleem was. We zijn dan gaan aankloppen in een centrum waar verschillende psychologen me zouden begeleiden. Ze vroegen me of ik een jeugdtrauma had, maar dat heb ik helemaal niet. Toch bleven ze er maar over doordrammen. Dat was dus geen oplossing. Op mijn twintigste zijn we dan naar Gent getrokken om autogene training te gaan volgen. Dat is een soort van zelfhypnose, ik moest ontspanningsoefeningen doen om mijn lichaam te kunnen beheersen.’

Als kind was ik al altijd de enige die nog wakker was. Ik moet ermee geboren zijn.

Een beetje vergelijkbaar met mindfulness vandaag. Had dat het gewenste effect?

‘Ik werd er wel rustiger van maar de slapeloosheid bleef. Het werd zelfs erger toen ik begon te werken. Ik kreeg verantwoordelijkheid en dat deed me meer nadenken, ook als ik naar bed ging. Ik bleef maar nadenken, dat molentje in mijn hoofd viel nooit stil. Hele nachten lag ik wakker, tot de zon opkwam. Dat nadenken was niet noodzakelijk negatief, het ging ook over leuke of zelfs heel simpele dingen: heb ik wel vlees uit de diepvriezer gehaald voor morgen? Na een hele nacht wakker liggen, breekt evengoed de dag aan dus ik stond op en ik ging er opnieuw voor. Maar ’s avonds zag ik er tegenop om te gaan slapen, want het zou toch niet lukken. Zo belandde ik in een vicieuze cirkel.’

Een slaappil kan toch een oplossing bieden?

‘In die tijd wilde ik dat liever niet. Maar toen ik voor het eerst zwanger was, is het toch gebeurd. Tijdens een zwangerschap heb je je rust hard nodig, dus de huisarts heeft me toen aangeraden om toch eens een pilletje te nemen. Dat hielp wel. Nadat ik enkele avonden een slaappil genomen had, legde ik de pil gewoon op mijn nachttafeltje zonder ze effectief in te nemen. Zo wist ik dat ze binnen handbereik lag wanneer het echt nodig was en dat bracht wat rust in mijn hoofd. Toen merkte ik voor het eerst dat slapeloosheid voor een deel tussen mijn oren zit. Al ben ik ervan overtuigd dat ik er gewoon mee geboren ben.’

Ben je je hele leven slaappillen blijven nemen of heb je ook andere dingen geprobeerd?

‘Ik nam slaappillen met periodes: soms enkele maanden wel en dan ging het weer beter zonder. Maar ik heb ook heel wat andere dingen geprobeerd, je kan het zo gek niet bedenken. ’s Avonds een kopje thee of warme melk maar ook kruidendranken, yogasessies, ademhalingstechnieken, avondwandelingen en wisselbaden om de bloeddoorstroming te bevorderen. Er zijn periodes geweest dat mijn hele dag in het teken stond van slapen. Alles wat ik overdag deed, had maar één doel: ’s nachts kunnen slapen. Ik was er zo hard op gefocust dat het uiteraard het omgekeerde effect had.’

Mijn dag had maar één doel meer: 's nachts kunnen slapen. Dat had natuurlijk het omgekeerde effect.

Een leven lang slecht slapen, heeft zich uiteindelijk gewroken op je 54e. Het licht ging uit en ook je lichaam crashte. Het enige wat daaraan te doen is, is veel slapen. Maar dat was nu net het probleem.

‘Ik was doodmoe en ziek, het gevolg van altijd maar door te gaan zonder dat mijn lichaam de kans kreeg om te rusten. Drie kinderen, een huishouden, een voltijdse job maar vooral geen slaap. Mijn lichaam trilde helemaal, ik moest braken en alles draaide. Elke beweging was te veel. Ze noemen het ook wel een burn-out, maar ik weet niet zeker of dat wel de juiste term is. De enige remedie was slapen, maar dat kon ik niet. Mijn lichaam is zo ver over zijn grens gegaan dat ik overdag kalmeerpillen moest nemen om normaal te functioneren. ’s Avonds moest ik twee slaappillen nemen: eentje om in te slapen en een andere om door te slapen. Daarbij kwamen ook nog antidepressiva om te kalmeren en om alles door een roze bril te kunnen bekijken.’

Hoe ben je dan uiteindelijk genezen van die ‘burn-out’?

‘Echt genezen zal ik nooit meer. Ik heb vier jaar lang heel veel gerust, overdag in de zetel, ’s nachts in bed. Met de pillen lukte het redelijk goed. Ik sliep soms tien uur lang om dan één uurtje iets te kunnen doen. Na een uur was ik opnieuw zo uitgeput dat ik weer moest rusten. Een professor van de Gentse universiteit heeft me geholpen om de medicatie na zes maanden opnieuw af te bouwen.’

Hebben de slaaptherapieën je ook echt wijzer gemaakt en geholpen?

‘Een goede slaper zal ik nooit worden, maar er zijn wel enkele dingen die me helpen. Zo moest ik voor een therapie aan de Amsterdamse universiteit een slaapdagboek bijhouden waarin ik elk uur dat ik sliep en elke moment dat ik wakker werd, moest noteren. Daaruit bleek dat ik soms wel negen uur in bed lag, maar dat ik maar zes uur sliep. Enkele weken lang mocht ik dan maar zes uur per nacht in bed gaan liggen. Het is dus niet belangrijk om lang in bed te liggen maar wel om een goede vaste slaap te hebben.’

Op mijn 54ste ben ik gecrasht. Mijn lichaam was op, en de enige remedie was slapen. Maar dat kon ik dus niet.

Wietolie is een nieuw slaapmiddeltje waar vandaag wel wat rond te doen is. Ooit geprobeerd?

‘Ik heb dat inderdaad eens geprobeerd, op de duur neem je alles aan. Wietolie had wel degelijk een rustgevend effect maar ik sliep er niet beter van. Misschien komt dat wel omdat ik een zenuwachtig persoon ben. Mensen die rustiger zijn van zichzelf zullen er misschien wel beter van slapen, dat weet ik niet.’

Je hebt best wel wat meegemaakt. Hoe gaat het vandaag met jou?

‘Ik slaap nog steeds slecht en het blijft niet leuk om moe te zijn overdag. Maar ik heb me erbij neergelegd en dat helpt. Als ik niet kan slapen, doe ik ’s nachts iets ontspannend of ik ga rustig wat in de zetel zitten zonder me zorgen te maken over een mogelijk slaaptekort. Ik ken mezelf ondertussen beter. Als ik overdag veel prikkels binnenkrijg, tijdens een feest bijvoorbeeld, zal ik ’s nachts slecht slapen, dat weet ik al. Op zulke avonden kruip ik sowieso niet onmiddellijk in bed. Het mag dan al na middernacht zijn, ik zal me nog een uurtje of twee rustig bezighouden. De dag na een feest plan ik niets zodat ik kan uitrusten. Soms neem ik dan nog eens een slaappil. Geen hele pil, een achtste van een pil, eigenlijk maar een kruimeltje, maar dat helpt me. Misschien zit dat tussen de oren, maar het enige dat voor mij telt, is dat het werkt.’

Dankjewel om je ervaring te delen, Lieve!

Heb jij ook last van slapeloosheid? Wat helpt jou om de slaap te vatten en om lang te blijven slapen?

Niets missen van SeniorenNet? Volg ons op Facebook en schrijf je gratis in voor onze digitale nieuwsbrief, SenNet Magazine!