Kleinere afstand tussen generaties
Uit het onderzoek van de Gezinsbond blijkt dat oma en opa nog steeds een belangrijke rol spelen in het leven van hun tienerkleinkinderen. Ze vinden het niet moeilijk om zich in te leven in de leefwereld van tieners, en ze praten dan ook uitvoerig over school, hobby’s, gezondheid, de toekomst en over vrienden. Meer dan een op de vier tieners spreekt ook met zijn grootouders over de relatie met zijn ouders. ‘De emotionele en psychologische afstand die er vroeger tussen de generaties was, is er vandaag veel minder’, zegt Elke Valgaeren van de Gezinsbond. Onderwerpen die vermeden worden, zijn seksualiteit en alcohol.
Lekker eten bij oma en opa
Grootouders zijn over het algemeen tevreden over hoe vaak ze contact hebben met de tienerkleinkinderen. Een op de vier wil hen wel meer zien.
Elke Valgaeren: ‘De voornaamste redenen waarom de tienerkleinkinderen minder of geen contact hebben met hun grootouders zijn de afstand en de hobby's van de kleinkinderen. De kleinkinderen hebben ook geen opvang meer nodig.’
Een strategie die lijkt te werken om de tieners vaker over de vloer te krijgen, is hen uitnodigen om te komen eten of logeren. Of de grootouders organiseren feestjes om de hele familie samen te brengen.
Sociale media houden band levendig
Naast de klassieke bezoekjes, blijven oma en opa ook regelmatig in contact met de kleinkinderen via de telefoon en sociale media. Daarbij is WhatsApp het populairste mediakanaal: zowat de helft van de grootouders gebruikt die app om te communiceren met de kleinkinderen. Tegelijkertijd vinden ze ook dat tieners te veel met hun smartphone bezig zijn en maken ze zich zorgen wat de impact daarvan is op hun leven.
Bron: Gezinsbond
Niets missen van SeniorenNet? Volg ons op Facebook en schrijf je gratis in voor onze digitale nieuwsbrief, SenNet Magazine!
13 reacties
Een smartphone en tablet is nu eenmaal van deze tijd, zijn wij er ook niet graag mee bezig?
Mijn kleinkinderen zijn daarbuiten ook met veel andere zaken bezig zoals hulpacties voor Benin en India, conservatorium, academie,..
Samen met hen iets ondernemen vind ik een privilege en geen uitbuiting!
"Wie kids wil moet er maar zelf voor zorgen" gaat in deze tijd dus niet meer op tenzij je hardvochtig en koudweg je eigen kinderen in nood de deur wijst.
Grootouders die hun kinderen graag zien zullen de opvang van kleinkinderen niet egoïstisch zien als last maar met plezier hun kinderen uit de nood helpen zolang het nodig is en tegelijk genieten van het gezelschap van hun kleinkinderen en dankbaar gebruik maken van de geboden kans om betrokken te zijn met hun ontwikkeling en hen zien opgroeien, hen gelukkig te zien en deel uit te maken van hun leefwereld en waarmee ze bezig zijn? Te kunnen troosten, raad, vriendschap en vertrouwen te geven en te ontvangen?
Zeer waardevol en een band om te koesteren voor het aandeel van oma/opa in de begeleiding van tienerkleinkinderen naar volwassenheid.
Ik prijs mij alvast gelukkig.
"Gelukkig geen contact? Ettertjes?"
Bedenk dan wel dat oma en opa hun kinderen leerde hoe met elkaar om te gaan en zij dit op hun beurt doorgaven aan de kleinkinderen...eerst in eigen boezem kijken dus hoe oma en opa behandeld worden want zij hebben dat voorbeeld gegeven.
Geen contact willen met je kleinkinderen en hen ettertjes noemen.....en dan nog verwonderd zijn als je moederziel alleen in dat rusthuis terecht komt zonder ooit bezoek te ontvangen? Tja....
Toch bedankt voor uw preek.
Ze gaat naar jeugdbeweging en heeft het net als haar mama druk...
Ik ging vroeger elke week naar mijn ouders of vader in rusthuis, veel met mijn dochter mee.
Ze zag dus wel het voorbeeld, daar ligt het niet aan. We hebben ook interesse, willen wat doen met kleindochter, zoals samen bakken of knutselen, doch als ze zo weinig komt kan het allemaal niet.
Toen ze klein was hebben we haar hier veel te slapen gehad, gaan brengen naar sport en spel...
Een financieel duwtje bij aankoop computer, bij communie, nieuwjaar.
Maar... de papa komt van zelfstandigen die hem inpompten dat hij in zijn leven zijn zin moet doen. Dus zien we hem zo een keer of 3 per jaar, als hij zin heeft.
Hoe kan de kleindochter dan moeite doen om hier eens op bezoek te komen als ze dat ziet ?