Soms lijkt het of nu eindelijk
mijn vrijheid gaat beginnen.
Als kind houdt men je voor:
wees braaf, leer goed,
hou van en zorg voor je ouders;
er wordt van je verwacht
een modelburger te zijn.
Als volwassene draag je
dit door op je eigen kinderen;
naast de zorg voor hen rust
nu de last op je schouder om
te overleven in een steeds
veeleisender maatschappij
waar zelfbehoud een immer
aanwezig gevecht wordt,
een keurslijf, maliënkolder van
verplichtingen, schuldgevoelens
en onderdrukking van dromen.
Zoveel dagen van één leven
gebotteld als in een fles wijn
die ligt te rijpen wachtend
op de dag dat hij op dronk is.
Nu is de tijd gekomen
om mijn fles te ontkurken.
Hoe weet je of gerijpte wijn
nog drinkbaar zal zijn?
Absolute zekerheid heb je nooit,
maar toch …
Dromen komen ooit wel eens uit
Soms lijkt het of nu eindelijk
mijn vrijheid gaat beginnen.
Geen spelbrekers meer om
stokken tussen de wielen te steken
… Tenzij misschien de liefde,
die alom overweldigende liefde
die maakt dat je jezelf vergeet,
Misschien ligt enkel in de dood
de ultieme vrijheid …
Dit gedicht werd ingezonden door rdckx.
Schuilt er in jou ook een dichter? Stuur dan jouw gedicht naar redactie@sennetmagazine.be en wie weet lees je het wel in één van de volgende edities van SenNet Magazine!
Niets missen van SeniorenNet? Volg ons op Facebook en schrijf je gratis in voor onze wekelijkse digitale nieuwsbrief, SenNet Magazine!
10 reacties
Je doet ons even schrikken.
Laat je ultieme vrijheid maar hééél traagjes op je af komen. Intussen ontkurkt je zorgeloos je "millésime" die naar nectar smaakt.
Scholl,
paul
Inderdaad IN SERENE AANVAARDING heb ik op mijn 65ste afscheid genomen van mijn actieve productieve (?) hectische (!) leven na 46 jaren deelgenomen te hebben aan het “arbeidscircuit”, nu ondertussen al praktisch vijf jaar geleden.
De vrijheid lonkte, zo dacht ik toch, geen bevelen of verplichtingen meer, doen wat ik zelf wil . Spoedig is gebleken dat dagelijkse beslommeringen, en zorgen om wie mij lief is, toch nog enigszins stokken komen steken in mijn “grenzeloze” vrijheid. Niet dat ik dit betreur, ik leef ten volle en geniet van mijn hobby’s, maar het gevoel toch nog nodig te zijn, is zaligmakend geluk.
Ultieme vrijheid ? Bestaat dit wel op deze aardbol?
ik ga en sta nog altijd, al is het traag,
Ik leef, ik denk, ik lees, ik schrijf, ik kijk en fotografeer,
ik geniet van kleine gewone ordinaire dingen,
en als het aan mij ligt, nog vele vele jaren.
Dus wees gerust, Paul,
ik omarm mijn toekomst vol enthousiasme, en dit inmiddels al vijf jaar ! Rita
Neem een ruime bocht rond dat legendarisch "zwart gat". Leer maar deftig "pétanque" spelen en luister naar de muziek die bij je past. De zon schijnt nu voor jou en al diegenen die, na hun "stresskiekentijd", er ten volle kunnen van genieten.
groetjes, paul
Dat is mij gelukt tot mijn 80 e, en toen stond die muur daar van klachten, dokters,
ingrepen, kortom zeg maar zorg om sereen en positief te blijven !
Het is een zegen om je actie veld stilaan te beperken, de lat wat minder hoog te leggen en te blijven proberen met de hulp van echtgenote en familie die het middelpunt méér en méér steunen om evenwicht te bekomen in de zwaardere oefening van levenskwaliteit... daar ligt de oplossing dunkt mij !
27/06/19 14:51 REAGEER
Ik ben aan mijn 85 e levensjaar bezig (°8 mrt 35) en probeer NU je raad te volgen om te aanvaarden in sereniteit.
Dat is mij gelukt tot mijn 80 e, en toen stond die muur daar van klachten, dokters,
ingrepen, kortom zeg maar zorg om sereen en positief te blijven !
Het is een zegen om je actie veld stilaan te beperken, de lat wat minder hoog te leggen en te blijven proberen met de hulp van echtgenote en familie die het middelpunt méér en méér steunen om evenwicht te bekomen in de zwaardere oefening van levenskwaliteit... daar ligt de oplossing dunkt mij
65.....hoe piepjong nog. Ik heb nooit moeite gehad met te aanvaarden dat ik ouder werd, omdat ik, naar mijn gevoel, jong van hart bleef. Tot aan m'n 80ste.....dat was even slikken omdat je weet dat je serieus moet beginnen aftellen. Maar nog steeds voel ik me "jong van hart"....echt ziek zijn bleef me gelukkig bespaard totnutoe - ook de achterkleinkids dragen hun steentje bij om me jong te voelen, alhoewel m'n geest méér wil dan m'n lijf aankan en ik regelmatig een stapje terug moet zetten. Je hebt nog zoveel te "gaan", te "doen", te "beleven" en vooral te "genieten".Vooràl dat laatste : laat het op je afkomen, pak mee wat je kan, omarm de toekomst die nog helemaal voor je "open" ligt.....
Je hebt dat weer prima van je afgeschreven zoals we van jou gewend zijn.....snotneus, lieve snotneus !
Groetjes - Els
Ik probeer ook nog eens een versje te sturen naar het juiste adres, maar 't lukt weer niet....waarom ? voor mij een groot vraagteken.
Dan maar langs hier alhoewel dit niet m'n gewoonte is.
De zomerwind….
zoekend
zuchtend
Is hij gekomen
… de zomerwind.
strelend
helend
heeft hij mij omvat
… de zomerwind
ongrijpbaar
fluisterend
Is hij gegaan
… de zomerwind.
OMI/Els
André en OMI/els hebben gelijk: hou de serene aanvaarding voor later, veel later. Intussen genieten van het pensioen waar je jaren hebt voor bijgedragen en dat je verdient.
Let maar op Superomi, want die is op haar leeftijd nog in een superromantische bui!
groetjes,
paul
Paul Schavuit.
OMI/Els