Ga mee; kom, ga mee naar de rand van de zee,
waar als branding de golven nog spelen.
Wees stil nu, en luister! Het ritselt en ruist er:
gemurmel uit duizenden kelen.
Verstrooid over ’t strand, neer gevleid op het zand
zijn de prachtigste schelpen te vinden.
Want achter het duin streelt de zee door zijn tuin
met de wind en de zon als zijn vrinden.

Doch soms dreigt de zee: ‘pas maar op, ‘k neem je mee
naar waar niemand komt om je te helpen!’
Het raast en het gaat er tekeer; en het water
beukt woedend op duin, strand en schelpen.
Een storm uit de noord verwaait wild ieder woord;
ook je adem wordt woest afgesneden.
Wat is de zee prachtig nu! Groots en almachtig,
en voorlopig nog niet moegestreden.

De wind en de zee: samen zijn het de twee
die een mens nooit, hoe oud ook, vervelen.
‘t Zij kabb’len of loeien; het water blijft boeien
en de wind kan je striemen of strelen.
Ja, kom naar het strand. Ga maar mee aan mijn hand;
het is goed nog een keer te ervaren
dat zand; wind en water. Dan kunnen wij later
ons herinneren dat wij daar waren.

Dit gedicht werd ingezonden door Olivier.

Schuilt er in jou ook een dichter? Stuur dan jouw gedicht naar redactie@sennetmagazine.be en wie weet lees je het wel in één van de volgende edities van SenNet Magazine! 

Niets missen van SeniorenNet? Volg ons op Facebook en schrijf je gratis in voor onze wekelijkse digitale nieuwsbrief, SenNet Magazine!