Julia Wallace

Op 19 januari 1931 kreeg de barman van een schaakclub in Liverpool een geheimzinnige man aan de lijn. R.M. Qualthrough, zo noemde hij zichzelf. Hij wou een vaste klant van de club spreken, William Herbert Wallace. Die was er niet op dat moment, dus de barman noteerde een boodschap voor hem: ‘Kom morgen om 19u30 naar 25 Menlove Gardens East.’

Als Wallace later die dag aankwam in de club, gaf de barman hem de boodschap. De volgende dag ging Wallace op pad, en trok naar een deel van de stad waar hij normaal nooit komt. Omdat hij het adres niet kende, vroeg hij aan meerdere mensen de weg. Tevergeefs, want hij kon het adres maar niet vinden. Logisch ook, bleek achteraf, want het adres bestond helemaal niet. Wallace besloot dan maar totaal uitgeput naar huis terug te keren, maar daar wachtte hem een nieuwe onaangename verrassing.

Hij geraakte zijn woning niet meer binnen. De buren zagen hem aan de deur trekken en sleuren en hoorden hem vloeken. Wanneer hij dan toch uiteindelijk binnen geraakte, viel Wallace helemaal in een diepe put: hij trof zijn vrouw Julia doodgeslagen aan in de woonkamer. De hele kamer hing onder het bloed.

Na enkele weken besloten de speurders dat Wallace zijn vrouw zelf had vermoord. Hij had alles van tevoren goed gepland: het telefoontje van R.M. Qualthrough en de onfortuinlijke zoektocht naar een vals adres leverden hem een vals alibi op. Maar de politie had hem door en Wallace werd voor de rechter gebracht. Hij werd ter dood veroordeeld. Hij ging echter in beroep en daar haalde hij dan toch zijn gelijk. William Herbert Wallace werd toch onschuldig bevonden en ging vrijuit.

Ware moordenaar?

Maar was dat nu de juiste beslissing? Was Wallace inderdaad onschuldig? Of heeft hij het spel zo sluw gespeeld? Schrijfster P.D. James was er in ieder geval van overtuigd dat Wallace wel degelijk de schuldige was. Volgens haar had hij zich erg goed voorbereid door een regenjas aan te trekken over zijn naakte lichaam, een regenjas die nota bene werd teruggevonden onder het lichaam van Julia. De moord zelf zou hij begaan hebben met een ijzeren pook, om daarna aan zijn stukje toneel te beginnen op straat.

Andere onderzoekers geloofden wel in Wallaces onschuld en schreven de moord toe aan een van zijn ex-collega’s, Richard Gordon Parry. Deze 22-jarige jongeman werd destijds wel ondervraagd, maar had een alibi. Hij had de avond doorgebracht bij zijn vriendin. Zij zou echter aan Wallaces advocaat bekend hebben dat ze had gelogen en dat Parry niet bij haar was geweest die fatale avond. Maar dat is nog niet alles.

Volgens een lokale garagist kwam Parry diezelfde avond bij hem nog laat langs. Hij zou toen bloed op zijn sokken hebben gehad. En de garagist vond ook een bebloede handschoen in de wagen van Parry. Maar wat was dan het motief van deze jonge kerel?

Waren het financiële problemen? Parry had schulden en zijn loon volstond niet om die terug te betalen. Op de dag van de moord kreeg Wallace zijn loon, en dat wist Parry. Hij kon zijn vroegere collega de dag voordien naar een adres hebben gelokt dat gewoonweg niet bestaat. Terwijl Wallace zich te pletter zocht, kon Parry rustig het geld gaan stelen. Maar Julia Wallace was allicht een lastige getuige, dus zij moest eraan. Dat kan het geweld verklaren dat er werd gebruikt.

Of was het wraak? Wallace zou Parry verklikt hebben bij zijn baas, omdat die nogal laatdunkend deed over de verzekeringsfirma waar ze werkten. Officieel werd Parry hiervoor niet ontslagen, maar hij moest nadien toch vertrekken. Wilde hij zich wreken op Wallace door hem een moord in de schoenen te schuiven? Het klinkt vergezocht, en Parry zelf heeft altijd staalhard ontkend iets met de moord te maken te hebben. Hij stierf in de jaren 1980 zonder ooit officieel te zijn beschuldigd. De moord op Julia Wallace blijft één van de grootste raadsels uit Engeland in de vorige eeuw.

Laetitia Toureaux

Op 16 mei 1937 stapte de 29-jarige Laetitia Toureaux de Parijse metro binnen. Ze nam plaats in een lege wagon en 45 seconden later stopte het metrostel al aan zijn eerste halte. Zes mensen stapten op en vonden er tot hun grote verbazing het levenloze lichaam van Laetitia. De zes passagiers waren formeel bij hun verhoor: er was niemand uit de wagon gestapt. Er was ook geen bewijs dat iemand zich had verstopt.

Naast het lichaam van de jonge vrouw werd een mes gevonden met een lemmet van zo’n 23 cm lang. Daarop waren geen vingerafdrukken te vinden. De politie stond voor een groot raadsel. Als niemand was afgestapt en niemand zich had verstopt, waar was de dader dan gebleven?

Tumultueus leven

De zaak werd pas echt interessant toen de media zich erop stortte. Zij berichtten over het dubbelleven dat Laetitia had geleid. De brave arbeidster was misschien wel een spionne voor de Franse geheime dienst. In ieder geval zou ze zich vaak begeven hebben in een dubieus danscafé waar voornamelijk fascistische aanhangers klant waren. Daar zou ze een man verleid hebben die wapens smokkelde voor een extreemrechtse groepering. Die kerel was wellicht achter haar ware identiteit gekomen, zo dachten de media.

In ieder geval kwamen enkele journalisten erachter dat de fascistische groepering waarin Laetitia was geïnfiltreerd, haar had opgezadeld met een valse overdracht. Het ultieme bewijs voor de kranten dat zij achter de moord zaten. Harde bewijzen kwamen er echter niet en twee jaar later brak WO II uit. Voldoende om de zaak voor altijd als onopgelost te klasseren. Nog één opmerkelijk detail: het dossier rond Laetitia werd verzegeld tot 2038!

Komt de waarheid ooit aan het licht?

Deze moordzaken behoren tot de meest raadselachtige van de moderne tijd. Tot nog toe is er niemand in geslaagd één van deze zaken op te lossen. De vraag is of iemand zich hier überhaupt nog mee wil bezighouden. Maar misschien is het geheimzinnige aura dat rond deze dossiers hangt wel net wat zulke zaken levendig houdt.

Niets missen van SeniorenNet? Volg ons op Facebook en schrijf je gratis in voor onze digitale nieuwsbrief, SenNet Magazine!