Zo heb ik u nog nooit gezien, mijn vader,
Arme oude die ginds gaat aan ’t einder van het veld,
In d’oude kleeren,
Spiegel der dingen en klavier der tijden,
Met uw deemoedig en vergrijsde hoofd,
Zaaiend, zaaiend het graan in den herfst en den avond,
Mijn oude vader van zeventig jaar,
Zoo vind ik u eindelijk in uw waardigheid ;
Ik zie uw gebogen lichaam, uw gelaten aangezicht,
En de trage beweging in de diepte van ’t wijkende licht.
Ik voel hoe moe gij zijt en zwaar van gang,
En de geliefde grond u buigt
Naar hem, telkens meer en meer.
Ik zie om u het veld en ’t woud,
De heuvelen en de lucht die alles samen houdt :
Gij schrijdt temidden van dit al waarmee gij leeft,
En u van uur tot uur omgeeft.
Ik zie uw werk en uw vreemde schoonheid.
Alles wat uwe leven vormt, uw pijn, uw kracht, 
Uw hoop, uw deugd, uw diepe liefde en uw sterk gedacht,
Dit alles bloeit thans ook om mij, mijn vader,
En langs de zwarte voren naar uw laatste uur, 
Gij gaat omkleed met goud, met rust en licht
Doorheen de simpelheid van dit bestaan.
O trouwe werker, o vader zacht en goed,
Ik ben verheugd uw kind te zijn, uit ’t zelfde bloed.
En ik aanroep hetgeen er diep in ons,
En dat overal is in dit heelal,
Dat, wat men noemt ons lot,
Opdat dit ook voor mij zou zijn, een
Dag te zijn omwaaid met ’t zelfde trouw gevoel,
Aan u gelijk mijn oude vader …
En dat mij ook zou zijn gegeven
In d’avonden van ’t leven, zaaiend het graan,
Dezelfde goddelijke waardigheid in ’t menselijke bestaan.

Vrij vertaald naar het Frans van Francis André ('poèmes paysanes') 
door Frans Swerfgerst

Dit gedicht werd ingezonden door Bartel Broeckaert

Schuilt er in jou ook een dichter? Stuur dan jouw gedicht naar redactie@sennetmagazine.be en wie weet lees je het wel in één van de volgende edities van SenNet Magazine! 

Niets missen van SeniorenNet? Volg ons op Facebook en schrijf je gratis in voor onze wekelijkse digitale nieuwsbrief, SenNet Magazine!