Een verhaal uit het leven gegrepen. Josiane (78) is al vier jaar weduwe na het onverwachte overlijden van haar echtgenoot André ten gevolge van een verkeersongeval. Josiane is altijd van het zorgzame type geweest, maar de laatste tijd is ze wat moeilijker ter been en vallen de kleine klussen van alledag haar steeds moeilijker.

Josiane is al jaren hartpatiënt en moet regelmatig bij de specialist op controle. Ze heeft nooit met de auto leren rijden en kan geen beroep meer doen op André om haar met de wagen te brengen. Het openbaar vervoer is geen optie, want ze woont landelijk in een afgelegen straat met een slechte busverbinding.
Haar twee kinderen Ronald en Jessy wisselen wel af om haar naar het universitair ziekenhuis te voeren, maar de dokter wil haar lichamelijke conditie op de voet volgen. De eerst jaarlijkse controles werden nadien halfjaarlijks, en intussen al driemaandelijks.
Josiane vindt het lastig om haar kinderen in te schakelen, want die moeten dan altijd een halve vrije dag op het werk nemen. Jessy werkt weliswaar niet op vrijdag, maar dan heeft de specialist geen zitdag. Zowel Ronald als Jessy geven weliswaar te kennen dat niet erg te vinden, maar Josiane heeft het er toch moeilijk mee.

Wanneer het huishouden een last wordt

Maar dat is nog niet alles. De dokter heeft Josiane op het hart gedrukt dat haar lichamelijke conditie gezien haar leeftijd en haar aandoening naar behoren is, maar ze moet voldoende rust in acht nemen.
En rust is nu net iets waar Josiane het moeilijk mee heeft. Ze is altijd gewend geweest om haar huis van boven naar beneden piekfijn in orde te houden, en dat wordt intussen een grote last.
Jessy heeft al voorgesteld om uit te kijken naar extra hulp in het huishouden, maar daar is Josiane (voorlopig?) te trots voor. Ze zou het als een belediging beschouwen dat een ‘vreemd’ iemand zou komen poetsen terwijl zij ‘lui’ met haar vingers zit te draaien.
Jessy kent de fierheid van haar moeder en komt de laatste tijd steeds vaker op vrijdagochtend langs. Want dat is de vaste poetsdag van Josiane, al sinds haar huwelijk 55 jaar geleden. Zogezegd komt Jessy dan koffie drinken, maar het eindigt er meestal op dat ze haar moeder helpt bij het schoonmaken. Dat ondanks Jessy’s zwakke rug, en ze krijgt ook soms opmerkingen omdat moeder en dochter nu eenmaal een andere opvatting over kuisen hebben…

Veel te groot huis...

Intussen is de woning véél te groot geworden voor Josiane alleen. De twee kamers van de kinderen op de eerste verdieping liggen er verlaten bij, net als het atelier waar André zijn hobby, modelbouw, uitoefende. Het onderhouden van al die ongebruikte ruimtes baart Josiane steeds meer zorgen, maar dat durft ze niet toegeven. En bijkomende angst, de woning is helemaal niet aangepast aan haar haperend lichaam. Ze kan nu al de trap niet meer zo vlot op, wat zal dat binnen vijf jaar zijn?

... en tuin

En dan is er nog de tuin, de trots van André. Hij kweekte groenten voor de hele familie, had tien kippen voor de eieren en was terecht trots op zijn prachtige rozen en tal van andere bloemen, planten, fruitbomen en kruiden. Josiane heeft niet echt groene vingers, maar ze hield zich graag bezig met de groenten en fruit. Klaarmaken, invriezen: ze heeft er al meer dan haar bezigheid mee. Nu komen Ronald en Jessy haar wel helpen bij de vele werkzaamheden in de tuin die André vroeger voor zijn rekening nam, maar dat wordt voor iedereen steeds meer een belasting.
Meer zelfs, er blijft langsom minder tijd over de andere activiteiten die Josiane en André vroeger met hun kinderen en kleinkinderen deelden. Eens samen gaan eten, een uitstapje naar een pretpark, een weekendje in de Ardennen: het komt er de laatste tijd niet meer van.

Schoondochter luidt de alarmbel

Meer zelfs, Ronalds echtgenote Katrien heeft al de alarmbel geluid dat het zo niet verder kan. De weinige vrije tijd die Roland (een druk bezet manager van een farmaceutisch bedrijf) heeft gaat op aan de klussen die hij voor zijn moeder moet opknappen.
Josiane lijdt zelf nog het meest onder de situatie. Ze voelt niet alleen haar lichamelijke conditie achteruit gaan, maar kan dit ook moeilijk aanvaarden en ze voelt zich bovendien schuldig tegenover haar kinderen en schoondochter. Haar opmerkzame huisdokter die haar op de voet volgt heeft zelfs al het woord ‘depressie’ in de mond gehad.

De woning met een andere alleenwonende delen

Door een woning met een andere alleenwonende met haar waarden en normen te delen, kan Josiane haar familie heel wat ‘zorg’ en bezorgdheid uit handen nemen. Ze kan een deel van de in huis (en de tuin) uit te voeren klussen delen zodat haar familie ontlast wordt.
Dit zal heel wat vaak sluimerende en onuitgesproken ergernissen vermijden. Het geeft nieuwe zuurstof aan de relatie met haar kinderen en familie, zodat de tijd die ze samen doorbrengen (opnieuw) opnieuw aangenaam wordt.
Voor de familie is het bovendien een hele geruststelling om te weten dat er iemand bij Josiane woont. Want stel dat haar iets overkomt en ze onmiddellijke (medische) hulp nodig heeft. Goede sociale contacten zijn trouwens de eerste remedie tegen eenzaamheid.
Bovendien is er de financiële bonus van minstens 670 euro per maand die Josiane overhoudt aan het delen van haar woning. Geld dat ze kan besteden om de familie eens te verwennen, en natuurlijk ook aan het noodzakelijke onderhoud van en de aanpassingswerken aan haar woning. Doet ze dat niet, dan daalt de waarde van het huis en dat is later nadelig voor de erfenis van haar kinderen.