We trouwen allemaal met de verwachting om voor altijd (gelukkig) samen te blijven. Maar de realiteit is anders. Bijna één huwelijk op de twee strandt, en het aantal echtscheidingen na meer dan 25 jaar stijgt zienderogen.

Scheiden doet lijden...

Dit artikel schrijf ik met meer dan puur professionele belangstelling, want ik maakte het zelf mee. Dat mijn echtgenote me na meer dan 27 jaar zou verlaten, dat heeft er bij mij zwaar ingehakt. Om het cru uit te drukken: indien mijn echtgenote door ongeval of ziekte overleden zou zijn, had ik dit wellicht gemakkelijker kunnen aanvaarden of verwerken. Scheiden doet lijden, klinkt het spreekwoord en daar zit zeker een grond van waarheid in.

Rouwproces

Experts vergelijken een scheiding graag met het rouwproces dat je doormaakt na een overlijden. Bij een echtscheiding spreken ze van vijf verschillende fases, namelijk ontkenning, boosheid, onderhandelen en vechten, depressie en tenslotte (hopelijk) aanvaarding. Hoe goed ik mijn echtscheiding intussen ook verwerkt heb, er zijn nog steeds momenten dat ik aan mijzelf twijfel, en het gevoel heb dat ik in mijn leven fundamenteel gefaald heb. Mijn huwelijk en mijn gezin betekenden alles voor mij, en er zal altijd een sluimerend gemis blijven dat ik nu gelukkig (bijna altijd) een plaats weet te geven. Het zal altijd een litteken op mijn ziel blijven, dat wel.

Er zijn enkele verschillen met het rouwproces na een overlijden. Zo komen de kinderen bij een scheiding soms in een zogenaamd ‘loyaliteitsconflict’ terecht, want voor wie van de twee ouders moeten ze kiezen?
En je verliest ook een schoonfamilie, in mijn geval toch want na de scheiding is daar geen contact meer mee. Tenslotte voel ik bij sommigen nog altijd een zeker, zijn het sluimerend gevoel van verwijt dat er met mij toch iets aan de hand moet zijn, want anders had mijn vrouw na al die jaren het huwelijk toch niet stopgezet?

Hoop

Na mijn scheiding heb ik diep gezeten, heel diep. Maar het cliché dat er licht aan het einde van de tunnel is bleek in mijn geval de waarheid. Ik leerde (ook al was ik daar niet naar op zoek) een nieuwe partner kennen, en we gaven elkaar aarzelend ons vertrouwen. Het was voor mij letterlijk opnieuw beginnen. Ik verhuisde en ik bouwde een nieuw leven op in een ander dorp.

Ik heb nog altijd moeilijke momenten, dat zeker. Maar intussen durf ik de confrontatie met mijn verleden beter aan te gaan. Al fietsend passeer ik af en toe in mijn vroeger dorp. Lange tijd vermeed ik langs mijn vroegere huis te rijden. Het deed me letterlijk pijn om te zien hoe de nieuwe eigenaars intussen allerlei ingrijpende renovatiewerken aan het uitvoeren waren. Maar nu kan ik (meestal) gewoon voorbij fietsen en hoop ik dat ze in hun woonst even gelukkig mogen worden als ik er toch ooit een hele tijd van mijn leven geweest ben.

Film Hope Gap

Dat de problematiek van echtscheiding op latere leeftijd brandend actueel is, wordt bewezen door de film 'Hope Gap' die vanaf 11 maart in onze bioscopen loopt. Deze film brengt het leven van Grace in kaart, die na 29 jaar huwelijk van haar man te horen krijgt dat hij haar gaat verlaten. We volgen de emotionele gevolgen die deze breuk heeft op hun levens en op dat van hun zoon Jamie. Doorheen stadia van shock, ongeloof en woede probeert iedereen langzaam maar zeker een nieuwe weg te volgen.. de weg van de hoop.

Regie: William Nicholson
Cast: Annette Bening, Bill Nighy, Josh O’Connor, Aiysha Hart, Ryan McKen
Speelduur: 100 minuten