Uitgeblust, en niet weten hoe het komt. Je het ook niet afvragen, wat heeft het nog voor zin…

Geen fut in de vermoeide, eens zo soepele ledematen. Het voorjaar maakt de tuin weemoedig, de sappen moeten nog beginnen te borrelen in de stengels en de nerven van de planten. Maar toch, het meisje van de buren speelt ontroerend mooi op haar viool. Eindelijk, na al die jaren van doorbijten, ook voor jou.

Suffend staren naar het teleshopkanaal, en ontdekken dat je het spotje al drie keer uitgekeken hebt. Te lui om naar de afstandsbediening te zoeken. Reclame voor buikspieroefeningen, godbetert. De gedachte alleen al maakt je oogleden zwaar.

Hopen maar dat de telefoon niet gaat. En de postbode, laat hem maar bellen.

Te moe om te slapen. Een zin beginnen, en hem niet afmaken. Een beetje honger, een beetje dorst, maar niet voldoende om je in beweging te zetten op weg naar de koelkast.

Je wentelen in zelfbeklag. Vroeger was het beter, morgen kan het alleen maar slechter gaan.

Een stapel kranten ligt ongelezen in de gang. Alleen maar nieuws over vluchtelingen, over de regering die er maar niet komt. Nooit eens een vrolijk bericht over jongens en meisjes die op straat zomaar spontaan beginnen te dansen en zingen. Nooit eens de melding dat er geen nieuws is.

De bel is al twee keer gegaan. Iemand tikt tegen het neergelaten rolluik. Negeren, je adem inhouden.

Hij gaat wel weer weg. Dat doen ze allemaal.

Eindelijk.

Draaien en woelen op de sofa. Je hebt nood aan een nieuwe, maar dat is zo een gedoe.

Buiten regent het. Natuurlijk, wat anders. Dikke druppels kletteren tegen de ruit.

Had je maar een beetje energie, dan zou je in het gras kunnen gaan liggen. Helemaal nat worden.

De poes drapeert zich op je schoot. Al even loom als het baasje. Hunkerend naar streling. Spinnend en snorrend. Een zorgeloosheid om jaloers op te worden.

De wind waait de bladeren uit de bomen. Een bliksem doorklieft de lucht. Geen zinnig mens waagt zich nu buiten.

Langzaam indommelen. Dromen. Een podium. Je staat helemaal alleen op de scène. Het publiek houdt de adem in, luisterend naar je monoloog. Staande ovatie, minutenlang applaus.

En morgen is er weer een lange, luie dag. Heerlijk.